โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 268

พอเขาพูดจบ เขาก็รู้สึกว่าเขาจะปากพล่อยไปนิด

เห็นเด็กผู้หญิงที่หัวเราะขึ้นมา ฮั่วเทียนหลันรีบหยิบกระดาษที่ไว้ม้วนขึ้นมา พร้อมกับทำให้เธอตกใจ “ถ้ายังขำอีกจะอดกินข้าวกลางวัน”

วิธีนี้ใช้ได้ดี เด็กผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมาทันที แต่จู่ๆเธอก็หยุดร้อง เบ้ปากและพูดว่า “คุณแกล้งเด็ก ไม่ใช่ฮีโร่!”

ฮีโร่? ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะม้วนริมฝีปาก เด็กคนนี้คงดูหนังมามากเกินไป เลยคิดว่ามีฮีโร่อยู่จริงๆ!

เขาหยิบกระดาษมาเช็ดน้ำตาบนหน้าของเด็กคนนั้นเบาๆพร้อมพูดว่า “อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ถึงเวลาที่จะตอบคำถามนั้นหรือยัง?”

เด็กคนนี้มองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความกังวล เธอรู้ว่าไม่สามารถตบตาเขาได้ จึงทำได้แค่พูดออกมาว่า “ชิงหรง ผู้หญิง สี่ขวบ.....”

ฮั่วเทียนหลันสังเกตไปที่ชิงหรงอย่างละเอียด เธอน่ารัก บอบบาง และฉลาด

แต่ว่าทำไมเธอถึงมีส่วนเกี่ยวข้องกับอันหรัน?

“ทำไมเธอต้องมายุ่งกับอันหรัน?” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาโดยไม่ลังเล และนับวันเขายิ่งคิดว่าอันหรันเป็นผู้หญิงของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ชิงหรงเงยหน้าไปมองที่ฮั่วเทียนหลัน และพูดออกมาด้วยความขมขื่น “ฉันใกล้ชิดกับแม่เป็นอย่างมาก และคิดว่าเธอเป็นญาติของฉัน.....”

ญาติ? ฮั่วเทียนหลันพูดคำนี้ออกมาอีกครั้ง และก็ยิ้มขึ้นมา

เด็กสมัยนี้มันฉลาดขนาดนี้เลยหรอ? ยังเด็กอยู่แท้ยังคิดจะหาคนอุปถัมภ์

“เธอไม่มีญาติที่เด็กขนาดนี้แบบเธอ หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็พูดออกมาตรงๆว่าอยากกลับบ้าน ฉันจะพาเธอไปส่งที่บ้านเอง เข้าใจไหม?” ฮั่วเทียนหลันแกล้งทำเป็นขู่เด็กคนนั้น

ชิงหรงเบะปาก และเหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง

แต่พอฮั่วเทียนหลันหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา เธอก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เฮอะ แกล้งฉัน รอแม่ฉันออกมาก่อนเถอะ ฉันฟ้องแม่แน่!

ป่าเอล์มบนเทือกเขาของประเทศปากีสถาน ในบ้านพักที่ครอบคลุมพื้นที่กว่า 100 เอเคอร์

ไม่นานก็มีคนวิ่งเข้ามา พวกเขาวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยความวิตดกังวล

เกิดเรื่องขึ้นแล้ว เกิดเรื่องขึ้นแล้ว

หลานสาวของท่านหยางหายตัวไป

ในห้องรับแขก บอดี้การ์ดสองคนคุกเข้าลงกับพื้น

“พวกแกบอกมา ชิงหรงอยู่ที่ไหน พวกแกเอาชิงหรงไปซ่อนไว้ที่ไหน!”

ผู้ชายที่มีท่าทางสง่างาม ก้าวไปถีบบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหน้าพร้อมกับด่าว่า

หนึ่งในนั้นเป็นบอดี้การ์ดที่ค่อยข้างมีอายุ แล้วทำงานให้หยางหยวนมาสิบปีแล้ว

เขาคุกเข้าอยู่บนพื้น นั่งนิ่งและพูดออกมาว่า “ท่านหยาง ท่านหยาง เราไม่ได้ทรยศคุณจริงๆ ตอนนั้นแค่พวกเราหันกลับมาเด็กผู้หญิงก็หายไป!”

ผู้ชายคนนั้นยังทำร้ายบอดี้การ์ดเหล่านั้นต่อไป ทำให้หยางหยวนตะโกนขึ้นมาว่า “พอได้แล้ว หยางหลิน ชิงหรงหายตัวไปแล้ว นายฆ่าพวกเขาไปมันจะมีอะไรดีขึ้นมา?”

ทันทีที่ได้ยินว่าจะถูกฆ่า ร่างของบอดี้การ์ดทั้งสองก็สั้นเกร็งอย่างรุนแรง

หยางหลินถอยหายใจออกมา มีข่าวลือมาว่า พี่ชายคนโตเป็นคนที่โหดอำมหิต ไม่ยุติธรรม ทำเรื่องต่างๆโดยไม่สนวิธีการ

แต่เขาเป็นคนที่เข้าใจเรื่องภายใจครอบครัวดีที่สุด แค่อย่าทรยศกับตรกูลหยาง พี่ชายคนโตก็เป็นคนใจกว้างพอสำหรับลูกน้องทั้งหลาย งั้นคงไม่มีคนมาแย่งงานทำที่ตระกูลหยางมากมายขนาดนี้หรอก

เพราะตราบใดที่คุณมีส่วนช่วยตระกูลหยาง ตระกูลหยางจะไม่ลืมคุณ

“พี่ใหญ่ เรื่องของชิงหรง ฉันยังไม่ได้ติดต่อกับรัฐบาลปากีสถาน เพราะสถานะของตัวเธอพิเศษมาก อยาจะถูกคนใช้เป็น.....” คำพูดหลังจากนี้ หยางหลินรู้ดีจึงไม่พูดออกมา คิดว่าพี่ชายคนโตคงจะเข้าใจดี

หยางหยวนถอนหายใจ ใบหน้าของเขายังคงสงบอยู่

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่นิ้วมือเคาะไปที่วางแขนแบบไม่รู้ตัว นี่แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้กำลังสงบอยู่จริง

สำหรับเด็กผู้หญิงคนนี้ เขาดูแลเธอมาอย่างดีโดยตลอด ยกให้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในดวงใจของเขา

ออกมาต่างประเทศครั้งนี้ เขาไม่ได้อยากจะพาเธอมาด้วย

แต่ใครๆก็รู้ว่าชิงหรงงอแงเหมือนเด็ก หยางหยวนจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากจะพาเธอมาด้วย

ถึงแม้เธอจะรับปากว่าจะอยู่ในที่พักอย่างเรียบร้อย แต่นี้เพิ่งผ่านไปได้นานแค่ไหนเอง? เธอก็แอบออกไป สุดท้ายก็หายตัวไปในตอนนี้

“ส่งคนออกไปตามหาเพิ่ม ติดต่อทางสถานทูตจีนและเก็บความลับนี้ไว้ให้ดี อย่างให้เยฮาบัดรู้” ในใจของเขาตื่นตระหนก แต่หยางหยวนก็รู้ดีว่าเขาต้องจัดการเรื่องนี้อย่างมีสติ

เยฮาบัดเปรียบเสมือนงูพิษ ทำให้ตระกูลหยางลำบากมาหลายครั้ง และแต่ละครั้งทำให้เกิดความเสียหายเป็นอย่างมาก

แต่ถ้าใช้ได้ไม่ดี ก็อาจจะส่งผลเสียให้กับตัวเองได้เช่นกัน

หยางหยวนเป็นคนที่ตระหนี่ถี่ถ้วน เขาไม่ปลอยให้เรื่องเล็กๆมาเป็นช่องโหว่ให้เขาได้

“เข้าใจแล้ว” อีกสักพักฉันก็จะไปช่วยหาเหมือนกัน

ถึงแม้ว่าในใจของหยางหลินเป็นกังวล แต่เขาก็รู้จักหลานสาวของเขาคนนี้เป็นอย่างดี

ไม่อยากให้อะไรมาเกิดขึ้นกับเธอในตอนที่เธอยังเป็นเด็ก

หยางหยวนโบกมือให้คนที่อยู่รอบๆออกไปก่อน

หยางหลินก็จะออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ถูกหยางหยวนเรียกเอาไว้

หยางหลินใจสั่น เขารู้ว่าเขาไม่สามารถไปจากตรงนี้ได้

“ต้องใช้เวลาเท่าไหร่?” หยางหยวนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หยางหลินรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาพร้อมกับตอบไปว่า “สิบชั่วโมง? ไม่ใช่ หกชั่วโมง? ก็ไม่ใช่.....พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว....”

หยางหลินฉลาดเลือกที่จะก้มหน้ายอมรับผิด แบบนี้ถึงสามารถทำให้เขาถูกลงโทษเบาที่สุด

แต่หยางหยวนหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ยอมรับผิดแล้วชิงหรงจะเดินกลับมาเองได้งั้นหรือ?”

หยางหลินเม้มปาก เขาเลือกที่จะเงียบ เพราะตอนนี้พูดอะไรออกไปมันก็ผิดทั้งหมด

แต่เขาก็ยังตัวสั่นอยู่

หยางหยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู และรีบรับมันทันที

หยางหลินพยายามง้างหู และพยายามที่จะแอบฟังว่าใครโทรมา

แต่หยางหยวนพูดออกไปเพียงแค่ว่า “อ่า ฉันรู้แล้ว” ก็วางโทรศัพท์ลง

“ฉันต้องการคำอธิบาย!” หยางหยวนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หยางหยวนตัวสั่น มองไปที่บอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ด้านหลัง ทั้งสองคนกำลังกระแทกศีรษะลงกับพื้น

แต่หยางหยวนที่เห็นคนที่กำลังจะตายต่อหน้าอยู่บ่อยๆ เขาจึงไม่ค่อยคิดอะไรมาก

หยางหลินถอนหายใจ แลพูดออกไปอย่างแน่วแน่ “พี่ชาย ฉันยอมรับการลงโทษ”

นี่เป็นสิ่งที่ต้องทำ เขาไม่สามารถปล่อยให้ลูกน้องของเขาต่อต้านมันได้

หยางหยวนมองไปที่หน้าของหยางหลิน เขาไม่ได้พูดอะไรได้แต่พยักหน้า

แม้ว่าน้องชายคนนี้มักจะไว้ใจไม่ได้ และยังดูแลลูกสาวของเขาได้ไม่ดี แต่เขาก็ยังมีความรับผิดชอบที่ผู้นำพื้นฐานควรมี ซึ่งเป็นที่น่าพอใจทีเดียว

“ไปที่ห้องทรมานเพื่อรับโทษด้วยตัวเองซะ!” หยางหยวนพูดจบ ก็หลับตาลง

หลังจากที่หยางหลินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องทรมาน

ห้องทรมานของตระกูลหยางใช้แส้ เรื่องนี้จะบอกว่าเล็กก็ไม่เล็กจะบอกว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ หยางหลินต้องรับแส้ถึง ยี่สิบ แส้

เขาแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด แส้ที่ลงมาบนหลังเขาถึงยี่สิบแส้ ทำให้เขาเจ็บปวดมาก

ปัญหาอยู่ที่แส้สุดท้าย พี่ชายผู้คุมกฎเดินเข้ามา พร้อมกับฟาดแส้สุดท้ายลงไปที่หลังของหยางหลิน

โอ้พระเจ้า! หนังที่หลังของหยางหลินหลุดไปหมดแล้ว

หลังจากทายาเสร็จ หยางหลินเจ็บจนร้องตะโกนจนเสียงดังไปทั่วบ้าน

“พี่ใหญ่ เรื่องของชิงหรง มีอะไรคืบหน้าไหม?” หยางหลินมีลาสังหารณ์ว่า โทรศัพท์ที่โทรมาเมื่อสักครู่ต้องมีอะไรเกี่ยวกับชิงหรงเป็นแน่

หยางหยวนวางหนังสือที่อยู่ในมือลง และมองไปที่หยางหลินพร้อมกับตอบว่า “อืม!”

อืม? หยางหลินตกใจ คำว่า อืม ในประเทศจีนนั้นมีความหมายกว้างขวาง และแสดงถึงทัศนคติหลายอย่าง

“หมายถึงหาเจอแล้วใช่ไหม?” เขาถามออกไปโดยไม่รู้ตัว

หยางหยวนตอบ อืม ออกมาอีกครั้ง หยางหลินได้ยินแล้ว เขาถึงกับนั่งไม่ติด

เขารีบลุกขึ้นมาพร้อมพูดว่า “พี่ใหญ่ ชิงหรงอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปพาเธอกลับมาเดี๋ยวนี้!”

หยางหยวนส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องลงมืออะไร ชิงหรงยังไม่มีอันตราย”

ถ้าปกติหยางหยวนไม่ได้รักชิงหรงเข้ากระดูกดำหละก็ หยางหลินคงสงสัยไปแล้วว่าตอนนี้หยางหยวนคงไม่ต้องการชิงหรงอีกแล้ว

เด็กก็หาเจอแล้ว ยังจะไม่ลงมืออีก?

หยางหยวนหยิบแฟ้มสะสมผลงานที่อยู่บนโต๊ะให้หยางหลิน

ในนั้นมีรูภาพอยู่จำนวนหนึ่ง ในรูปชิงหรงกำลังกอดขาของคนแปลกหน้าอยู่ และร้องไห้โฮออกมา

หยางหลินรู้สึกว่าเขาเสียสติไปแล้ว ปกติเด็กคนนี้อยู่บ้านเข้มแข็งจะตายไป

ถ้าไม่เกิดปัญหาอะไรที่หนักหนาสาหัส เด็กคนนี้ไม่มีทางร้องไห้ออกมาอย่างแน่นอน

เขาคนนี้เป็นใครกันแน่ ถึงทำให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้?

ภาพเหล่านี้ไม่ค่อยชัด มันเป็นภาพมุมสูง แสดงว่ามันเป็นภาพแอบถ่าย

หยางหลินยังอยากจะพูดอะไรออกมา แต่หยางหยวนโบกมือให้เขาออกไปพักผ่อน

และยังพูดออกมาว่าเรื่องของชิงหรงไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว เขาจะคิดวิธีการจัดการเอง

หลังจากที่ออกมาจากห้องสมุด รวมกับการที่พูดคุยกับพี่ใหญ่ หยางหลินจึงรู้สึกกังวลเกี่ยวกับชิงหรงเล็กน้อย

หยางหยวนไม่ยอมบอกว่าชิงหรงอยู่ที่ไหน งั้นก็ไม่เป็นไร หยางหลินมีวิธีที่ทำให้พี่ใหญ่ต้องกังวลใจ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดไปที่เบอร์ของพี่สะใภ้

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงขี้เกียจออกมาจากโทรศัพท์ว่า “มีอะไรเหรอหยางหลิน?”

หยางหลินปิดปากและกระซิบออกมาว่า “เกิดเรื่องขึ้นแล้วพี่สะใภ้ แต่ถ้าหากผมบอกพี่ไปแล้วพี่ไม่ต้องผลีผลามไปถามพี่ใหญ่นะ!”

เมื่อหยางหลินพูดออกไปแบบนั้น ตงเหยียนก็ตกใจและรีบถามออกมาว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น นายรีบบอกฉันมา!”

หยางหลินเอาเรื่องที่ชิงหรงหายตัวไปบอกให้ตงเหยียนรู้ ตงเหยียนจึงอุทานออกมาว่า “ให้ตายเถอะหยางหยวน ฉันจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้!”

หยางหลินยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ตงเหยียนก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง

พอหยางหลินโทรกลับไปอีกครั้ง ตอนนั้นสายก็ไม่ว่างแล้ว

หยางหลินถอนหายใจ รู้ว่าเขาทำเรื่องผิดไปมหันต์ลงไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าตงเหยียนโทรมา หยางหยวนก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

เขารับโทรศัพท์ และใช้เสียงกับเหมือนเพิ่งจะตื่นนอนพูดไปว่า “เหยียนเหยียน”

“จะมาเหยียนอะไรหละ ลูกสาวของฉันหละ!” ปกติแล้วตงเหยียนเป็นคนที่นุ่มนวลและอ่อนโยน แต่ตอนนี้ความอ่อนโยนของเธอหมดลงไปแล้ว

หยางหยวนรู้สึกปวดหัวพร้อมกับตอบไปว่า “หรงหรงยังอยู่ดี ตอนนี้หลับไปแล้ว”

“ขนาดนี้แล้วคุณยังจะกล้าโกหกฉัน!” เสียงอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ดังมาก

หยางหยวนถามไปว่า “ใครบอกเธอ?”

“คุณบอกฉันมาก่อนว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร!”

หยางหยวนหมดหนทางจึงต้องอธิบายออกไปสักนิด “ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นต้องการพาตัวเธอไป แต่กลับเป็นเธอที่อยากจะตามผู้หญิงคนนั้นไป!”

“อ่า....” นี่ทำให้ตงเหยียนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เด็กที่เธอเลี้ยงมากับมือ เธอก็รู้ดี

แต่ไหนแต่ไรไม่มีทางที่จะไปกับคนไม่รู้จักง่ายๆ แต่ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นแบบนี้หละ?

“เป็นไปไม่ได้! ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ แล้วความปลอดภัยของหรงหรงหละ? ไม่ได้ ฉันจะนั่งเครื่องบินไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ ไปรับหรงหรงกลับมาเดี๋ยวนี้!”