โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 235

เมื่อจางรันมองไปที่ภาพแรก เขาก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

เขาหยิบภาพที่เหลือเข้ามาดูอย่างรวดเร็ว และหลังจากที่ดูไปสิบกว่าภาพ มือของเขาก็ค่อยๆขยำภาพเหล่านั้นอย่างช้าๆพร้อมพูดออกมาว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

พี่มันมองไปที่จางรันแล้วพูดออกมาว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น？ เดี๋ยวตอนที่นายได้เป็นลุงแล้วก็รู้เอง！”

อันหรันขังตัวเองไว้แต่ในห้องนอนตอนนี้ก็สามสิบชั่วโมงแล้ว ป้าdingเข้ามาเคาะประตูหลายครั้ง เพราะอยากให้เธอทานอะไรสักหน่อย

แต่อันหรันก็ตอบปฏิเสธมาโดยตลอด เธอบอกให้ป้าdingไม่ต้องมาเป็นห่วงเธอ

เธอกำกำไลหยกไว้ในมือ และเธอก็ไม่คิดจะใส่มันอีก

เนื่องจากในใจเธอรู้ดี ถ้าหากเธอยังฝืนใส่ต่อไป ก็มีแต่ต้องทะเลาะกับฮั่วเทียนหลันอีก

แต่เวลาที่เขาไม่ได้ใส่ ใจของเธอก็รู้สึกหวิวๆ และความละอายใจก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ป้าdingมาเคาะประตูห้องอีกครั้งพร้อมพูดว่า “คุณนาย คุณออกมาทานอะไรสักหน่อย นี่ก็จะเที่ยงของอีกวันแล้ว”

อันหรันตอบกลับมาเบาๆ “ป้าding ป้าไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ถ้าฉันหิวฉันจะออกไปทานเอง”

“คุณต้องดูแลตัวเองดีๆนะ！” ป้าdingพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

นี่ก็ผ่านมา 36 ชั่วโมงแล้ว อันหรันยังไม่ได้ทานอะไรเลย ร่างกายของคนธรรมดาจะทนไหวได้อย่างไรกัน

หลังจากรออยู่เป็นเวลานาน อันหรันก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมา

ป้าdingก็ไม่รู้จะทำยังได้แต่ส่ายหัว และลงไปที่ชั้นล่าง

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คิดอยู่หลายครั้งว่าจะต้องรายงานให้หลี่รูยารู้หรือไม่

สองคนนี้ทะเลาะกันจนถึงขั้นต้องทำร้ายร่างกายกัน นี่มันอาจจะเป็นเรื่องร้ายแรงมากก็ได้

อันหรันออกมานั่งที่ระเบียงเพื่อรับแดด นั่นทำให้เธอรู้สึกง่วงขึ้นมาเล็กน้อย

แต่มันก็แค่มีความรู้สึกขึ้นมา สมองของเธอในตอนนี้ยังคงคิดแต่เรื่องนั้น

เธอเปิดวีแชทและเข้าไปหน้าแชทของอันหรัน และพิมพ์ออกมาสามพยางค์ ขอโทษนะ

พิมพ์แล้วก็ลบ พิมพ์แล้วก็ลบ ทำแบบนั้นต่อไป.....

และดูเหมือนว่านั้นจะเป็นการกระทำที่เธอไม่รู้ตัว เป็นเพียงความรู้สึกของกล้ามเนื้อที่เคยชิน

วันนี้ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท เขาหมกตัวอยู่ที่อำเภอจิ่นซิ่ว

เมื่อถึงเวลาเช้าตรู่ฟู่กุ้ยก็ร้อง เหมียว เหมียว ออกมา เสียงนั้นไปปลุกคนที่อดหลับอดนอนมาทั้งคือและเพิ่งจะนอนไปได้ไม่นานให้ตื่นขึ้นมา

เขาพาฟู่กุ้ยออกไปเดินเล่นด้านนอก ฟู่กุ้ยเห็นเพื่อนเล่นใหม่ที่เพิ่งจะเดินออกมา ดังนั้นมันจึงทิ้งเจ้าของอย่างฮั่วเทียนหลันให้อยู่คนเดียว และมันก็วิ่งออกไปเล่น

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันกลับมาที่ที่พัก เขาก็ชงกาแฟรสเข้มดื่ม เขาดื่มไปไม่กี่ที และยังรู้สึกว่าสมองยังรู้สึกงงงวย

หรือว่าเป็นเพราะเรื่องของอันหรันจึงทำให้สมองเขากระทบกระเทือนไป？

ฮั่วเทียนหลันครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ จึงทำให้เขาคิดมากไปเอง

และโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นป้าdingที่โทรมา

“เทียนหลัน คุณกลับมาบ้านสักหน่อยเถอะ！ คุณนายยังขังตัวเองไว้อยู่ในห้องอยู่เลย ไม่ว่าป้าจะพูดยังไง เธอก็ไม่ยอมออกมา”

ฟังน้ำเสียงที่แสดงถึงว่าเป็นห่วงของป้าding ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาเล็กน้อย

อันหรันคนนี้ เธอทำแบบนั้นได้อย่างไร ทำให้ทุกคนในบ้านเป็นห่วงเธอ และคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง

“เธอยังไม่ได้กินข้าว？ อารมณ์ไม่ดี？” ฮั่วเทียนหลันถาม

ป้าdingตอบกลับมาว่า “แค่หนุ่มสาวทะเลาะกันตามภาษาผัวเมีย กลับมาง้อนิดง้อหน่อยเดี๋ยวก็ดีกัน”

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้แสดงท่าทีที่เห็นด้วยหรือคัดค้าน เขาแค่ตอบกลับไปสองสามประโยค จากนั้นก็วางสายลง

เขาเดินมานั่งที่โซฟาสักพัก และคิดว่ามันน่าเบื่อ เขาจึงลุกขึ้นมาและเดินไปที่หน้าต่าง

ทันใดนั้น เขาก็หันไปเห็นฟู่กุ้ยกำลังขี่หมาพันธ์ซามอยด์ และก็ส่งเสียงร้องออกมา

แต่สิ่งที่พีคที่สุดก็คือบนหลังของหมาตัวนั้นไม่ได้มีแค่ฟู่กุ้ย และยังมีแมวสีดำอีกตัวนั่งอยู่ด้วย

ดูจากรูม่านตาที่เป็นสีดำ มันน่าจะเป็นตัวผู้

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจู่ๆในใจของเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่า นี่มันต้นปี ขนาดแมวยังมีความรัก？

เขาเดินไปเดินมาอยู่ในห้องรับแขกด้วยความกระสับกระส่าย

เขาทำไปอย่างไม่รู้ตัว ผ่านไปไม่นานเขาก็เดินมาอยู่ที่ประตูรถ ในตอนนั้นเขาตั้งคำถามกับตัวเองว่า เขาออกมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็นั่งลง

เขาสตาร์ทรถ และขับไปยันคฤหาสน์ของเขา

ผู้หญิงคนนี้ ต้องการต่อรองกับเขาโดยการขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง มันช่างน่าขันสิ้นดี

เขาแค่กลับไปดูเธอเท่านั้น และไม่มีทางที่จะไปง้อหรือให้ความประนีประนอมกับเธอ

เมื่อฮั่วเทียนหลันตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เขาก็เหยียบคันเร่งจนมิด

ปกติต้องใช้เวลาถึง 40 นาที จนกว่าจะขับถึง แต่นี่เขาใช้เวลาเพียง 20 นาทีเท่านั้นก็กลับมาถึงแล้ว

เมื่อจอดรถเสร็จ เพิ่งจะลงมาจากรถก็เห็นป้าdingเดินออกมา

“เทียนหลัน คุณลองขึ้นไปดูคุณนายหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง！ ป้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกคุณทั้งสอง.....”

ป้าdingยังไม่ทันพูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็ยื่นมือออกมาเพื่อบอกให้ป้าdingหยุดพูด

เขาพูดออกมาว่า “ผมรู้แล้ว ป้าding บันไดของบ้านเราอยู่ที่ไหน？”

บันได？ ป้าdingรู้สึกงง

แต่แล้วเธอก็ตอบสนอง ทันใดนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ทำไมหรอ？ คุณจะปีนบันไดขึ้นไป？ ไม่ได้ ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป บอกให้เธอเปิดประตูจะดีกว่านะ！”

ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจคำพูดของป้าding เขาเดินเข้าไปที่ห้องเก็บของเพื่อหยิบบันไดพับออกมา

หลังจากทีกางมันออก เขาก็เอามันวางพาดไปที่ชั้นสอง

ฮั่วเทียนหลันมองเห็นได้อย่างชัดเจน หน้าต่างที่ระเบียงยังคงเปิดอยู่ และเขาสามารถเข้าไปในห้องนอนได้จากตรงนั้น

ผู้หญิงคนนี้คิดว่าแค่ปิดประตูก็จะสามารถลบล้างความผิดได้แล้วหรือ?

ป้าdingยืนจับบันไดด้วยความกังวล เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันปืนขึ้นไปที่ระเบียงได้แล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

ฮั่วเทียนหลันคลานเข้าไปที่หน้าต่าง และผลักประตูที่ระเบียบเข้าไป นั้นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

ผู้หญิงคนนี้รู้ก่อนแล้วว่าเขาจะปีนขึ้นมาทางหน้าต่าง ดังนั้นจึงปิดประตูของระเบียงเอาไว้？

เขาเคาะไปที่ประตูด้านนอกระเบียงอย่างรุนแรง ปัง ปัง ปัง พร้อมตะโกนออกไปว่า “อันหรัน เปิดประตู！”

อันหรันที่กำลังงงงวย ลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง

เสียงเสียงนี้ ทำให้เธอรับรู้ได้ว่ามีใครบางคนกำลังมา？

เธอกำลังจะพูดออกมา แต่ก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านนอก

อันหรันมองออกไปที่ประตูระเบียง เธอลุกขึ้นเปิดม่าน แล้วก็ตะลึงไปชั่วครู่

ฮั่วเทียนหลัน มาที่นี่ได้อย่างไรกัน

ไม่ใช่แค่นั้น เขาขึ้นมาบนระเบียงนี้อย่างไร

อันหรันรู้สึกดูกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย ฮั่วเทียนหลันก็มีสีหน้าแววตาที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

เขาสองคนมองสบตากันไปมา

สุดท้ายแล้วอันหรันก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามขึ้นว่า “คุณฮั่ว คุณกลับมาแล้วหรือคะ！”

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกแปลกๆกับคำพูดดังกล่าว โดยเฉพาเมื่อเธอต้องมาเห็นเขาอยู่สถานที่แห่งนี้ ก็ยิ่งแปลกไปใหญ่

เขาตอบกลับไปว่า “เอ้า เปิดประตูสิ”

อันหรันปลดล็อค ฮั่วเทียนหลันก็เดินเข้ามา

อันหรันทำอะไรไม่ถูก ราวกับเด็กที่ทำความผิดมา

นี่มันก็บ่ายแล้ว ฮั่วเทียนหลันกลับมา แถมยังเข้ามาทางระเบียง

หรือว่า อาจจะกลับมาเพราะเรื่องนั้น

เธอกังวลว่าจะเกิดปัญหาอีกหรือเปล่า

ฮั่วเทียนหลันมองไปรอบๆห้อง สุดท้ายก็มองไปเห็นกำไลหยกที่วางอยู่บนหัวนอน

เธอถอดมันออกแล้วหรอ？

“ไม่อยากรู้สึกปลอดภัยแล้ว？” ฮั่วเทียนหลันอยากจะถามออกมาว่าทำไมอันหรันถึงขัดตัวเองอยู่แต่ในห้อง

แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม คำพูดที่พูดออกมากับเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับกำไลหยก

อันหรันตอบไปด้วยความกังวล “เวลาที่อยู่คนเดียว เธอใส่มันแค่แปปเดียว จากนั้นก็ไม่ใส่แล้ว”

“อ่า” ฮั่วเทียนหลันตอบ

เขาเดินไปเปิดประตูห้องแล้วพูดออมาว่า “หิวไหม？”

อันหรันพยักหน้าด้วยความสำนึกผิด

นั่นทำให้ฮั่วเทียนหลันตะโกนลงไปที่ชั้นล่างว่า “ป้าding ป้าเตรียมอาหารไว้ให้หน่อยครับ！”

“15 นาที ลงมาทานได้เลน” ป้าdingตอบกลับพร้อมกับรีบเดินเข้าห้องครัว

ฮั่วเทียนหลันหันกลับมามองอันหรันที่กำลังยืนอยู่ตรงที่เดิม เธอยืนกุมด้วยความกังวล เหมือนกับเด็กที่เพิ่งไปทำอะไรผิดมา

“ยังจะยืนนิ่งอยู่ทำไม？ ลงไปในสภาพแบบนี้ไม่อายหรอ？”

อ่า อันหรันพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้น หลังจากนั้นก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่กระเซอะกระเซิง ขี้ตาติดอยู่เต็มตา และชุดนอนที่ยับเยิน

เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำ

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันเห็นว่าอันหรันทานข้าวแล้ว เขาก็ออกจากคฤหาสน์ไป

ไม่ว่าจะก่อนไปหรือหลังจากที่ออกไปแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรกับอันหรันสักคำ

ระหว่างทางที่เขาขับรถไปทำงาน ตอนที่กำลังติดไฟแดง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อตอบว่าไม่เป็นไร

หลังจากนั้น เขาก็ลบมันออก

อันหรันก็นำกำไลหยกไปวางไว้ที่ชั้นใต้สุดของตู้เสื้อผ้า ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆเธอจะไม่นำมันออกมา

แค่มีมันอยู่ก็พอแล้ว ไมจำเป็นจะต้องใส่มันไว้ติดตัว เธอเตือนตัวเอง

คนเราก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้า

ฮั่วเทียนหลันกลับมาถึงบ้านตอนตีหนึ่ง ในตอนนั้นอันหรันที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ และรับเสื้อคลุมของฮั่วเทียนหลันมาแขวนไว้ที่ตู้เสื้อผ้า พวกเขาทั้งสองคนดูเหมือนสามีภรรยาทั่วไป

เธอกลับลงมานอนที่เตียง แต่เธอก็ยังนอนไม่หลับ

รอจนฮั่วเทียนหลันอาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นเตียงมา กลิ่นหอมที่พัดโชยมาจากตัวของฮั่วเทียนหลัน ทำให้อันหรันสูดเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

ในวินาทีถัดมา เธอก็ถูกฮั่วเทียนหลันกอดไว้ในอ้อมแขน

อันหรันรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ว่าฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลย

เขาแกโอบกอดอันหรันไว้ ในไม่ช้าอันหรันก็ได้ยินเสียงลมหายใจของฮั่วเทียนหลัน

กลิ่นกายที่หอมหวน อ้อมกอดที่อบอุ่น ไม่นานอันหรันก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

ในตอนเช้า แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของอันหรัน

ในตอนนี้อันหรันกำลังฝันอยู่ ในฝันมีของกินมากมายวางกองอยู่ด้านหน้าของเธอ

อันหรันดีใจเป็นอย่างมาก เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เธอกินมันอย่างต่อเนื่อง แต่ว่าไม่รู้สึกอิ่มเลยแม้แต่นิดเดียว

สุดท้ายเธอก็กินเนื้อที่นุ่มนิ่ม แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงกินมันลงไปไม่ได้

อันหรันตกใจ ลืมตาขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งตัว

แววตาที่พร่ามัวค่อยจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายคนนั้นกำลังยิ้มด้วยสายตาที่สดใส นั่นทำให้อันหรันหน้าแดงขึ้นทันที

เมื่อเธอรู้สึกตัว เธอก็รีบเอาแขนของฮั่วเทียนหลันที่อยู่ในปากของเธอออก

“หิวหรอ？” ฮั่วเทียนหลันแสร้งทำเป็นไม่เห็นใบหน้าของอันหรันหน้าแดง เหมือนอย่างที่เคยทำ

ตอนแรกเขาก็นอนหลับอยู่ดีๆ แต่พอได้ยินเสียงเคี้ยวของอันหรันก็ทำให้เขาตื่นขึ้น

หลังจากนั้นเธอก็เอามือมาจับของเขายัดเข้าไปในปากของเธอ

เธอไม่ได้กัดมันแรง แต่ฟันของเธอคมมาก จึงทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บนิดหน่อย

อันหรันส่งเสียงอ้ำอึ้ง แบบนี้มันน่าขายหน้าจริงๆ

ทั้งสองคนลุกจากเตียงลงมาที่ชั้นล่าง ป้าdingเตรียมอาหารเช้าไว้ให้พวกเขาแล้ว

แผลที่มือของอันหรันยังไม่ค่อยหายดี ดั้งในตอนที่เธอทานอาหารต้องค่อยระวังไว้

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันกินข้าวเช้าเสร็จ มองไปที่โจ๊กในถ้วยของอันหรันเพิ่งจะลดลงไปนิดเดียว

เขาขมวดคิ้วและเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเอกสารเตรียมตัวออกไปทำงาน พอเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารเขาก็ส่งหลอดให้กับเธอ

เขาไม่ได้พูดอะไร แล้วก็จากไป

ไม่นานก็มีเสียงสตาร์ทลงดังมาจากด้านนอก อันหรันเห็นหลอดที่อยู่ตรงหน้าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหขึ้นมา

วันนี้อากาศก็ดี แต่ทำไมเธอถึงยังหงุดหงิดนะ？