โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 312

ฮั่วเทียนหลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนวางหนังสือในมือที่มีค่ามากไว้บนโซฟา

หยางหลิงรุ่ยมองชายคนนี้ด้วยความตกใจ เธอรู้สึกว่าทัศนคติต่างๆของเธอได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

บนโลกใบนี้ ทำไมถึงได้มีผู้ชายหน้าด้านไร้ยางอายและยังใจดำแบบนี้อยู่อีกเหรอ

เธอรู้ตัวเองว่าจะต้องสั่งสอนเขา！

"ธะ ธะ เธอ ......”หยางหลิงรุ่ยสั่นไปทั้งตัว แต่เธอไม่รู้ว่าจะด่าใครอย่างไร ทำได้เพียงมองไปที่พี่ชายคนโตเหมือนกับว่าเธอกำลังขอความช่วยเหลืออยู่อย่างนั้น

หยางหยวนยิ้มและมองฮั่วเทียนหลันก่อนเอ่ย：“ขอโทษครับ ท่านประธานฮั่ว หลิงรุ่ยยังเด็กชอบพูดจาตรงเหมือนขวานผ่าซาก！ ”

เป็นผู้หญิงปากกล้างั้นเหรอ

ฮั่วเทียนหลันชำเลืองมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ผู้หญิงคนนี้ที่มีรูปร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวลดูน่าดึงดูดกว่าเมื่อก่อน

ฮั่วเทียนหลันใช้สายตามองอย่างรุกราน และมองไปที่ตำแหน่งที่อ่อนไหวที่สุดของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยหดตัวลงและรู้สึกได้ในทันที

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุดันและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม：“คุณมองอะไรน่ะ”

"มองคนสวย”ฮั่วเทียนหลันตอบอย่างน้ำเสียงค่อนข้างเหลาะแหละ

"พี่ใหญ่ พี่ดูว่าเขาเป็นแบบนี้！”หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถต่อกรกับฮั่วเทียนหลันได้ เธอได้แต่ย่ำเท้าขอความช่วยจากหยางหยวนอีกครั้ง

หยางหยวนเหลือบมองน้องสาวคนนี้อย่างช่วยไม่ได้ น้องสาวที่อ่อนโยนและซุกซนในบางครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น：“พอก่อนหลิงรุ่ย หยุดโวยวายได้แล้ว เธอออกไปก่อน คุณฮั่วกับฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกัน”

หยางหลิงรุ่ยไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่คำสั่งของพี่จะไม่ฟังก็ไม่ได้ ทำได้เพียงใช้สายตาสังหารตักเตือนฮั่วเทียนหลันก่อนที่จะเดินออกไปก็เท่านั้น

แต่ทว่ายังไม่ทันจะก้าวขา ก็ถูกฮั่วเทียนหลันจับเอาไว้

"เดี๋ยวก่อน น้องหยาง เธอมีอะไรจะคืนฉันไม่ใช่เหรอ”

หยางหลิงรุ่ยตะลึงไปครู่หนึ่ง คืนของงั้นหรอ ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้ ฉันเป็นหนี้อะไรเขา

ไม่ใช่！

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงชุดสูทที่ตอนนี้น่าจะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วขาดรุ่งริ่งไปแล้ว

เอ่อ ......ใบหน้าเล็กๆของหยางหลิงรุ่ยซีดเผือดในทันที หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดตะกุกตะกัก：“อันนั้น อันนั้น......”

ฮั่วเทียนหลันเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มและมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ก่อนถาม：“ผมไม่รู้หรอกนะว่าที่น้องหยางพูดมันคือชุดไหน หรือว่าเธอสนใจในชุดนั้นของผม”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ผู้ชายคนนี้อย่างไม่มีอะไรจะพูด ในขณะนั้นเธอรู้สึกถึงความแปลกไม่เหมือนใครของเขา

เขาเนี่ยนะจะทำได้ หลงตัวเองซะขนาดนี้

"คุณ คุณรอฉันก่อนเถอะ ฉันจะไปหามาให้!”

พูดจบหยางหลิงรุ่ยก็ดิ้นหลุดจากมือของฮั่วเทียวหลันและเดินออกไปจากห้องหนังสือ

เธอยืนอยู่ตรงลานบ้านพักหนึ่ง และเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดี

ในใจเธอก็รู้ดี สูทชุดนั้นมันกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปตั้งนานแล้ว จะเอามาคืนผู้ชายเลวๆคนนี้ได้อย่างไรกัน

คิดไปคิดมา ดูเหมือนว่าทำได้เพียงไปซื้อชุดใหม่มาคืน

เธอยังคงจำยี่ห้อของสูทตัวนั้นได้ ดังนั้นจึงรีบขับรถเพื่อที่จะไปห้างสรรพสินค้า

หลังจากที่พนักงานที่เคาน์เตอร์สูทในห้องสรรพสินค้าฟังหยางหลิงรุ่ยบรรยายถึงลักษณะสูทตัวนั้นจบ จึงเอ่ยขึ้น：“คุณคะ สูทตัวที่คุณพูดมา น่าจะเป็นสูทแฮนด์เมดของอาจารย์ Biganni ชาวอิตาลี ผลงานเสื้อผ้าของอาจารย์ทำแค่ชุดเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะค่ะ...... ”

"ห้ะ”หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดมาก่อนเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นจะหายากอะไรขนาดนี้

"ถ้าอย่างงั้น พวกคุณสามารถตัดสูทตัวใหม่แทนอาจารย์ท่านนั้นให้ฉันได้ไหม”หยางหลิงรุ่ยถามอย่างร้อนใจ เพราะเธอออกมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

ถ้าผู้ชายคนนั้นรอไม่ไหวแล้วกลับไป พบว่าตัวฉันเองไม่ได้อยู่บ้านหยางแล้ว ทำให้ตัวเองลำบากใจได้อย่างไร

พนักงานส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น：“อาจารย์ Biganniมีชื่อเสียงโด่งดังมากจนพวกเรายังไม่สามารถร่วมธุรกิจกับเธอได้ และถ้าสามารถร่วมธุรกิจกับอาจารย์ Biganniได้จริงๆ เกรงว่าจะต้องเข้าแถวกันยาวๆ เพราะทุกๆปีมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ต้องการให้เธอตัดเสื้อผ้าให้... ...”

"อืม... ...”เสียงของหยางหลิงรุ่ยดูหงุดหงิดเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงจริงๆ แค่สูทธรรมดาๆตัวนึงทำไม่ถึงได้มีอุปสรรคมากมายขนาดนี้

ในเมื่อไม่สามารถตัดชุดใหม่ได้ งั้นก็คงต้องชดใช้ด้วยเงินแล้วแหละ!

เธอคือลูกสาวคนโตของบ้านหยาง เงินเดือนของเธอมีไม่น้อยเลยทีเดียว

"งั้นฉันขอถามหน่อย ชุดนี้ราคาตลาดเท่าไหร่ ”หยางหลิงรุ่ยถามปัญหาสุดท้ายที่สงสัย

แต่ก็ทำให้เธอผิดหวัง พนักงานส่ายหัวก่อนเอ่ย:“ขอโทษด้วยค่ะ งานของอาจารย์Biganni ถ้าวัดจากมูลค่าถือเป็นการดูถูกเธอค่ะ”

หยางหลิงรุ่ยเดินจากห้างสรรพสินค้าไปอย่างผิดหวัง ภายในใจขัดแย้งกันเป็นอย่ามาก

ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี ชายคนนั้นกำลังรอเธอเอาชุดกลับมาให้หรือเปล่า

แต่ว่าตอนนี้เธอออกมาเสียเที่ยวซะแล้ว

ให้เธอหาอะไรใช้แก้ขัดไปก่อน เอาของปลอมมาหลอกเป็นของจริงแบบนี้ เธอทำไม่ได้จริงๆ

ดังนั้นเธอจึงขึ้นรถมือเปล่ากลับบ้านไป

ฮั่วเทียนหลันนั่งอย่างสง่างามอยู่ในห้องหนังสือ เขาเอื้อมหยิบถ้วยชาและจิบชาอย่างช้าๆ

เขาเหลือบมองจางหยวนอย่างไม่ได้ตั้งใจราวกับว่ารอให้หยางหยวนเริ่มพูดก่อน

แต่จางหยวนกลับนั่งนิ่งอย่างสงบ ไม่ขยับแม้แต่น้อย

เมื่อหยิบยกหัวข้อเกี่ยวกับแวดวงธุรกิจ แต่ทั้งสองก็คุยกันอย่างอึกอักถามคำตอบคำ

ท้ายที่สุดฮั่วเทียนหลันก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้

เขาวางถ้วยชาลงและมองไปที่หยางหยวนก่อนเอ่ย：“ลุงหยาง ฉันมีเรื่องอยากจะขอคำแนะนำจากลุงหน่อย”

"ไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไรกันที่ทำให้นายฮั่วต้องมาขอคำแนะนำจากฉัน”หยางหยวนมีท่าทีที่เรียบง่ายดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เกี่ยวกับหยางหลิงรุ่ย......”ฮั่วเทียนหลันเริ่มพูดออกมาและประตูห้องหนังสือก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง

หยางหลิงรุ่ยเดินเข้าไปหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ในมือยังถือถุงกระดาษอีก1ใบ

ในถุงกระดาษเป็นชุดของฮั่วเทียนหลันที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย

แต่กลิ่นของชุดสูทนั้นทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ค่อยสู้ดีนัก

"เอาไป เสื้อของคุณ ไอ้คนขี้งกขี้เหนียว！ ”หยางหลิงรุ่ยยื่นไปข้างหน้าถุงก็แกว่งทำให้เสื้อผ้าเสียรูปเล็กน้อย ทันใดนั้นใจเธอก็เต้นรั่วเหมือนมีกลองตีอยู่ข้างใน

โอ้พระเจ้า อย่าให้นายฮั่วพบสิ่งผิดปกติเด็ดขาด

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบและวางไว้ข้างๆ

"น้องหยาง ดูแลเสื้อผ้าของฉันได้ดีจริงๆเลยนะเนี่ย！”

ประโยคนี้มีความหมายทำให้หยางหลิงรุ่ยเข้าใจว่าสิ่งที่เธอปิดบังฮั่วเทียนหลันอาจจะรู้แล้วก็ได้

เธอเดินไปนั่งลงที่โซฟาและยกขาไขว่ห้างขึ้น ก่อนจะทำท่าทางกล้าหาญและผึ่งผายออกมา

"ไม่ต้องเกรงใจค่ะคุณฮั่ว”

ได้ยินคำพูดของหยางหลิงรุ่ย มุมปากฮั่วเทียนหลันก็กระตุกขึ้น

ความจริงแล้วผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปนะ

เหมือนอย่างตอนนี้เธอทำตัวเป็นคนไร้เหตุผล ซึ่งฮั่วเทียวหลันไม่เคยพบเจอมาก่อน

"หลิงรุ่ย ถ้าว่างไม่มีอะไร ก็ควรทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี พาคุณฮั่วออกไปเดินเที่ยวบ้างก็ได้！”หยางหยวนรู้สึกไม่ค่อยชอบที่น้องสาวแสดงท่าทางแบบนั้นดังนั้นเขาจึงออกคำสั่ง

หยางหลิงรุ่ยสั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นก็นั่งตัวตรงและพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ：“พี่ ฉันจะไม่ออกไปกับเขา！”

นับว่าเป็นครั้งแรกที่ฮั่วเทียนหลันมาออสเตรเลีย ที่มาในฐานะของบริษัท

ที่ผ่านมาเขาเคยมาเที่ยวแล้วหลายครั้ง

ตามความสามารถในการจำของเขา แม้ว่าจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่เท่าเมืองZ แต่เขาก็ทราบดีสำหรับวัฒนธรรมและประเพณีของที่นี่

ดังนั้นคนนำทางอย่างหยางหลิงรุ่ย ซึ่งปกติแล้วเขาไม่ต้องการ

แต่นี่ก็ไม่แปลกอะไร แม้ว่าตัวตนของหยางหลิงรุ่ยจะถูกสร้างขึ้นจากบุคคลอื่น

แต่ตอนนี้เท่ากับว่าหยางหยวนกำลังส่งเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขาและเขาก็ยินดีต้อนรับเธอมากเช่นกัน

"อย่างนั้นก็ต้องรบกวนน้องหยางแล้ว”ฮั่วเทียนหลันส่งยิ้มไปให้กับหยางหยวน

หยางหยวนยิ้มและไม่ได้พูดอะไร

หยางหลิงรุ่ยเริ่มนั่งไม่นิ่ง คำพูดของพี่ชายนั้นได้ขายเธอไปหมดแล้ว

เธอจึงต้องไปขอความช่วยเหลือจากพี่สะใภ้แทน

"ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีอะไรต้องทำ ฉันขอตัวออกไปก่อน พวกคุณค่อยๆคุยกันไป”

พูดจบหยางหลิงรุ่ยก็ผลักประตูออกจากห้องไป

แต่เดินยังไม่ถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงเรียกของฮั่วเทียนหลันที่ดังมาจากข้างหลัง

"น้องหยาง ฉันขอถามหน่อย ทำไมชุดของฉันถึงได้กลายเป็นแบบนี้”

ฮั่วเทียนหลันเทเสื้อผ้าในถุงออก เสื้อผ้าก็ร่วงลงบนพื้นในสภาพที่ขาดรุ่งริ่งและส่งกลิ่นแปลก ๆ ซึ่งทำให้ห้องหนังสือมีบรรยากาศที่แตกต่างออกไปทันที

มุมปากของหยางหยวนกระตุกอย่างห้ามไม่ได้ น้องสาวคนนี้ช่างใจร้ายเหลือเกิน ไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่สูญเสียความทรงจำงั้นหรอ

"นั่น.......”หยางหลิงรุ่ยกลอกตาไปมา ดูเหมือนว่าจะไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ จึงเอ่ยขึ้นอย่างหยาบคาย：“ฉันไม่รู้ มันไม่ได้เป็นแบบนี้ตั้งแต่ที่คุณฮั่วให้ฉันมาแล้วเหรอ”

"เป็นแบบนี้เหรอ”ฮั่วเทียนหลันยิ้มและยังคงสังเกตท่าทีของอันหรัน

เมื่อกี้ที่พูดออกมา อันหรันเองก็รู้ดีว่าตัวเองกำลังโกหก

ดังนั้นหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย มือก็กำหมัดอย่างไม่รู้ตัว

อันที่จริงถึงเธอจะไม่พูด เขาก็รู้อยู่ดี เธอนิสัยแบบนี้ ได้รับความอัดอั้นตันใจยังไงก็ต้องระบายออกมา

เธอเองก็ไม่กล้าที่จะยุ่งอะไรกับเขา ดังนั้นจึงทำได้แค่ระบายความโกรธใส่สูทตัวนี้

แต่เมื่อมองไปที่ชุดสูทสภาพขาดรุ่งริ่งนี้...... ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่ร่างจะรู้สึกเย็นวูบ ผู้หญิงคนนี้โหดร้ายจริงๆ！

"ใช่ ใช่แน่นอน！”หยางหลิงรุ่ยตอบกลับอย่างดุดัน

เธอเหลือบมองและสังเกตเห็นสายตาอันเข้มงวดของพี่ชาย ทันใดนั้นเธอกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

"เอาล่ะ เสื้อตัวนี้ ฉันจะจ่ายเงินชดใช้ให้คุณ！”

"โอ้ พูดแบบนี้น้องหยางสามารถซื้อแบบเดิมได้งั้นเหรอ”ฮั่วเทียนหลันรู้ดีว่าเสื้อผ้าของBiganniไม่มีทางที่จะทำซ้ำเป็นชุดที่2

ชุดทุกชุดของเธอ เป็นรุ่นลิมิเต็ดทั้งหมด

"ไม่ ซื้อไม่ได้......แต่”ฉันสามารถจัดหาชุดมาให้คุณได้！คราวนี้ไม่จำเป็นต้องแขวนป้ายของBiganniแล้ว ให้เรียกว่าหลิงรุ่ยซีรี่ส์003!

หยางหลิงรุ่ยเป็นคนหัวไวและมีฝีมือ เธอวาดรูปได้ ออกแบบได้ และยังตัดชุดได้อีกด้วย

เสื้อสูทที่หยางหยวนใส่อยู่ก็เป็นชุดที่เธอทำขึ้นและมอบให้เขานั่นเอง

ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือรอยจีบของชุดสูท ทั้งหมดนี้เรียกได้ว่าทำขึ้นอย่างประณีต

เธอทำทั้งหมด 2ชุด สำหรับพี่ชายคนโต1ชุดและสำหรับพี่ชายคนรองอีก1ชุด

นึกถึงตอนนี้ต้องมาทำเพื่อผู้ชายคนนี้ ในใจเธอก็ยิ่งโมโหขึ้นเรื่อยๆ

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ทำไม่ดีกับเธอ

โชคดีที่ตอนนี้ เขากลับกลายเป็นคนถูกทำร้าย เขาจับชุดสูทไว้แน่นและคิดเรื่องเล็กๆน้อยๆนี้

ถ้าฉันยังไม่หาวิธีแก้ปัญหาที่สมเหตุสมผลล่ะก็ ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ยอมกลับไปจากที่นี่

ฮั่วเทียนหลันยิ้ม และพูดอย่าเฉยเมยอย่างไม่เกรงใจ：“ต้องรบกวนน้องหยางแล้วแหละ！”

หยางหลิงรุ่ยอยากจะอ้าปากประชดประชัน แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ถอนหายใจทิ้ง

เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เหมือนกับปีศาจร้าย ไม่ว่าเธอจะต่อต้านเขาอย่างไร เขาก็มักจะรู้จุดอ่อนของเธอได้อย่างง่ายดาย