ใบหน้าของอันหรันเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ความรู้สึกร้อนผ่าวเช่นนี้ทำให้เธออยากที่จะมุดหน้าเข้าไปในกำแพงเต็มทน
ผู้ชายคนนี้พูดเรื่องหน้าอายออกมาอย่างไม่คิดว่าผู้หญิงหน้าบางอย่างเธอจะรู้สึกเขินอายเลยสักนิดหรืออย่างไรกันนะ
"คุณชายฮั่ว...คือว่า เอ่อ...เอาอย่างนี้...คุณ..." อันหรันอยากจะบอกกับเขาว่าให้เธออยู่ด้านล่างจะดีกว่า ให้อยู่ด้านบนมันดูจะน่าอายมากเกินไป
ฮั่วเทียนหลันเมื่อเห็นท่าทางของเธอที่เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่ยอมพูดนั้น เขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร
เขาลุกขึ้นยืน ก่อนจะกดอันหรันลงไว้ใต้ร่างอีกครั้ง แล้วเอ่ยขึ้น : "เธอเลือกเองนะ!"
ไม่รอให้อันหรันได้เอ่ยต่อรองใดๆ ฮั่วเทียนหลันก็โน้มตัวลงไปจูบที่ปากของเธออย่างหิวกระหาย
จากนั้นจึงเลื่อนปากไปงับที่ใบหูของอันหรันเบาๆอย่างหยอกล้อ
จุดนี้เป็นจุดที่อ่อนไหวง่ายที่สุดของอันหรัน เมื่อโดนลิ้นร้อนลากผ่านเช่นนี้ ก็ทำให้เธอตัวสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
ฮั่วเทียนหลันจับขาทั้งสองข้างของอันหรันแยกออก ร่างกายส่วนล่างของเธอโดนบุกรุกอย่างไม่ทันตั้งตัว
ฮั่วเทียนหลันเลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เขารู้สึกสนุกกับท่าทางที่ดูเขินอายและหวาดกลัวนิดๆของอันหรัน
กับตอนที่เธอดื้อกับเขานั้น มันช่างต่างกันสุดขั้วเสียจริง
ยิ่งเขาอยู่กับอันหรันนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าอันหรันเป็นคนที่มีสเน่ห์ยั่วยวนเป็นอย่างมาก มากจนทำให้เขาหยุดการกระทำเช่นนี้ไม่ได้
ขณะนั้นเอง ในตอนที่อันหรันยื่นมือออกไปนั้น มือของเธอก็เผลอจับเข้ากับแท่งร้อนของฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ฮั่วเทียนหลันอึ้งไปพักหนึ่ง อันหรันเองก็เช่นเดียวกัน
เดิมทีอันหรันต้องการเอื้อมมือออกไปเพื่อหยุดการกระทำของเขา
แต่ใครจะคิดว่ามันจะพลาดไปโดนตรงจุดนั้นเข้าให้...
ใบหน้าของอันหรันแดงก่ำกว่าเดิม ราวกับว่าเลือดบนหน้าจะไหลออกมาอย่างไรอย่างนั้น
"คุณภรรยา วันนี้คุณอยากลองเปลี่ยนแนวดูอย่างงั้นเหรอ หืม"
พวกเขาต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว และกับเรื่องท่าบนเตียงต่างๆระหว่างสามีภรรยานั้น ฮั่วเทียนหลันเองก็ไม่เคยคิดที่จะคัดค้านแต่อย่างใด
แม้ว่าครั้งก่อนเขาจะบังคับอันหรัน แต่กับตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้ว เพราะครั้งก่อนนั้นอันหรันเองก็ทำให้เขาโกรธจนแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดเช่นเดียวกัน
อันหรันตัวสั่นสะท้านทันที เธอรีบปล่อยมือออกจากแท่งร้อนนั้น แต่ทันทีที่เธอปล่อย ฮั่วเทียนหลันก็เตรียมจะพุ่งเข้าใส่ทันที
เธอตื่นตระหนกขึ้นมาฉับพลัน ก่อนจะคว้าเข้าที่แกนกลางความเป็นชายเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง
“คุณชายฮั่ว อย่าพึ่ง...ให้ฉันพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
ฮั่วเทียนหลันให้คำตอบผ่านการกระทำของเขา
เขาเอนตัวลงเข้าหาตัวอันหรัน ก่อนจะใช้มือถอดสิ่งที่ปกปิดร่างกายของอันหรันออก จากนั้นกดจูบไปทั่วเนินเนื้อนุ่มของเธอ
อันหรันส่งเสียงครางออกมาเล็กน้อย ขาสองข้างหนีบเข้าที่ตัวของฮั่วเทียนหลันอย่างลืมตัว เธอปล่อยมือออกจากน้องชายของเขา ก่อนร่างทั้งร่างของเธอจะถูกเขาปรนเปรออย่างสุขสม
"ครั้ง ครั้งเดียว...หลายครั้ง มันเจ็บ ... "
การต่อรองครั้งสุดท้ายของอันหรันไม่เป็นผลเมื่อถูกฮั่วเทียนหลันจู่โจมเข้าอย่างจัง
อันหรันไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมา เนื่องจากป้า Ding กำลังทำงานบ้านอยู่ชั้นล่าง
ทุกครั้งที่ถูกลูกคลื่นของฮั่วเทียนหลันซัดใส่เข้ามา เธอต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการระงับเสียงอันน่าอายนี้
แต่การฝืนธรรมชาติของเธอนั้น ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกค่อยไม่ดี
เขาชอบน้ำเสียงที่ไพเราะของอันหรัน ในน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความดึงดูดที่ทำให้เขารู้สึกประปรี้กระเปร่าขึ้นมาเป็นอย่างมาก
“ทำไมไม่ส่งเสียงออกมา” ฮั่วเทียนหลันไล่ริมฝีปากไปทั่วคอหยกของอันหรัน
ผิวกายเรียบเนียนอ่อนนุ่มของอันหรันเริ่มแดงเถือกขึ้นไปจากเดิม
“คุณชายฮั่วทำเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ ป้า Ding แกอยู่ชั้นล่างนะ!”
ฮั่วเทียนหลันหน้านิ่งลงทันที ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรที่มันหวานหูหน่อยไม่ได้เลยหรือไง
บอกให้เขาเร่งมือนี่กะจะให้เอาเสร็จภายในสามวิหรือไงกัน
จากนั้นเขาจึงออกแรงกระแทกเข้าไปในตัวของอันหรันอย่างรวดเร็ว
อันหรันเมื่อถูกกระแทกเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ ร่างกายของเธอก็กระตุกขึ้นมาในทันที
“เอาแบบนี้เหรอ ต้องการเร็วแบบนี้ใช่ไหม”
คำพูดที่โท่งๆของเขา ทำให้อันหรันอดไม่ได้ที่จะขดตัวลงกับโซฟา
แต่กระนั้นฮั่วเทียนหลันก็ดึงเธอขึ้นมาจากโซฟาให้ลุกขึ้นนั่งขึ้นมาดีๆ
"ถ้าอยากให้ทำเสร็จเร็วๆ ก็ต้องดูความประพฤติของเธอก่อน!"
ฮั่วเทียนหลันส่งมอบเวทีให้อันหรัน ส่วนตัวเขานั้นทำหน้าที่เป็นผู้ร่วมสนุกที่ดี
อันหรันชั่งใจเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำท่าแบบนี้
แต่ทุกครั้งที่ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าไม่มีอะไรปกปิดเช่นนี้ มันก็ทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาอยู่ดี
ผู้ชายคนนี้เกินไปมากเลยจริงๆ
เธอขยับร่างกายอย่างเงอะงะอยู่ประมาณสองสามครั้ง แต่ความรู้สึกดีแปลกๆที่ได้รับมานั้น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะครวญครางออกมาเป็นระยะ
เธอพยายามกดความรู้สึกนี้เอาไว้ ควบคุมไม่ให้มันถูกเปิดเผยออกมา
ขณะนั้นเอง ฮั่วเทียนหลันก็ขยับตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำให้อันหรันแทบจะไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวใดๆ
"อาส์... " ในที่สุดอันหรันก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนเผลอส่งเสียงครางออกมาจนได้
เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากแน่น
เสียงครางเมื่อกี้ค่อนข้างดัง เธอคิดว่าป้า Ding จะต้องได้ยินเข้าแน่ๆ
ฮั่วเทียนหลันกระแทกเข้าไปในตัวเธอไม่หยุด ทำให้เธอส่งเสียงอื้ออืมออกมาอยู่สองสามครั้งอย่างห้ามไม่ได้
อันหรันรู้สึกว่าราวกับว่าสมองของเธอสูญเสียความรู้สึกนึกคิด หลังจากถูกฮั่วเทียนหลันผลักลงสู่ทะเลลึกด้วยแรงแห่งกามารมณ์
ขัดขืนก็ไม่ได้ จึงทำได้เพียงสมยอมไป!
ภายใต้การคุมเกมส์ที่ดุเดือดของฮั่วเทียนหลัน อันหรันก็เสร็จสมไปในที่สุด
หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรต่ออีก
ฮั่วเทียนหลันเดิมทียังไม่มีทีท่าว่าเสร็จง่ายๆ แต่หลังจากที่ถูกอันหรันชักนำอยู่ครู่นึง ก็ทำให้เขาขึ้นสวรรค์ตามเธอไปในที่สุด
ร่างกายที่กระตุกอย่างรุนแรงนั้น พลันทำให้เกิดความรู้สึกราวกับว่าโลกใบนี้ช่างน่าเบื่อขึ้นมาถนัดตา
อันหรันนอนหมดแรงลงบนตัวฮั่วเทียนหลัน ตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้วเลยด้วยซ้ำ
แต่แท่งร้อนของผู้ชายที่เธอนอนทับอยู่นี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนตัวลงตามแต่อย่างใด
“ยังไม่พอใจอีกเหรอ” ฮั่วเทียนหลันเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะเริ่มขยับท่าทางอีกครั้ง ขณะที่อันหรันยังไม่ทันที่จะหายเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ
อันหรันรีบย้ายตัวเองลงจากตัวของฮั่วเทียนหลันในทันที
แต่เธอกลับลืมอะไรบางอย่างไป เมื่อกี้ฮั่วเทียนหลันปล่อยของเหลวใสสีขุ่นเข้าสู่ร่างกายเธอ
ส่วนที่หลงเหลืออยู่นั้นได้ไหลลงตามร่างกาย ก่อนจะหยดลงบนหน้าท้องของฮั่วเทียนหลัน
สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ ทำให้อันหรันอึ้งไม่ชั่วขณะ
จากนั้นเธอจึงรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆทันที โดยไม่รอฮั่วเทียนหลันตอบสนองอะไรกลับมา เธอก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้นไป
สถานการณ์เช่นนี้ ฮั่วเทียนหลันเองก็พึ่งเคยเจอครั้งแรก
เขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ครู่นึง ก่อนจะคิดในใจว่าอันหรันที่วิ่งหนีไปเมื่อกี้ดูน่ารักขึ้นมาแปลกๆ
ฮั่วเทียนหลันเช็ดมันอย่างลวกๆก่อนจะเดินตามอันหรันกลับไปที่ห้องนอน ตอนนี้ป้า Ding ได้เข้าไปในห้องของตนเรียบร้อยแล้ว
เขาผลักประตูห้องนอนเข้าไป ก่อนจะได้ยินเสียงน้ำไหลดังออกมาจากในห้องน้ำ
ผ่านไปสักพักประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ภาพตรงหน้าของฮั่วเทียนหลันคืออันหรันที่พันตัวไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนสั้นเพียงชิ้นเดียว พร้อมกับมือที่ถือผ้าขนหนูผืนเล็กที่กำลังยกขึ้นเช็ดผม
ขาเนียนขาวที่อยู่ภายใต้แสงไฟนั้น ทำให้คนที่กำลังมองถูกโจมตีเข้าอย่างจัง
ร่างกายส่วนบนที่ถูกบีบรัดด้วยผ้าเช็ดตัว พร้อมกับหยดน้ำเล็กๆที่เกาะอยู่บนตัวของเธอ ทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดความรู้สึกคอแห้งขึ้นมาฉับพลัน
อันหรันอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปข้างในห้องน้ำด้วยความตกใจ
ผ่านไปสักพักเธอถึงเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับร่างกายที่ถูกสวมทับด้วยชุดคลุมอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อย
ใบหน้าของอันหรันแดงปลั่งราวกับมะเขือเทศ เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลันเลยด้วยซ้ำ
เธอไม่คิดว่าเขาจะกลับเข้ามาเร็วขนาดนี้
ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง แต่สายตาดุดันของเขากลับจ้องมองไปที่อันหรันอยู่ตลอดเวลา
อันหรันอยากจะเอ่ยอะไรขึ้นมาสองสามประโยคเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบสงบในห้องเช่นนี้
ปกติแล้วเธอเป็นคนที่ไม่เคยเกรงกลัวที่ต้องเอ่ยอะไรออกมา แต่คราวนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เธอคิดหัวข้อสนทนาอยู่ในหัวมากมาย แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าถ้าหากเอ่ยออกมามันจะยิ่งเพิ่มความอึดอัดขึ้นไปอีกแน่
ขณะนั้นเองเธอก็นึกเรื่องที่ตัวเองยังไม่ทันได้จัดการออก
ก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินผ่านฮั่วเทียนหลันไป แล้วจะก้มตัวลงบริเวณลิ้นชักที่หัวเตียงแล้วหยิบกล่องยากล่องนึงขึ้นมา
สายตาของฮั่วเทียนหลันมองจ้องไปที่กล่องยาที่เธอถืออยู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ยานั่นกินแล้วจะทำให้ไม่สบายนะ!"
อันหรันอืมตอบเสียงเบา ยานี่ทำให้ประจำเดือนของเธอผิดปกติเล็กน้อย และทุกครั้งหลังจากทานยาก็ส่งผลให้เธอปวดบริเวณท้องน้อยนานเกือบวัน ราวกับว่าโดนคนต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรง
“งั้นก็ไม่ต้องกิน” ฮั่วเทียนหลันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
อันหรันที่ยืนหันหลังให้ฮั่วเทียนหลันอยู่นั้นยกยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น
ไม่ต้องกินงั้นเหรอ
ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอก็อาจจะไม่ต้องกินมันก็ได้
แต่เมื่อนึกถึงหนึ่งชีวิตที่เคยเกิดขึ้นมาแต่เธอกลับไม่สามารถปกป้องเขาไว้ได้ จนทำให้เขาจากไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก ก็ทำให้หัวใจของอันหรันเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทรมานมาตลอด
เธอไม่ใช่คนที่เข้มแข็งเลยสักนิด แต่หลายครั้งที่เธอเสแสร้งแกล้งทำตัวเข้มแข็ง นั่นก็เพราะเธอพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องตัวเธอเอง
"ถ้าอย่างนั้นต่อไปคุณชายฮั่วก็ควบคุมบ้างสิ ถ้าทำตามมาตรการด้านความปลอดภัย ฉันก็ไม่ต้องกินยาแล้ว"
ช่วงเวลาของปีใหม่มาถึงแล้ว แต่อันหรันกลับไม่ได้กลับไปใช้ช่วงเวลาเหล่านี้กับลั่นลานเลย
เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แม้ว่าลั่นลานจะไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อมองไปที่รอบดวงตาที่ขึ้นสีแดงของเธอนั้น ก็พอจะรู้ว่าเขานั้นคิดถึงเธอมากเพียงใด
ป้าเฉินยังบอกอีกว่าเธอได้ยินเสียงสะอื้นจากห้องนอนลั่นลานอยู่บ่อยครั้ง
ลั่นลานเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แต่กลับมีความหนักแน่นราวกับผู้ใหญ่
วันส่งท้ายปีเก่าอันกรันจะต้องกลับไปที่บ้านตระกูลฮัวกับฮั่วเทียนหลัน เช้าวันนั้นเธอจัดแจงถุงของขวัญทั้งใบเลฏใบใหญ่หลายชิ้นเพื่อเตรียมนำไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ในวันปีใหม่
บ้านตระกูลฮัวในตอนนี้มีรถหรูกว่าสิบคันจอดอยู่ทั่วบริเวณบ้าน
อันหรันรู้สึกตกใจเล็กน้อย แม้ว่าวันนี้เป็นการกลับมาบ้านที่เธอแสนคุ้นเคย
เธออยู่ในบ้านตระกูลฮัวมานาน เธอรู้สึกว่าตระกูลฮัวนั้นค่อนข้างที่จะเงียบเหงาเป็นอย่างมาก ราวกับไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นๆมากมายนัก!
แต่จริงๆแล้วเธอกลับคิดผิด เพราะวันแต่งงานฮั่วเทียนหลันไม่ได้โผล่หน้ามา ดังนั้นหลี่รูยาจึงไม่ได้ให้เธอไปร่วมนั่งดื่มเหล้าด้วยกัน
ทำให้อันหรันไม่ได้ทำความรู้จักกับญาติฝั่งตระกูลฮัวหลายคน
ตระกูลฮัวเป็นตระกูลที่ใหญ่มาก และมีเพียงรุ่นของคุณพ่อของฮั่วเทียนหลันเท่านั้นที่เริ่มมีการสืบทอดทายาทเพียงคนเดียว
หลังจากที่เดินตามฮั่วเทียนหลันเข้าไป ฮั่วเทียนหลันเอ่ยเรียกใคร เธอก็เอ่ยเรียกตามอย่างนั้นไปทุกที
ฮั่วเทียนหลันมีคุณลุงสองท่าน คุณป้าสามท่าน และมีคุณปู่อีกสองท่าน รวมถึงบรรดาพี่น้องร่วมตระกูลอีกหลายคน
อันหรันเอ่ยเรียกชื่อพวกเขาจนสลับกันไปหมด อั่งเปาที่ได้รับมาจากญาติๆนั้นก็ล้นมือจนแทบจะถือไม่ไหว
วางซ้อนกันกองใหญ่จนตัวเธอคิดว่ามูลค่าของมันคงราวๆล้านหยวนได้เลยล่ะ
หลี่รูยาเองก็ไม่น้อยหน้า เธอมอบอั่งเปาให้กับอันหรันพร้อมทั้งหยิบสร้อยข้อมือหยกขึ้นมาหนึ่งเส้น ก่อนจะเตรียมสวมใส่ให้อันหรัน : "สร้อยข้อมือเส้นนี้ฉันได้รับมาจากคุณย่าของเทียนหลัน จะส่งมอบให้แค่ลูกสะใภ้ของตระกูลฮัวเพียงคนเดียวเท่านั้น"
อันหรันทำตัวไม่ถูก เธอยั้งมือของหลี่รูยาเบาๆเพื่อห้ามไม่ให้หลี่รูยาส่งมอบมันให้ตน ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "คุณแม่คะ ตอนนี้คุณแม่ยังสาวยังสวยอยู่เลย สร้อยข้อมือหยกเส้นนี้ก็เหมาะกับคุณแม่มากๆ เพราะฉะนั้นหนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"
หลี่รูยายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือของอันหรันเข้ามาหาตนแกมบังคับ จากนั้นจักการสวมสร้อยข้อมือใส่ให้เธอทันที
ผู้อาวุโสหลายคนที่อยู่บริเวรณนั้น เมื่อมองเห็นสร้อยข้อมือหยกที่อันหรันสวมอยู่ก็พากันตกใจขึ้นมาเล็กน้อย
เพราะถ้าหากว่าผู้หญิงคนไหนได้สวมใส่มัน นั่นแสดงว่าถูกยอมรับจากคนในตระกูลฮัว และถือว่าเป็นภรรยาฮัวโดยสมบูรณ์ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมาแทนที่ตำแหน่งนี้ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง