โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 311

บนโต๊ะอาหาร ตงเหยียนเคาะโต๊ะก่อนจะเอ่ยขึ้น : "เฮ้ ใครให้คุณมานั่งตรงนี้ ไปนั่งกินที่มุมห้องไป!"

หยางหยวนมุมปากกระตุก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว ทำไมยังต้องไปนั่งที่มุมห้องด้วยล่ะ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ

"เมียจ๋า เธอดูก่อนสิว่าฉันจะนั่งลงได้ยังไง”

"ถ้าคุณไม่นั่งลงก็ออกไปซะ ข้างนอกลมแรงคงจะช่วยให้คุณหายเลิกเหล้าได้อยู่หรอก!” ตงเหยียนพูดขึ้นอย่างไม่ยอมความ

หยางหยวนหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ย : "ถ้าฉันออกไปแล้วถูกลมพัดปลิวหายไปล่ะก็ เธอจะกลายเป็นแม่ม่ายนะ!"

"หุบปาก ฉันแต่งงานใหม่ยังได้” ตงเหยียนเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมาเสมอ

"เหยียนเหยียน ... เธอคือภรรยาหยางนะ~"

"ภรรยาหยางเป็นเพียงตัวตนที่สองของฉัน ตัวตนหลักของฉันคือคุณหญิงตงต่างหาก หากตอนนั้นฉันไม่ถูกคุณล่อลวงมาก่อนล่ะก็ คนที่ตามจีบฉันน่ะแถวยาวตั้งแต่ทางใต้จนถึงทางเหนือของเมืองเลยล่ะ ในตอนนั้นคุณก็เป็นได้เพียงคนหนึ่งในแถวเท่านั้นแหละ!"

ในตอนนั้นเองคนใช้ได้เข้ามาเสิร์ฟน้ำอุ่นสองแก้ว ก่อนจะถอยออกมาอย่างหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

แต่ไม่นานก็มีเสียงซุบซิบดังมาจากห้องครัว

เจ้าบ้านชายและเจ้าบ้านหญิงทะเลาะกันบ่อยจนผู้คนในคฤหาสน์ต่างก็คุ้นชินไปหมดแล้ว

ตีเพราะห่วง ด่าเพราะรัก ไม่ตีไม่ด่าหมายถึงไม่รัก

"เร็ว รีบออกไปได้แล้ว! เมื่อวานกล้ามากนะที่อยู่ใกล้คุณโซลอนขนาดนั้น คิดว่าฉันไม่อยู่แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"

"ไม่ ไม่ใช่... มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น ~"

ประโยคสุดท้ายที่หยางหลิงรุ่ยได้ยินก่อนจะออกไปข้างนอกก็คือประโยคอธิบายของพี่ชายใหญ่ประโยคนี้

ไม่บอกก็รู้ว่าเมื่อคืนพี่ชายใหญ่คงดื่มเมาแล้วบังเอิญมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันด้วยเป็นแน่

ด้านบอกมีรถรออยู่ก่อนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องอุ้ม ชิงหรงก็สามารถเปิดประตูรถด้วยตัวเองและเดินขึ้นไปนั่งบนรถอย่างน่าเอ็นดู

หลังจากส่งชิงหรงเข้าห้องเรียนแล้ว เธอก็อยู่ในห้องฟังสักพัก

วิชาแรกคือวิชาภาษาและวรรณคดี นั่งถัดจากเธอนั่นคือครูที่ปรึกษาของชิงหรง

"ชิงหรงเป็นเด็กดีมากค่ะ เธอเอาใจใส่ต่อการเรียน คุณครูทุกคนต่างก็ชอบเธอกมากเลย"

"แต่พักหลังมานี้เธอไม่ค่อยทานอาหารกลางวันมากนักเหมือนกับมีเรื่องกังวลใจ ฉันคิดว่าคุณหยางควรหาเวลาเปิดใจคุยกับเธอดูสักหน่อย”

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้ารับตามคำแนะนำของคุณครู

เธอมีงานอดิเรกเพียงอย่างเดียว ครอบครัวของเธอไม่ยอมให้เธอทำงาน และเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร

ดังนั้นเธอจึงให้ความสำคัญกับลูกสาวของเธอมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย อาหารการกิน ที่อยู่อาศัยและการเดินทางต่างๆ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าวิถีชีวิตของเจ้าตัวเล็กเป็นไปในทิศทางที่ดีและถูกต้องอยู่เสมอ

หลังจากนั่งฟังจนจบหนึ่งคาบ เธอก็เดินออกจากโรงเรียนไป

แต่ยังเดินไปไม่ถึงโรงจอดรถก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งรั่งตัวเอาไว้ก่อน

"นายอีกแล้วเหรอ ไม่จบไม่สิ้นสักที ถ้ายังมายุ่งกับฉันอีกฉันจะแจ้งตำรวจจับแล้วนะ!" หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นเสียงแข็ง

คนที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือฮั่วเทียนหลัน

เมื่อรถของตระกูลหยางออกมาจากบ้านเมื่อเช้า ฮั่วเทียนหลันก็ขับตามมาข้างหลังทันที

พอลงจากรถเขาก็มองเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น

เขาจำได้ลางๆว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นชื่อชิงหรง และเธอติดอันหรันมากๆ

และในตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ติดหยางหลิงรุ่ยเช่นเดียวกัน!

ช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมาชิงหรงโตขึ้นเยอะ และเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคล้ายกับลั่นลานอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อคืนตอนที่เขากลับไปเขาได้ตรวจสอบข้อมูลของหยางหลิงรุ่ย

แต่ข้อมูลความเกี่ยวข้องที่โจวหยวนส่งมานั้นกลับไม่คลอบคลุมทั้งหมด

ราวกับว่าหยางหลิงรุ่ยปรากฏตัวขึ้นมาจากอากาศ

บ้านตระกูลหยางแต่ก่อนไม่เคยมีชื่อของเธออยู่ในนั้นเลยด้วยซ้ำ

"คุณหยางบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะครับ” ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะดึงหยางหลิงรุ่ยไปที่มุมกำแพง จากนั้นค่อยๆโน้มใบหน้าลงเข้าใกล้กับเธอเรื่อยๆ

หยางหลิงรุ่ยอยากจะถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเสียจริง ผู้ชายคนนี้เพียงแค่พบกันโดยบังเอิญก็ไม่เห็นต้องมาบังคับกับขนาดนี้เลย

และการเจอหน้ากันครั้งนี้ก็รู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่าที่นี่คือโรงเรียน! ทั้งยังเป็นโรงเรียนของออสเตรเลีย!

หรือว่าเขาก็มาส่งลูกที่โรงเรียนแห่งนี้เหมือนกัน

"นายอยู่ให้ห่างจากฉันหน่อย ไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆด้วย!” หยางหลิงรุ่ยพูดขู่ขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว

"แจ้งตำรวจงั้นเหรอ ผมทำอะไรผิดเหรอคุณหยาง ผมลวนลามคุณแล้วเหรอ พวกเราสองคนก็ไม่ได้แนบชิดกันนี่ นอกเสียจากว่าคุณอยากจะ... " ฮั่วทียนหลันพูดจบก็เอื้อมมือไปจับมือของหยางหลิงรุ่ยไว้

ผิวของเธอชุ่มชื้นราวกับหยก จนทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกคอแห้งปากแห้งขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า หยางหลิงรุ่ยก็รู้ได้ในทันทีว่าไม่ควรมองคนแค่ภายนอกจริงๆ ผู้ชายคนนี้ช่างเลวทรามต่ำช้าที่สุด!

"ปล่อยฉัน ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วย!" หยางหลิงรุ่ยพูดเสร็จ ก็เตรียมจะตะโกนขึ้นมา

แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ต้องเสียใจกับคำพูดขู่ของตนเอง

เพราะฮั่วเทียนหลันจูบเข้าที่ปากของเธอในทันที

การกระทำที่ป่าเถื่อนเช่นเคยนั้น พยายามเปิดปากของเธอออกก่อนจะเข้าไปช่วงชิงน้ำหวาน

หยางหลิงรุ่ยส่งเสียงอู้อี้ เธอพยายามทุบตีที่ตัวของฮั่วเทียนหลัน

แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว แรงเท่านี้ของเธอไม่ได้ต่างอะไรจากการถูกนวดตัวเลยสักนิด

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน เอวเล็กที่จับพอดีมือนั้นทำให้เปลวไฟในใจของเขาลุกโชนมากยิ่งขึ้น