โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 269
เสียงของตงเหยียนหายไปไม่นาน หยางหยวนรีบพูดออกไปว่า “ไม่ต้อง เหยียนเหยียน ที่นี่อันตรายมาก ไม่ต้องมา หรงหรงปลอดภัยดี เธอวางใจเถอะ คนพวกนั้นฉันรู้จักพวกเขาดี ถ้าพวกเขารู้ว่าหรงหรงเป็นใคร พวกเขาต้องปฏิบัติกับหรงหรงเป็นอย่างดี!”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ตงเหยียนก็มีสติขึ้นมาบ้าง
เธอสูดหายใจเข้า เธอรู้ว่าเรื่องนี้หยางหยวนจะจัดการได้ดีกว่าเธอ
“งั้นถ้าเจอหรงหรงแล้ว คุณต้องรีบบอกกับฉัน เข้าใจไหม?” ตงเหยียนพูดย้ำท้าย
“เข้าใจแล้ว....ภรรยาที่รัก”
หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ หยางหยวนก็ทุบลงไปที่โต๊ะจนเกิดเสียงดัง จากนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตูว่า “นายท่านต้องการอะไรครับ?”
“ไปเรียกหยางหลินมา” หยางหยวนตะโกนออกไปด้วยความโกรธ
ตงเหยียนไม่มีทางรู้เรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยตัวเอง และก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเธอรู้ได้อย่างไร ต้องเป็นน้อยชายที่เขาเพิ่งไล่ออกไปจากห้องเมื่อสักครู่นี้แน่ๆ
หลังจากเสียงเงียบไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงตอบกลับมาว่า “นายสองออกไปแล้วครับ”
หยางหยวนรู้สึกเจ็บใจ แต่เขาก็ไม่สามารถให้คนไปเอาตัวหยางหลินกลับมาได้ เขาจึงทำได้แค่โบกมือพร้อมพูดว่า “ฉันรู้แล้ว นายออกไปก่อน!”
ทางลงภูเขา รถฮัมเมอร์หนึ่งคนกำลังวิ่งลง หยางหลินมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่มีการโทรเข้าทางวีแชท
“นายท่าน ท่านนี่ช่างรู้ทุกอย่างจริงๆ เมื่อกี้มีคนของท่านหยางมา ให้นายท่านผ่านไป!”
“เมื่อก่อนฉันไม่ใช่คนเก่งแบบนั้นหรอ?”
“ไม่ใช่ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น....”
หยางหลินวางโทรศัพท์ลง และหยุดที่จะหยอกล้อกับลูกน้อง
ถึงแม้ว่าพี่ใหญ่ไม่ได้สั่ง แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามที่จะให้เขาหา
เขาให้คนไปหาสถานะของผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว แค่รู้ว่าเธอเป็นใคร เขาก็จะไปแย้งเด็กกลับมา
เช้าตรู่ หลังจากที่อันหรันเล่นโยคะเสร็จ อาหารเช้าสไตล์จีนก็เข้ามาเสิร์ฟ
อันหรันจัดอาหารบนโต๊ะเรียบร้อย ก็ไปที่เตียงเพื่อพาชิงหรงไปอาบน้ำ
เด็กคนนี้ยังอยู่ในช่วงวัยนอน
หน้าของชิงหรงแสดงให้เห็นว่าเธอยังนอนไม่พอ แต่เธอก็ต้องถูกปลุกให้ตื่น
แต่หลังจากรอให้เธอตื่นดีแล้ว เธอก็เปล่งเสียงอ้อนๆออกมาเรียกอันหรันว่าแม่
ระหว่างที่กำลังทานข้าวเช้า อันหรันก็กระซิบถามออกมาว่า “คุณฮั่ว ได้ข่าวคราวอะไรบ้างหรือยัง?”
ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้า แล้วมองไปที่ชิงหรงพร้อพูดว่า “เธอโตขนาดนี้แล้ว เธอคงจะจำทางกลับบ้านของเธอได้!”
ชิงหรงใจสั่น แต่เธอก็ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินอะไร และกินข้าวเช้าต่อไป
เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้เปรียบเสมือนปีศาจ เขามองเธอออกทุกอย่าง
อันหรันมองไปที่ชิงหรงด้วยความเอ็นดู ใบหน้าเล็กๆของเธอที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“เธอยังเด็กขนาดนี้ จะจำได้ได้อย่างไร!” อันหรันโต้กลับ
ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้า และก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากกินข้าวเสร็จ ชิงหรงตามติดอันหรันอยู่ตลอด
แค่อันหรันหายไปไม่ถึง 10 วินาที เธอก็จะร้องออกมาพร้อมกับตะโกนเรียกแม่
นี่ทำให้ฮั่วเทียนหลันรำคาญมาก เขาจับชิงหรงขึ้นและอุ้มเธอมานั่งบนโซฟา เขาคุกเขาพร้อมพูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอกำลังแกล้งทำตัวน่าสงสาร แต่ฉันจะเตือนเธอเอาไว้ ถ้าเธอยังกล้าตะโกนว่าแม่อีกหละก็ ฉันจะโยนเธอออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้เลย!”
เมื่อเขาพูดเสร็จ ก็ชี้ไปทางหน้าต่าง
ชิงหรงหดตัวลงและตะโกนออกมาเบาๆว่า “พ่อ!”
ฮั่วเทียนหลันผงะไปชั่วขณะ คำว่าพ่อคำนี้ซึมเข้ามาในจิตใต้สำนึกของเขา
เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาลุกขึ้นมาและเดินออกไปที่ระเบียง จากนั้นหยิบบุหรี่ออกมาสูบ
นี่ทำให้ชิงหรงไม่ไปกวนอันหรันแล้ว เธอเห็นว่าฮั่วเทียนหลันท่าทางไม่ค่อยสบายใข จึงขยับแข้งขยับขาของตัวเองออกมา
“พ่อจ๋า พ่อเป็นอะไร?”
“อย่าเรียกฉันว่าพ่อ......”
“พ่อจ๋า หรงหรงทำให้พ่อโกรธใช่ไหม?”
“บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันว่าพ่อ.....”
“พ่อจ๋า พ่อจ๋า พ่อจ๋า.....”
ชิงหรงดิ้นงอแง และตะโกนเรียกฮั่วเทียนหลันว่าพ่อ
ฮั่วเทียนหลันบอกไม่ได้ถึงความรู้สึกในใจของเขาตอนนี้ เขาเอนตัวไปอุ้มชิงหรงขึ้นมาและทำท่าว่าจะโยนเธอออกไป
ชิงหรงเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ถูกทำให้ตกใจขนาดนี้ จึงร้องไห้ออกมา
ชิงหรงพยายามดิ้นออกจากอ้อนแขนของฮั่วเทียนหลัน แต่ฮั่วเทียนหลันก็กอดเธอแน่นขึ้น ทำให้เธอขยับร่างกายไม่ได้
ชิงหรงใช้ทั้งขาและแขนเตะต่อยฮั่วเทียนหลันเพื่อที่จะดิ้นออกมาจากอ้อมแขนของเขา
แต่ว่าเรียวแรงของเธอสำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว ก็เหมือนมีคนมาจั๊กจี้เขาเท่านั้นเอง
“เลวจริงๆ คุณมันเลวจริงๆ!” ชิงหรงตะโกนออกมาเสียงดัง เธอไม่เรียกฮั่วเทียนหลันว่าพ่ออีกแล้ว
ฮั่วเทียนหลันหัวเราะและมองไปที่หน้าของชิงหรงพร้อมพูดว่า “ฉันมันก็แค่คนเลวคนหนึ่ง ทำไมหรอ เธอจะทำอะไรฉันได้?”
ใบหน้าของชิงหรงแดงขึ้น แล้วก็เบะปากเหมือนกับว่ากำลังจะร้องไห้ แต่ฮั่วเทียนหลันทำท่าทีไม่แยแสพร้อมกับพูดออกมาว่า “ไหน ลองร้องไห้ออกมาให้ลุงดูหน่อยสิ!”
ดวงตาของชิงหรงที่เดิมเป็นสีแดงกลับมาอยู่ในสภาพปกติทันที จากนั้นก็ตะโกนเรียกแม่ขึ้นมา “แม่จ๋า แม่จ๋า พ่อแกล้งหนู!”
ฮั่วเทียนหลันถึงกับตกใจ เด็กคนยังสามารถใช้ไม้นี้ได้!
อันหรันได้ยินเสียงโวยวายมาตลอด และเธอก็ไม่ได้คิดจะออกมาดูอยู่แล้ว
ที่จริงแล้วตอนนี้ฮั่วเทียนหลันค่อนข้างเครียด ให้เขาเล่นกับชิงหรงสักพัก มันก็คงให้เขาคลายเครียดลงมาได้บ้าง
แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงชิงหรงตะโกนว่าเขากำลังแกล้งเธออยู่ อันหรันก็ถึงกับนั่งไม่ติด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง