โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 276

ฮั่วเทียนหลันอุ้มอันหรันขึ้น ก่อนจะออกแรงเขย่าตัวเธอ : "ตื่น อันหรัน ตื่นสิ!"

แต่ร่างกายของอันหรันก็ยังคงนิ่งเฉย ถ้าไม่ใช่เพราะลมหายใจที่อ่อนแรงกับหัวใจที่ยังเต้นอยู่ช้าๆ ก็คงจะหมายความว่าเธอนั่นตายไปแล้ว

คนข้างบนทิ้งตะกร้าแขวนลงมา ก่อนที่ฮั่วเทียนหลันจะอุ้มอันหรันแล้วพาเธอขึ้นตะกร้านั้นไปเพื่อออกจากห้องใต้ดินนี้

อันหรันนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของคฤหาสน์

หลังจากคุณหมอทำการตรวจร่างกายเธอไปรอบหนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้น : "ร่างกายของคนไข้อ่อนแอเล็กน้อย แต่ศีรษะได้รับบาดเจ็บและเสียเลือดมากเกินไปจึงทำให้เธอยังไม่สาารถฟื้นขึ้นมาได้ ถ้าหากสามารถปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาได้ก็พยายามปลุกให้มากที่สุด เพราะหากเธอเข้าสู่สภาวะหลับลึกล่ะก็ กลัวว่า ... "

คำพูดของคุณหมอทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันสั่นสะท้าน

ตอนนี้ Auch เองก็เริ่มตื่นตระหนก เธอไม่คาดคิดว่าการกระทำอุกอาจของน้องสาวตนเอง จะทำให้เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้

เธอจับไปที่แขนเสื้อของคุณหมอ ก่อนพูดขึ้นอย่างกังวล : "คุณหมอมัวร์ นี่เป็นเพียงแผลเล็กๆเองไม่ใช่เหรอคะ"

มัวร์มองไปที่คนไข้บนเตียงสลับกับ Auch ก่อนจะทำเพียงแค่ส่ายหน้า

Auch อยากจะพูดอะไรต่อ แต่ฮั่วเทียนหลันกลับตะโกนขึ้นอย่างโมโห : "ไสหัวไป ไสหัวไปให้พ้นจากหน้าฉัน!"

อันหรันต้องการความเงียบสงบ เธอไม่ชอบการทะเลาะวิวาทที่สุด

เมื่อก่อนเขามักจะบังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่ชอบอยู่เสมอ

แต่ในตอนนี้สิ่งที่เธอไม่ชอบ เขาก็จะปฏิเสธทันที

Auch ชะงักไปครู่นึง เธอยังอยากที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ยังถูก Miller ดึงออกไปข้างนอกก่อน ทุกคนต่างก็รออยู่ข้างนอกหมด ฮั่วเทียนหลันกุมมือของอันหรันแน่น เขามองจ้องไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเธออย่างรู้สึกราวกับหัวใจข้างในกำลังแตกสลาย

เขาไม่เคยสังเกตตัวเองเลยสักนิดว่าอันหรันนั้นมีผลต่อหัวใจเขามากแค่ไหน

"อันหรัน ตื่นขึ้นมาสิ ลืมตาขึ้นมามองฉันได้ไหม" ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างกังวล

"เธอต้องการอะไรขอแค่บอกกับฉัน อันไหนที่ฉันหามาให้ได้ฉันจะหามาให้เธอทุกอย่าง เธอชอบต่อรองเงื่อนไขกับฉันนักไม่ใช่เหรอ งั้นเธอพูดมาสิ ฉันจะรับปากทุกอย่างเลย!"

"ฉันจะส่งคนไปตามหาเรแกนทันที ภายในสามชั่วโมงนี้จะต้องตามหาเขาพบอย่างแน่นอน!"

“ฉันจะมอบโครงการสัก 10 อย่างให้ครอบครัวอันเพื่อเพิ่มรายได้ให้พวกเขาเป็นเท่าตัวเลย!”

มองดูอันหรันที่ยังคงไม่ขยับ ในใจของฮั่วเทียนหลันรู้สึกหมดหวังเล็กน้อย

เขาเป็นคนมีสติ ตราบใดที่ยังพอมีหวังและแม้ว่าความหวังนั้นมันจะริบหรี่มากเพียงใด เขาก็จะยืนหยัดต่อไปจนวินาทีสุดท้าย

“เดิมมีฉันมีบางอย่างที่อยากจะพูดหลังจากกลับไปที่จีน แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอีกแล้วล่ะ เธอรีบตื่นขึ้นมาเถอะนะ พวกเราจะมีลูกด้วยกันและเป็นครอบครัวที่อบอุ่น อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก!”

ฮั่วเทียนหลันพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ก่อนจะฝังหน้าลงกับมือของอันหรัน

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงมือของอันหรันที่กำลังขยับ

เขาใจชื้นขึ้นมาก่อนจะรีบกุมมือของอันหรันแน่น : "อันหรัน อันหรัน ... "

อันหรันรู้สึกว่ารอบตัวของเธอไม่ได้หนาวเย็นเช่นเดิมแล้ว และยังรู้สึกถึงความร้อนตรงบริเวณมือที่กำลังส่งความอบอุ่นให้แก่ร่างกายเธอไม่หยุดหย่อน

เธอลืมตาเล็กน้อยก่อนจะถูกแสงไฟจ้ากระทบเข้าดวงตา เธอพยายามเพ่งสายตามองบริเวณรอบๆ ก่อนจะพบชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า : "คุณชายฮั่ว นี่พวกเรา อยู่ในนรกกันเหรอ"

ฮั่วเทียนหลันชะงักไปครู่นึง ก่อนจะออกแรงกุมมือของอันหรัน จากนั้นเอ่ยขึ้น : "เธอยังไม่ตาย เธอยังอยู่ข้างๆฉัน จากนี้ไปฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีก!"

อันหรันอืมตอบเสียงเบา เธอฟื้นขึ้นมาเพียงครู่เดียวก่อนจะเริ่มรู้สึกง่วงอีกครั้ง

ตาของเธอกำลังจะปิดลงอีกรอบ : "ขอโทษนะคะ เหมือนฉันจะเป็นภาระให้คุณอีกแล้ว! ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย ขอนอนสักหน่อยได้ไหมคะ"

เมื่อเห็นว่าอันหรันกำลังจะหลับไปอีกครั้ง ฮั่วเทียนหลันก็ตะโกนเรียกคุณหมอเข้ามาทันที

หลังจากคุณหมอมัวร์เข้ามาตรวจร่างหายให้อันหรันอีกรอบแล้วเธอจึงเอ่ยขึ้น : "คุณชายฮั่วคะ ภรรยาของคุณน่าจะพ้นอันตรายแล้ว ต่อไปก็ให้เธอนอนพักอีกสักหน่อยก็คงดีขึ้น"

การวินิจฉัยของมัวร์เมื่อกี้ ยังคงเป็นแค่การคาดการณ์เท่านั้น

เนื่องจากในมุมมองทางการแพทย์การที่ศีรษะของอันหรันได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรงนั้น ยังอาจจะทำให้สูญเสียความสามามรถในการเคลื่อนไหวร่างกายได้

แต่เพราะคำพูดนั้นค่อนข้างรุนแรงเกินไป และเธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ จึงทำให้เกิดความลังเล สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

ไม่คาดคิดว่าใช้เวลาเพียงไม่นานเธอก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

หลังจากได้ยินว่าอันหรันปลอดภัยแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

เขาออกมาจากห้องพยาบาล ก่อนจะสั่งให้โจวหยวนพาคนมาเฝ้าอยู่ข้างนอก

Auch ก้าวไปข้างหน้าอย่างต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ Miller รั้งเธอเอาไว้ก่อน

"ขอโทษนะเทียนหลัน เรื่องนี้เป็นความผิดของลูกสาวฉัน เธออยากจัดการยังไงก็ตามใจเธอเลยแล้วกัน!"

Miller เข้าใจโลกเป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะเป็นผู้อาวุโสของฮั่วเทียนหลัน แต่เขาก็รู้ดีว่าผลที่ตามมาของเหตุการณ์ในครั้งนี้มันร้ายแรงเป็นอย่างมาก

แทนที่จะเลือกปกปิดมันไว้ เขายอมให้สิทธ์แก่ฝ่ายตรงข้ามในการจัดการมันยังจะดีซะกว่า

ภายในห้องรับรอง ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่ด้านข้าง Miller ไม่ได้เข้าร่วมเพราะเขารู้สึกอับอายขายขี้หน้ากับเรื่องที่เกิดวันนี้เป็นอย่างมาก

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ Auch และ Elena ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย็นชา : "เรื่องนี้พวกเธอคิดจะทำยังไง"

Elena ตื่นตระหนก เธอมองไปที่ Auch อย่างขอความช่วยเหลือ

เธอคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น และแม้ว่ามันจะทำร้ายคนๆหนึ่ง แต่ก็คงไม่ถึงตายอยู่แล้ว เพราะถึงอย่างไรเมื่อก่อนเธอก็เคยก่อเรื่องมามากมายนับไม่ถ้วน

แต่ใครจะคิดว่าครั้งนี้เป็นการแหย่เข้ารังแตน

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน สายตาที่เย็นชาของเขาทำให้เธอหวาดกลัวขึ้นมาทันที

เธอคว้ามือของ Auch ที่อยู่ใต้โต๊ะมากุมไว้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา : "พี่คะ ฉัน ฉันจะทำอย่างไรดี"

Auch ในตอนนี้อยากจะตีเจ้าเด็กแสบคนนี้เสียจริง ทุกครั้งที่ก่อเรื่องมาต้องให้คนอื่นคอยออกหน้าให้เสมอ

ยังดีที่อันหรันฟื้นขึ้นมาแล้ว เรื่องนี้จึงอาจจะคลี่คลายได้ง่ายกว่าเดิม