โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 236

หลังจากที่อันหรันทานข้าวเช้าเสร็จ เธอก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านหนึ่งเล่ม

แขนของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอทำอะไรมากไม่ได้ ได้แต่ดูหนังสือและนอนพักผ่อน

หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ป้าdingซื้อให้

ชื่อหนังสื่อนั้นธรรมดามาก ：ทำอย่างไรถึงจะมัดใจผู้ชายได้

แต่เนื้อหาด้านในมีค่อนข้างเยอะ จึงทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยใจ

หลังจากที่เธออ่านเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงกับผู้ชายมีเหตุให้เข้าใจผิดต้องจะทำอย่างไรถึงจะสามารถแก้ปัญหาได้ เธอสงสัยอยู่สักพัก หลังจากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และส่งข้อความไปให้ฮั่วเทียนหลันหนึ่งฉบับ “คุณฮั่ว ฉันขอโทษ เมื่อก่อนฉันมันหุนหันพลันแล่นไปหน่อย ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคุณเลย”

หลังจากที่เธอสงบสติอารมณ์ลง เธอก็คิดขึ้นได้ว่า เมื่อก่อนระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันมีเรื่องเข้าใจผิดกับมากมาย

แต่ในตอนที่เรื่องเข้าใจผิดเหล่านี้เกิดขึ้น ในตอนหลายๆเรื่องก็สามารถพูดความจริงออกไปได้

แต่พอสถานการณ์สงบลง คำพูดเหล่านั้นก็ไม่ได้มีความหมายอะไร

สำหรับความรู้สึกของฮั่วเทียนหลันแล้ว นั่นยิ่งทำให้เขาสับสนมากขึ้นไปอีก

เธอรักฮั่วเทียนหลันมาก รักจนเข้ากระดูกดำ

ไม่ว่าฮั่วเทียนหลันจะทำร้ายเธอหนักหนาสาหัสแค่ไหน แต่แค่เธอได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้าต่อไป

อันหรันมองไปที่โทรศัพท์เพื่อรอการตอบกลับของฮั่วเทียนหลัน

ในโทรศัพท์ขึ้นว่าฮั่วเทียนหลันกำลังพิมพ์ขอความ แต่รอแล้วรออีกก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับมา

อันหรันยิ้มอย่างเจ็บปวดในใจ นี่เธอกำลังคาดหวังอะไร? หรือกำลังหวังว่าจะสามารถปรับความเข้าใจกับฮั่วเทียนหลันได้?

ชะตากรรมระหว่างเขากับเธอก็เหมือนลมกระโชกแรง

และถ้าหากเธอจะถูกพัดปลิวไป ฮั่วเทียนหลันก็คือคนที่ช่วยชีวิตของเธอไว้

เมื่อเธอหมดหนทางที่จะไปต่อ เขาก็จะช่วยเธอหาทางออก

แต่ว่าคนที่ช่วยเธอหาทางออกคนนี้ กับพาเธอไปพบกับปัญหาที่ยิ่งใหญ่กว่า

มีรักก็ต้องมีเกลียด แต่ว่าเกลียดที่เล็กน้อยก็ไม่สามารถมาเอาชนะความรักที่ยิ่งใหญ่ได้

อันหรันรักฮั่วเทียนหลัน รักมากจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้

แต่ในตอนนี้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

อันหรันไม่ได้รีบเปิดเข้าไปดู เธอมองไปที่โทรศัพท์และเห็นว่ามีจดหมายส่งเข้ามาทางวีแชท

ในใจของเธอยังคาดหวังอยู่เล็กน้อย จะใช่ฮั่วเทียนหลันไหม?

เขาจะตอบกลับมาว่าอย่างไร?

หลังจากที่ปลดล็อกโทรศัพท์แล้ว เธอก็ไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมาดู

สุดทางเธอก็ค่อยกางนิ้วมือของเธอออกเพื่อแอบดูทีละน้อยๆ

ข้อความที่ส่งมานั้นเป็นข้อความของฮั่วเทียนหลัน

“ไม่รัก”

เมื่อเธอได้เห็นคำตอบนั้นหัวใจของเธอก็พังทลายลงทันที เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

ไม่รัก?

เขาต้องการบอกเธอว่าอะไร? บอกให้เธอไม่ต้องเพ้อฝันกับอนาคตที่เป็นไปไม่ได้อย่างนั้นหรอ?

ในหน้าและฝ่ามือของอันหรันซีดจางลง โทรศัพท์และหนังสือที่อยู่ในมือก็ล่วงหล่นลงมา

แท้จริงแล้วเธอไม่ควรจะไปหวังอะไรไว้ตั้งแต่แรก

ฮั่วเทียนหลันกำลังเข้าร่วมการประชุม หลังจากที่เขาได้รับข้อความเขาก็อยากจะตอบกลับไปทันที

แต่ในตอนนั้นฝ่ายการตลาดกำลังรายงานข้อมูลอยู่พอดี ดังนั้นเขาจึงพิมพ์ไม่เสร็จและวางมันลง

หลังจากที่การรายงานสิ้นสุดลง เข้าก็ตอบเธอกลับไปว่าไม่เป็นไร

แต่เขาไม่ทันได้ระวังความแตกต่างของคำ และนั่นทำให้ความหมายเปลี่ยนไปอย่างมาก

หลังจากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ไม่ค่อยได้กับบ้าน

นี่คือยุคที่รุ่งเรืองของ Fahrenheit Group บริษัทของเขาได้รับโอกาสครั้งแล้วครั้งเล่า และกำลังก้าวไปสู่ความเป็นยักษ์ใหญ่ระดับนานาชาติ

อันหรันอยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ออกไปไหนเลย

แต่วันที่เงียบสงบก็อยู่ได้ไม่นาน

อันหงไชและยี่เฉียวถง ไปที่บ้านใหญ่ของตระกูลฮั่ว

หลังจากพวกเขาทานข้าวที่นั้นเสร็จ พวกเขาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร บอกแค่ว่ามาพบปะกับมิตรสหาย และก็กลับไป

เพราะเรื่องนี้หลี่รูยาจึงเรียกให้ฮั่วเทียนหลันและอันหรันมาที่บ้าน

เนื่องจากงานของฮั่วเทียนหลันยุ่งมากเขาจึงไม่ได้มา หลังจากที่อันหรันไปถึง หลี่รูยาก็ถามกับอันหรันว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กลับไปบ้านเกิด?

กลับบ้านเกิด?

พอถึงถึงบ้านเกิด อันหรันก็คิดสำหรับตัวเองมันเป็นเพียงเรื่องตลก

เธอจะกลับไปที่ไหน?

คนในครอบครัวของเธอจากโลกนี้ไปหมดแล้ว!

แต่ว่าคำพูดนี้ เธอต้องเก็บเอาไว้ในใจ ไม่สามารถพูดกับหลี่รูยาได้

ในความต้องการของหลี่รูยา อันหรันและฮั่วเทียนหลันต้องกลับไปที่บ้านของตระกูลอัน

อันหรันไม่เต็มใจ แต่เธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปปฏิเสธ

เธอโทรศัพท์ไปหาฮั่วเทียนหลัน บอกเรื่องที่หลี่รูยาสั่งให้พวกเขาสองคนกลับไปที่บ้านของตระกูลอัน

ฮั่วเทียนหลันตอบกลับมาว่า อ่า ไม่ได้รับปาก และก็ไม่ได้ปฏิเสธ

อันหรันจึงบอกกับฮั่วเทียนหลันอีกสามวันพวกเราจะไปที่นั่นกัน

สามวันต่อมา อันหรันรออยู่ในคฤหาสน์ตั้งแต่เช้าจนถึงสิบเอ็ดโมง ฮั่วเทียนหลันก็ไม่มีวี่แววว่าจะมา

เธอรอต่อไป สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว

อันหรันลุกขึ้น เธอขับรถไปที่บ้านเกิดของเธอด้วยตัวเอง

บนเบาะหลังและท้ายรถเต็มไปด้วยของขวัญนานาชนิด ซึ่งของเหล่านี้เป็นของที่หลี่รูยาเป็นคนเตรียมไว้