โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 245

อันหรันเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลันที่กำลังจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร” อันหรันเอ่ยเสียงเบา

ฮั่วเทียนหลันแสยะยิ้มเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้คิดว่าคนอื่นเขาตาบอดหรือไงกัน

ออกไปข้างนอกก็ไม่หาที่หลบสายตาให้มันดีกว่านี้ แต่กลับยืนอยู่เยื้องกับประตูให้คนอื่นมองเห็นง่ายๆ

เมื่อกี้เขามองเห็นเหตุการณ์ชัดเจนตอนที่เกาฮั่นกุมมือของเธอ

เกาฮันนั่นคือน้องเขยของเขา!

ผู้หญิงคนนี้แม้แต่คนในบ้านก็ยังจะเอาอีกเหรอ ช่างน่าละอายเสียจริง

"ไม่เข้าใจก็เรื่องของเธอ แต่คราวหน้าก็ไปหาที่ที่มันลับตาคนกว่านี้หน่อยนะ จะได้ไม่มีใครเห็นว่าเธอทำอะไร"

ฮั่วเทียนหลันพูดจบก็เดินลงไปชั้นล่างทันที

อันหรันที่เดิมทีอยากจะขึ้นมาพักผ่อนที่ชั้นบน แต่ตอนนี้กลับไม่มีกะจิตกะใจจะทำเช่นนั้นแล้ว

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมตัวเธอถึงโชคร้ายขนาดนี้ก็ไม่รู้ ฮั่วเทียนหลันมองเห็นทุกอย่างที่เธอทำ ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดแท้ๆ แต่กลับไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย

เธอเดินตามฮั่วเทียนหลันไปเรื่อยๆ จนกลับเข้ามายังกลุ่มฝูงชนอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันเดินไปยังจุดหมายอย่างชัดเจน ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตรงมุมห้อง

ตรงข้ามคือเกาฮั่นที่กำลังยกไวน์ขึ้นดื่ม และด้านข้างเป็นลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงคนหนึ่ง

หลังจากเกาฮั่นมองเห็นฮั่วเทียนหลันก็รีบเอ่ยขึ้น : "พี่ชายรอง"

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบกลับไปในทันที เขาหันไปหาลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ด้านข้าง ก่อนเอ่ยขึ้น : "เธอพาพี่สะใภ้ออกไปเดินเล่นหน่อยสิ!"

หลังจากสองคนเดินห่างออกไปแล้ว ฮั่วเทียนหลันถึงเอ่ยขึ้น : "เสี่ยวน่าล่ะ"

วันนี้ทั้งครอบครัวอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แต่เขากลับไม่เห็นหัวเสี่ยวน่ากลับมาที่บ้าน

แม้ว่าคุณแม่ฮัวจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ฮั่วเทียนหลันมองออกว่าเธอกำลังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เกาฮั่นยิ้มอย่างสุภาพ มือของเขาถือแก้วไวน์เอาไว้หนึ่งแก้ว ไวน์นี้เป็นไวน์ที่เก็บไว้มานานแล้ว พึ่งได้มีโอกาสนำมาให้แขกที่บ้านได้ลิ้มลอง

นี่คือคุณภาพของไวน์ชั้นยอด รสชาติของมันกลมกล่อมและมีกลิ่นที่หอมหวานเป็นอย่างมาก

"พี่รองครับ เมื่อกี้พี่สะใภ้ก็ถามผมแล้ว และได้โทรคุยกับนานาแล้วด้วย ถ้าหากว่าพี่ไม่สบายใจ ก็ลองถามพี่สะใภ้ดูอีกทีก็ได้"

ฮั่วเทียนหลันเอ่ย : "ฉันถามนาย!"

เกาฮั่นวางแก้วไวน์ลง ก่อนจะมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน จากนั้นเอ่ยขึ้น : "ถ้าถามผม ผมก็จะบอกว่านานาไม่สบาย ก็เลยนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้าน"

ฮั่วเทียนหลันมองจ้องเกาฮั่นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "งั้นตอนนี้ไปเยี่ยมเลยได้ไหม"

เกาฮั่นยักไหล่ก่อนจะอ่ยขึ้น : "ตามที่ต้องการเลยครับ!"

แม้ว่าหัวเสี่ยวน่าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณแม่ แต่เธอก็เป็นดั่งเจ้าหญิงตัวน้อยของครอบครัวฮัว

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

เมื่อเดินผ่านหน้าอันหรันออกไป อันหรันเห็นพวกเขาทั้งสองคนออกมาด้วยกัน จึงรีบเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ : "เทียนหลัน พวกคุณจะไปไหนกัน"

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้เอ่ยตอบ เกาฮั่นจึงพูดขึ้นแทน : "พี่ชายรองเขาเห็นว่านานาไม่สบายก็เลยอยากจะไปดูสักหน่อยน่ะครับ"

แน่นอนว่าอันหรันรู้ว่าฮั่วเทียนหลันกำลังสงสัย

เธอเอื้อมมือไปจับมือของฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "เทียนหลัน เมื่อกี้ฉันโทรหานานาแล้ว เธอไม่สบายจริงๆ"

ฮั่วเทียนหลันมองอันหรันอยู่นาน

ในตอนแรกอันหรันยังพอกล้าที่จะมองฮั่วเทียนหลันตรงๆ แต่คราวนี้เธอกลับก้มหัวลงเล็กน้อยอย่างไม่กล้าสบตา

“เธอก็รวมหัวกับเขาหลอกฉันงั้นเหรอ” ทันทีที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาเช่นนั้น อันหรันก็กระอักกระอ่วนขึ้นมาในใจทันที เมื่อรู้ว่าตนได้ทำอะไรผิดพลาดไป

ในตอนนี้เธออยากจะด่าตัวเองว่าโง่เสียจริง แม้แต่เธอยังดูออกเลย ทำไมฮั่วเทียนหลันถึงจะดูไม่ออกกันเล่า

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้เดินออกไป เขาทำเพียงหันกลับไปมองที่เกาฮั่นก่อนจะเอยขึ้น : "จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังติดต่อเสี่ยวน่าไม่ได้ และยังได้ยินมาว่าที่บ้านเกาจู่ๆก็มีบอดี้การ์ดเพิ่มมาสองสามคน หลังจากที่เสี่ยวน่าเข้าไปในบ้าน เธอก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย”

หน้าของเกาฮั่นเรียบนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ใช่ครับ"

ท่าทีเฉยเมยของเขาทำให้ฮั่วเทียนหลันโมโหขึ้นมาทันที

ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะล็อกคอของเกาฮั่นแน่น จากนั้นเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง : “เกาฮั่น ทุกๆเรื่องย่อมมีขีดจำกัด เสี่ยวน่าเป็นภรรยาของนาย และเป็นคนของตระกูลฮัว ถ้าหากนายทำอะไรไม่ดีกับเธอ ฉันจะกำจัดตระกูลเกาไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก”

ประโยคนี้ของเขาเป็นการพูดข่มขู่ที่ค่อนข้างรุนแรง

แม้ว่าตระกูลเกาจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่เมื่อเทียบกับตระกูลฮัวแล้ว ก็ถือได้ว่ายังคงด้อยกว่ามาก

เกาฮั่นยื่นมือออกไปดึงมือของฮั่วเทียนหลันออกจากคอของตน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเฉยเมย : "พี่ชายรองพูดเรื่องตลกอะไรอยู่ครับ นานาเป็นภรรยาของผม แน่นอนว่าผมต้องปกป้องเธออยู่แล้ว ส่วนครอบครัวฮัว... "

เมื่อเห็นว่าพวกเขาสองคนใกล้จะปะทะกันเต็มทน อันหรันจึงรีบก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะเอ่ยขัดคำพูดของเกาฮั่นที่กำลังพูดยั่วยุ : "เอาล่ะๆ พวกคุณทั้งสองหยุดทะเลาะกันได้แล้ว เมื่อกี้คุณแม่มองมาทางนี้แล้ว"

อันหรันพูดออกมาตามความจริง ในระหว่างที่ฮั่วเทียนหลันและเกาฮั่นกำลังฟาดฟันกันอยู่นั้น มีผู้คนเดินผ่านไปมาเป็นระยะ นายหญิงฮัวเองก็มองมาทางนี้อยู่หลายครั้งเช่นกัน