โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 322

หยางหลิงรุ่ยหน้าแดง เธอรู้สึกเขินอาย แต่ผู้ชายคนนี้เหมือนกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย

“คุณหนูหยาง ให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย ตอบคำถามผมดีๆ!”

ฮั่วเทียนหลันเอนตัวลง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็จะแนบกับใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยอยู่แล้ว “ถ้าครั้งนี้ยังตอบไม่ดีอีกหละก็ ฉันจะ.....”

คำพูดต่อจากนั้น เขาไม่ได้พูดมันออกมา

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนฉลาด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่เธอก็สามารถรับรู้ได้

หยางหลิงรุ่ยตั่วสั่น เธอรีบยื่นมือออกไปปิดหน้า เพื่อแยกลมหายใจทั้งสองออกจากกัน

“คุณ คนไม่มีเหตุผล!”

“ สาม สอง ......” ฮั่วเทียนหลันเริ่มนับถอยหลัง

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่เขาอย่างขมขื่น ในที่สุดเธอก็ไม่กล้าทำตัวขวางทางลม และรีบพูดออกมาว่า “ฉัน ฉัน ฉันเป็นคนอยากมาเอง......”

เธอพูดติดๆขัดๆ

เธอไม่ได้อยากให้เขารู้ แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านผู้ชายคนนี้ได้

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องมาคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้

เธออยากมาด้วยกับพี่ของเธอสั่งให้มา มันต่างกันอย่างไร?

และเธอก็ไม่ได้มาเพราะเป็นห่วงเขา แต่มาเพราะถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตของเธอ

ฮั่วเทียนหลันมองหน้าหยางหลิงรุ่ยอยู่นาน เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ไม่เลว คำตอบนี้ ฉันพอใจมาก!”

เมื่อเธอมองไปที่ท่างของผู้ชายคนนี้ เธอก็รู้สึกคันเนื้อคันตัวขึ้นมา

“คุณฮั่วตอนนี้คุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว?” เธอพยายามใช้เหตุผลกับผู้ชายคนนี้ สิ่งที่เขาอยากให้เธอทำ เธอก็ทำไปแล้ว

ฮั่วเทียนหลันทำเป็นไม่ได้ยิน และเอามือข้างหนึ่งของเขาปัดไปที่แก้มของเธอเบาๆ

สัมผัสที่หยาบเล็กน้อยที่มือของชายคนนี้ ทำให้ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าดูด

เธอกลัวเขาจะทำอะไรมากกว่านี้ เธอจึงรีบพูดออกมาว่า “คุณฮั่ว ที่ฉันมาที่นี่ในวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะถาม!”

“อ่า เรื่องธุรกิจ?” ความรู้สึกอบอุ่นในตาของฮั่วเทียนหลันก็ค่อยๆจางหายไป เขาปล่อยหยางหลิงรุ่ยพร้อมพูดว่า “พูดมาสิ!”

หยางหลิงรุ่ยรีบลุกขึ้นและรักษาระยะห่างจากเขาหนึ่งเมตรเพื่อปลอดภัย

“คุณฮั่ว ทำไมคุณถึงพูดว่าเมื่อก่อนเราเคยรู้จักกัน?”

หยางหลิงรุ่ยตรวจสอบข้อมูลมาเป็นอย่างดี ภรรยาของฮั่วเทียนหลันคล้ายกับเธอมาก

แต่อย่างไรมันก็ไม่สามารถเป็นคนคนเดียวกันได้ และเธอยังไปพบข้อมูลลับที่ว่าภรรยาของเขาได้จากไปแล้ว

แต่ฮั่วเทียนหลันยังคงใส่แหวนเอาไว้

แต่เธอก็รู้ว่าเขานั้นยังไม่ได้แต่งงานใหม่

วิเคราะห์จากตรงนี้ฮั่วเทียนหลันคงรักผู้หญิงที่ชื่ออันหรันมาก

และปัญหาอยู่ที่ หยางหลิงรุ่ยมีรูปร่างหน้าตาที่คล้ายกับอันหรันมากๆ แต่เธอก็คือเธอ อันหรันก็คืออันหรัน

ทำไมเขาต้องคิดว่าเธอเป็นอันหรันด้วย?

และเขายังจูบเธอทั้งๆที่เธอไม่ยินยอม แตะเนื้อต้องตัวเธอตามใจชอบ ซื้อเสื้อผ้ามาให้แถมมยังซื้อสร้อยคอให้อีก

เธอเคยบอกเขาไปแล้วว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาตามหา

แต่เขาก็ยังคงมายุ่งวุ่นวายกับเธอ เพียงเพราะเหตุผลนี้

ผู้ชายคนนี้ เกรงว่ากำลังจะแกล้งเธออยู่!

หยางหลิงรุ่ยคิดอยู่นาน ในที่สุดเธอก็พบกุญแจสำคัญของปัญหา

แววตาที่มีความความหวังเล็กน้อย ก็เย็นชาขึ้นทันที

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เหมือนกับว่าเขากำลังนึกอะไรอยู่ ไม่นานเขาก็พูดออกมาว่า “ฉันเห็นเธอครั้งแรก ก็รู้ว่าเธอเป็นเขา”

รักแรกพบ?

คำพูดสามพยางค์นี้ผุดขึ้นมาให้หัวของหยางหลิงรุ่ย

ได้โปรดเถอะ ตอนนี้ทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว แต่ทำไมยังใช้ข้อแก้ตัวที่เป็นเด็กๆอยู่ได้?

“คุณฮั่ว แต่ในตอนที่ฉันเจอคุณครั้งแรก ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”

“ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร วันนี้ฉันจะบอกกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่ใช่อันหรัน ฉันคือหยางหลิงรุ่ย และหวังว่าคุณฮั่วจะไม่มารบกวนฉันอีกในอนาคต”

หยางหลิงรุ่ยก็ไม่เข้าใจว่าเธอกล้าพูดออกไปแบบนั้นได้อย่างไร

พอพูดจบ เธอก็เตรียมที่จะกลับ

แต่เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เธออยากจะเปิดประตูแต่ดันเปิดไม่ออก

เธอพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ประตูก็ไม่ขยับเลย จึงรู้ได้ทันทีว่าประตูถูกล็อคมาจากด้านนอก

หยางหลิงรุ่ยจึงโกรธขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักจบจักสิ้นเลยหรือไง?

หรือเขาคิดว่าเธอเป็นคนที่ไร้ความสามารถ จึงแกล้งเธอ?

เธอเดินเข้ามาหาฮั่วเทียนหลันด้วยความโกรธ “คุณฮั่ว คุณให้คนล็อกประตู นี่มันหมายความว่าไง?”

“ไม่อยากให้เธอไป”

“ทำไม?”

“เพราะฉันชอบตอนที่เธออยู่กับฉัน!”

คำพูดบอกความรู้สึกธรรมดาทั่วไปนี้ เขาไปถึงหูของหยางหลิงรุ่ยแล้ว

แต่วันนี้ไม่รู้ว่าทำไม่เมื่อเธอมองไปที่ดวงตาของเขา มันมีความเศร้าแฝงอยู่ข้างใน และนั่นทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว

เหมือนว่าเขาโดดเดียวมา เขาไม่ได้โกหกใช่ไหม?

“ฮั่วเทียนหลัน!” หยางหลิงรุ่ยตะโกนออกมา เพื่อขจัดจุดอ่อนในใจของเธอ

“คุณหนูหยางคิดว่าไง?” ฮั่วเทียนหลันคิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดไป

“นี่คุณ....” เธอยังไม่ทันพูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็โน้มตัวมาหาเธอ และใช้แขนโอบกอดไปที่เอวของเธอ

กว่าที่หยางหลิงรุ่ยจะรู้สึกตัว เธอก็ถูกลากขึ้นไปบนเตียงแล้ว

บนเตียงที่อบอุ่นและอุณหภูมิของผู้ชายคนนี้

หลังจากนั้นจุมพิตที่เร้าร้อนก็เกิดขึ้น

หยางหลิงรุ่ยอยากที่จะอ้าปากตะโกนออกมา แต่เธอก็ไม่สามารถตะโกนออกมาได้

ผู้ชายคนนี้กดแขนและขาของเธอเอาไว้หมดแล้ว

เรี่ยวแรงที่ไม่สามารถต่อกรได้ เอาความสวยงามของร่างกายเธอไป

จุมพิตของฮั่วเทียนหลัน ติดอยู่ที่ริมฝีปาก ใบหน้า และลำคอของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยอยากที่จะตะโกนออกไป แต่เธอก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้

เธอกัดปากของเธอไว้ ไม่กล้าที่จะเปิดออกมาอีก

เนื่องจากเธอกลัวว่าเมื่อเธออ้าปากเพื่อจะเรียกให้คนมาช่วย เธอก็จะถูกจูบอีก

ฮั่วเทียนหลันเล่นกับร่างกายของผู้หญิงคนนี้อย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าเธอจะจำเขาได้หรือไม่ มันไม่สำคัญ

เพียงแค่ทำให้เธอคุ้นชิน ทำให้เธอรู้ว่า เธอเป็นผู้หญิงของเขา

ไม่รู้ว่าจะยังไง? เป็นคนแปลกหน้าแล้วยังไง?

ทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

เขามองไปที่ดวงตาของเธอ

มีความรู้สึกต่อต้านในดวงตาของเธอ และมีความโกรธที่ลุกโชนจาง ๆ

เขาไม่ชอบดวงตาแบบนั้น

ผู้หญิงคนนี้สลักชื่อเธอไว้ในดวงใจของเขา แต่เธอกลับจากไป

หลังจากที่เธอจากเขาไปสองปี ฟ้าเบื้องบนรู้ว่าเขาผ่านคืนวันเหล่านั้นมาได้อย่างไร

เขาเดินทางไปทั่วโลกเพื่อตามหาเธอ

สุดท้ายเมื่อหาเธอเจอ ก็รู้ว่าชีวิตของเธอไม่ได้ลำบาก และยังมีแฟนใหม่ที่ชื่อจางรัน

เขาหาข้อมูลทุกอย่างของเธอ และรู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนมีแผนที่จะแต่งงาน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ความโกรธในใจของเขาก็เผาผลาญเหตุผลของเขาไปจนหมด

ความบ้าคลั่งของฮั่วเทียนหลัน ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกลัว

จูบของเขาแนบไปทั่วร่างกายของเธอ

และเสื้อผ้าของเธอก็ถูกดึงขาดอย่างรุนแรง

ความบ้าคลั่งที่ไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาทำให้ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยเป็นสีแดง เธอดิ้นรนจนหมดแรง

“ฮั่วเทียนหลัน ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ......”

แต่ว่ายิ่งเธอต่อต้านมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไปกระตุ้นแรงปรารถนาของฮั่วเทียนหลันมากขึ้นเท่านั้น

การกระทำของเขา แสดงถึงความต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกได้ว่า ถ้าเธอไม่ตะโกนเรียกใครสักคนให้มาช่วย เกรงว่าวันนี้เธอคงจะเสียความบริสุทธิ์ไป

ในตอนที่ฮั่วเทียนหลันปล่อยริมฝีปากของเธอ เธอก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย! หยางเทียน หยางเทียน....”

หยางหลิงรุ่ยกลัวมาก กลัวจนอธิบายไม่ถูก

ร่างกายของฮั่วเทียนหลันสั่นเทา เขามองเห็นดวงตาที่ไร้เดียงสา และหวาดกลัวที่อยู่ตรงหน้าเขา รวมถึงร่างกายที่หดลงอย่างไม่รู้ตัว

สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นกลัว

ความปรารถนาที่ท่วมท้นในใจของเขาสงบลงอย่างช้าๆ

เขาต้องการพิชิตใจเธอ แต่ไม่ใช่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้

เขาปล่อยเธอ หลุดจากการควบคุมของเขา หยางหลิงรุ่ยหดตัวลงที่ปลายเตียงเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดกลัว

“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ....”

ตัวของเธอสั่น และภาพเหล่านั่นเหมือนกับว่าจะไปกระตุ้นความทรงจำบางอย่างของเธอ

กาลครั้งหนึ่งดูเหมือนเธอเคยจะดิ้นรนในความสิ้นหวังเช่นนี้

จากนั้นก็มีคนเข้ามาช่วยเธอ

เธอพยายามนึกถึงใบหน้าของคนคนนั้น แต่จู่เธอก็ปวดหัวขึ้นมา ดวงตามืดมัว อดไม่ได้ที่จะใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าผากของตัวเองและตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง

หยางเทียนและบอดี้การ์ดได้ยินเสียง

พวกเขาวิ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว

แต่โจวหยวนก็ส่งสัญญาณด้วยสายตา ให้บอดี้การ์ดหลายสิบคนเข้ามาขวางไว้

“หลบไป!” หยางเทียนพูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น และมือของเขาล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าเพื่อหยิบของบางอย่าง

โจวหยวนส่ายหน้า พูดเสียงต่ำว่า “หยางเทียน คุณไม่ต้องกังวล ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณหนูหยางหรอก แค่ท่านประธานฮั่วของพวกเราเล่าเรื่องราวในอดีตให้เธอฟังเพื่อที่จะกระตุ้นความทรงจำของเธอแค่นั้นเอง”

“หลบไปให้พ้น!” หยางเทียนไม่กล้าเสี่ยงกับความปลอดภัยของหยางหลิงรุ่ย เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบปืนออกมาจากกระเป๋าและจ่อไปที่หัวของโจวหยวน

โจวหยวนหัวเราะอย่างเยือกเย็น โบกมือ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกประหม่าจึงชักปืนออกมา และเขาก็พูดกับบอดี้การ์ดที่อยู่อบๆว่า “อย่ายิง เขาก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น!”

“นายดูเอาเองละกันว่าฉันได้ล้อเล่นไหม หลบไป!” ดูเหมือนหยางเทียนจะเตือนเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าโจวหยวนยังคงชวางทางของเขาหละก็ เขาจะยิง

แต่จู่ๆก็มีกระแสไฟฟ้าแรงดันสูงเขามาช๊อตที่ด้านหลังของเขา

ร่างกายของหยางเทียนสั่นสะท้าน เขาหมดสติไป และล้มลงอยู่ข้างๆบอดี้การ์ดของกลุ่มฟาเรนไฮต์

คนที่ช่วยคนนี้ แอบมาจากด้านหลัง!

เมื่อแก้ปัญหาของหยางเทียนแล้ว ผู้คุ้มกันที่เหลือก็ถูกพาตัวไป

ทั้งสองถูกหามไปที่ห้องเอนกประสงค์ชั้นล่างและถูกขังไว้ โจวหยวนหันไปทางห้องของผู้ป่วยและตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “ท่านประธาน พวกเราทำเต็มที่แล้ว จงคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ดี!”