อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 91

หนึ่งเดือนผ่านไป...ในการทำงานที่บริษัทของพี่โจนาธาน วันนี้เจ้านายไม่อยู่เนื่องจากไปประชุมด่วนกับเลขาอีกคนที่ต่างประเทศ วันนี้เลขามือใหม่อย่างฉันก็เลยอยู่ที่บริษัทคนเดียว ดิวงาน ประสานงานให้กับเจ้านาย

แล้วในที่สุดเวลาเลิกงานก็มาถึง ฉันหยิบเสื้อกันหนาวพร้อมกับกระเป๋าสะพายแล้วเดินลงมาหน้าบริษัทเนื่องจากเมื่อเช้านี้ฉันนั่งแท็กซี่มาทำงานเพราะว่ารถสตาร์ทไม่ติด

ในระหว่างที่ฉันเดินลงมาที่หน้าบริษัทฉันก็ต้องตกใจเมื่อเจอลีโอนาร์โดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าออกของบริษัท

มือของเขาหลวงกระเป๋าทั้งสองข้างมองมาที่ฉันอย่างสบายใจ เมื่อฉันได้มองเห็นเขาแล้วฉันทำได้แต่ตั้งสติและฉันกำลังหวาดระแวงว่าเค้าจะมาไม้ไหนกับฉันกันแน่

แค่ได้เห็นเขาฉันก็ยืนอยู่แค่นั้นอยู่ดีดีร่างกายของฉันมันไม่มีแรงจะก้าวเดินต่อไปได้อีกแล้ว

ฉันได้แต่ยืนมองเค้าเองกำลังสาวเท้าเข้ามาหาฉันอย่างสบายใจ เขายังเหมือนเดิม ใบหน้าหล่อ นัยตาสีเทาคมเข้ม ใบหน้าเขายังคงนิ่งไม่แสดงอาการใดๆอีก

"สวัสดีครับคุณสเตฟานี่ หนึ่งเดือนผ่านไปที่ไม่มีผมคุณเป็นยังไงบ้าง...หวังว่ายังคงสบายดีนะ?...เขาถาม

"แน่นอนค่ะฉันสบายดีมากที่ไม่มีคุณ ! ...ฉันตอบกลับอย่างถือดี

"ผมว่าคุณโกหกไม่เก่งนะ...ดูได้จากเสื้อผ้าทรวดทรงองเอวของคุณแล้วมันดูผอมไปถนัดตาเหมือนทานอาหารไม่ลง กินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยนะ คุณรู้ตัวบ้างไหมว่าโกหกไม่เก่งและไม่เนียนเลย"...เขายิ้มเยาะ

"ฉันคงต้องขอบคุณคุณสินะคะที่บอกกับฉันแบบนี้...และขอบคุณมากค่ะที่คุณได้พิจารณาสัดส่วนและรูปร่างของฉัน...ฉันจะพยายามทานให้เยอะกว่านี้นะคะจะได้ไม่ผอม...ขอบคุณมาก !...เมื่อพูดจบฉันก็เดินหนี

"วันนี้ผมอุตส่าห์มาหาคุณถึงที่ทำงานเพื่อที่จะรับคุณไปทานข้าวด้วยกัน อย่าเดินหนีผมสิ"...เขายิ้ม

"ขอบคุณมากในความกรุณาค่ะ แต่ฉันไม่ต้องการ"

"ไม่เอาน่า...อย่าเดินหนีปัญหาแบบนี้สิ...เราน่าจะฉลองการทำงานของคุณครบหนึ่งเดือนมากกว่านะ"...

เค้าพูดบอกกับฉัน คำพูดของเค้าทำให้ฉันอึดอัดเป็นอย่างมาก เมื่อฉันเดินมาถึงประตูทางออกฉันก็ได้เห็น อาเทรส ยืนขวางประตูอยู่

"คุณนี่มัน..... !!!

ฉันพูดไม่ออกเมื่อเห็นการกระทำของเค้าทั้งเจ้านายและลูกน้องฉันได้แต่ส่ายหน้า

"ผมว่าคุณไปทานอาหารกับผมก็ดีกว่า อย่าให้ผมกับลูกน้องต้องใช้กำลังบังคับกันเลย !

"เมื่อคุณพูดแบบนี้ฉันก็จนปัญญาที่จะเดินหนีแล้ว"

"เชิญครับคุณผู้หญิง"