โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 270

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ อันหรันเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับชิงหรง พร้อมทั้งยัดขนมใส่ในกระเป๋ากางเกงให้เธอจนแน่น

เธอมองเจ้าเด็กตัวน้อยแสนน่ารักด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์

“คนเก่ง กลับไปแล้วหนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังนะคะ ห้ามดื้อห้ามซนเข้าใจไหม”

ขอบตาของชิงหรงเริ่มขึ้นสีแดง เธอเองก็ไม่อยากจากอันหรันไปเช่นเดียวกัน : "คุณแม่กลับบ้านกับหนูได้ไหมคะ"

อันหรันหัวเราะเบาๆก่อนลูบใบหน้าเนียนนุ่มของชิงหรง : "หรงหรงมีคุณพ่อคุณแม่ของตัวเอง ฉันเป็นแค่ป้าของหนูนะ!"

อันหรันไม่รู้ว่าทำไมชิงหรงถึงได้ทำเหมือนเธอเป็นแม่ของตน แต่คำว่าแม่ที่ชิงหรงเอ่ยออกมานั้นก็ทำให้หัวใจของอันหรันแทบจะละลายเช่นเดียวกัน และยังทำให้เธอเกิดความรู้สึกราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นแม่จริงๆของเด็กน้อยคนนี้

ฮั่วเทียนหลันมือซ้ายถือกระเป๋าและมือขวาจับมือของชิงหรงไว้ก่อนจะเดินจูงมือเธอออกไปข้างนอก

ชิงหรงพยายามยื้อฮั่วเทียนหลันไว้ เท้าเล็กๆของเธอหยั่งลงกับพื้นอย่างไม่ยอมขยับไปไหน

แต่เพราะเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น ถึงอย่างไรแรงของเธอก็ไม่อาจเทียบกับแรงของฮั่วเทียนหลันได้อย่างแน่นอน

ไม่นานก็ถูกฮั่วเทียนหลันดึงลากออกไปจนถึงหน้าประตู อันหรันน้ำตาคลอเบ้ามองไปที่ชิงหรง แม้ว่าเธอจะอยู่กับชิงหรงเป็นระยะเวลาสั้นๆไม่ถึง 24 ชั่วโมงก็ตาม

แต่เด็กน้อยคนนี้น่ารักมากเหลือเกิน และยังชอบเรียกเธอว่าคุณแม่อีกด้วย จนทำให้อันหรันเกิดความคิดว่าตัวเองนั้นเป็นแม่ของเด็กน้อยคนนี้ขึ้นมาจริงๆ

"คุณชายฮั่วคะ... " เมื่อเห็นว่าฮั่วเทียนหลันกำลังจะออกไปแล้ว อันหรันจึงเอ่ยขึ้น

ฮั่วเทียนหลันหันกลับไปมองอันหรัน พร้อมทั้งรอฟังเธอเอ่ยประโยคถัดมา

อันหรันอ้าปากเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาราวกับขอร้องให้เธอช่วยพูดให้ตัวเองได้อยู่ต่อของชิงหรง : "ข้างนอกแดดร้อน กลัวว่าชิงหรงจะถูกแดดทำร้ายผิวเอาได้ เดี๋ยวฉันไปหยิบร่มมาให้นะคะ"

พูดจบอันหรันก็เดินไปหยิบร่มกันแดดที่แขวนอยู่บนผนังลงมา ก่อนจะยื่นให้ฮั่วเทียนหลัน

ชิงหรงขอบตาแดงก่ำ เธอยื่นมือออกไปหาอันหรันอย่างต้องการให้กอด

เมื่อเห็นดังนั้นอันหรันก็ไม่สามารถที่จะทำใจแข็งต่อไปได้ เธอย่อตัวลงนั่งกอดชิงหรงเต็มรัก

"คุณแม่ไปกับหนูเถอะนะ พวกเราไม่ต้องเอาคุณลุงปีศาจคนนี้!" ชิงหรงกระซิบข้างหูอันหรันเสียงเบา

อันหรันเงียบไปในทันที เจ้าเด็กแสบคนนี้ไม่เห็นว่าฮั่วเทียนหลันยังคงยืนอยู่ด้านข้างหรือไงกัน

ฮั่วเทียนหลันยกตัวชิงหรงขึ้นแบกไว้บนไหล่ของเขาแล้วเดินออกไปในทันที

ชิงหรงทั้งร้องไห้ทั้งโวยวายเพราะต้องการลงจากตัวของฮั่วเทียนหลัน อันหรันมองดูสองคนเดินออกไปไกลเรื่อยๆ ชิงหรงเองก็เหมือนจะรู้ว่าอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกับอันหรัน

เธอจึงโบกมือให้กับอันหรัน พร้อมทั้งตะโกนเสียงดัง : "คุณแม่ ลาก่อนนะคะ!"

อันหรันยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะโบกมือตอบซิงหรงไป

ขณะที่ยืนรอลิฟต์ฮั่วเทียนหลันมองเห็นสองคนทำท่าอาลัยอาวรณ์กันอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา

ภายในบ้านหยางมี Audi A8 แบบโลว์คีย์ขับเข้ามาจอดอย่างช้าๆ

บริเวณหน้าบ้านมีคนออกมายืนรอต้อนรับ หยางหลินมองไปที่รถคันนี้อย่างรอคอย

บอดี้การ์ดเดินลงมาจากรถ เปิดประตูด้านหลังก่อนจะพบกับเด็กสาวตัวเล็กน่ารักคนหนึ่ง เธอมองไปยังสถานที่ที่แสนคุ้นเคยก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงอย่างรู้สึกเศร้า

เฮ้อ แผนการหลบหนีคงจบลงซะแล้วล่ะ

เมื่อมองเห็นชิงหรงหยางหลินก็ยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วยกตัวชิงหรงขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ : "เจ้าเด็กซน หนีไปจากบ้านแบบนี้รู้หรือเปล่าว่าอาเกือบจะโดนพ่อของหนูฆ่าตายแล้ว!”

ชิงหรงถูกหยางหลินกอดรัดแน่นจนรู้สึกอึดอัด มิหนำซ้ำเขายังยื่นหน้ามาแนบใบหน้าเนียนนุ่มของเธออีก

ไรหนวดที่โกนออกไม่หมดราวกับตะแกรงกำลังลากผ่านใบหน้าของชิงหรง

ชิงหรงร้องตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด : "คุณอา คุณอา มันเจ็บ ... "

ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ ก่อนจะมองไปที่หยางหลินและบอดี้การ์ดหลายสิบคนที่ยืนรอรับพวกเขาอยู่

M4 ที่อยู่ในมือของพวกเขาถูกแสงแดดส่องจนเกิดแสงประกายนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาไม่ได้ยินดีต้อนรับเขาสักเท่าไหร่นัก

หยางหลินเหลือบมองไปที่ฮั่วเทียนหลันชายหนุ่มผู้มีชื่อเป็นอย่างมากในหมู่คนรุ่นใหม่ของจีน ก่อนจะลังเลอยู่ครู่นึงแล้วจึงยื่นมืออกมา : "เชิญครับ... "

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องรับแขกพร้อมกัน ทันทีที่ชิงหรงมองเห็นหยางหยวนเธอก็รีบกระโดดลงจากอ้อมแขนของผู้เป็นอาทันที ก่อนจะร้องตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ : "คุณพ่อ คุณพ่อ คุณพ่อ ... "

ชิงหรงทำเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้สร้างเรื่องอะไรเอาไว้ ทำเอาหยางหยวนที่เดิมทีอยากจะดุด่าว่ากล่าวต้องเก็บคำพูดเหล่านั้นลงไปทันคงัน

เขาขยิบตาให้หยางหลิน จากนั้นหยางหลินจึงก้มหน้าลงพูดกับชิงหรงว่า : "หรงหรงเด็กดี พวกเราขึ้นไปข้างบนกันก่อนเนาะ อาเตรียมของกินอร่อยๆไว้ให้หนูเยอะแยะเลย!"

“ไม่ไป!” ชิงหรงปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด

เธอหยิบขนมทุกชิ้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเอ่ยขึ้น : "คุณแม่เตรียมขนมให้หนูตั้งเยอะแล้วเหมือนกัน!"

คุณแม่? หยางหลินชะงักไปชั่วขณะ เขาเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะนึกออกว่าคุณแม่ในที่นี้ก็คงจะหมายถึงภรรยาของฮั่วเทียนหลัน

หยางหยวนริมฝีปากกระตุก เขาพยายามควบคุมความต้องการที่อยากจะเปลี่ยนความคิดของชิงหรง

เจ้าเด็กผู้หญิงคนนี้ ไปที่ไหนก็ไม่ลืมที่จะสร้างญาติไปทั่วตลอดเลย

เขากระแอมขึ้น ก่อนจะเอ่ย : "หรงหรง ขึ้นไปข้างบน หนูดูง่วงแล้ว"

ชิงหรงที่อวดขนมกับหยางหลินด้วยท่าทีสดใสเต็มพลังเมื่อกี้ พอได้ยินคำสั่งจากหยางหยวนก็หงอยลงในทันที ขอบตาของเธอเริ่มแดงก่ำ พร้อมกับท่าทางน้อยอกน้อยใจที่ดูน่าสงสารอย่างสุดซึ้ง

ขณะนั้นเองหยางหลินก็ถือโอกาสนี้อุ้มเธอขึ้นก่อนจะพาไปที่ชั้นบน

หยางหยวนเงยหน้าขึ้นสั่งให้คนใช้ชงชาให้กับฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะพูดขึ้น : "เธอยังเด็ก เมื่อวานคงจะก่อเรื่องไว้มากมาย รบกวนคุณแย่เลย"

ฮั่วเทียนหลันยกถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนจะเอ่ย : "ชาหวี่เฉียนนั้นเป็นชาล้ำเลิศ ดื่มเข้าไปแล้วรสชาติยังติดอยู่ในปากพร้อมกับกลิ่นหอมหวานที่ยังหลงเหลืออยู่ ลุงหยางช่างใส่ใจจริงๆ"

หยางหยวนหัวเราะออกมาเล็กน้อย จากนั้นสองคนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก ทำเพียงแค่เผชิญหน้ากันอย่างเงียบๆ

ฮั่วเทียนหลันมองสังเกตหยางหยวน หยางหยวนก็มองสังเกตฮั่วเทียนหลันอยู่อย่างนั้น

ความจริงเขาสนใจฮั่วเทียนหลันมาตลอด อายุเพียงแค่นี้แต่กลับสามารถบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง Fahrenheit Group ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

และเขายังมีสายตาที่มองขาดเรื่องการตลาดเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่ารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งเลยทีเดียว

ในงานเลี้ยงอาหารค่ำคืนวันก่อน ยังทราบว่าเขาชื่นชอบเหล้าขาวจึงเตรียมไว้ให้ก่อนจะบินไปต่างประเทศอีก

คนแบบนี้ เรียกได้ว่าเก่งกาจและน่ากลัวกว่าคนรุ่นเก่าเยอะเลยล่ะ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง