หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ อันหรันเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับชิงหรง พร้อมทั้งยัดขนมใส่ในกระเป๋ากางเกงให้เธอจนแน่น
เธอมองเจ้าเด็กตัวน้อยแสนน่ารักด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์
“คนเก่ง กลับไปแล้วหนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังนะคะ ห้ามดื้อห้ามซนเข้าใจไหม”
ขอบตาของชิงหรงเริ่มขึ้นสีแดง เธอเองก็ไม่อยากจากอันหรันไปเช่นเดียวกัน : "คุณแม่กลับบ้านกับหนูได้ไหมคะ"
อันหรันหัวเราะเบาๆก่อนลูบใบหน้าเนียนนุ่มของชิงหรง : "หรงหรงมีคุณพ่อคุณแม่ของตัวเอง ฉันเป็นแค่ป้าของหนูนะ!"
อันหรันไม่รู้ว่าทำไมชิงหรงถึงได้ทำเหมือนเธอเป็นแม่ของตน แต่คำว่าแม่ที่ชิงหรงเอ่ยออกมานั้นก็ทำให้หัวใจของอันหรันแทบจะละลายเช่นเดียวกัน และยังทำให้เธอเกิดความรู้สึกราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นแม่จริงๆของเด็กน้อยคนนี้
ฮั่วเทียนหลันมือซ้ายถือกระเป๋าและมือขวาจับมือของชิงหรงไว้ก่อนจะเดินจูงมือเธอออกไปข้างนอก
ชิงหรงพยายามยื้อฮั่วเทียนหลันไว้ เท้าเล็กๆของเธอหยั่งลงกับพื้นอย่างไม่ยอมขยับไปไหน
แต่เพราะเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น ถึงอย่างไรแรงของเธอก็ไม่อาจเทียบกับแรงของฮั่วเทียนหลันได้อย่างแน่นอน
ไม่นานก็ถูกฮั่วเทียนหลันดึงลากออกไปจนถึงหน้าประตู อันหรันน้ำตาคลอเบ้ามองไปที่ชิงหรง แม้ว่าเธอจะอยู่กับชิงหรงเป็นระยะเวลาสั้นๆไม่ถึง 24 ชั่วโมงก็ตาม
แต่เด็กน้อยคนนี้น่ารักมากเหลือเกิน และยังชอบเรียกเธอว่าคุณแม่อีกด้วย จนทำให้อันหรันเกิดความคิดว่าตัวเองนั้นเป็นแม่ของเด็กน้อยคนนี้ขึ้นมาจริงๆ
"คุณชายฮั่วคะ... " เมื่อเห็นว่าฮั่วเทียนหลันกำลังจะออกไปแล้ว อันหรันจึงเอ่ยขึ้น
ฮั่วเทียนหลันหันกลับไปมองอันหรัน พร้อมทั้งรอฟังเธอเอ่ยประโยคถัดมา
อันหรันอ้าปากเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาราวกับขอร้องให้เธอช่วยพูดให้ตัวเองได้อยู่ต่อของชิงหรง : "ข้างนอกแดดร้อน กลัวว่าชิงหรงจะถูกแดดทำร้ายผิวเอาได้ เดี๋ยวฉันไปหยิบร่มมาให้นะคะ"
พูดจบอันหรันก็เดินไปหยิบร่มกันแดดที่แขวนอยู่บนผนังลงมา ก่อนจะยื่นให้ฮั่วเทียนหลัน
ชิงหรงขอบตาแดงก่ำ เธอยื่นมือออกไปหาอันหรันอย่างต้องการให้กอด
เมื่อเห็นดังนั้นอันหรันก็ไม่สามารถที่จะทำใจแข็งต่อไปได้ เธอย่อตัวลงนั่งกอดชิงหรงเต็มรัก
"คุณแม่ไปกับหนูเถอะนะ พวกเราไม่ต้องเอาคุณลุงปีศาจคนนี้!" ชิงหรงกระซิบข้างหูอันหรันเสียงเบา
อันหรันเงียบไปในทันที เจ้าเด็กแสบคนนี้ไม่เห็นว่าฮั่วเทียนหลันยังคงยืนอยู่ด้านข้างหรือไงกัน
ฮั่วเทียนหลันยกตัวชิงหรงขึ้นแบกไว้บนไหล่ของเขาแล้วเดินออกไปในทันที
ชิงหรงทั้งร้องไห้ทั้งโวยวายเพราะต้องการลงจากตัวของฮั่วเทียนหลัน อันหรันมองดูสองคนเดินออกไปไกลเรื่อยๆ ชิงหรงเองก็เหมือนจะรู้ว่าอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกับอันหรัน
เธอจึงโบกมือให้กับอันหรัน พร้อมทั้งตะโกนเสียงดัง : "คุณแม่ ลาก่อนนะคะ!"
อันหรันยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะโบกมือตอบซิงหรงไป
ขณะที่ยืนรอลิฟต์ฮั่วเทียนหลันมองเห็นสองคนทำท่าอาลัยอาวรณ์กันอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา
ภายในบ้านหยางมี Audi A8 แบบโลว์คีย์ขับเข้ามาจอดอย่างช้าๆ
บริเวณหน้าบ้านมีคนออกมายืนรอต้อนรับ หยางหลินมองไปที่รถคันนี้อย่างรอคอย
บอดี้การ์ดเดินลงมาจากรถ เปิดประตูด้านหลังก่อนจะพบกับเด็กสาวตัวเล็กน่ารักคนหนึ่ง เธอมองไปยังสถานที่ที่แสนคุ้นเคยก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงอย่างรู้สึกเศร้า
เฮ้อ แผนการหลบหนีคงจบลงซะแล้วล่ะ
เมื่อมองเห็นชิงหรงหยางหลินก็ยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วยกตัวชิงหรงขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ : "เจ้าเด็กซน หนีไปจากบ้านแบบนี้รู้หรือเปล่าว่าอาเกือบจะโดนพ่อของหนูฆ่าตายแล้ว!”
ชิงหรงถูกหยางหลินกอดรัดแน่นจนรู้สึกอึดอัด มิหนำซ้ำเขายังยื่นหน้ามาแนบใบหน้าเนียนนุ่มของเธออีก
ไรหนวดที่โกนออกไม่หมดราวกับตะแกรงกำลังลากผ่านใบหน้าของชิงหรง
ชิงหรงร้องตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด : "คุณอา คุณอา มันเจ็บ ... "
ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ ก่อนจะมองไปที่หยางหลินและบอดี้การ์ดหลายสิบคนที่ยืนรอรับพวกเขาอยู่
M4 ที่อยู่ในมือของพวกเขาถูกแสงแดดส่องจนเกิดแสงประกายนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาไม่ได้ยินดีต้อนรับเขาสักเท่าไหร่นัก
หยางหลินเหลือบมองไปที่ฮั่วเทียนหลันชายหนุ่มผู้มีชื่อเป็นอย่างมากในหมู่คนรุ่นใหม่ของจีน ก่อนจะลังเลอยู่ครู่นึงแล้วจึงยื่นมืออกมา : "เชิญครับ... "
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องรับแขกพร้อมกัน ทันทีที่ชิงหรงมองเห็นหยางหยวนเธอก็รีบกระโดดลงจากอ้อมแขนของผู้เป็นอาทันที ก่อนจะร้องตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ : "คุณพ่อ คุณพ่อ คุณพ่อ ... "
ชิงหรงทำเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้สร้างเรื่องอะไรเอาไว้ ทำเอาหยางหยวนที่เดิมทีอยากจะดุด่าว่ากล่าวต้องเก็บคำพูดเหล่านั้นลงไปทันคงัน
เขาขยิบตาให้หยางหลิน จากนั้นหยางหลินจึงก้มหน้าลงพูดกับชิงหรงว่า : "หรงหรงเด็กดี พวกเราขึ้นไปข้างบนกันก่อนเนาะ อาเตรียมของกินอร่อยๆไว้ให้หนูเยอะแยะเลย!"
“ไม่ไป!” ชิงหรงปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด
เธอหยิบขนมทุกชิ้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเอ่ยขึ้น : "คุณแม่เตรียมขนมให้หนูตั้งเยอะแล้วเหมือนกัน!"
คุณแม่? หยางหลินชะงักไปชั่วขณะ เขาเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะนึกออกว่าคุณแม่ในที่นี้ก็คงจะหมายถึงภรรยาของฮั่วเทียนหลัน
หยางหยวนริมฝีปากกระตุก เขาพยายามควบคุมความต้องการที่อยากจะเปลี่ยนความคิดของชิงหรง
เจ้าเด็กผู้หญิงคนนี้ ไปที่ไหนก็ไม่ลืมที่จะสร้างญาติไปทั่วตลอดเลย
เขากระแอมขึ้น ก่อนจะเอ่ย : "หรงหรง ขึ้นไปข้างบน หนูดูง่วงแล้ว"
ชิงหรงที่อวดขนมกับหยางหลินด้วยท่าทีสดใสเต็มพลังเมื่อกี้ พอได้ยินคำสั่งจากหยางหยวนก็หงอยลงในทันที ขอบตาของเธอเริ่มแดงก่ำ พร้อมกับท่าทางน้อยอกน้อยใจที่ดูน่าสงสารอย่างสุดซึ้ง
ขณะนั้นเองหยางหลินก็ถือโอกาสนี้อุ้มเธอขึ้นก่อนจะพาไปที่ชั้นบน
หยางหยวนเงยหน้าขึ้นสั่งให้คนใช้ชงชาให้กับฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะพูดขึ้น : "เธอยังเด็ก เมื่อวานคงจะก่อเรื่องไว้มากมาย รบกวนคุณแย่เลย"
ฮั่วเทียนหลันยกถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนจะเอ่ย : "ชาหวี่เฉียนนั้นเป็นชาล้ำเลิศ ดื่มเข้าไปแล้วรสชาติยังติดอยู่ในปากพร้อมกับกลิ่นหอมหวานที่ยังหลงเหลืออยู่ ลุงหยางช่างใส่ใจจริงๆ"
หยางหยวนหัวเราะออกมาเล็กน้อย จากนั้นสองคนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก ทำเพียงแค่เผชิญหน้ากันอย่างเงียบๆ
ฮั่วเทียนหลันมองสังเกตหยางหยวน หยางหยวนก็มองสังเกตฮั่วเทียนหลันอยู่อย่างนั้น
ความจริงเขาสนใจฮั่วเทียนหลันมาตลอด อายุเพียงแค่นี้แต่กลับสามารถบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง Fahrenheit Group ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
และเขายังมีสายตาที่มองขาดเรื่องการตลาดเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่ารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งเลยทีเดียว
ในงานเลี้ยงอาหารค่ำคืนวันก่อน ยังทราบว่าเขาชื่นชอบเหล้าขาวจึงเตรียมไว้ให้ก่อนจะบินไปต่างประเทศอีก
คนแบบนี้ เรียกได้ว่าเก่งกาจและน่ากลัวกว่าคนรุ่นเก่าเยอะเลยล่ะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง