โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 312

ฮั่วเทียนหลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนวางหนังสือในมือที่มีค่ามากไว้บนโซฟา

หยางหลิงรุ่ยมองชายคนนี้ด้วยความตกใจ เธอรู้สึกว่าทัศนคติต่างๆของเธอได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

บนโลกใบนี้ ทำไมถึงได้มีผู้ชายหน้าด้านไร้ยางอายและยังใจดำแบบนี้อยู่อีกเหรอ

เธอรู้ตัวเองว่าจะต้องสั่งสอนเขา！

"ธะ ธะ เธอ ......”หยางหลิงรุ่ยสั่นไปทั้งตัว แต่เธอไม่รู้ว่าจะด่าใครอย่างไร ทำได้เพียงมองไปที่พี่ชายคนโตเหมือนกับว่าเธอกำลังขอความช่วยเหลืออยู่อย่างนั้น

หยางหยวนยิ้มและมองฮั่วเทียนหลันก่อนเอ่ย：“ขอโทษครับ ท่านประธานฮั่ว หลิงรุ่ยยังเด็กชอบพูดจาตรงเหมือนขวานผ่าซาก！ ”

เป็นผู้หญิงปากกล้างั้นเหรอ

ฮั่วเทียนหลันชำเลืองมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ผู้หญิงคนนี้ที่มีรูปร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวลดูน่าดึงดูดกว่าเมื่อก่อน

ฮั่วเทียนหลันใช้สายตามองอย่างรุกราน และมองไปที่ตำแหน่งที่อ่อนไหวที่สุดของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยหดตัวลงและรู้สึกได้ในทันที

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุดันและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม：“คุณมองอะไรน่ะ”

"มองคนสวย”ฮั่วเทียนหลันตอบอย่างน้ำเสียงค่อนข้างเหลาะแหละ

"พี่ใหญ่ พี่ดูว่าเขาเป็นแบบนี้！”หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถต่อกรกับฮั่วเทียนหลันได้ เธอได้แต่ย่ำเท้าขอความช่วยจากหยางหยวนอีกครั้ง

หยางหยวนเหลือบมองน้องสาวคนนี้อย่างช่วยไม่ได้ น้องสาวที่อ่อนโยนและซุกซนในบางครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น：“พอก่อนหลิงรุ่ย หยุดโวยวายได้แล้ว เธอออกไปก่อน คุณฮั่วกับฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกัน”

หยางหลิงรุ่ยไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่คำสั่งของพี่จะไม่ฟังก็ไม่ได้ ทำได้เพียงใช้สายตาสังหารตักเตือนฮั่วเทียนหลันก่อนที่จะเดินออกไปก็เท่านั้น

แต่ทว่ายังไม่ทันจะก้าวขา ก็ถูกฮั่วเทียนหลันจับเอาไว้

"เดี๋ยวก่อน น้องหยาง เธอมีอะไรจะคืนฉันไม่ใช่เหรอ”

หยางหลิงรุ่ยตะลึงไปครู่หนึ่ง คืนของงั้นหรอ ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้ ฉันเป็นหนี้อะไรเขา

ไม่ใช่！

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงชุดสูทที่ตอนนี้น่าจะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วขาดรุ่งริ่งไปแล้ว

เอ่อ ......ใบหน้าเล็กๆของหยางหลิงรุ่ยซีดเผือดในทันที หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดตะกุกตะกัก：“อันนั้น อันนั้น......”

ฮั่วเทียนหลันเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มและมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ก่อนถาม：“ผมไม่รู้หรอกนะว่าที่น้องหยางพูดมันคือชุดไหน หรือว่าเธอสนใจในชุดนั้นของผม”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ผู้ชายคนนี้อย่างไม่มีอะไรจะพูด ในขณะนั้นเธอรู้สึกถึงความแปลกไม่เหมือนใครของเขา

เขาเนี่ยนะจะทำได้ หลงตัวเองซะขนาดนี้

"คุณ คุณรอฉันก่อนเถอะ ฉันจะไปหามาให้!”

พูดจบหยางหลิงรุ่ยก็ดิ้นหลุดจากมือของฮั่วเทียวหลันและเดินออกไปจากห้องหนังสือ

เธอยืนอยู่ตรงลานบ้านพักหนึ่ง และเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดี

ในใจเธอก็รู้ดี สูทชุดนั้นมันกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปตั้งนานแล้ว จะเอามาคืนผู้ชายเลวๆคนนี้ได้อย่างไรกัน

คิดไปคิดมา ดูเหมือนว่าทำได้เพียงไปซื้อชุดใหม่มาคืน

เธอยังคงจำยี่ห้อของสูทตัวนั้นได้ ดังนั้นจึงรีบขับรถเพื่อที่จะไปห้างสรรพสินค้า

หลังจากที่พนักงานที่เคาน์เตอร์สูทในห้องสรรพสินค้าฟังหยางหลิงรุ่ยบรรยายถึงลักษณะสูทตัวนั้นจบ จึงเอ่ยขึ้น：“คุณคะ สูทตัวที่คุณพูดมา น่าจะเป็นสูทแฮนด์เมดของอาจารย์ Biganni ชาวอิตาลี ผลงานเสื้อผ้าของอาจารย์ทำแค่ชุดเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะค่ะ...... ”

"ห้ะ”หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดมาก่อนเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นจะหายากอะไรขนาดนี้

"ถ้าอย่างงั้น พวกคุณสามารถตัดสูทตัวใหม่แทนอาจารย์ท่านนั้นให้ฉันได้ไหม”หยางหลิงรุ่ยถามอย่างร้อนใจ เพราะเธอออกมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

ถ้าผู้ชายคนนั้นรอไม่ไหวแล้วกลับไป พบว่าตัวฉันเองไม่ได้อยู่บ้านหยางแล้ว ทำให้ตัวเองลำบากใจได้อย่างไร

พนักงานส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น：“อาจารย์ Biganniมีชื่อเสียงโด่งดังมากจนพวกเรายังไม่สามารถร่วมธุรกิจกับเธอได้ และถ้าสามารถร่วมธุรกิจกับอาจารย์ Biganniได้จริงๆ เกรงว่าจะต้องเข้าแถวกันยาวๆ เพราะทุกๆปีมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ต้องการให้เธอตัดเสื้อผ้าให้... ...”

"อืม... ...”เสียงของหยางหลิงรุ่ยดูหงุดหงิดเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงจริงๆ แค่สูทธรรมดาๆตัวนึงทำไม่ถึงได้มีอุปสรรคมากมายขนาดนี้

ในเมื่อไม่สามารถตัดชุดใหม่ได้ งั้นก็คงต้องชดใช้ด้วยเงินแล้วแหละ!

เธอคือลูกสาวคนโตของบ้านหยาง เงินเดือนของเธอมีไม่น้อยเลยทีเดียว

"งั้นฉันขอถามหน่อย ชุดนี้ราคาตลาดเท่าไหร่ ”หยางหลิงรุ่ยถามปัญหาสุดท้ายที่สงสัย

แต่ก็ทำให้เธอผิดหวัง พนักงานส่ายหัวก่อนเอ่ย:“ขอโทษด้วยค่ะ งานของอาจารย์Biganni ถ้าวัดจากมูลค่าถือเป็นการดูถูกเธอค่ะ”

หยางหลิงรุ่ยเดินจากห้างสรรพสินค้าไปอย่างผิดหวัง ภายในใจขัดแย้งกันเป็นอย่ามาก

ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี ชายคนนั้นกำลังรอเธอเอาชุดกลับมาให้หรือเปล่า

แต่ว่าตอนนี้เธอออกมาเสียเที่ยวซะแล้ว

ให้เธอหาอะไรใช้แก้ขัดไปก่อน เอาของปลอมมาหลอกเป็นของจริงแบบนี้ เธอทำไม่ได้จริงๆ

ดังนั้นเธอจึงขึ้นรถมือเปล่ากลับบ้านไป

ฮั่วเทียนหลันนั่งอย่างสง่างามอยู่ในห้องหนังสือ เขาเอื้อมหยิบถ้วยชาและจิบชาอย่างช้าๆ

เขาเหลือบมองจางหยวนอย่างไม่ได้ตั้งใจราวกับว่ารอให้หยางหยวนเริ่มพูดก่อน

แต่จางหยวนกลับนั่งนิ่งอย่างสงบ ไม่ขยับแม้แต่น้อย

เมื่อหยิบยกหัวข้อเกี่ยวกับแวดวงธุรกิจ แต่ทั้งสองก็คุยกันอย่างอึกอักถามคำตอบคำ

ท้ายที่สุดฮั่วเทียนหลันก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้

เขาวางถ้วยชาลงและมองไปที่หยางหยวนก่อนเอ่ย：“ลุงหยาง ฉันมีเรื่องอยากจะขอคำแนะนำจากลุงหน่อย”

"ไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไรกันที่ทำให้นายฮั่วต้องมาขอคำแนะนำจากฉัน”หยางหยวนมีท่าทีที่เรียบง่ายดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เกี่ยวกับหยางหลิงรุ่ย......”ฮั่วเทียนหลันเริ่มพูดออกมาและประตูห้องหนังสือก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง

หยางหลิงรุ่ยเดินเข้าไปหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ในมือยังถือถุงกระดาษอีก1ใบ