โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 315

แต่ปัญหาตอนนี้คือ ถ้าหลังจากนี้หยางหลิงรุ่ยฟื้นคืนความทรงจำของอันหรันกลับมา เธอจะทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับจางหรัน

นี่คือปัญหาที่ยังคงยุ่งเหยิง และยังไม่สามารถที่จะหาทางออกที่ดีที่สุดได้

“จริงๆแล้วฉันไม่อยากให้หลิงรุ่ยกลับไป เธอใจดีเกินไป จึงถูกทำร้ายอย่างง่ายๆ” เมื่อพูดถึงน้องสาวตัวเอง หยางหยวนก็เศร้าใจเล็กน้อยเช่นกัน

เมื่อครั้งที่ป้าแต่งงานเข้าบ้านอัน มันเป็นการตัดสินใจของป้าเอง ซึ่งคุณปู่และคุณย่าท่านก็ไม่เห็นด้วยเลยสักนิด

ปรากฏผ่านมาได้แค่ 2 วันเท่านั้น ก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณป้าและสามีของคุณป้าก็ได้เสียชีวิตลง

และชีวิตของหลิงรุ่ยก็ร่อนเร่พเนจรด้วยเช่นกัน

ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ป้าขอเอาไว้ก่อนหน้านี้ อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของหลิงรุ่ยโดยเด็ดขาด

ตอนที่หลิงรุ่ยเพิ่งถูกไล่ออกจากบ้านอัน หยางหยวนก็เป็นคนรับเธอไป

“ถ้าพูดจริงๆ เธอก็ยังชอบฮั่วเทียนหลันอยู่ อยู่ด้วยกันบ้างแยกกันบ้าง แต่โชคชะตานี้ก็ถูกฟ้าลิขิตไว้แล้ว”ตงเหยียนถอนหายใจพร้อมเอ่ยขึ้น

หยางหยวนดึงมือออกมาอย่างยากลำบากก่อนลูบเบาๆที่ผมของตงเหยียนแล้วเอ่ยขึ้น：“โอเค เรื่องนี้พวกเราจะไม่เข้าไปยุ่ง หลิงรุ่ยจะชอบใคร ก็ปล่อยให้เธอไปกับคนนั้น！แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นคนในครอบครัวหยางแล้ว ถ้ามีใครยังกล้ารังแกเธอ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน......”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่ก็ยังเผยให้เห็นถึงพลังที่แข็งแกร่ง

ตงเหยียนมองไปที่หยางหยวน หยางหยวนเมื่อสักครู่นั้นดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ

“เถ้าแก่หยางของพวกเราลงมือเองล่ะก็ งานนี้ต้องป่าเถื่อนแน่！ ”

“อืม ป่าเถื่อนอย่างงั้นเหรอ” หยางหยวนเดินเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูของตงเหยียน：“อันที่จริงแล้วเธอคิดไม่ถึงหรอกว่ามันจะป่าเถื่อนได้ถึงขนาดไหน อยากจะลองดูไหมล่ะ”

“อันธพาล......”

เวลากลางคืนหยางหลิงรุ่ยหลับๆตื่นๆ เธอก็จะฝันถึงฮั่วเทียนหลัน

ไอ้ผู้ชายเลวคนนี้ เกือบกลายเป็นผีชั่วร้ายในความฝัน เขาดุร้ายมากๆเพื่อต้องการจะให้เธอตามเขาไป และยังให้เธอรีบเอาชุดสูทออกมา ไม่อย่างงั้นจะให้เธอใช้หนี้ด้วยร่างกายของเธอ

ประเด็นอยู่ตรงที่ตอนสุดท้ายเขาเกือบต้องจะมีบทบาทนี้

หยางหลิงรุ่ยก็ทำอะไรไม่ถูก บังเอิญว่าวันนั้นจางหรันโทรศัพท์มาพอดี เพื่อชวนเธอไปเที่ยวบ้านผีสิง

สำหรับความสัมพันธ์ของจางหรัน ก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

เช้านี้ เธอเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัวไปแล้วเจ็ดแปดชุด ก่อนจะเลือกชุดเดรสยาวสีขาวนวล ซึ่งทำให้เธอดูสวยสง่างามโดดเด่นขึ้นมา

กำลังจะลงไปข้างล่าง เธอก็ถูกตงเหยียนตะโกนเรียก

“แต่งตัวสวยขนาดนี้ วันนี้จะไปไหนเหรอ”

หยางหลิงรุ่ยนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยอย่างเบาๆ：“เอ่อ เอ่อ ฉันจะออกไปหน่อย”

ส่วนเรื่องที่เธอมีนัด เธอเขินและอายจึงไม่กล้าพูดออกไป

ตงเหยียนก้าวไปข้างหน้าและสำรวจหยางหลิงรุ่ย ก็รู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรบ้างอย่างไป

“เธอรอฉันแป๊บนึง”พูดจบเขาก็ออกไป

หยางหลิงรุ่ยรอไม่นาน ตงเหยียนก็กลับมาในมือถือสร้อยเพชรมา1เส้น

หลังจากช่วยหยางหลิงรุ่ยสวมใส่สร้อยคอเสร็จ เขาก็ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น：‘ อืม น้องสาวของบ้านเราสวยอย่างสมบูรณ์แล้ว！’

หยางหลิงรุ่ยยิ้มและกระโดดดีใจออกจากบ้านไป

มองเห็นเงาของเธอค่อยๆจากไป ตงเหยียนก็ถอนหายใจ

อย่ามาว่าพี่นะ พี่ก็ไม่อยากให้เธอมาเสียใจภายหลังเหมือนกัน

หยางหลิงรุ่ยเพิ่งจะออกไป ก็เห็นรถMaybach จอดที่ด้านนอก

เมื่อเธอเดินผ่าน ประตูรถก็ถูกเปิดด้วยคนคนขับเรียบร้อยแล้ว

หยางหลิงรุ่ยมักจะออกไปข้างนอกกับจางหรันเป็นประจำ รถที่จางหรันขับหรือคนขับรถของจางหรัน หยางหลิงรุ่ยเธอรู้จักดี

แต่ทำไมวันนี้ทั้งคนทั้งรถดูไม่ค่อยจะเหมือนเดิมเท่าไหร่

แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จเธอก็ขึ้นรถ

ยังไม่ทันจะนั่งลง เธอก็มองเห็นดวงตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม และใบหน้าอันเย็นชานั้น

แท้จริงแล้วคือผู้ชายคนนั้น

พระเจ้าช่วย เธอขึ้นรถผิดคันซะแล้ว！

หยางหลิงรุ่ยรู้ตัวดีว่าต้องถอยกลับ แต่เสียงปิดประตูดังปังขึ้น ประตูรถก็ถูกล็อคอัตโนมัติ

คนขับขึ้นรถ โดยไม่สนใจคำขอร้องให้จอดรถของหยางหลิงรุ่ยเลย เขาเหยียบคันเร่งแล้วขับไปอย่างรวดเร็ว

หยางหลิงรุ่ยจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สีหน้าท่าทางค่อนข้างประหม่าเล็กน้อย

“คุณ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่”

ฮั่วเทียนหลันมองหยางหลิงรุ่ยอย่างใคร่ครวญ ก่อนเอ่ย：“เธอไม่ได้มาขึ้นรถฉันเองหรอกเหรอ”

“ไม่ใช่ ฉันแค่ ……”หยางหลิงรุ่ยอยากจะอธิบาย แต่คิดไปคิดมาก็ตัวเองนี่แหละที่ขึ้นรถไปเอง

ดังนั้นเสียงของเธอก็ค่อยๆลดเบาลง สุดท้ายก็ทำได้แค่ก้มหน้าเพื่อประณีประนอมและพูดว่า：“คุณฮั่ว ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกหลายเรื่อง ปล่อยให้ฉันลงจากรถได้ไหม”

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบในทันที แต่เขามองไปรอบๆหยางหลิงรุ่ยและโจมตีเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

วันนี้เธอแต่งตัวสวยงามและน่ารักมาก

ในแววตาค่อนข้างสับสน ที่ทำให้ผู้คนอยากจะโอบกอดและอยากรักทะนุถนอมเธอ

“รถกำลังขับและไม่สามารถจอดได้”ฮั่วเทียนหลันตอบอย่างไม่จริงใจ

“เธอ!”หยางหลิงรุ่ยลุกขึ้นอย่างดุดัน แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีคลื่นพลังงานบางอย่างถ่ายทอดออกมา ทำให้เธอทับฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ขอโทษครับ ประธานฮั่ว คุณหยาง เมื่อกี้มีรถเบรกกะทันหัน ดังนั้นผมจึงต้องเปลี่ยนเลนครับ”

หยางหลิงรุ่ยเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ตอนนี้เธอทับฮั่วเทียนหลันอยู่ เธอก็พยายามที่จะลุกขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะโดนกระแทกที่คอ และมันเจ็บมากๆโดยเฉพาะเวลาขยับตัว

ในขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนแรงและลมหายใจของเขานั้น มันทำให้เธอรู้สึกถึงการพึ่งพากันที่ไม่สามารถอธิบายได้

ในตอนนี้ เธอมีความเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย