โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 311

บนโต๊ะอาหาร ตงเหยียนเคาะโต๊ะก่อนจะเอ่ยขึ้น : "เฮ้ ใครให้คุณมานั่งตรงนี้ ไปนั่งกินที่มุมห้องไป!"

หยางหยวนมุมปากกระตุก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว ทำไมยังต้องไปนั่งที่มุมห้องด้วยล่ะ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ

"เมียจ๋า เธอดูก่อนสิว่าฉันจะนั่งลงได้ยังไง”

"ถ้าคุณไม่นั่งลงก็ออกไปซะ ข้างนอกลมแรงคงจะช่วยให้คุณหายเลิกเหล้าได้อยู่หรอก!” ตงเหยียนพูดขึ้นอย่างไม่ยอมความ

หยางหยวนหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ย : "ถ้าฉันออกไปแล้วถูกลมพัดปลิวหายไปล่ะก็ เธอจะกลายเป็นแม่ม่ายนะ!"

"หุบปาก ฉันแต่งงานใหม่ยังได้” ตงเหยียนเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมาเสมอ

"เหยียนเหยียน ... เธอคือภรรยาหยางนะ~"

"ภรรยาหยางเป็นเพียงตัวตนที่สองของฉัน ตัวตนหลักของฉันคือคุณหญิงตงต่างหาก หากตอนนั้นฉันไม่ถูกคุณล่อลวงมาก่อนล่ะก็ คนที่ตามจีบฉันน่ะแถวยาวตั้งแต่ทางใต้จนถึงทางเหนือของเมืองเลยล่ะ ในตอนนั้นคุณก็เป็นได้เพียงคนหนึ่งในแถวเท่านั้นแหละ!"

ในตอนนั้นเองคนใช้ได้เข้ามาเสิร์ฟน้ำอุ่นสองแก้ว ก่อนจะถอยออกมาอย่างหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

แต่ไม่นานก็มีเสียงซุบซิบดังมาจากห้องครัว

เจ้าบ้านชายและเจ้าบ้านหญิงทะเลาะกันบ่อยจนผู้คนในคฤหาสน์ต่างก็คุ้นชินไปหมดแล้ว

ตีเพราะห่วง ด่าเพราะรัก ไม่ตีไม่ด่าหมายถึงไม่รัก

"เร็ว รีบออกไปได้แล้ว! เมื่อวานกล้ามากนะที่อยู่ใกล้คุณโซลอนขนาดนั้น คิดว่าฉันไม่อยู่แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"

"ไม่ ไม่ใช่... มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น ~"

ประโยคสุดท้ายที่หยางหลิงรุ่ยได้ยินก่อนจะออกไปข้างนอกก็คือประโยคอธิบายของพี่ชายใหญ่ประโยคนี้

ไม่บอกก็รู้ว่าเมื่อคืนพี่ชายใหญ่คงดื่มเมาแล้วบังเอิญมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันด้วยเป็นแน่

ด้านบอกมีรถรออยู่ก่อนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องอุ้ม ชิงหรงก็สามารถเปิดประตูรถด้วยตัวเองและเดินขึ้นไปนั่งบนรถอย่างน่าเอ็นดู

หลังจากส่งชิงหรงเข้าห้องเรียนแล้ว เธอก็อยู่ในห้องฟังสักพัก

วิชาแรกคือวิชาภาษาและวรรณคดี นั่งถัดจากเธอนั่นคือครูที่ปรึกษาของชิงหรง

"ชิงหรงเป็นเด็กดีมากค่ะ เธอเอาใจใส่ต่อการเรียน คุณครูทุกคนต่างก็ชอบเธอกมากเลย"

"แต่พักหลังมานี้เธอไม่ค่อยทานอาหารกลางวันมากนักเหมือนกับมีเรื่องกังวลใจ ฉันคิดว่าคุณหยางควรหาเวลาเปิดใจคุยกับเธอดูสักหน่อย”

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้ารับตามคำแนะนำของคุณครู

เธอมีงานอดิเรกเพียงอย่างเดียว ครอบครัวของเธอไม่ยอมให้เธอทำงาน และเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร

ดังนั้นเธอจึงให้ความสำคัญกับลูกสาวของเธอมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย อาหารการกิน ที่อยู่อาศัยและการเดินทางต่างๆ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าวิถีชีวิตของเจ้าตัวเล็กเป็นไปในทิศทางที่ดีและถูกต้องอยู่เสมอ

หลังจากนั่งฟังจนจบหนึ่งคาบ เธอก็เดินออกจากโรงเรียนไป

แต่ยังเดินไปไม่ถึงโรงจอดรถก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งรั่งตัวเอาไว้ก่อน

"นายอีกแล้วเหรอ ไม่จบไม่สิ้นสักที ถ้ายังมายุ่งกับฉันอีกฉันจะแจ้งตำรวจจับแล้วนะ!" หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นเสียงแข็ง

คนที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือฮั่วเทียนหลัน

เมื่อรถของตระกูลหยางออกมาจากบ้านเมื่อเช้า ฮั่วเทียนหลันก็ขับตามมาข้างหลังทันที

พอลงจากรถเขาก็มองเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น

เขาจำได้ลางๆว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นชื่อชิงหรง และเธอติดอันหรันมากๆ

และในตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ติดหยางหลิงรุ่ยเช่นเดียวกัน!

ช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมาชิงหรงโตขึ้นเยอะ และเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคล้ายกับลั่นลานอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อคืนตอนที่เขากลับไปเขาได้ตรวจสอบข้อมูลของหยางหลิงรุ่ย

แต่ข้อมูลความเกี่ยวข้องที่โจวหยวนส่งมานั้นกลับไม่คลอบคลุมทั้งหมด

ราวกับว่าหยางหลิงรุ่ยปรากฏตัวขึ้นมาจากอากาศ

บ้านตระกูลหยางแต่ก่อนไม่เคยมีชื่อของเธออยู่ในนั้นเลยด้วยซ้ำ

"คุณหยางบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะครับ” ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะดึงหยางหลิงรุ่ยไปที่มุมกำแพง จากนั้นค่อยๆโน้มใบหน้าลงเข้าใกล้กับเธอเรื่อยๆ

หยางหลิงรุ่ยอยากจะถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเสียจริง ผู้ชายคนนี้เพียงแค่พบกันโดยบังเอิญก็ไม่เห็นต้องมาบังคับกับขนาดนี้เลย

และการเจอหน้ากันครั้งนี้ก็รู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่าที่นี่คือโรงเรียน! ทั้งยังเป็นโรงเรียนของออสเตรเลีย!

หรือว่าเขาก็มาส่งลูกที่โรงเรียนแห่งนี้เหมือนกัน

"นายอยู่ให้ห่างจากฉันหน่อย ไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆด้วย!” หยางหลิงรุ่ยพูดขู่ขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว

"แจ้งตำรวจงั้นเหรอ ผมทำอะไรผิดเหรอคุณหยาง ผมลวนลามคุณแล้วเหรอ พวกเราสองคนก็ไม่ได้แนบชิดกันนี่ นอกเสียจากว่าคุณอยากจะ... " ฮั่วทียนหลันพูดจบก็เอื้อมมือไปจับมือของหยางหลิงรุ่ยไว้

ผิวของเธอชุ่มชื้นราวกับหยก จนทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกคอแห้งปากแห้งขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า หยางหลิงรุ่ยก็รู้ได้ในทันทีว่าไม่ควรมองคนแค่ภายนอกจริงๆ ผู้ชายคนนี้ช่างเลวทรามต่ำช้าที่สุด!

"ปล่อยฉัน ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วย!" หยางหลิงรุ่ยพูดเสร็จ ก็เตรียมจะตะโกนขึ้นมา

แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ต้องเสียใจกับคำพูดขู่ของตนเอง

เพราะฮั่วเทียนหลันจูบเข้าที่ปากของเธอในทันที

การกระทำที่ป่าเถื่อนเช่นเคยนั้น พยายามเปิดปากของเธอออกก่อนจะเข้าไปช่วงชิงน้ำหวาน

หยางหลิงรุ่ยส่งเสียงอู้อี้ เธอพยายามทุบตีที่ตัวของฮั่วเทียนหลัน

แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว แรงเท่านี้ของเธอไม่ได้ต่างอะไรจากการถูกนวดตัวเลยสักนิด

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน เอวเล็กที่จับพอดีมือนั้นทำให้เปลวไฟในใจของเขาลุกโชนมากยิ่งขึ้น

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าตนเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ ในขณะเดียวกันความโกรธภายในใจก็เริ่มเข้าสู่จุดสูงสุด

ผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน!

กลับไปเธอจะต้องบอกพี่ชายใหญ่ให้พี่ชายใหญ่จัดการกับเขาให้หนักๆเลย

เขากระทำกง่ายกับเธออย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ ต้องให้พี่ชายใหญ่ตัดตรงนั้นของเขาออกให้ขาดไปเลย จะได้ไม่สามารถมาลวนลามคนอื่นและไม่เกิดความตุณหาขึ้นมาเช่นนี้อีก!

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาเรื่อยๆ

มีคนมาแล้ว!

ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยเบิกกว้างขึ้นทันที เธอมองชายตรงหน้าที่ดูเหมือนกำลังมึนเมาอยู่ ก่อนจะออกแรงใช้สองมือไปผลักแต่ก็ไม่เกิดผล เธอจึงเหยียบเข้าที่รองเท้าหนังแฮนด์เมดของชายคนนั้นอย่างเต็มแรง

รองเท้าส้นสูงหัวแหลมเหยียบรองเท้าหนังจนเกิดรอยขึ้นมา

ความเจ็บปวดเข้าคลอบงำที่เท้าจนทำให้ฮั่วเทียนหลันได้สติกลับมา

เขาปล่อยตัวหยางหลิงรุ่ยออก ก่อนจะถอยหลังไปสองสามก้าว ทันใดนั้นเองคุณครูหญิงสองคนก็เดินเข้ามาพอดี

เสื้อผ้าของหยางหลิงรุ่ยยับยู้ยี้ ริมฝีปากของเธอยังคงมีรอยน้ำใสเกาะอยู่ ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ

คุณครูผู้หญิงสองคนมองไปที่ฮั่วเทียนหลันแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความอิจฉา

หลังจากเดินออกไปไกลพอสมควรถึงได้มีเสียงพูดขึ้นมา

"ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก! ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรง!"

"เห้ย ฉันก็เหมือนกัน หัวใจของฉันละลายหมดแล้ว แต่น่าเสียดายที่เราคงหมดโอกาสแล้ว คนเมื่อกี้คือคุณหยางใช่ไหม ฉันได้ยินมาว่าแฟนหนุ่มของเธอคือคุณจางไม่ใช่เหรอ"

"ชู่ว พูดเบาๆสิ ผู้ชายคนนั้นแต่งตัวหรูหราขนาดนั้นแน่นอนว่าไม่ควรเข้าไปมีเรื่องด้วย เก็บเรื่องนี้ไว้ในท้องเถอะ... "

หยางหลิงรุ่ยจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยสายตาดุร้าย เธอพูดขึ้นอย่างคนใกล้จะร้องไห้อยู่เต็มทน : “ นาย ฝากไว้ก่อนเถอะฮั่วเทียนหลัน ฉันจะให้นายชดใช้ทั้งหมด!”

พูดจบเธอก็วิ่งออกไปทั้งน้ำตาคลอ

เมื่อมองไปที่ร่างสง่างามของผู้หญิงคนนี้ ก็ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกอารมณ์ค้างเล็กน้อย

โอเค ฉันจะเธอนะ อย่าลืมมาหาฉันเพื่อ'แก้แค้น'ล่ะ!

คฤหาสน์หยาง หยางหลิงรุ่ยกำลังจะเดินเข้าไปที่ห้องหนังสือเพื่อพบพี่ชายใหญ่ พ่อบ้านก็รีบเดินเข้ามาหาเธอ : "คุณผู้หญิงครับ คุณท่านกำลังต้อนรับแขกอยู่"

"ใครเหรอ” ถ้าหากเป็นตอนปกติล่ะก็หยางหลิงรุ่ยคงจะรออยู่ข้างนอก

แต่จากเมื่อวานถึงวันนี้เธอถูกผู้ชายคนนั้นลวนลามมาแล้วถึงสองครั้ง และเธอทนไม่ได้อีกต่อไป เธอจะต้องทำให้เขาเสียใจกับสิ่งที่เขาทำ

"ท่านประธานฮั่วแห่งกลุ่มฟาเรนไฮต์ครับ" พ่อบ้านเอ่ยตอบตามลำดับ

หยางหลิงรุ่ยชะงัก ทันใดนั้นความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มกำเริบขึ้น

ผู้ชายคนนี้ยังไม่ตายไปอีกนะ!

ภายในห้องหนังสือ ผู้ชายสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

หยางหยวนวางหนังสือบันทึกทางประวัติศาสตร์ในมือลง ก่อนจะมองไปที่ฮั่วเทียนหลันที่อยู่ตรงข้ามแล้วเอ่ยขึ้น : "นายน้อยฮั่วมาในครั้งนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"หากไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่สามารถมาหาได้เลยหรือ ลุงหยาง" เมื่อคิดได้ว่าหยางหลิงรุ่ยเป็นหญิงสาวของตระกูลหยาง แต่เป็นคนรุ่นเดียวกับหยางหยวน

จึงทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าการเรียกลุงหยางเช่นเดิมนั้นมันค่อนข้างแปลกไปหน่อย

"แน่นอนว่าไม่มีปัญหา นี่คือบิลูโอชุนที่เพิ่งออกสู่ท้องตลอดมาไม่นาน ฉันได้ยินมาว่านายน้อยฮั่วเองก็ชอบชาด้วยเช่นเดียวกัน ถ้าเช่นนั้นเชิญ... "

หยางหยวนรินชาลงในถ้วยก่อนจะส่งให้ฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันเองก็ไม่ปฏิเสธ เขามาที่นี่วันนี้เพื่อทดสอบอะไรบางอย่างแก่หยางหยวน ดังนั้นเขาจึงปล่อยทุกอย่างลงจากมือเพื่อที่จะสามารถใช้เวลาอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน

เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

"ไอ้คนเลว กล้ามาหาพี่ชายของฉันถึงที่นี่ วันนี้จะต้องเป็นวันตายของนาย!" หยางหลิงรุ่ยพูดพลางหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาหวังจะทุบเข้าที่ตัวของฮั่วเทียนหลัน

เมื่อสักครู่เธอรออยู่ข้างนอกมาสักพัก คิดไปคิดมาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนเริ่มทนไม่ไหว

ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอกลัวว่าพี่ชายใหญ่จะถูกผู้ชายคนนี้หลอก

เจ้าสัตว์ดุร้ายตัวนี้มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะเกินไปแล้ว

"คุณผู้หญิง ไม่ได้นะครับ!" พ่อบ้านที่อยู่ข้างหลังตะโกนขึ้นอย่างรีบร้อน หากเธอทุบลงไปจริงๆเขาต้องตายแน่นอน

กฎของครอบครัวหยางเข้มงวดมาก การที่เจ้าบ้านกำลังพบแขกอยู่และเขาปล่อยให้คนอื่นบุกเข้ามาเช่นนี้ มันเป็นความรับผิดชอบของเขาทั้งหมด

หยางหลิงรุ่ยเพียงแค่ต้องการสั่งสอนฮั่วเทียนหลันเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงดูดุร้ายเช่นนี้ แต่ความจริงเธอก็ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ดีอยู่

แต่เธอก็คิดไว้แล้วว่าหลังจากที่เธอตีเขาไป เธอจะร้องไห้ขอโทษขอโพยต่อพี่ชายใหญ่ จากนั้นจึงขอให้พี่ชายใหญ่ไม่เอาความกับพ่อบ้าน

เพราะพี่ชายใหญ่รักเธอมาก เขาจะต้องช่วยเธอออกหน้าและสั่งสอนผู้ชายคนนี้อย่างสาสมแน่นอน และพ่อบ้านก็จะไม่ถูกลงโทษด้วย

น่าเสียดายที่เธอทำได้แค่คิด

แต่หนังสือเล่มนั้นกลับไม่ได้ถูกทุบลงบนหัวของฮั่วเทียนหลัน

กลับกันข้อมือของเธอถูกเขาคว้าจับไว้อย่างรวดเร็ว

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้นมองอันหรันด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก ก่อนจะหยิบหนังสือที่อยู่ในมือของอันหรันมา

"สอนวิธีอ่านใจผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ” หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันอ่านชื่อหนังสือจบ เขาก็เหลือบมองหยางหยวนอย่างนึกขำ

ไม่คาดคิดเลยว่าหยางเย่ผู้เลือดเย็นและไร้ความปราณีในตำนานจะอ่านหนังสือที่อ่อนโยนเช่นนี้ด้วย

หยางหยวนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ที่เขาอ่านหนังสือเล่มนี้ก็เพราะอยากจะศึกษาจิตใจของภรรยาของเขาเพียงเท่านั้น

เขาอุตส่าห์ซ่อนมันไว้ด้านล่างสุด ไม่คิดเลยว่าจะถูกหยางหลิงรุ่ยหยิบยกขึ้นมาแบบนี้

"ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณหยาง ผมจะอ่านหนังสือเล่มนี้อย่างละเอียด จะได้เข้าใจหัวใจของคุณ!"