โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 131

ฮั่วเทียนหลันในตอนนี้โมโหเป็นอย่างมาก ส่วนอะไรที่เป็นสาเหตุของการกระทำที่โหดร้ายเช่นนี้นั้น บอกตามตรงว่าเขาเองก็ยังตอบไม่ได้

เพียงแค่นายอ้วนกอคนนี้มันแตะต้องผู้หญิงของเขาอย่างนั้นหรือ ถ้าเพราะเหตุนี้จริง ฮั่วเทียนหลันเองก็ไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่

นายอ้วนกอนี่กำลังยั่วยุและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตระกูลฮัว!

บรรดาเศรษฐีหนุ่มที่มองดูการแสดงอยู่เมื่อกี้เริ่มตัวสั่น ไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวอีกต่อไป และยังมีบางส่วนที่วิ่งหลบหนีออกไปเพราะกลัวโดนลูกหลง

ด้วยกลัวว่าอารมณ์ของฮั่วเทียนหลันจะปะทุขึ้นมาอีกรอบ แล้วจัดการกับพวกเขาทั้งหมดไปด้วย

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าอารมณ์โกรธของเขายังจุกแน่นอยู่เต็มอก เหมือนยังไม่ทันได้ระบายออกยังไงยังงั้น

เขาจึงคว้าเอาขวดเบียร์ฟาดลงบนหัวนายอ้วนกอขวดแล้วขวดเล่า ในคราแรกนายอ้วนกอยังคงมีแรงร้องโอดครวญอยู่ แต่ในตอนท้ายเขาทำได้เพียงขยับนิ้วเพื่อบ่งบอกว่าตัวเองยังหายใจอยู่แค่นั้น

ส่วนใบหน้าของเขานั้นแทบจะมองไม่ออกแล้วว่าคือใคร

เศษแก้ว เบียร์ และเลือดผสมกันจนเลอะเทอะ มองดูน่าสยดสยอง

ฮัวเส้าซู่เฝ้าดูอยู่ระยะหนึ่งแล้ว แม้ว่าเขาเองก็อยากจะฆ่านายอ้วนกอให้ตายไปเสีย แต่เขารู้ดีว่าเขาไม่ควรปล่อยให้พี่ชายรองของตัวเองกระทำเช่นนั้นต่อไปได้ เพราะนายอ้วนกอนี้เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลกอ

แม้ว่าตระกูลกอไม่อาจเทียบได้กับตระกูลฮัว แต่ก็ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่ในเมือง Z เช่นเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งครอบครัวของพวกเขาอยู่ในการเมืองแบบผสม ถ้าหากฮั่วเทียนหลันจัดการกับนายอ้วนกอนี้จนถึงตายจริงๆ

และถ้าหากว่าตระกูลกอโกรธแค้นไม่ยอมความล่ะก็ ฮั่วเทียนหลันคงต้องเข้าไปนั่งเล่นในคุกเป็นแน่แท้

ฮัวเส้าซู่รีบพุ่งไปคว้าขวดเบียร์ออกจากมือพี่ชายรอง ก่อนจะโยนลงบนโต๊ะด้านข้าง จากนั้นจึงเดินไปยืนขวางหน้าเอาไว้ไม่ให้พี่ชายรองเข้าไปทำร้ายนายอ้วนกอได้อีก

แต่ทันทีที่เขาไม่ทันระวัง ขวดเบียร์ที่เหลือก็ถูกทุบลงไปอีกรอบ

ฮัวเส้าซู่ในใจสั่นเทา เขาล้มลงนั่งกับพื้นทันทีด้วยความตกใจเมื่อตอนเขาได้ยินเสียงดังปัง ขาอ้วนของนายอ้วนกอที่ห้อยลงนั้นกระตุกขึ้นอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันกำลังจะควานหาขวดเบียร์อีกครั้ง แต่พอยื่นมือออกไปกลับรู้สึกว่างเปล่า

เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าขวดเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นถูกเขาทุบทิ้งไปจนหมดเสียแล้ว

ฮัวเส้าซู่อาศัยจังหวะนี้รีบพุ่งเข้าไปกอดฮั่วเทียนหลันไว้ พวกเขามองหน้ากันก่อนที่ฮัวเส้าซู่จะเอ่ยขึ้น : "พี่ชายรอง พอได้แล้ว ถ้าเกิดลงมืออีกรอบพี่ได้ข้อหาฆ่าผู้อื่นแน่!"

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองนายอ้วนกอที่ตอนนี้หมดสติไปแล้ว ฟันที่ขบกันแน่นเมื่อครู่ มือที่จับยึดขอบโต๊ะอยู่ ก็เริ่มคลายออก

เขาใช้แรงเล็กน้อยผละตัวออกจากอ้อมแขนของฮัวเส้าซู่ หลังจากเริ่มใจเย็นลงได้สักพักแล้วเขาจึงเอ่ยขึ้น "ถ้าแกยังหลอกให้ฉันมาปาร์ตี้แบบนี้อยู่อีก ฉันจะฟ้องคุณแม่ แล้วมาดูกันว่าคุณแม่จะหักขาแกไหม!"

ฮั่วเส้าซู่รู้สึกหนาวที่ขาโดยไม่ทราบสาเหตุ และเขาก็ยังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของการขาหักอีกด้วย

เขายิ้มหน้าเหยเกก่อนจะพูดขึ้น : "โถ่พี่ชายรอง พี่กำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี้ย ที่ผมชวนก็เพราะอยากให้พี่มาสนุกด้วยกันทั้งนั้น ใครจะรู้ว่าพี่จะพาพี่สะใภ้สองมาด้วยเล่า ... "

คำพูดของฮั่วเส้าซู่เมื่อครู่ ทำให้อันหรันที่เพิ่งฟื้นจากอาการตกใจเมื่อครู่ถึงกับขมวดคิ้ว

เจ้าน้องชายของสามีคนนี้ไว้ใจไม่ได้จริงๆ

หรือถ้าเกิดเขาไม่มาด้วยวันนี้ เขาก็จะปล่อยให้ฮั่วเทียนหลันมีสาวๆนั่งล้อมหน้าล้อมหลังยังงั้นหรือ

เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นได้ดำเนินมาจนถึงจุดนี้แล้ว ภายในห้องไพรเวทตอนนี้เริ่มปกคลุมด้วยความเงียบและความอึดอัดเล็กน้อย หากมีเพียงเสียงดนตรีที่ดังกึกก้องอยู่

ฮั่วเทียนหลันเอือมมือไปคว้ามือของอันหรันมากุมไว้ก่อนจะเดินมุ่งหน้าออกไป

ฮั่วเส้าซู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวที่นั่งรอเขามาสักพักอย่างอ้อยอิ่ง แต่กระนั้นก็ทำได้เพียงเดินตามฮั่วเทียนหลันออกไป

ประตูห้องไพรเวทถูกเศรษฐีหนุ่มผู้หนึ่งเปิดออก

ฮั่วเทียนหลันกำลังจะก้าวออกไป แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบาตามหลังเขา : "ฮัวเทียนหลัน แกอย่าหยิ่งพยองให้มันมากนัก... มันต้องมีสักวันที่แกจะต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำ!"

ประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง แต่กลับทำให้ฮั่วเทียนหลันหันหลังกลับไปมอง ด้วยความอยากรู้ว่าใครเป็นคนพูด ขณะที่สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่ร่างเกือบไร้สติของนายอ้วนกอ

นายอ้วนกอถูกทุบตีอย่างหนัก และมันไม่ง่ายเลยที่จะรู้สึกตัวขึ้นมาได้แบบนี้ แต่พอได้ยินเสียงคนรอบข้างพูดขึ้นว่าฮั่วเทียนหลันกำลังจะไปแล้ว นั่นทำให้เขาเกิดความแค้นขึ้นมาอย่างทันทีทันใด

"ไง ทำร้ายคนอื่นแล้วคิดจะหนีเหรอ"

ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะก่อนจะเอ่ยขึ้น "นี่แกพูดอะไรอยู่เหรอ"

นายอ้วนกอคิดว่าวันนี้เขาถูกตีได้น่าสมเพชที่สุด จนเขารู้สึกอยากจะร้องไห้ให้ตายไปเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเขายังมีลมหายใจ ฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม และแม้ว่าจะรู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถเอาชนะมันได้ เขาก็จะแซะกัดมันแบบนี้เพื่อแก้แค้นกับสิ่งที่มันทำ เขาอ้าปากขึ้นเตรียมจะพูดต่อ

แต่ทว่ากลับถูกหมอนยัดกระแทกเข้ามาในช่องปาก พร้อมกับเสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างดุร้ายของฮั่วเส้าซู่ที่ดังขึ้นข้างหูของเขา : "ไอ้โง่เอ้ย พี่ชายรองของฉันไม่เคยมีใครกล้ามาหาเรื่องด้วยเลย แกนี่มันไม่อยากมีชีวิตรอดกลับไปจริงๆสินะ"

นายอ้วนกอพูดเสียงอื้ออึงในคอ เขาต้องการบอกให้ฮั่วเส้าซู่รู้ไว้ว่าเขาไม่เคยเกรงกลัวฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่น้อย

ฮั่วเส้าซู่รู้สึกว่านายอ้วนกอส่งเสียงดังเกินไปหน่อย ทั้งยังกลัวว่ามันจะทำให้พี่ชายรองเกิดความขุ่นเคืองขึ้นมาอีกรอบ และโอกาสที่มันจะถูกจัดการให้ตายซะตรงนี้นั่นก็มีมากเหลือเกิน

เห็นดังนั้นเขาจึงกดหัวนายอ้วนกอลงกับหมอนจนกระทั่งนายอ้วนกออ่อนแรงและสลบไปเขาถึงยอมวางมือ

บางครั้งวิธีที่ดีที่สุดในการรับมือกับการถูกคุกคามก็คือการทำให้เขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้อีก