อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 77

ก๊อกๆๆ

ฉันตื่นเนื่องจากเสียงเคาะประตูห้องจากใครบางคน ฉันได้ยินฉันจึงเดินไปดูว่าใครมาแล้วเห็นว่าเป็นแซมที่เคาะประตูห้องฉัน ฉันจึงเปิดประตูให้กับแซม

"อ้าวไหนบอกว่าจะไปอยู่ที่บ้านเขา แล้วทำไมย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เร็วจัง"...แซมเค้าถามฉันด้วยหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์

" แซม ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "

เมื่อฉันได้มองตาเขาตอนนี้ฉันได้แต่โผเข้ากอดเขาพร้อมกับร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ไม่มีความอายอีกต่อไปตอนนี้มันมีแต่ความอ่อนแอเหมือนพายุที่กำลังโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง

"เป็นอะไรไป...เธอเป็นอะไร บอกฉันสิ"...แซมถามด้วยความตกใจ

"ฮือ...ฉันเจ็บ...ฉันเจ็บเหลือเกินแซม ฮือๆๆๆๆ "

"ไม่เป็นไร...ร้องไห้ออกมาเยอะๆถ้าหากน้ำตามันช่วยทำให้เธอคลายความเจ็บปวดลงได้บ้าง"...ตอนนี้แซมกำลังกอดฉันอยู่พร้อมกับลูบหลังฉันเบาๆ แซมคือเพื่อนที่ดีที่สุด เค้าไม่เคยหันหลังให้กับฉันเลยสักครั้ง และครั้งนี้ก็ด้วยเขายังคงยืนข้างฉัน

"แล้วนี่ทานข้าวหรือยัง ? แซมถามฉันด้วยความเป็นห่วง

ฉันส่ายหน้า

"โอเค..ถ้ายังงั้นเดี๋ยวเราไปหาข้าวให้ตัวเองนะ...อยู่คนเดียวได้ไหม ?

เขาถามพร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ฉัน ฉันพยักหน้า

"เอาล่ะคนเก่ง อาบน้ำล้างหน้าล้างตารอนะ เดี๋ยวเรามาแป๊บเดียว อยากทานอะไรดีล่ะถึงจะหายขี้แย "... แซมพูดเพื่อให้ฉันหัวเราะ

"อะไรก็ได้..ง่ายๆ"...ฉันบอกกับแซมพร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย

"โอเค ถ้ายังงั้นเดี๋ยวสุภาพบุรุษคนนี้จะจัดการให้เองนะจ๊ะคนสวย"...เค้าบอกกับขยิบตาให้ แล้วเขาก็เดินออกจากห้องฉันไป

ตอนนี้ฉันเดินเข้าห้องน้ำมองตัวเองที่หน้ากระจก ฉันดูขอบตาของตัวเองเนื่องจากการร้องไห้มาอย่างหนัก ฉันต้องสู้ฉันได้แต่บอกตัวเองแล้วก็อาบน้ำเปลี่ยนผ้ารอแซมกลับมาจะได้ทานข้าว

???????

ลีโอนาร์โด

"อาเทรส เป็นยังไงบ้าง"

"ตอนนี้คุณสเตฟานี่กลับไปที่คอนโดแล้วครับ...เธอยังไม่ลงมาอีกเลย...แต่เหมือนผู้ชายคนนั้นจะลงมาซื้ออาหารให้กับเธอครับ"

"โอเค..ดีมาก"

"แล้วเจ้านายจะให้ผมตามคุณสเตฟานี่ต่อไปไหมครับ"