โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 323
ในห้องผู้ป่วย ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเต็มไปด้วยความผิดหวัง
ความโศกเศร้ามากกว่าความตาย เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจคำพูดเหล่านี้มาก่อน
สุดท้ายในความคิดของเขา เขายังไม่ได้แก้ไขปัญหานี้อย่างสุดความสามารถ
แต่หลังจากที่เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ เขาก็รู้ว่าเขามีความสุขเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของเธอ เพราะการที่เธอขมวดคิ้วมันสามารถบ่งบอกได้หลากหลายอารมณ์
เสียงที่อ้อนวอนในท่าทางที่เย็นชาของเขา เหมือนกับว่ากำลังพิสูจน์อะไรบางอย่าง
“หยางหลิงรุ่ย ฉันขอถามอะไรเธอสักเรื่องได้ไหม?”
“ฉันไม่อยากฟัง คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง!”
หยางหลิงรุ่ยได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้านนอก ในใจของเธอรู้ดีว่าไม่มีใครจะมาช่วยเธอได้
แต่ฮั่วเทียนหลันก็ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร และยังคงเดินหน้าต่อไป “ฉันจะถามคุณเป็นคำถามสุดท้าย จริงหรือไม่ที่คุณต้องการที่จะแต่งงานกับจางรัน?”
ประโยคนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้าน
แต่งงานกับจางรัน? ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงถามคำถามนี้ออกมา?
เป็นไปได้ไหมว่าความขี้น้อยใจของตัว จึงทำให้มันเป็นความรักที่ไร้สาระ?
เธอเงยหน้าขึ้นมามองตาของเขา
ดวงตาของเขามืดมน เหมือนหลุมลึกที่กำลังดูดซับความกล้าหาญทั้งหมดของเธอ
หัวใจของเธอเต้นแรงและหายใจค่อนข้างลำบาก
แม้แต่แรงที่จะตอบคำถามก็ไม่มี
“คุณฮั่ว นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ!”
คำตอบของเธอ ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิดหวัง
“เรื่องส่วนตัว? แล้วถ้าหากฉันอยากรู้หละ?” ความโกรธของฮั่วเทียนหลันแทบจะเผาผลาญเหตุผลทั้งหมดของเขา เขาลงมาจากเตียงและเดินเข้าไปหาหยางหลิงรุ่ย ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก
“คุณจะทำอะไร? จะทำอะไร! คุณฮั่ว อย่าเข้ามานะ ถ้าคุณยังกล้ารังแกฉันอีกหละก็ พี่ชายฉันไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่!” ถึงแม่เธอจะรู้ว่าคำขู่ของเธอไม่มีผลกับฮั่วเทียนหลัน
แต่ว่าตอนนี้ หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่หาข้ออ้างเพื่อมาช่วยชีวิตของตัวเอง
ฮั่วเทียนหลันยืนอยู่ข้างๆหยางหลิงรุ่ย ระยะห่างของเขาทั้งสองแค่ 10 เซนติเมตร
เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังจ้องตากัน แต่ดวงตาของเขามองไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น แต่ในดวงตาของเธอไม่มีอะไรนอกจากความกลัว
“หยางหลิงรุ่ย ชีวิตนี้ เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉันเท่านั้น!”
ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปเพื่อที่จะสัมผัสใบหน้าของเธอ
“อันหรัน เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ?”
แต่หยางหลิงรุ่ยก็พยายามหดตัว เพื่อหลบการกระทำที่อ่อนโยนของเขา
“ฮั่วเทียนหลัน ฉันไม่ใช่อันหรันที่คุณพูดถึง ฉันคือหยางหลิงรุ่ย หยางหลิงรุ่ย!”
หยางหลิงรุ่ยเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ควรจะไปตรวจสมองดูบ้าง
ถ้าเธอยังถูกเขาทำแบบนี้กับเธอ ทำอะไรบ้าบอขนาดนี้ด้วย หัวใจของเธอคงจะพังทลายไม่ช้าก็เร็ว
“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด เธอคืออันหรัน เป็นผู้หญิงของฉัน เธอจำจางรันได้ แต่ทำไมถึงลืมฉัน!”
เมื่อเห็นความรู้สึกที่แท้จริงจากดวงตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หยางหลิงรุ่ยกำมือทั้งสองข้างของเธอ และค่อยๆบีบนิ้ว
ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกปวดใจขึ้นมา
หรือว่าเธอจะเป็นอันหรันจริงๆ?
ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวเอง
แต่วินาทีต่อมา เธอก็ทิ้งความคิดนั้นไปเสียแล้ว
เธอจะเป็นอันหรันไปได้อย่างไร ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เรื่องของชิงหรงจะอธิบายอย่างไร?
ฮั่วเทียนหลัน มีลูกสาวแค่คนเดียว เหมือนจะชื่อว่าลั่นลาน?
และตัวตนของเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนนั้นอย่างสิ้นเชิง
“คุณฮั่ว คุณเข้าใจผิดแล้วจริงๆ ขอร้องหละ ปล่อยฉันไปเถอะ?”
หยางหลิงรุ่ยแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองไปที่หน้าจอด้วยความรวดเร็ว และเปิดวีแชท เธอพิมพ์ลงไปว่า “ช่วยด้วย!”
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หน้าอันไร้ความรู้สึกของเธอ
“อ่า คุณสงสัยในคำอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่าของตัวเองไหม?”
“อันหรัน ถ้าหากใจของเธอเปลี่ยนไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นหละก็”
“ฉันฮั่วเทียนหลัน สิ่งเดียวที่จะมอบให้ผู้ชายคนนั้นคือความตาย!”
ฮั่วเทียนหลันพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ตรวสอบข้อมูลของจางรันให้ฉันเดี๋ยวนี้....”
เมื่อหยางหลิงรุ่ยได้ยินแบบนั้น เธอตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
ผู้ชายคนนี้จะจัดการกับจางรัน?
เธอดูจังหวะเวลา จากนั้นแย่งโทรศัพท์ในมือของผู้ชายคนนั้น และรีบวางสายลง จากนั้นโยนไปที่เตียงพร้อมพูดว่า “ฮั่วเทียนหลัน คุณจะจบไม่จบ? วันนี้ฉันจะบอกให้คุณรู้ไว้ จางรันเป็นแฟนของฉัน เราได้พูดคุยกันเกี่ยวกับการแต่งงาน และงานแต่งงานนนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลยแม้แต่น้อย!”
คำพูดยาว ๆ ราวกับลูกศรที่แหลมคมพุ่งเข้าใส่หัวใจของฮั่วเทียนหลันอย่างรุนแรง
ฮั่วเทียนหลันเม้มปาก ความเศร้าในดวงตาของเขาก็ค่อยๆแสดงออกมาให้เห็น
แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ทุกอย่างก็ดูเหมือนเป็นปกติ
“ฉันไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของพวกคุณ!”
“อ่า ที่นี่คือออสเตรเลีย ไม่ใช่ประเทศจีน คุณไม่ได้มีมือและเท้าอยู่ทุกที่” หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ และความโกรธในใจของเธอก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป
ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริงๆ และเขาก็ล้ำมาในเส้นเขตของเธอ
ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาและเข้ามาใกล้หยางหลิงรุ่ยอีกครั้ง
ระยะห่างของพวกเขาทั้งสองใกล้ขึ้นเรื่องๆ หยางหลิงรุ่ยไม่มีที่ให้หลบแล้ว แต่เธอก็ถูกกดดันจนไม่กล้าหายใจ
เธอกลัวว่าริมฝีปากทั้งสองจะสัมผัสกันอีกครั้ง
ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมา จับมือของเธอมาไว้ที่หน้าอกของตัวเอง
หัวใจที่เต้นแรงของเขา ดูเหมือนจะสะท้อนกับร่างกายของหยางหลิงรุ่ย ตึก ตึก ตึก.....
ในตอนนั้นทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกไม่เข้าในผู้ชายคนนี้
“หัวใจดวงนี้ของฉัน มีแต่เธอ!”
คำพูดของเขา ส่งผ่านฝ่ามือ ผ่านเส้นเลือด และตรงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจเธอ
เธอมองไปที่เขาอย่างเหม่อลอย และลืมความโกรธไปหมดสิ้น
ผู้ชายคนนี้รักเธอขนาดนั้นเลยหรอ?
หรือพูดเป็นนัยว่า เขาผู้หญิงที่ชื่ออันหรันมากขนาดนี้เลยหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง