โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 317

เมื่อได้ยินชื่อนี้ หัวใจของหยางหลิงรุ่ยก็สั่นขึ้นมา เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหายใจเข้าออกลึกๆอย่างไม่เอ่ยอะไรออกมา

เมือง Z คือที่ทำการใหญ่ของตระกูลฮัว

แต่เธอก็รู้ว่าบริษัทของจางรันที่เมือง Z นั้นก็มีขนาดค่อนข้างใหญ่มากเหมือนกัน

“ที่นั่นดีมากเลยล่ะ เป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจของจีน ฉันเองก็ชอบเมืองนั้นมากเหมือนกัน ถ้ามีโอกาสก็อยากลองไปเที่ยวดูสักครั้ง” คำตอบของหยางหลิงรุ่ยนั้นราบรื่นและเป็นธรรมชาติ

นั่นทำให้จางรันที่เฝ้าสังเกตเธออยู่ก็บ่นขึ้นมาในใจ

หรือว่าเขารู้สึกไปเอง

ตอนนั้นเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นอย่างมาก คงไม่สามารถฟื้นความทรงจำขึ้นมาได้หรอกมั้ง

เขาลุกขึ้นไปจับมือของหยางหลิงรุ่ยแล้วเดินไปที่ริมดาดฟ้า

แม้จะมีภูเขาลูกหนึ่งบดบังอยู่ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นทะเลและท้องฟ้าได้จากระยะไกล

ทิวทัศน์สวยงามมาก แต่คนด้านข้างเขานั้นสวยงามยิ่งกว่า

"หลิงรุ่ย เรื่องก่อนหน้าที่เคยพูดกัน คุณพิจารณา ... "

เขายังไม่ทันพูดจบประโยค หยางหลิงรุ่ยก็เดาได้ในทันทีว่าเขากำลังจะพูดเรื่องอะไร

เธอรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาในใจก่อนจะรีบเอ่ยขัดจังหวะเขาขึ้นอย่างรวดเร็ว : "อารัน ทะเลข้างนอกสวยมากเลย พวกเราไปเล่นเรือสำปั้นกันเถอะ!"

หัวใจของจางหรันจมดิ่ง เธอกำลังเปลี่ยนเรื่องแต่ใบหน้าของเธอกลับยังคงสงบนิ่ง

เขาดึงหยางหลิงเข้ามาในอ้อมกอดของตนเองเบาๆ

หยางหลิงรุ่ยตัวสั่นสะท้าน เธอแข็งทื่อเล็กน้อยและหยุดหายใจของไปชั่วขณะ

เธอไม่รู้ว่าทำไมการกระทำที่ดูสนิทสนมอย่างเช่นเมื่อก่อน ในตอนนี้ถึงได้รู้สึกดูห่างเหินชัดเจนถึงเพียงนี้

แน่นอนว่าจางรันรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของคนที่ตนรัก เขาโอบกอดหยางหลิงรุ่ยด้วยมือทั้งสองข้างพร้อมกับใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับ : "โอเค! ที่รักหลิงรุ่ยอยากไปที่ไหน ฉันก็จะพาไปหมดเลย"

สองคนเดินลงไปชั้นล่างและขับรถไปที่ชายหาด

ระหว่างทางจางรันได้จัดการเรือสำปั้นไว้รอเรียบร้อยแล้ว

เมื่อมาถึงชายหาด มองเห็นน้ำสีฟ้าสะท้อนกับท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆสีขาว หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเป็นอย่างมาก

หลังจากเปลี่ยนชุดว่ายน้ำแล้ว เธอก็กุมมือของจางรันเดินลงไปที่ชายหาด

หลังจากท่องเรือสำปั้นได้สามชั่วโมง หยางหลิงรุ่ยก็เริ่มหมดแรง เธอนอนอาบแดดบนเรือพร้อมกับจางรัน

"มีความสุขจัง ถ้ามีวิลล่าที่นี่สักหลังคงจะดีไม่น้อย สามารถมาเล่นได้ทุกวัน!" หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไร

อิงจากสถานะทางการเงินของตระกูลหยางแล้ว การซื้อที่ดินและสร้างบ้านพักที่นี่ถือเป็นเรื่องง่ายมากๆ

เพราะนี่คือชายหาดที่มีกระแสน้ำขึ้นลงทุกวัน มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างบ้านที่นี้ ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก

แต่วินาทีต่อมาจางรันก็กดโทรศัพท์มือถือโทรออก : "ซื้อ Elmer Beach และสร้างบ้านพักตากอากาศหนึ่งหลัง"

"ไม่ต้อง ไม่จำเป็น" หยางหลิงรุ่ยเอื้อมมือออกไปหวังจะหยุดการกระทำของเขา แต่จางรันกดวางสายก่อนและโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไว้ด้านข้าง

“เธอชอบที่นี่ไม่ใช่เหรอ”

"ก็ชอบ แต่ชายหาดไม่เหมาะกับการอยู่อาศัย!"

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน แต่เธอก็ไม่ชอบใจนักที่คนอื่นจ่ายเงินเพื่อเธอเช่นนี้

"ชอบก็ดีแล้ว" จางรันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวเแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าหยางหลิงรุ่ย

ออร่าความเป็นชายที่รุนแรงของเขา ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหม่าและขนลุกขึ้นมาทันที

เขากดจูบลงบนใบหน้าของเธอสักพัก จากนั้นก็เริ่มใกล้ชิดเข้ามาเรื่อยๆ

แต่ในวินาทีต่อมาหยางหลิงรุ่ยก็ยกมือขึ้นเพื่อหยุดยั้งการกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขา

หลังจากที่เธอยกมือขึ้นมา เธอก็รู้สึกเสียใจทีหลังเล็กน้อย

ความสัมพันธ์เช่นนี้ของพวกเขานั้นไม่ได้ดูเกินงามมากเกินไปด้วยซ้ำ

แต่ไม่รู้ทำไม ใจของเธอกลับรู้สึกแปลกๆ

มันเหมือนกับ เหมือนกับ...

เธอกำลังรู้สึกผิดต่อผู้ชายคนหนึ่ง

เมื่อนึกถึงผู้ชาย ในหัวของเธอก็ปรากฏภาพผู้ชายคนนั้นขึ้นมา

ภาพลวงตาเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกรำคาญขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"นายจะหยุดไม่หยุด!"

จางรันตัวแข็ง เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ขอโทษนะหลิงรุ่ย ฉันหุนหันพลันแล่นไป”

"ไม่ ไม่ใช่ อารัน ฉันไม่ได้หมายถึงคุณ" หยางหลิงรุ่ยรีบอธิบายอย่างเร่งรีบ ต้องการจะบอกเขาว่าที่เธอพูดเมื่อกี้หมายถึงฮั่วเทียนหลันคนที่เธอเกลียดชังคนนั้นต่างหาก

แต่เมื่อคิดได้ว่าตนเองอยู่กับจางรัน แต่กลับคิดถึงผู้ชายคนอื่นเช่นนี้

เธอจึงไม่สามารถพูดประโยคนี้ออกไปได้

เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ บรรยากาศที่มีความสุขและรู้สึกผ่อนคลายในคราแรกก็เริ่มแปลกขึ้นมา

ด้วยเหตุนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากที่เรือเข้าฝั่ง หยางหลิงรุ่ยก็เรียกนั่งแท็กซี่กลับไปที่บ้านตระกูลหยางในทันที

จางรันจะให้คนขับรถไปส่งเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธไป

เธอรู้สึกว่าระหว่างตัวเธอและจางหรันเหมือนกับมีกำแพงกั้นไว้อีกชั้นอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เธอก็อาบน้ำชำระล้างร่างกายก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

เมื่อตอนเย็นเธอวานให้พี่สะใภ้เป็นคนไปรับชิงหรงแทน

เธอรู้สึกเหนื่อยล้าและสับสนในใจเป็นอย่างมาก

ผู้ชายคนนั้นราวกับสาปเธอไว้

เมื่อใดที่เธอว่างและจิตใจสงบใบหน้าของเขาก็จะปรากฏเข้ามาในหัวของเธอเสมอ

ความรู้สึกเสน่หา ห่วงใยและทะนุถนอมนั้นล้วนแต่ถูกส่งผ่านเข้ามายังต่อมรับความรู้สึกของเธอ