โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 132

อันหรันถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่รอฮั่วเทียนหลันขึ้นมาบนรถแล้ว พบว่าเขาเหมือนกำลังเหลือบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง อันหรันจึงรีบก้มหน้าลงทันที

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าความโกรธในใจมันลดลงไปบ้างแล้ว เขาจึงโทรหาฮัวเส้าซู่

ฮัวเส้าซู่ในขณะนี้กำลังสาละวนอยู่กับการจัดการความเรียบร้อยของห้องไพรเวท รถพยาบาลที่เขาโทรเรียกกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ แต่ถ้าหากว่าตระกูลกอมาเห็นนายอ้วนกอถูกทุบตีจนไม่เหลือสภาพดีเช่นนี้ก่อนล่ะก็ พวกเขาจะต้องเดือดร้อนเป็นแน่

ในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายรองโทรเข้ามาจึงคว้าโทรศัพท์มือถือมากดรับสาย

"โทรศัพท์มือถือของอันหรันหล่นอยู่บนโซฟา คืนนี้ก็ฝากแกเก็บกลับมาให้เธอด้วยแล้วกัน"

ฮั่วเทียนหลันวางสายทันทีที่พูดธุระของตนเสร็จ

ฮัวเส้าซู่รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าพี่ชายรองโทรมาเพราะเป็นห่วงที่เขาใจร้อนจนอาจจะทำให้มีเรื่องตามมา!

ฮั่วเทียนหลันขับรถมุ่งหน้าไปบนเส้นทางกลับบ้าน

ขับออกมาได้ไม่นานก็เห็นรถพยาบาลส่งเสียงเตือนเพื่อขอทาง จากนั้นก็ขับสวนกับรถของเขาไปด้วยความเร่งรีบ

อันหรันเหลือบมองครู่หนึ่ง เขารู้ว่ารถคันนี้น่าจะมุ่งหน้าไปที่คลับเฮาส์ แต่พอเธอหันกลับมามองที่ฮั่วเทียนหลันอีกครั้งก็พบว่ามือที่ฮั่วเทียนหลันใช้จับมือพวงมาลัยอยู่นั้นมีคราบเลือดติดอยู่

"คุณชายฮั่วคะ มือของคุณ ... " อันหรันพูดขึ้นอย่างใส่ใจ

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองอันหรันเล็กน้อย ความห่วงใยของเธอทำให้เขาใจสั่นเล็กน้อย แต่ความโกรธที่ยังเหลืออยู่ภายในใจก็ทำให้เขาพูดตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ "มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ"

หลังจากพูดจบเขาก็หันมาสนใจถนนตรงหน้าต่อ

ช่วงเวลานี้ครอบครัวฮัวต่างก็พากันนอนพักผ่อนกันหมดแล้ว หลังจากที่เดินตามฮั่วเทียนหลันขึ้นไปถึงชั้นบน อันหรันก็เดินแยกออกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลทันที ในตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังนั่งอยู่หน้าเตียงนอน เขาใช้กระดาษทิชชู่เปียกเช็ดล้างแผลที่มือ

เขาทุบนายอ้วนกออย่างแรงจนขวดเหล้าแตกคามือ ทำให้มือของเขาโดนเศษแก้วทิ่มแทงจนเกิดบาดแผลไปด้วย

อันหรันนั่งลงข้างๆฮั่วเทียนหลัน วางกล่องปฐมพยาบาลลง แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา "คุณชายฮั่วคะ ให้ฉันช่วยทำแผลให้นะคะ"

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองอันหรันอย่างเย็นชา เขาไม่ได้พูดอนุญาตเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดปฏิเสธเช่นกัน

อันหรันรวบรวมความกล้า ก่อนจะจับมือของฮั่วเทียนหลันให้ยื่นออกมาตรงหน้า จากนั้นจึงทำความสะอาดคราบเลือดบนมือด้วยแอลกอฮอล์อย่างระมัดระวัง

นอกจากนี้ยังมีเศษแก้วบางส่วนที่ยังติดอยู่ตามเนื้อมือ อันหรันจึงต้องช่วยฮั่วเทียนหลันหยิบเศษแก้วพวกนี้ออกทีละชิ้นจนหมด

เธอทำแผลให้เขาอย่างระมัดระวัง และพยายามเบามือให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม

ฮั่วเทียนหลันจ้องมองไปที่อันหรันพลางคิดในใจว่าท่าทางที่ดูตั้งใจของเธอนั้น มันช่างมีเสน่ห์มากเหลือเกิน

จริงๆแล้วฮั่วเทียนหลันไม่ได้สนใจบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เลยด้วยซ้ำ ทันทีที่เขาบรรลุนิติภาวะเขาก็เริ่มเข้าไปช่วยบริหารกลุ่มฟาเรนไฮต์ ทำให้ต้องประสบพบเจอปัญหาแบบนี้อยู่บ่อยๆจนชินแล้วล่ะ

ศัตรูและคู่แข่งมากมายที่มันกำลังจ้องมองมาที่เขา พวกมันขุดหลุมพลางและวางกำลังซุ่มโจมตีเขาอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

ฉะนั้นบาดแผลเล็กน้อยเช่นนี้ ถ้าหากว่าอันหรันไม่ได้เอ่ยขึ้น ฮั่วเทียนหลันเองก็คงจะลืมมันไปแล้ว

หลังจากอันหรันจัดการกับเศษแก้วมือจนหมดแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลันก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "เดี๋ยวฉันจะล้างแผลเพื่อฆ่าเชื้อให้นะคะ มันอาจจะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย"

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าเป็นสัญญาณให้อันหรันลงมือทำต่อ

อันหรันใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ ก่อนจะกดลงที่แผลของฮัวเทียนหลันอย่างเบามือ

ความเจ็บแสบถูกส่งผ่านเส้นประสาทไปยังสมองของฮั่วเทียนหลัน เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะเดียวกันอันหรันเองก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของร่างกายเขา ก่อนจะถามขึ้น "เจ็บเหรอคะ"

ฮั่วเทียนหลันส่ายหัวปฏิเสธ "ยุ่ง"

อันหรันใจกระตุกเล็กน้อย พลางคิดในใจผู้ชายคนนี้จะตอนไหนก็ไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนโยนเอาซะเลย

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรัน จากมุมนี้สามารถมองเห็นคอเสื้อของเธอที่หย่อนลงมาเล็กน้อย ส่วนเว้าโค้งสวยงามที่ซ้อนอยู่ภายในชุดที่เธอสวมอยู่ ผิวขาวเนียนผ่องนั้นทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ

เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะโยนความคิดนี้ออกไปจากหัวให้เร็วที่สุด

ตอนนี้อันหรันกำลังทำแผลให้เขาอยู่นะ จะมาคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด