โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 152

ใน Gilt club ฮั่วเทียนหลันรู้สึกกังวล ตอนนี้มันสามทุ่มแล้ว อันหรันยังมาไม่ถึง

เขาขยี้บุหรี่ในมือของเธอ ขยี้ไปเรื่อยๆ ทำให้รอบตัวเขาเต็มไปด้วยเศษซากของบุหรี่

ทุกคนที่เข้ามาล้วนรู้ดีว่านิสัยของฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างไร แต่ละคนพยายามที่จะเดินออกห่างให้ไกลจากเขา

มีเพียงผู้เดียวที่กล้าเข้าใกล้ นั้นคือฮัวเส้าซู่ เขาปล่อยเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขน เดินมานั่งข้างๆพี่รองแล้วพูดว่า “ดึกป่านนี้แล้วพี่สะใภ้ยังไม่มา ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ตายไปได้เลยก็ดี!”

ฮัวเส้าซู่ถึงตกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

พี่รองคนนี้แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี ถ้าหากพูดอะไรผิดอีกครั้ง บางทีเขาอาจจะถูกฆ่าเลยก็ได้

เขาลุกขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูก กลับไปนั่งที่เดิมของเขา ละไม่คิดที่จะให้ความอบอุ่นกับเด็กคนนั้นต่อ

นี่ทำให้ตงหยงซี่ยื่นไวน์ให้ฮั่วเทียนหลันหนึ่งแก้วแล้วพูดว่า “ดื่มป่ะ! จะได้ไม่ต้องเบื่อ มองดูพี่สะใภ้ก็ไม่ใช่คนใจกล้าขนาดนั้น แต่ทำไมกล้าผิดนัดพี่กันนะ! ”

ฮั่วเทียนหลันอารมณ์ไม่ดี และใบหน้าของเขามืดมน

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นไม่กล้าออกเสียง และได้แต่ทำในสิ่งที่ตนกำลังทำต่อไป

ตอนนี้สภาพของงานปาร์ตี้ค่อนข้างจะอึดอัด และน่าเบื่อมาก

สุดท้ายตงหยงซี่ไม่รู้จะทำอย่างไงต่อ เขาจึงหาเหตุผลที่จะไปเข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะโทรหาอันหรัน

แต่ว่าไม่สามารถติดต่อเธอได้ ตงหยงซี่รู้สึกกังวล หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ?

เขาไม่สนใจว่าฮั่วเทียนหลันจะคิดอย่างไร เขาจึงเดินมาข้างหน้าฮั่วเทียนหลันและพูดเสียงต่ำๆว่า ‘พี่เทียนหลัน พี่สะใภ้ไม่รับโทรศัพท์ เป็นไปได้ไหมว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ตอนนี้ด้านนอกฝนตกหนักมาก ผู้หญิงขับรถมาคนเดียวมันอันตรายมากๆ...’

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว และมองไปที่ตงหยงซี่ด้วยสายตาที่เยือกเย็นละพูดว่า “ใครใช้ให้นายมายุ่งเรื่องนี้?”

“ฉัน ฉัน....” ตงหยงซี่ถึงกับต้องนิ่ง นี่ทำให้ในใจของเขารู้สึกกลัว

หลังจากนั้นหมิหงเหวินกลับขึ้นเวทีการแสดงอีกครั้ง เพื่อร้องรำทำเพลง ฮั่วเทียนหลันก็ลุกขึ้นอย่างเย็นชา ปล่อยให้ตงหยงซี่ยืนบ้าอยู่คนเดียว

ฮัวเส้าซู่พยายามที่จะตามเขาขึ้นไป แต่ว่าถูกตงหยงซี่ดึงเอาไว้ และก็บอกกับฮัวเส้าซู่เรื่องที่โทรศัพท์ของอันหรันติดต่อไม่ได้

ฮัวเส้าซู่ถึงกับตกใจ คนก็ยังมาไม่ถึง และโทรศัพท์ก็ยังติดต่อไม่ได้

เขามองหน้าตงหยงซี่ ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆหรอกนะ?

“ฉันจะไปดู” หลังจากที่ฮัวเส้าซู่พูดกันตงหยงซี่เสร็จ ก็เตรียมตัวออกไปตามหาอันหรันทันที

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงของฮั่วเทียนหลัน พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูโกรธว่า “นายจะไปไหน?”

ฮัวเส้าซู่ถึงกับเหงื่อตก หันกลับมายิ้มและตอบกลับไปว่า “ฉันจะออกไป...”

“กลับมา ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!” ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำกว่าเดิม

ฮัวเส้าซู่หมดทางสู้ พี่รองไม่พอใจ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

หลังจากที่อันหรันเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้วหนึ่งชั่วโมง หลี่รูยามาถึงที่นั่น

ที่นั่นมีตำรวจสองสามคนนั่งอยู่กับคนขับรถบรรทุกวัยกลางคน

พอเห็นหลี่รูยามาถึง หัวหน้าของตำรวจที่ได้รับแจ้งเหตุก็รีบลุกขึ้นมาทันทีและพูดว่า “คุณนายฮั่ว”

“ทำไมเป็นแบบนี้? ทำไมเป็นแบบนี้? เกิดเรื่องอะไรขึ้น!” หลี่รูยาพูดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายใจ

เมื่อก่อนไม่ว่าจะเกิดเรื่องราวร้ายแรงขนาดไหนเธอก็ไม่มีความกังวลแม้แต่น้อย แต่เรื่องนี้กลับทำให้เธอรู้สึกกังวลขึ้นมา

เธอรู้ว่าวันนี้อันหรันออกไปงานปาร์ตี้ คิดว่าเธอจะไปอยู่ที่งานเลี้ยง นึกไม่ถึงว่าจะมาอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน

คนขับรถบรรทุกแอบอยู่ด้านหลังอยู่เงียบๆ หลังจากนั้นเขาถูกตำรวจพาตัวออกมาและพูดว่า “นี่เป็นเรื่องที่คุณทำ ไหนคุณลองอธิบายซิ!”

หลี่รูยามองไปที่คนขับรถบรรทุกด้วยสายที่โกรธ คนขับรถรู้สึกเสียใจที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เขาทำอาชีพนี้ก็เพื่อที่จะเอาเงินไปเลี้ยงครอบครัว ไม่ได้คิดว่าอยากจะมาชนใครตาย

ต้องโทษตัวเขาเอง ที่เห็นแก่เงิน

“ผม ผมขับรถไปถึงที่นั่น ฝนตกหนักมาก มองทางไม่ค่อยชัด...ในตอนนั้นคุณหนูขับรถออกมา เดิมทีรถของผมบรรทุกมาเกินน้ำหนัก ฝนตกก็ยังทำให้ถนนลื่น รถเสียการควบคุม ก็เลยไปชนรถของเธอเข้า...”

คนขับรถบรรทุกพูดไปเรื่อยๆ สีหน้าของหลี่รูยาก็เริ่มซีดจางลง

ตอนนี้อาการของอันหรันเป็นตายเท่ากัน

หลี่รูยาถอนหายใจ และไม่อยากทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ควรปล่อยให้ตำรวจเป็นคนจัดการ เธอจึงไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

แต่ถ้าหลังจากนี้หลี่รูยารู้ว่าใครมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้น พวกนั้นมันจะต้องได้รับผลกรรมอย่างสาสม

สุดท้ายฮัวเส้าซู่ก็สามารถหาโอกาสออกมาจากงานปาร์ตี้ได้

เขาออกมาที่หน้าประตูและรีบโทรศัพท์หาหัวเสี่ยวน่า ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที โทรศัพท์ก็มีคนมารับ เขารีบถามไปว่า “นาน่า พี่สะใภ้อยู่ที่บ้านไหม?”

หัวเสี่ยวน่ายังไม่ได้นอน เธอตอบกลับมาว่า “ไม่อยู่นะ! มีอะไรหรอพี่ พี่สะใภ้ยังไปไม่ถึงหรอ?”

เธอเริ่มวิตกกังวล พี่สะใภ้ออกไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ถึง ถ้าใช้เวลาขนาดนี้เดินไปยังถึงแล้วเลย

“ยังไม่ถึง อ่า ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันขับออกไปดูเธอก่อนนะ” หลังจากที่ฮัวเส้าซู่พูดจบ ก็รีบวางสายโทรศัพท์ลง

หัวเสี่ยวน่าขมวดคิ้ว จำได้ว่าหลี่รูยารีบออกไปจากบ้าน ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?