โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 319

หยางหลิงรุ่ยมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลังจากกระทืบเท้าออกจากร้านเสื้อผ้าเธอก็ผลักฮั่วเทียนหลันออกทันที

"คุณชายฮั่ว เมื่อกี้ทำไมคุณถึงเรียกฉันแบบนั้น" เธอกล่าวหาเขาอย่างดุเดือด

สำหรับผู้ชายคนนี้ เธอเหนื่อยเกินจะโมโหเขาแล้ว

เมื่อสักครู่ถ้าไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงของทั้งสองตระกูล เธอคงจะด่าว่าเขาเพ้อฝันไปแล้ว

เขาชักจะทำเกินเหตุไปแล้ว เธอยังไม่ได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับบอกว่าเธอเป็นภรรยาของตนเอง

หากเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป เธอจะทำตัวยังไง

ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วค่อยๆโน้มตัวลง ท่าทางล่อแหลมเช่นนี้ทำให้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เขามองดูเธออย่างนึกสนุก : "คุณหยางไม่พอใจอะไรกับสิ่งที่ผมทำเมื่อกี้เหรอ"

หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตามองแววตาพร้อมโจมตีของเขา ก่อนจะรีบหลุบตาลง

เธอรู้สึกหวาดกลัว และไม่กล้าพูดต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

เพราะถ้าเธอพูดไม่เข้าหูผู้ชายคนนี้เมื่อไหร่ เขาก็จะจูบเธออย่างรุนแรงทันที

"ไม่ ไม่มีอะไร แต่ตอนนี้คุณช่วยเขยิบออกห่างจากฉันอีกหน่อยได้ไหม" หยางหลิงรุ่ยยื่นมือออกไปราวกับต้องการบอกให้ฮั่วเทียนหลันเว้นระยะห่าง

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับยิ่งโน้มตัวลงไปอีก ทำให้หยางหลิงรุ่ยรีบชักมือกลับมือในทันที

ลมหายใจอุ่นๆของเขาเป่ารดใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย ทำให้เธอรู้สึกไม่หายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา

แต่จุดที่พวกเขาสองยืนอยู่นั้นมักถูกสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาจับจ้องมองมา ซึ่งทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกไม่สงบ

“คุณหยางต้องการให้ผมอยู่ห่างจากคุณไกลแค่ไหนเหรอครับ” หลังจากฮั่วเทียนหลันแกล้งหยางหลิงรุ่ยจนพอใจแล้ว เขาก็ยืดตัวขึ้นตรงเช่นเดิม

ระยะห่างของพวกเขากลับเข้าสู่จุดปลอดภัย หยางหลิงรุ่ยจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ระยะห่างที่ดีที่สุดก็คือไม่ต้องเจอกันเลย คุณชายฮั่วฉันพาคุณไปทุกที่แล้ว หลังจากกลับไปฉันจะบอกพี่ชายใหญ่ให้เปลี่ยนการต้อนรับของบริษัทให้เป็นทางการกว่านี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ"

พูดจบ เธอเดินผ่านฮั่วเทียนหลันออกไป

แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ถูกเขารั้งเอาไว้เสียก่อน ก่อนเขาจะดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอด

ฮั่วเทียนหลันแนบใบหน้าเข้าหาเธอ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดบริเวณใบหูของเธอไม่ห่าง : "ถ้าพูดเช่นนั้น คุณหยางก็สามารถต้อนรับแบบไม่เป็นทางการได้ใช่ไหม"

หยางหลิงรุ่ยผงะไปชั่วขณะ ที่เธอพูดเมื่อกี้เธอหมายถึงจะเปลี่ยนพนักงานของ Aneng Group ให้ได้มาตรฐานต่างหาก

แต่ทำไมสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดออกมา กลับเปลี่ยนแปลงความหมายของเธอไปอย่างสิ้นเชิง

"ไม่ ไม่ใช่……"

เธอยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกเหมือนคอมีอะไรบางอย่างเพิ่มเข้ามา

หลังจากที่ผู้ชายคนนี้ทำเสร็จสิ้น เขาก็ปล่อยตัวเธอออก

หยางหลิงรุ่ยมองดูสิ่งที่เพิ่มเข้ามาบนคออย่างอธิบายไม่ถูก เธอวางมือลงบนสิ่งนั้นเบาๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามันสวยงามขึ้นมาถนัดตา

แต่วินาทีต่อมาเธอก็นึกได้ว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ผู้ชายคนนี้ทำไมจู่ๆถึงได้ใส่สร้อยคอให้เธอเช่นนี้ล่ะ!

"ฮั่วเทียนหลัน นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่"

พูดจบเธอก็ออกแรงดึงมันลงอย่างแรง แต่ดึงจนคอของเธอเจ็บสร้อยเส้นนี้ก็ไม่ยอมหลุดออก

ร่างโปร่งของฮั่วเทียนหลันกดเธอเอาไว้ใต้ร่างของเขา : "สร้อยคอเส้นนี้เดิมทีก็เป็นของคุณหยาง เมื่อก่อนคุณชอบมันมากและตอนนี้ก็ถือว่าผมได้นำมันมาคืนให้เจ้าของมันแล้ว"

“นี่ไม่ใช่ของฉัน คุณถอดมันออกเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

หยางหลิงรุ่ยเอื้อมมือไปด้านหลังคอเพื่อหาหัวกลัดของสร้อย แต่สร้อยเส้นนี้ไม่รู้ว่าทำยังไงถึงไม่มีหัวกลัดเลย

และการโต้แย้งของพวกเขาสองคนนั้นยังดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบๆ

ฮั่วเทียนหลันใช้สายตาอบอุ่นกวาดมองไปทั่วใบหน้าร้อนรนของหยางหลิงรุ่ย เขายื่นมือออกไปจับตัวหยางหลิงรุ่ยที่ตอนนี้ยังคงพยายามปลดสร้อยคอออกอย่างไม่ยอมแพ้

"ตอนนี้ผมมอบให้คุณแล้ว!"

“แต่ฉันไม่ต้องการ!”

คำพูดทิ่มแทงของเธอนั้น ทำให้ดวงตาของฮั่วเทียนหลันหลุบต่ำลง

“สร้อยคอเส้นนี้คุณสวมใส่แล้วดูดีมากและยังเข้ากับบุคลิกของคุณอีกด้วย”

"ขอร้องล่ะ สร้อยเส้นนี้ถูกออกแบบตั้งต้นศตวรรษที่แล้วแล้ว ดูยังไงก็เหมาะกับคุณป้าวัยกลางคนเสียมากกว่า หรือคุณกำลังจะบอกว่าฉันแก่แล้วงั้นเหรอ"

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยแหลมคมขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฮั่วเทียนหลันที่ไม่เคยเต็มใจพูดอธิบายอะไร ถึงกลับหุบยิ้มลงอย่างรู้สึกเศร้าใจ

เขามองดูเธอด้วยสายตาที่รักใคร่ จนทำให้เธอไม่มีที่จะหลบหลีก

“อันที่จริงผมแค่อยากจะกักขังคุณเอาไว้ ไม่ให้คุณจากผมไปตลอดกาล”

หยางหลิงรุ่ยยังคงต้องการที่จะโต้แย้ง แต่เมื่อเห็นความเศร้าในดวงตาของฮั่วเทียนหลัน เธอก็กลืนคำพูดทั้งหมดลงที่เดิม

เเธอทำตัวไม่ถูก มือทั้งสองจับเข้าที่เสื้อ ผ่านไปสักพักถึงรู้สึกผ่อนคลายลง : "แต่ว่าคุณชายฮั่ว ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณนะ แต่ฉันไม่ใช่คนที่คุณตามหาจริงๆ"

ฮั่วเทียนหลันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย : "อืม ผมฝืนใจคุณแล้ว"

เขาหันหลังกลับและเดินตรงไปที่ลิฟต์ก่อนจะกดปุ่มด้านหน้า

หยางหลิงรุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังเดินตามเขาไป

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่ได้ดูเศร้าใจ แต่เธอก็ยังหาเหตุผลให้ตัวเองเดินตามเขาไป ว่าถึงอย่างไรตนเองก็ยังต้องร่วมมือทำธุรกิจกับเขาอยู่

แต่ไม่รู้ทำไมหยางหลิงรุ่ยถึงได้รู้สึกว่าเขาดูเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ไม่มีความเย่อหยิ่งเอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน กลับกันมีเพียงความเศร้าที่ซ่อนเอาไว้ลึกๆ

ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ได้ทำลายความตั้งใจของเขาจนหมดสิ้น

เมื่อมองดูใบหน้าด้านข้างของฮั่วเทียนหลัน เธอก็รู้สึกใจกระตุกขึ้นมา จอนผมของผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้มีสีขาวประปรายอยู่

เธอจำได้ว่าผู้ชายคนนี้พึ่งจะอายุสามสิบกว่า ซึ่งเป็นช่วงวัยที่ดีที่สุดในชีวิต แต่ทำไมเขาถึงได้มีผมขาวขึ้นก่อนวัยล่ะ

ที่ลานจอดรถใต้ดิน หลังจากฮั่วเทียนหลันขึ้นรถแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็เดินขึ้นตามอย่างเชื่อฟัง

เขาไม่ได้เอ่ยพูดอะไรขึ้นมาจนกระทั่งถึงคฤหาสน์หยาง

รถหยุดเคลื่อนไหว ก่อนเธอจะเดินลงไป