โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 272

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นไปหยิบชาในตู้เย็น แต่กลับพบอาหารหลากหลายอยู่ในนี้

แม้จะมาต่างประเทศ แต่อันหรันก็ยังจัดเตรียมทุกอย่างมาอย่างครบครัน

เขายัดชากลับเข้าที่เดิม ตัดสินใจเตรียมทำอาหารมื้อใหญ่ให้กับอันหรันในวันนี้

เรื่องของการทำอาหารนั้นเป็นเรื่องที่ฝึกแล้วทำได้ไปตลอด ถึงแม้จะไม่ได้ทำมานานหลายปีแต่ความสามารถนั้นก็จะยังคงมีเหลืออยู่

เครื่องปรุงรสที่ฮั่วเทียนหลันสั่งให้คนไปซื้อนั้นถูกนำมาส่งอย่างรวดเร็ว

เพื่อความสะดวกยิ่งขึ้นทางโรงแรมแห่งชาติได้จัดเตรียมตู้สำหรับทำอาหารทั้งชุดไว้ในห้องเอนกประสงค์ของตัวห้องเรียบร้อย

เข้าพักในโรงแรมระดับนี้แต่ยังจะทำอาหารเอง ทำให้พนักงานของโรงแรมประหลาดใจมากไม่น้อย

หลังจากล้างหั่นจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็หยิบเนื้อขึ้นมาเตรียมจะทำเนื้อสัตว์ตุ๋น

การหั่นเนื้อนั้น

ต้องอาศัยฝีมือมากเช่นกัน

เขาหั่นมาหลายชิ้นต่อกันยังดูเบี้ยวไม่สมส่วนกันเลยสักชิ้น

ทำให้เขาผู้ซึ่งได้รับการยกย่องจากคนทั้งครอบครัวในเรื่องทักษะการทำอาหารเป็นยอด ถึงกลับต้องรู้สึกขายขี้หน้าขึ้นมาทันที

สงสัยมีดเล่มนี้จะไม่ค่อยคม เขาคิดในใจก่อนจะเปลี่ยนมีดเล่มใหม่

ผลออกมาดีขึ้นเล็กน้อย ความชำนาญคงจะสำคัญกว่าการเปลี่ยนมีดล่ะมั้ง...

อันหรันเปิดประตูออกมาก่อนจะถูกกลิ่นหอมยั่วยวนของอาหารแตะเข้าที่จมูก

กลิ่นแบบนี้, ไก่ผัดเผ็ด, เนื้อสัตว์ตุ๋น, ผัดแห้งของหายากจากภูเขา...

กลิ่นหอมลอยอบอวลไปทั่วทั้งห้อง จนอันหรันรู้สึกว่าวิญญาณของเธอกำลังจะถูกอาหารเหล่านี้ดึงดูดไปหมด

เธอก้าวไปข้างหน้าพร้อมทั้งหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมจะคีบขึ้นมาชิมสักชิ้น วันนี้เธอออกไปดื่มกาแฟกับทันเหว่ยมา และได้เรียนรู้วิธีการจัดการเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้จากทันเหว่ยมาบ้าง

และด้วยเหตุนี้จึงทำให้เธอได้ดื่มกาแฟเพียงไม่กี่คำ และไม่ได้แตะขนมหวานใดๆเลยสักชิ้น

แต่ยังไม่ทันได้ชิมเนื้อตุ๋น ก็มีเสียงกระแอมไอดังขึ้นมาก่อน

อันหรันเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพบกับฮั่วเทียนหลันที่สวมผ้ากันเปื้อนอยู่

“คุณ คุณชายฮั่ว... ” ความรู้สึกราวกับถูกจับได้คาหนังคาเขาเช่นนี้ ทำให้อันหรันรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ฮั่วเทียนหลันมองดูอันหรัน ผู้หญิงคนนี้ช่างทำตัวตามสบายเสียจริง ไม่รู้หรือไงว่าควรจะล้างมือแล้วไปช่วยเขาก่อน "หิวเหรอ" เขาถาม

อันหรันอืมตอบกลับไปอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว : "คุณชายฮั่วมานั่งทานเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเป็นคนทำอาหารเอง"

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับส่ายหน้าปฏิเสธ : "เธอกินต่อไปเถอะ!"

พูดจบเขาก็ปิดประตูครัวชั่วคราวลงทันที

ไม่นานเขาก็ตะโกนเรียกอันหรันให้เดินไปยกอาหารมาวางบนโต๊ะ

อาหารหลากหลายชนิดถูกทำออกมาอย่างดูดีและมีรสชาติเอร็ดอร่อยเป็นอย่างมาก

อันหรันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฮั่วเทียนหลันจะมีทักษะการทำอาหารที่ดีเลิศถึงเพียงนี้

หลังจากทำเมนูที่หกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮั่วเทียนหลันจึงถอดผ้ากันเปื้อนบนตัวออก ก่อนอันหรันจะเป็นคนรับมันมาแล้วนำไปแขวนเก็บไว้บนผนัง

ที่นั่งของฮั่วเทียนหลันก็ถูกอันหรันดึงเก้าอี้ออกมาให้เรียบร้อย

เมื่อเขานั่งลงบนที่แล้ว อันหรันก็รีบรินไวน์แดงลงครึ่งแก้วอย่างขะมักเขม้น

สองคนมองหน้ากันเล็กน้อย บรรยากาศรอบตัวเงียบลงไปพักหนึ่ง ก่อนฮั่วเทียนหลันจะยกแก้วขึ้นมาให้อันหรันชนด้วย

“ลำบากคุณชายฮั่วแย่เลยค่ะ!”

หลังจากยกไวน์แดงขึ้นมาจิบ อันหรันก็ลงมือลิ้มลองรสชาติอาหารแสนอร่อยทันที

ทุกเมนูที่กินไปเธอก็เอ่ยชมขึ้นมาอย่างไม่ขาดปาก

แต่เมื่อมาถึงเมนูเนื้อสัตว์ตุ๋นเมนูแรกที่มีเนื้อชิ้นใหญ่ชิ้นเล็กอยู่เต็มชาม อันหรันก็เกิดนึกคำชมขึ้นมาไม่ทัน

ฮั่วเทียนหลันสายตาล่อกแล่กเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย : "อันนี่ เป็นเพราะฉันไม่ได้ทำอาหารมานาน ดังนั้นฝีมือในการหั่นก็เลย... "

อันหรันยิ้มขึ้นก่อนจะเอ่ย : "สวยไม่สวยไม่สำคัญหรอก แค่รสชาติอร่อยก็พอแล้วค่ะ!"

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย พนักงานของโรงแรมก็เข้ามาทำหน้าที่ทำความสะอาดต่อทันที

อันหรันเดินจับมือกับฮั่วเทียนหลันออกไปเดินเล่นบริเวณโรงแรมก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง

เมื่อกินอิ่มและร่างกายอบอุ่นก็เริ่มเกิดอารมณ์ตัณหา

หลังจากอันหรันอาบน้ำเสร็จแล้วเธอก็มานั่งลงบนเตียง ก่อนหยิบหนังสือที่พึ่งซื้อจากร้านขึ้นมาอ่าน

แต่ฮั่วเทียนหลันที่พึ่งชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยนั้นกลับล้มตัวลงนอนทับอันหรันไว้

เรื่องเช่นนี้กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับพวกเขา และอันหรันก็ไม่ได้คัดค้านเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

เขาไล่จูบไปทั่วใบหน้าของอันหรัน ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนไหว ทำให้อันหรันรีบยกมือห้าม

“คุณชายฮั่วคะ แบบนี้ไม่ได้... ”

อันหรันถูกฮั่วเทียนหลันกระตุ้นจนเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เธอยังคงไม่อาจปล่อยให้เขาทำเรื่องอย่างว่าได้

เพราะตำแหน่งนั้นมันช่างน่าอายสิ้นดี

มือของฮั่วเทียนหลันขยี้ไปที่จุดอ่อนไหวของเธอ

อันหรันตัวหด มือของเธอยังคงจับตัวฮั่วเทียนหลันไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา : "ได้โปรด ... "

เมื่อเห็นหญิงสาวขอร้องอ้อนวอนด้วยแววตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำสีใส ฮั่วเทียนหลันจึงปล่อยมือลง ก่อนจะขึ้นไปคล่อมเธอไว้ทั้งตัว : "ตามคำขอ"

ภายในห้องแห่งความโรแมนติกนั้น อันหรันจำแทบไม่ได้เลยว่าถูกฮั่วเทียนหลันพาขึ้นสวรรค์ไปทั้งหมดกี่รอบ

เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ทำการเตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว

การใช้ชีวิตเช่นนี้ทำให้อันหรันเริ่มมีความรู้สึกหลงใหล

ถ้าหากได้อยู่ที่รัฐปาเช่นนี้ตลอดไปก็คงเป็นเรื่องที่ดีมากเหมือนกัน

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ อันหรันที่เตรียมจะออกไปข้างนอก ก็ถูกฮั่วเทียนหลันเรียกเอาไว้ก่อน

อันหรันใจเต้นระส่ำ เธอนั่งลงบนโซฟาก่อนจะลอบสังเกตแววตาของฮั่วเทียนหลันอย่างคนมีความผิด

"ช่วงนี้เธอยุ่งอะไรเหรอ" ฮั่วเทียนหลันได้รับอีเมลของโจวหยวนตั้งแต่เช้าตรู่