โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 243

สำหรับฮั่วเทียนหลัน เขาคิดว่าอันหรันยังไม่ได้มีผลต่อหัวใจของเขามากขนาดนั้น

"เธอไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอ" ฮั่วเทียนหลันเอ่ยเสียงเรียบ

เมื่อเข้าใจปัญหา ก็สามารถแก้ไขมันได้ง่ายขึ้น

ท่าทางเช่นนี้ของพวกเขา ทำให้อันหรันรู้สึกราวกับว่าเอวของธอกำลังจะหักอยู่เต็มทน

เธอจึงเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "คุณชายฮั่วคะ ปล่อยฉันลุกขึ้นก่อนได้ไหม"

ทันทีที่ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ อันหรันก็ลุกขึ้นนั่งได้อย่างปกติ

จากนั้นเธอจึงจัดการเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบา : “ฉันกับคุณฮัวเฮารันแค่พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องงานศิลปะเท่านั้น ไม่ได้มีการสัมผัสตัวกันเลยสักนิด แต่เมื่อกี้ตอนที่หยู่อิ๋งอิ๋งขึ้นมาหาคุณ ฉันมองเห็นนะว่าเธอกอดแขนคุณน่ะ”

อันหรันตอบกลับ ทำให้ฮั่วเทียนหลันแทบจะตั้งรับไม่ทัน

เขาจ้องไปที่อันหรันอย่างโมโห จากนั้นพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม : "นี่เธอหมายความว่ายังไง สงสัยฉันงั้นเหรอ"

อันหรันหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะหยิบกาน้ำชาขึ้นมารินชาใส่แก้วให้กับตัวเอง จากนั้นยกขึ้นจิบเบาๆ กลิ่นหอมของชายังคงอบอวลไปทั่วปากของเธอ : "เปล่านะคะ คุณชายฮั่วสะอาดบริสุทธิ์ขนาดนี้ จะไปเลี้ยงต้อยเช่นนั้นได้อย่างไรกัน!"

อันหรันจงใจเน้นคำว่าเลี้ยงต้อยขึ้นมาเป็นพิเศษ

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรันด้วยท่าทีนิ่งขรึม ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "เมื่อคืนฉันคงทำเธอน้อยครั้งไปสินะ ถึงได้มีแรงมาต่อปากต่อคำเยอะขนาดนี้!"

ฮั่วเทียนหลันยืนขึ้นก่อนจะก้มลงมองไปที่อันหรัน จากนั้นจึงค่อยๆโน้มตัวลงไป อันหรันเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบหลบตัวทันที แต่ยิ่งหลบเท่าไหร่มันก็ยิ่งเหมือนเป็นการให้ความร่วมมือแก่เขามากขึ้นเท่านั้น สุดท้ายเธอก็ถูกเขาคล่อมเอาไว้ในที่สุด

"ฮัวเฮารันเป็นคนที่นิยมการอยู่ตัวคนเดียว ฉันขอแนะนำว่าอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย เดี๋ยวเธอจะได้นองเลือดเสียเปล่า ส่วนฟู่ฮั่นหยูนั้นเกมส์มันพึ่งจะเริ่ม... "

เมื่อได้ยินฮั่วเทียนหลันพูดถึงฟู่ฮั่นหยู อันหรันก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "คุณชายฮั่วคะ ฉันกับฟู่ฮั่นหยูไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย เราก็แค่... "

"ก็แค่อะไร ก็แค่เขากอดเธอ? มอบกำไลหยกให้เธอ? อันหรัน จะพูดโกหกอะไรก็หาเหตุผลที่มันดีกว่านี้หน่อย" มือของฮั่วเทียนหลันไต่ขึ้นไปยังจุดอ่อนไหวของเธอ ก่อนจะใช้แรงบีบเล็กน้อย จนอันหรันทนไม่ไหวกรีดร้องออกมา

"เขา เขาเป็นแค่ เพื่อนของน้องชายฉัน!" อันหรันพูด

น้องชาย? ยังกล้าบอกกับเขาว่าเป็นน้องชายอีกเหรอ

ฮั่วเทียนหลันโมโหขึ้นมาทันที เขาให้โจวหยวนตามสืบข้อมูลมานาน แต่ไม่เคยพบเลยว่าอันหรันมีน้องชายด้วย

ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเขาโง่นักหรือไง

แต่เรื่องนี้ก็ต้องขอชื่นชมอันหงไช

เพื่อที่จะลบเรื่องราวความสัมพันธ์ของคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอันหรัน และร่องรอยเบาะแสต่างๆที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอทั้งหมดที่อยู่ในเมือง Z นั้น ไม่ว่าจะเป็นใครที่เธอเคยมีความเกี่ยวพันด้วย ต่างก็ถูกยัดเงินเพื่อปิดเรื่องทั้งหมดเอาไว้ และข้อมูลเกี่ยวกับอันหรันทั้งหมดที่สามารถหามาได้ก็ถูกทำลายไปหมดทุกอย่าง

จากนั้นก็ให้อันชิงปลอมแปลงข้อมูลของอันหรันขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

เขาทุ่มเงินไปไม่น้อยกับเรื่องพวกนี้

แต่ผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น ฮั่วเทียนหลันตามสืบข้อมูลของเธอมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ แต่ก็ยังไม่พบข้อมูลอะไรเลย

ดังนั้นเมื่อได้ยินที่อันหรันเอ่ย ฮั่วเทียนหลันจึงเกิดความเคลือบแคลงขึ้นมาในใจ

หลักฐานทั้งหมดก็แสดงให้เห็นชัดแล้วว่าอันหรันกำลังหลอกลวงอยู่

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรัน เธอหลบสายตาของเขาเล็กน้อยราวกับกำลังรู้สึกหวาดผวา

ไม่ว่าตอนไหน เธอก็มักจะทำให้คนอื่นเผลอคิดว่าเธอบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่เสมอ

"อันหรัน" ฮั่วเทียนหลันเอ่ยขึ้น

"คะ" อันหรันตอบรับ

“เธอมีน้องชายจริงๆเหรอ” ฮั่วเทียนหลันเอ่ยความสงสัยในใจออกมา

อันหรันนิ่งไปเล็กน้อย นี่ถึงเวลาที่เธอต้องอธิบายแล้วใช่ไหม

เธอเม้มปาก ก่อนจะออกแรงจับไปที่โซฟาเล็กน้อย : "คุณชายฮั่ว จะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่า"

"อืม"

"ฉันเคยมีค่ะ แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้วล่ะ"

หลังจากอันหรันพูดจบ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเหงาหงอย

ฮั่วเทียนหลันนิ่งอยู่ครู่นึง ก่อนจะรู้สึกสงสารอันหรันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เธอคงจะเสียใจมากแน่เลยสินะ

แต่ทันใดนั้นฮั่วเทียนหลันก็เหมือนได้สติ เขาโยนความคิดเมื่อกี้ออกไปจากหัวทันที