โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 185

อยู่ดีๆก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง เสียงนี้เป็นเหมือนเสียงของพระเจ้าที่ลงมาช่วยเธอ เมื่ออันหรันได้ยินก็ทำให้เธอสบายใจขึ้น

ป้าDingที่กำลังหยิบผ้าขนหนูเช็ดน้ำบนมือ และเดินออกมาจากห้องน้ำ

“นายน้อย ถ้าหากคุณไม่ชอบ ป้าจะเอามันไปปล่อยเอง”

พูดจบ ป้าDingเดินมาด้านหน้าของอันหรัน และจับมาที่ดาหลางเพื่อที่จะอุ้มมัน

เหมือนกับว่าดาหลางจะมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง มันจึงรีบซุกเข้าไปใต้แขนของอันหรัน

อันหรันเริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง เนื่องจากเธอไม่อยากให้ดาหลางจากไป

มีดาหลางอยู่ข้างๆ เธอก็รู้สึกเหมือนว่ามีอันเฮาคอยอยู่ข้างๆ

เธอไม่ให้ดาหลางจากไป นี่คือสิ่งที่จำเป็นต่อการมีชีวิตของเธอ

เธอไม่ทันได้พูด ฮั่วเทียนหลันก็กระแอมออกมาพร้อมกับพูดว่า “ป้าDing ถ้าป้าชอบมัน งั้นก็เลี้ยงมันไว้เถอะ!”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรันอย่างลึกซึ้ง พอเห็นท่าทีของเธอจึงพูดออกมา

อันหรันก็รู้อยู่ในใจ ว่าฮั่วเทียนหลันก็รู้ว่าป้าDingกำลังพูดเพื่อช่วยเธออยู่

มีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ทำให้ดาหลางรู้สึกระแวงขึ้นเล็กน้อย

แค่ฮั่วเทียนหลันขยับเพียงนิดเดียว ดาหลางก็วิ่งมารอบๆเพื่อจ้องมาที่ฮั่วเทียนหลัน และทำท่าทางขู่ฮั่วเทียนหลันอยู่ตลอดเวลา

นี่ทำให้อันหรันปวดหัวมาก เจ้าหมาตัวนี้ ไม่รู้หรือไงว่าคนที่มันกำลังขู่อยู่เป็นราชาปีศาจ?

ถ้ามันยังทำอย่างนี้ต่อไป มันและเธอคนต้องถูกไล่ออกไปจากบ้านนี้แน่ๆ

“ตัวเล็กแค่นี้ แต่ทำไมดุจัง!” ฮั่วเทียนหลันถูกดาหลางขู่อีกครั้ง เขาจึงจับไปที่ท้องของดาหลางและยกมันขึ้นมา

เมื่อดาหลางโดนจับขึ้นไปแบบนั้น มันก็ไม่กล้าแม้จะส่งเสียงออกมา

อันหรันแกล้งทำเป็นช่วยป้าDingทำงานบ้าน เธอไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันกลับบ้านมาทำไม

อันหรันเธอไม่ต้องการอยู่ร่วมกับฮั่วเทียนหลันเป็นเวลานาน เพราะเขาจะหาเรื่องมาทะเลาะให้ได้

เธอเห็นท่าทางที่ไม่ของดาหลาง จึงวางผ้าเช็ดโต๊ะที่อยู่ในมือลง เดินมาสองสามก้าวแล้วพูดเบาๆว่า “คุณฮั่ว ดาหลางไม่ได้ตั้งใจ มันแค่ยังไม่คุ้นชินกับคุณ....”

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้ามองไปที่อันหรันพร้อมกับพูดว่า “ไม่คุ้นเคย หรือว่าอยากจะไล่ฉันออกไป?”

อันหรันทำท่าทางงึกงักและพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “จะเป็นไปได้อย่างไง...คุณคือ...เจ้าของ...ของบ้านหลังนี้ แค่ดาหลางรับรู้ได้ถึงแรงกดดันของคุณ!”

“กดดัน?” ฮั่วเทียนหลันคิดว่าคำสองคำนี้ อันหรันพูดออกมามันฟังดูเกินไป

นี่ทำให้ป้าDingเดินเข้ามาหาฮั่วเทียนหลัน คุ้มดาหลางออกไปจากมือของเขา วางมันไปบนพื้นแล้วพูดว่า “นายน้อย คุณจะมาคิดอะไรมากมาย นี่มันก็แค่ลูกหมาตัวเดียว!”

ดาหลางโดดลงมาที่พื้น จากนั้นก็รีบไปหลบอยู่ที่หลังของอันหรัน แววตาที่มันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันสามารถรับรู้ได้ว่ามันกำลังคิดว่าฮั่วเทียนหลันเป็นศัตรูของมัน จากนั้นมันก็เห่าออกมา

อันหรันจึงรีบคุกเข่าลงไปบนพื้น และรีบเอามือไปปิดปากของมัน

เจ้าหมาโง่ตัวนี้ ถ้ายังทำอย่างนี้ต่อไป พวกเขาทั้งสองอาจจะเดือดร้อน

สักพักดาหลางเงียบเสียงลง ดวงตาที่น่าสงสารของมัน ทำให้อันหรันต้องปล่อยมือออกจากปากของมัน

ไม่ภายในไม่กี่วินาที ดาหลางก็กระโจนเข้าไปด้านหน้าฮั่วเทียนหลัน กระโดดขึ้นพร้อมกับกัด

ด้วยจิตใต้สำนึกของฮั่วเทียนหลัน เขาจึงยกขาขึ้นมาเตะโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทันทีที่เตะออกไป เขาก็มองเห็นท่าทางที่น่าสงสารของดาหลาง

เขาส่ายหน้า และปากของเขาก็ขยับเล็กน้อย เขาก็ใช้เท้าของเขายกดาหลางขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้าหมาน้อย ยังจะเอาอีกไหม?”

อันหรันกังวลขึ้นมาทันที ในบางครั้งมีคนส่งของเข้ามาที่หน้าประตู ดาหลางก็ไม่เคยแสดงอาการแบบนี้ออกมา เต็มที่ก็แค่เห่าไม่กี่ครั้ง

วันนี้มันเป็นอะไรไป หรือเขามองออกว่าฮั่วเทียนหลันไม่ชอบเขา?

“คุณฮั่ว มัน.....”

อันหรันไม่พูดน่าจะดีกว่า แต่ทันทีที่เสียงของเธอดังออกไป หน้าของฮั่วเทียนหลันก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันทีแล้วพูดออกมาว่า “มัน...อะไร?”

เธอก็รู้ว่าสุนัขตัวนี้ไปกัดเขาก่อน แต่เธอไม่ได้กังวลว่าฮั่วเทียนหลันจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่เธอกลับเป็นห่วงว่าสุนัขตัวนี้จะเป็นอย่างไงต่อไป

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นมาพร้อมกับจับไปที่ท้องของสุนัขตัวนั้น จากนั้นก็เดินออกไปตรงหน้าประตู แล้วโยนมันออกไปข้างนอก

ดาหลางวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันปิดประตูแล้ว จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา สันนิษฐานว่านั้นเป็นเสียงของดาหลางที่พยายามจะกระแทกประตูเพื่อกลับเข้ามา

อันหรันมองไปด้านนอกด้วยความไม่สบายใจ กลัวว่าดาหลางจะได้รับบาดเจ็บ มันจะเสียใจจนหนีออกไปไหม

ในเวลานี้ป้าDingต้องการทำให้เธอสบายใจ เธอออกข้างนอกเพื่อที่จะไปดูดาหลาง นั้นถึงทำให้อันหรันสบายใจขึ้น

“หมาตัวนั้นมันสำคัญกว่าฉัน?”

เธอกำลังจะถามว่าฮั่วเทียนหลันเป็นอะไรไหม แต่ฮั่วเทียนหลันก็กลับพูดออกมาเสียก่อน

อันหรันอึ้งไปสักพัก จึงรีบส่ายหัวและพูดออกมาว่า “ไม่ใช่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ คุณฮั่ว คุณไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม?”

ฮั่วเทียนหลันมองมาที่อันหรันอย่างเย็นชา ตอนนี้เพิ่งจะมาเป็นห่วง มันสายไปแล้ว!

เขากลับมานั่งที่โซฟา อันหรันเดินเข้าไปที่ห้องครัว หยิบจานขึ้นมาหนึ่งใบ เธอค่อยหยิบองุ่นขึ้นมาปอกเปลือกและนำเมล็ดของมันออก จากนั้นก็วางลงบนจานเบาๆ เมื่อปลอกเสร็จก็นำมาวางไว้ด้านหน้าของฮั่วเทียนหลัน

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำเพื่อเอาใจฮั่วเทียนหลัน นั้นทำให้ความโกรธของฮั่วเทียนหลันลดลงเล็กน้อย

ป้าDingปลอบและสั่งสอนดาหลางสักพัก จากนั้นก็อุ้มมันกลับเข้ามา

แต่ว่าครั้งนี้ดาหลางไม่สามารถที่จะวิ่งในบ้านได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะมันถูกป้าDingจับไปขังไว้ในห้องเก็บของ

ตอนแรกอันหรันคิดว่าฮั่วเทียนหลันจะกลับมาดูบ้านเฉยๆ แล้วก็ไป

แต่ไม่คิดว่า ถึงเวลาที่ป้าDingจะทำอาหารกลางวันแล้ว ฮั่วเทียนหลันยังคงนั่งอยู่บนโซฟา

ท่าทางแบบนี้ บอกได้ชัดว่าเขาจะอยู่ทานข้าวกลางวันที่นี่

ป้าDingทำอาหารหกอย่าง ให้ฮั่วเทียนหลันและอันหรันทานก่อน

แต่ว่าฮั่วเทียนหลันไม่ยอมจับตะเกียบ เขารอให้ป้าDingทำอะไรให้เสร็จก่อน ป้าDingกลับมานั่งถึงเริ่มรับประทานอาหารกัน

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึดอัด อันหรันไม่กล้าพูดอะไรออกมา ป้าDingจึงถามเกี่ยวกับงานช่วงนี้ของฮั่วเทียนหลัน และฮั่วเทียนหลันก็ตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย

พอพูดเรื่องนี้จบ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

อันหรันก้มหน้าลงไปจิบซุปที่อยู่ตรงหน้าเธอ