โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 314

"ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันยุ่งมากเธอช่วยหลบทางหน่อยได้ไหม"

ท่าทีของฮั่วเทียนหลันไม่ได้ไว้หน้าแอนนี่แม่แต่น้อย

แม้แต่สายตาของฮั่วเทียนหลันก็ไม่เคยหยุดมองดูที่แอนนี่เลยด้วยซ้ำ

รอบดวงตาของแอนนี่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอขยับถอยออกไปด้วยความน้อยใจ

หยางหลิงรุ่ยที่ยืนรักษาระยะห่างจากฮั่วเทียนหลันห้าเมตรมองดูท่าทางเย็นชาของผู้ชายคนนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก

ผู้หญิงคนนี้ตาบอดหรือไง หน้าตาสวยขนาดนี้ทำไมถึงต้องรักผู้ชายเย็นชาคนนี้อยู่ฝ่ายเดียวด้วยล่ะ

ฮั่วเทียนหลันเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามองข้างหลังก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ยังไม่เดินตามมาอีก"

แอนนี่ที่กำลังน้อยใจพอได้ยินฮั่วเทียนหลันกล่าวดังนั้นก็ยิ้มหน้าบานทันที

แท้จริงแล้วเขาก็ไม่ได้เย็นชานาดนั้นนี่นา ยังบอกให้ตนเองเดินตามไปอีกด้วย

แต่ในวินาทีต่อมาร่างของหยางหลิงรุ่ยก็เดินผ่านเธอไป

"รู้แล้วหน่า พูดเยอะจริงนายเนี้ย!"

หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหารแล้วแอนนี่ถึงได้สติกลับมา

ผู้หญิงคนนั้นเธอเคยเจอ เคยเจออย่างแน่นอน

คือใครนะ

เธอขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน แต่ก็นึกไม่ออกสักที

ฮั่วเทียนหลันเดิมทีต้องการห้องอาหารไพรเวท แต่หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าพ่อม้ายแม่ม้ายอยู่ด้วยกันสองต่อสองนั้น ค่อนข้างที่จะไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ

จึงเลือกที่นั่งริมหน้าต่างก่อนจะนั่งลงไป

ที่มาดื่มกาแฟ เธอก็คิดว่าฮั่วเทียนหลันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ

แต่เขากลับทำเพียงแค่จิบกาแฟอยู่อย่างนั้น และมองมาที่หยางหลิงรุ่ยเป็นครั้งคราว

แววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเขาทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

การดูละครหลังข่าวเยอะทำให้เธอรู้สึกว่านี่คือแววตาของคนรักที่ใช้มองกันไม่ใช่หรือ

ผ่านไปสักพักโทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันก็ดังขึ้น เขากดรับสายก่อนจะเงียบไปครู่นึงแล้วเอ่ยตอบ : "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

เขาวางแก้วลง ก่อนจะเอ่ยถาม : "คุณหยางอยากทานอะไรเพิ่มไหม"

"ไม่ ไม่เอาแล้ว" เนื่องจากเอาแต่จ้องกันไปมา ทำให้หยางหลิงรุ่ยกินขนมหวานบนโต๊ะแทบจะไม่เหลือแล้ว

"โอเค เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้าน"

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ฮั่วเทียนหลันก็ไปส่งหยางหลิงรุ่ยที่บ้านก่อนจะขับรถออกไปอย่างเร่งรีบ

ดูท่าเขาคงจะมีธุระสำคัญมาากจริงๆ

ทันทีที่เธอเข้าไปในคฤหาสน์คนใช้ก็เดินเข้ามาหาเธอทันที

"คุณหนูคะ นายหญิงเรียกคุณไปพบค่ะ"

ภายในห้องกู่เจิง ตงเหยียนที่เพิ่งบรรเลงเพลง A Chinese Ghost Story วางกู่เจิงลงทั้งที่ยังบรรเลงไม่จบ

หยางหลิงรุ่ยนั่งอยู่เก้าอี้โยกอีกด้านหนึ่ง เธอเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสงบ : "พี่สะใภ้ ฉันอยากฟังเพลง Farewell My Concubine!"

ตงหยานลุกขึ้นเดินไปหาหยางหลิงรุ่ยก่อนจะเคาะหัวเธอเบาๆ

"ฉันกลายเป็นสถานีเพลงให้เธอแล้วหรือ"

หยางหลิงรุ่ยหัวเราะขึ้น เธอเอื้อมมือไปจับมือของตงเหยียนก่อนจะลูบมันเบาๆ : "เปล่าซะหน่อย พี่สะใภ้คือแสงนำทางชีวิตของฉันต่างหาก!"

“ปลิ้นปล้อนเสียจริง!” ตงเหยียนสั่งให้คนใช้เตรียมผลไม้ให้ ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าหยางหลิงรุ่ย

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอก็ตัดสินใจเอ่ยปากคุยกับหยางหลิงรุ่ย

“หลิงรุ่ย คุณรู้สึกอย่างไรกับคุณชายฮั่วคนคนนั้นเหรอ”

"อะไรนะคะ รู้สึกอะไร ทำไมพี่ถึงพูดเรื่องนี้เหมือนพี่ชายใหญ่เลย เห็นฉันอยู่ที่บ้านจนรำคาญตาแล้วหรือไง"หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นอย่างรู้โกรธ

ตงเหยียนยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ไม่ใช่สักหน่อย แค่อยากรู้ว่าเธอรู้สึกคุ้นเคยกับคุณชายฮั่วคนนั้นบ้างหรือเปล่า"

"ยังไงเหรอคะ" หยางหลิงรุ่ยเอียงศีรษะอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า : "อันที่จริงฉันก็เคยดูละครที่มีพวกอันธพาลก่อเรื่องเลวๆอยู่ ฉันคิดว่าเหมือนกับเขามากเลยล่ะ!"

"อันธพาลเหรอ" ตงเหยียนพึมพำ แววตาของเธอมีความคลุมเครือเล็กน้อย : "หลิงรุ่ย เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอเกลียดผู้ชายมากขนาดนี้ หรือเขาทำสิ่งที่ไม่ดีกับเธอเหรอ"

ไฟของความอยากรู้อยากเห็นในใจของตงเหยียนกำลังลุกโชน และไม่สามารถระงับมันลงได้

“ พี่สะใภ้ ... ” หยางหลิงรุ่ยแสร้งทำเป็นโกรธ แต่ใบหน้ากลับขึ้นสีแดงระเรื่อ

ด้วยกลัวจะทำให้น้องสาวโกรธ ตงเหยียนจึงรีบโบกมือและพูดขึ้น : "โอเค พี่สะใภ้ไม่พูดแล้วก็ได้"

เธอขบคิดในใจ ดูเหมือนว่าหลิงรุ่ยจะจำฮั่วเทียนหลันไม่ได้เลยสักนิดจริงๆ

แต่ลืมไปหมดเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เมื่อก่อนฮั่วเทียนหลันทำไม่ดีกับหยางหลิงรุ่ยมากมาย จนเธอมีความคิดอยากจะฆ่าเขาเลยด้วยซ้ำ

เมื่อตอนที่อันหรันกำลังจะออกจากตระกูลฮัวนั้น หยางหยวนก็ได้รับข่าวในทันที

ทั้งสองรีบเดินทางไปที่เมือง Z ก่อนจะพบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้น

เมื่อเห็นอันหรันที่นอนแน่นิ่งหายใจรวยริน หยางหยวนก็รีบติดต่อแพทย์ที่มีชื่อเสียงในประเทศเพื่อขอความช่วยเหลือเหตุฉุกเฉินทันที

และขณะนั้นเองตัวละครก็ถูกปลอมแปลงขึ้นมา

ร่างกายของอันหรันได้รับบาดเจ็บสาหัส หัวใจเธอหยุดเต้นหลายครั้งและอวัยวะหลายส่วนในร่างกายไม่ทำงาน

แต่เธอก็รอดชีวิตมาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ปากของเธอเอาแต่พูดพร่ำถึงฮั่วเทียนหลันและลั่นลาน

แม้แต่พยาบาลพิเศษที่คอยดูแลเธอยังบอกว่าสองคนนี้คงต้องเป็นคนที่เธอห่วงใยมากที่สุดแน่

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้วลืมทุกอย่างก่อนหน้านี้ไปทั้งหมด

และในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาชิงหรงก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ จึงทำให้ตงเหยียนเริ่มกังวลเล็กน้อย

มันต้องมีสักวันที่กระดาษจะไม่สามารถห่อหุ้มไฟเอาไว้ได้ และเธอไม่อาจแน่ใจได้เลยจริงๆว่าอันหรันจะรับเรื่องนี้ได้หรือเปล่า