โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 315

แต่ปัญหาตอนนี้คือ ถ้าหลังจากนี้หยางหลิงรุ่ยฟื้นคืนความทรงจำของอันหรันกลับมา เธอจะทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับจางหรัน

นี่คือปัญหาที่ยังคงยุ่งเหยิง และยังไม่สามารถที่จะหาทางออกที่ดีที่สุดได้

“จริงๆแล้วฉันไม่อยากให้หลิงรุ่ยกลับไป เธอใจดีเกินไป จึงถูกทำร้ายอย่างง่ายๆ” เมื่อพูดถึงน้องสาวตัวเอง หยางหยวนก็เศร้าใจเล็กน้อยเช่นกัน

เมื่อครั้งที่ป้าแต่งงานเข้าบ้านอัน มันเป็นการตัดสินใจของป้าเอง ซึ่งคุณปู่และคุณย่าท่านก็ไม่เห็นด้วยเลยสักนิด

ปรากฏผ่านมาได้แค่ 2 วันเท่านั้น ก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณป้าและสามีของคุณป้าก็ได้เสียชีวิตลง

และชีวิตของหลิงรุ่ยก็ร่อนเร่พเนจรด้วยเช่นกัน

ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ป้าขอเอาไว้ก่อนหน้านี้ อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของหลิงรุ่ยโดยเด็ดขาด

ตอนที่หลิงรุ่ยเพิ่งถูกไล่ออกจากบ้านอัน หยางหยวนก็เป็นคนรับเธอไป

“ถ้าพูดจริงๆ เธอก็ยังชอบฮั่วเทียนหลันอยู่ อยู่ด้วยกันบ้างแยกกันบ้าง แต่โชคชะตานี้ก็ถูกฟ้าลิขิตไว้แล้ว”ตงเหยียนถอนหายใจพร้อมเอ่ยขึ้น

หยางหยวนดึงมือออกมาอย่างยากลำบากก่อนลูบเบาๆที่ผมของตงเหยียนแล้วเอ่ยขึ้น：“โอเค เรื่องนี้พวกเราจะไม่เข้าไปยุ่ง หลิงรุ่ยจะชอบใคร ก็ปล่อยให้เธอไปกับคนนั้น！แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นคนในครอบครัวหยางแล้ว ถ้ามีใครยังกล้ารังแกเธอ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน......”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่ก็ยังเผยให้เห็นถึงพลังที่แข็งแกร่ง

ตงเหยียนมองไปที่หยางหยวน หยางหยวนเมื่อสักครู่นั้นดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ

“เถ้าแก่หยางของพวกเราลงมือเองล่ะก็ งานนี้ต้องป่าเถื่อนแน่！ ”

“อืม ป่าเถื่อนอย่างงั้นเหรอ” หยางหยวนเดินเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูของตงเหยียน：“อันที่จริงแล้วเธอคิดไม่ถึงหรอกว่ามันจะป่าเถื่อนได้ถึงขนาดไหน อยากจะลองดูไหมล่ะ”

“อันธพาล......”

เวลากลางคืนหยางหลิงรุ่ยหลับๆตื่นๆ เธอก็จะฝันถึงฮั่วเทียนหลัน

ไอ้ผู้ชายเลวคนนี้ เกือบกลายเป็นผีชั่วร้ายในความฝัน เขาดุร้ายมากๆเพื่อต้องการจะให้เธอตามเขาไป และยังให้เธอรีบเอาชุดสูทออกมา ไม่อย่างงั้นจะให้เธอใช้หนี้ด้วยร่างกายของเธอ

ประเด็นอยู่ตรงที่ตอนสุดท้ายเขาเกือบต้องจะมีบทบาทนี้

หยางหลิงรุ่ยก็ทำอะไรไม่ถูก บังเอิญว่าวันนั้นจางหรันโทรศัพท์มาพอดี เพื่อชวนเธอไปเที่ยวบ้านผีสิง

สำหรับความสัมพันธ์ของจางหรัน ก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

เช้านี้ เธอเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัวไปแล้วเจ็ดแปดชุด ก่อนจะเลือกชุดเดรสยาวสีขาวนวล ซึ่งทำให้เธอดูสวยสง่างามโดดเด่นขึ้นมา

กำลังจะลงไปข้างล่าง เธอก็ถูกตงเหยียนตะโกนเรียก

“แต่งตัวสวยขนาดนี้ วันนี้จะไปไหนเหรอ”

หยางหลิงรุ่ยนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยอย่างเบาๆ：“เอ่อ เอ่อ ฉันจะออกไปหน่อย”

ส่วนเรื่องที่เธอมีนัด เธอเขินและอายจึงไม่กล้าพูดออกไป

ตงเหยียนก้าวไปข้างหน้าและสำรวจหยางหลิงรุ่ย ก็รู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรบ้างอย่างไป

“เธอรอฉันแป๊บนึง”พูดจบเขาก็ออกไป

หยางหลิงรุ่ยรอไม่นาน ตงเหยียนก็กลับมาในมือถือสร้อยเพชรมา1เส้น

หลังจากช่วยหยางหลิงรุ่ยสวมใส่สร้อยคอเสร็จ เขาก็ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น：‘ อืม น้องสาวของบ้านเราสวยอย่างสมบูรณ์แล้ว！’

หยางหลิงรุ่ยยิ้มและกระโดดดีใจออกจากบ้านไป

มองเห็นเงาของเธอค่อยๆจากไป ตงเหยียนก็ถอนหายใจ

อย่ามาว่าพี่นะ พี่ก็ไม่อยากให้เธอมาเสียใจภายหลังเหมือนกัน

หยางหลิงรุ่ยเพิ่งจะออกไป ก็เห็นรถMaybach จอดที่ด้านนอก

เมื่อเธอเดินผ่าน ประตูรถก็ถูกเปิดด้วยคนคนขับเรียบร้อยแล้ว

หยางหลิงรุ่ยมักจะออกไปข้างนอกกับจางหรันเป็นประจำ รถที่จางหรันขับหรือคนขับรถของจางหรัน หยางหลิงรุ่ยเธอรู้จักดี

แต่ทำไมวันนี้ทั้งคนทั้งรถดูไม่ค่อยจะเหมือนเดิมเท่าไหร่

แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จเธอก็ขึ้นรถ

ยังไม่ทันจะนั่งลง เธอก็มองเห็นดวงตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม และใบหน้าอันเย็นชานั้น

แท้จริงแล้วคือผู้ชายคนนั้น

พระเจ้าช่วย เธอขึ้นรถผิดคันซะแล้ว！

หยางหลิงรุ่ยรู้ตัวดีว่าต้องถอยกลับ แต่เสียงปิดประตูดังปังขึ้น ประตูรถก็ถูกล็อคอัตโนมัติ

คนขับขึ้นรถ โดยไม่สนใจคำขอร้องให้จอดรถของหยางหลิงรุ่ยเลย เขาเหยียบคันเร่งแล้วขับไปอย่างรวดเร็ว

หยางหลิงรุ่ยจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สีหน้าท่าทางค่อนข้างประหม่าเล็กน้อย

“คุณ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่”

ฮั่วเทียนหลันมองหยางหลิงรุ่ยอย่างใคร่ครวญ ก่อนเอ่ย：“เธอไม่ได้มาขึ้นรถฉันเองหรอกเหรอ”

“ไม่ใช่ ฉันแค่ ……”หยางหลิงรุ่ยอยากจะอธิบาย แต่คิดไปคิดมาก็ตัวเองนี่แหละที่ขึ้นรถไปเอง

ดังนั้นเสียงของเธอก็ค่อยๆลดเบาลง สุดท้ายก็ทำได้แค่ก้มหน้าเพื่อประณีประนอมและพูดว่า：“คุณฮั่ว ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกหลายเรื่อง ปล่อยให้ฉันลงจากรถได้ไหม”

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบในทันที แต่เขามองไปรอบๆหยางหลิงรุ่ยและโจมตีเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

วันนี้เธอแต่งตัวสวยงามและน่ารักมาก

ในแววตาค่อนข้างสับสน ที่ทำให้ผู้คนอยากจะโอบกอดและอยากรักทะนุถนอมเธอ

“รถกำลังขับและไม่สามารถจอดได้”ฮั่วเทียนหลันตอบอย่างไม่จริงใจ

“เธอ!”หยางหลิงรุ่ยลุกขึ้นอย่างดุดัน แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีคลื่นพลังงานบางอย่างถ่ายทอดออกมา ทำให้เธอทับฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ขอโทษครับ ประธานฮั่ว คุณหยาง เมื่อกี้มีรถเบรกกะทันหัน ดังนั้นผมจึงต้องเปลี่ยนเลนครับ”

หยางหลิงรุ่ยเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ตอนนี้เธอทับฮั่วเทียนหลันอยู่ เธอก็พยายามที่จะลุกขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะโดนกระแทกที่คอ และมันเจ็บมากๆโดยเฉพาะเวลาขยับตัว

ในขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนแรงและลมหายใจของเขานั้น มันทำให้เธอรู้สึกถึงการพึ่งพากันที่ไม่สามารถอธิบายได้

ในตอนนี้ เธอมีความเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย

“ชอบใช่ไหม”ฮั่วเทียนหลันยื่นมือมากอดหยางหลิงรุ่ยไว้

ถึงตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอผลักฮั่วเทียนหลันออกอย่างรุนแรงจนหลังไปกระแทกกับประตูรถ ถ้าใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็คงต้องใช้ไม้แข็ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม：“ฮั่วเทียนหลัน คุณทำแบบนี้มันคือการลักพาตัว คุณกำลังลักพาตัว！ฉันเป็นลูกสาวแห่งบ้านหยาง ถ้าคุณกล้าทำอะไรฉัน คุณจะสามารถรับสิ่งที่จากเกิดหลังจากนี้ได้เหรอ”

“จริงหรอ งั้นเธอก็แจ้งตำรวจเลยสิ！”ฮั่วเทียนหลันยื่นโทรศัพท์มือถือให้ พร้อมกดเบอร์ตำรวจและโทรออกให้อย่างเสร็จสรรพ

หยางหลิงรุ่ยมองชายคนนี้ด้วยความประหลาดใจ คนที่ทำเรื่องเลวๆ จะยิ่งหวาดผวาได้ง่ายๆไม่ใช่เหรอ

แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ยังถึงได้สงบและเยือกเย็นขนาดนี้

เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์กำลังจะโทรติด หยางหลิงรุ่ยจึงรีบกดวางสายทันที

ไอ้ผู้ชายไร้ยางอาย แต่ว่าเธอก็ยังต้องรักษาหน้าตาให้กับตระกูลหางเอาไว้

เธอขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ด้วยความโมโหและทุบโทรศัพท์ลงที่ขาของฮั่วเทียนหลัน

เสียงร้องของความเจ็บปวดไม่ปรากฏขึ้น ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วและดึงหยางหลิงรุ่ยเข้ามา

“นี่เธอกล้าตีฉันงั้นเหรอ กล้าทำฉันอย่างฉันเหรอ นี่อยากถูกสั่งสอนใช่ไหม ”

ขณะที่พูดอยู่หน้าของฮั่วเทียนหลันก็โน้มเข้าใกล้หยางหลิงรุ่ยขึ้นเรื่อยๆ

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยก็เริ่มแดงจนไปถึงคอ เธอผลักฮั่วเทียนหลันออกอย่างแรงก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม：“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนเลว！”

ท่าทางของเธอดูโกรธมาก ริมฝีปากแดงของเธอ ทำให้ในใจของฮั่วเทียนหลันมีแรงกระตุ้นที่แปลกประหลาดก่อตัวขึ้น

จากนั้นเขาโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างดูดดื่ม

“ฮือ ฮือ......”หยางหลิงรุ่ยพยายามดิ้นอย่างสุดแรง แต่ทว่ามือของเธอก็เริ่มอ่อนแรงลง

เธอมีรู้ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงสามารถเจอจุดอ่อนของเธอได้ง่ายดายขนาดนี้

ฉากกั้นที่เบาะหลังถูกปิดลง ฮั่วเทียนหลันยื่นมือเข้าไปในเสื้อของหยางหลิงรุ่ยและบีบคลำอย่างเหิมเกริม

เมื่อเห็นมือของเขาเริ่มที่จะไม่เกรงใจเธอขึ้นเรื่อย หยางหลิงรุ่ยเริ่มร้อนใจ จึงกัดริมฝีปากของฮั่วเทียนหลันไปอย่างรุนแรง

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ยื้ออยู่สักพักก่อนที่จะปล่อยหยางหลิงรุ่ยออก

หยางหลิงรุ่ยสะบัดออกอย่างสุดแรงก่อนไปนั่งชิดติดประตู รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆในปากของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธเคือง：“ฮั่วเทียนหลัน ไอ้อันธพาลหัวเหม็น！ ”

“อันธพาลงั้นเหรอ ไม่ไม่ไม่ ฉันเป็นแค่สุภาพบุรุษที่คู่ควรสุภาพสตรีแสนงามก็เท่านั้น” ฮั่วเทียนหลันเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ใบหน้าอันหล่อเหลาเพียงพอที่จะฆ่าดาราชายคนไหนก็ได้

“คุณเนี้ยเหรอ......มีแบบคุณที่ไหนกัน” หยางหลิงรุ่ยเถียงไม่กี่คำ แต่สุดท้ายเธอก็เริ่มไม่มีแรง

ใบหน้าของเธอเริ่มแดงและรู้สึกร้อนระอุ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่ค่อยสบายตัว

เธอจำได้แม่นว่าจางหรันจะมารับ แต่ทำไมฮั่วเทียนหลันถึงได้มาปรากฏตัวในชั่วพริบตานี้

เห็นได้ชัดว่าเธอโกรธชายคนนี้มาก

แต่ทำไมไม่รู้ ในใจเธอกลับเกลียดเขาไม่ลง

หยางหลิงรุ่ยนั่งตัวแข็งทื่อ เธอดึงมือจับตรงหลังคารถ พยายามรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลัน

รถขับไปได้อย่างราบรื่น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจอดเมื่อไหร่

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หยางหลิงรุ่ยจึงรีบหยิบมันขึ้นมา เธอเห็นว่าเป็นเบอร์ของจางหรัน จึงรีบที่จะกดรับสาย

แต่เธอเห็นแล้วว่าฮั่วเทียนหลันก็เห็นแล้วเช่นกัน

เขายื่นมือออกไปอย่างไม่ต้องสงสัยแล้วแย่งโทรศัพท์จากหยางหลิงรุ่ย จากนั้นปิดเครื่องและนำมาวางไว้อีกฝั่งนึง

“นี่คุณ！คืนฉันมาเดี๋ยวนี้นะ！”หยางหลิงรุ่ยเริ่มโมโห แยกเคี้ยวยิงฟันยื่นมือไปเพื่อที่จะแย่งคืนมา

แต่คราวนี้รถเลี้ยวอย่างกะทันหัน ทำให้เธอกลิ้งไปทับที่ฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ริมฝีปากของทั้งสองคนก็สัมผัสกันในชั่วพริบตา

หยางหลิงรุ่ยเหมือนจะหยุดนิ่ง ลมหายใจที่ริมฝีปากของชายคนนั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนหยุดไม่อยู่

เธอหยิบโทรศัพท์คืนมาได้ แล้วรีบกลับไปนั่งชิดติดประตูก่อนที่จะคาดเข็มขัดนิรภัย เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างกายขยับไปไหนเวลารถเลี้ยวอีกต่อไป

ฮั่วเทียนหลันเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ก่อนเอ่ย：“มีรสชาติที่น้องหยางต้องการหรือเปล่านะ”

น้ำเสียงของเขาทุ้มและมีพลัง แต่ลากยาวและแฝงไปด้วยความตลก

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยเริ่มแดงไปถึงคอ ไอ้ผู้ชายคนนี้ ไม่รู้จักขอโทษหรือไงทำให้ผู้หญิงอายอยู่ได้

เธอจ้องมองฮั่วเทียนหลันอย่างดุดัน หลังจากนั้นเธอก็ตบแผ่นกั้นตรงหน้าอย่างแรง

“จอดรถ จอดรถ ฉันจะลง！”

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนรถอย่างสง่างาม และหยิบโทรศัพท์ของเธอที่ไม่รู้ว่าตกไปอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ขึ้นมา ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ：“น้องหยางเป็นหนี้ฉันตัวนึง ยังไม่ใช้คืนฉันเลย ทำไมไม่เอาเวลานี้ พาฉันไปซื้อชุดใหม่ล่ะ”

ห้ะ หยางหลิงรุ่ยมองฮั่วเทียนหลันอย่างประหลาดใจ

เขาไม่พูด เธอก็เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้ว

ถึงแม้จะได้ผ้ามาแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาตัดเย็บ หยางหลิงรุ่ยเพิ่งจะรู้สึกว่า ฝีมือและผลงานของอาจารย์ท่านนี้ พิถีพิถันเสียเหลือเกิน

เธอลงมือทำอยู่นาน แต่รูปแบบที่ออกมา เมื่อเทียบกับแบบเดิมนั้นแตกต่างกันมากทีเดียว

คำพูดที่บอกว่านักเรียนสามารถเก่งกว่าครูได้ นี้มันเป็นเพียงแค่คำโกหกทั้งนั้น

“ไม่ได้ วันนี้ฉันไม่ว่าง คุณบอกให้คนขับรถรีบจอดเดี๋ยวนี้ ฉันจะลง”

แต่ถ้าเป็นวันอื่น หยางหลิงรุ่ยอาจจะไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฮั่วเทียวหลันได้จริงๆ

แค่ชุดเดียวเอง สิบชุดก็ไม่มีปัญหา

แต่ว่าวันนี้ไม่ได้ เธอนัดกับจางหรันก็ต้องไปตามที่นัดไว้

“ถ้าน้องหยางไม่รับปาก รถก็จะไม่จอด”

“นี่คุณ ทำไมถึงเป็นแบบนี้！”หยางหลิงรุ่ยตะโกนขึ้นอย่างโมโห แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ฮั่วเทียนหลันก็แค่หลับตาสงบสติอารมณ์ แสดงท่าทีไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย

ถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ฮั่วเทียนหลันก็คงโดนม้าห้าตัวขยี้ร่างไปแล้ว

หยางหลิงรุ่ยเริ่มจะเสียใจแล้ว ทำไมตอนแรกเธอถึงได้ใจร้อนขนาดนั้น

ไม่ใช่โดนเหลาะแหละชั่วครู่หรอกเหรอ อย่างมากก็แค่คืนชุดสูทสภาพเดิมให้กับเขา หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

แต่ตอนนี้ก็ยังต้องพึ่งเขาอยู่ดี！