โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 323

ในห้องผู้ป่วย ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ความโศกเศร้ามากกว่าความตาย เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจคำพูดเหล่านี้มาก่อน

สุดท้ายในความคิดของเขา เขายังไม่ได้แก้ไขปัญหานี้อย่างสุดความสามารถ

แต่หลังจากที่เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ เขาก็รู้ว่าเขามีความสุขเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของเธอ เพราะการที่เธอขมวดคิ้วมันสามารถบ่งบอกได้หลากหลายอารมณ์

เสียงที่อ้อนวอนในท่าทางที่เย็นชาของเขา เหมือนกับว่ากำลังพิสูจน์อะไรบางอย่าง

“หยางหลิงรุ่ย ฉันขอถามอะไรเธอสักเรื่องได้ไหม?”

“ฉันไม่อยากฟัง คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง!”

หยางหลิงรุ่ยได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้านนอก ในใจของเธอรู้ดีว่าไม่มีใครจะมาช่วยเธอได้

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร และยังคงเดินหน้าต่อไป “ฉันจะถามคุณเป็นคำถามสุดท้าย จริงหรือไม่ที่คุณต้องการที่จะแต่งงานกับจางรัน?”

ประโยคนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้าน

แต่งงานกับจางรัน? ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงถามคำถามนี้ออกมา?

เป็นไปได้ไหมว่าความขี้น้อยใจของตัว จึงทำให้มันเป็นความรักที่ไร้สาระ?

เธอเงยหน้าขึ้นมามองตาของเขา

ดวงตาของเขามืดมน เหมือนหลุมลึกที่กำลังดูดซับความกล้าหาญทั้งหมดของเธอ

หัวใจของเธอเต้นแรงและหายใจค่อนข้างลำบาก

แม้แต่แรงที่จะตอบคำถามก็ไม่มี

“คุณฮั่ว นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ!”

คำตอบของเธอ ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิดหวัง

“เรื่องส่วนตัว? แล้วถ้าหากฉันอยากรู้หละ?” ความโกรธของฮั่วเทียนหลันแทบจะเผาผลาญเหตุผลทั้งหมดของเขา เขาลงมาจากเตียงและเดินเข้าไปหาหยางหลิงรุ่ย ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก

“คุณจะทำอะไร? จะทำอะไร! คุณฮั่ว อย่าเข้ามานะ ถ้าคุณยังกล้ารังแกฉันอีกหละก็ พี่ชายฉันไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่!” ถึงแม่เธอจะรู้ว่าคำขู่ของเธอไม่มีผลกับฮั่วเทียนหลัน

แต่ว่าตอนนี้ หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่หาข้ออ้างเพื่อมาช่วยชีวิตของตัวเอง

ฮั่วเทียนหลันยืนอยู่ข้างๆหยางหลิงรุ่ย ระยะห่างของเขาทั้งสองแค่ 10 เซนติเมตร

เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังจ้องตากัน แต่ดวงตาของเขามองไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น แต่ในดวงตาของเธอไม่มีอะไรนอกจากความกลัว

“หยางหลิงรุ่ย ชีวิตนี้ เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉันเท่านั้น!”

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปเพื่อที่จะสัมผัสใบหน้าของเธอ

“อันหรัน เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ?”

แต่หยางหลิงรุ่ยก็พยายามหดตัว เพื่อหลบการกระทำที่อ่อนโยนของเขา

“ฮั่วเทียนหลัน ฉันไม่ใช่อันหรันที่คุณพูดถึง ฉันคือหยางหลิงรุ่ย หยางหลิงรุ่ย!”

หยางหลิงรุ่ยเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ควรจะไปตรวจสมองดูบ้าง

ถ้าเธอยังถูกเขาทำแบบนี้กับเธอ ทำอะไรบ้าบอขนาดนี้ด้วย หัวใจของเธอคงจะพังทลายไม่ช้าก็เร็ว

“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด เธอคืออันหรัน เป็นผู้หญิงของฉัน เธอจำจางรันได้ แต่ทำไมถึงลืมฉัน!”

เมื่อเห็นความรู้สึกที่แท้จริงจากดวงตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หยางหลิงรุ่ยกำมือทั้งสองข้างของเธอ และค่อยๆบีบนิ้ว

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกปวดใจขึ้นมา

หรือว่าเธอจะเป็นอันหรันจริงๆ?

ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวเอง

แต่วินาทีต่อมา เธอก็ทิ้งความคิดนั้นไปเสียแล้ว

เธอจะเป็นอันหรันไปได้อย่างไร ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เรื่องของชิงหรงจะอธิบายอย่างไร?

ฮั่วเทียนหลัน มีลูกสาวแค่คนเดียว เหมือนจะชื่อว่าลั่นลาน?

และตัวตนของเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนนั้นอย่างสิ้นเชิง

“คุณฮั่ว คุณเข้าใจผิดแล้วจริงๆ ขอร้องหละ ปล่อยฉันไปเถอะ?”

หยางหลิงรุ่ยแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองไปที่หน้าจอด้วยความรวดเร็ว และเปิดวีแชท เธอพิมพ์ลงไปว่า “ช่วยด้วย!”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หน้าอันไร้ความรู้สึกของเธอ

“อ่า คุณสงสัยในคำอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่าของตัวเองไหม?”

“อันหรัน ถ้าหากใจของเธอเปลี่ยนไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นหละก็”

“ฉันฮั่วเทียนหลัน สิ่งเดียวที่จะมอบให้ผู้ชายคนนั้นคือความตาย!”

ฮั่วเทียนหลันพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ตรวสอบข้อมูลของจางรันให้ฉันเดี๋ยวนี้....”

เมื่อหยางหลิงรุ่ยได้ยินแบบนั้น เธอตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนี้จะจัดการกับจางรัน?

เธอดูจังหวะเวลา จากนั้นแย่งโทรศัพท์ในมือของผู้ชายคนนั้น และรีบวางสายลง จากนั้นโยนไปที่เตียงพร้อมพูดว่า “ฮั่วเทียนหลัน คุณจะจบไม่จบ? วันนี้ฉันจะบอกให้คุณรู้ไว้ จางรันเป็นแฟนของฉัน เราได้พูดคุยกันเกี่ยวกับการแต่งงาน และงานแต่งงานนนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลยแม้แต่น้อย!”

คำพูดยาว ๆ ราวกับลูกศรที่แหลมคมพุ่งเข้าใส่หัวใจของฮั่วเทียนหลันอย่างรุนแรง

ฮั่วเทียนหลันเม้มปาก ความเศร้าในดวงตาของเขาก็ค่อยๆแสดงออกมาให้เห็น

แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ทุกอย่างก็ดูเหมือนเป็นปกติ

“ฉันไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของพวกคุณ!”

“อ่า ที่นี่คือออสเตรเลีย ไม่ใช่ประเทศจีน คุณไม่ได้มีมือและเท้าอยู่ทุกที่” หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ และความโกรธในใจของเธอก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป

ผู้ชายคนนี้เผด็จการจริงๆ และเขาก็ล้ำมาในเส้นเขตของเธอ

ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาและเข้ามาใกล้หยางหลิงรุ่ยอีกครั้ง

ระยะห่างของพวกเขาทั้งสองใกล้ขึ้นเรื่องๆ หยางหลิงรุ่ยไม่มีที่ให้หลบแล้ว แต่เธอก็ถูกกดดันจนไม่กล้าหายใจ

เธอกลัวว่าริมฝีปากทั้งสองจะสัมผัสกันอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมา จับมือของเธอมาไว้ที่หน้าอกของตัวเอง

หัวใจที่เต้นแรงของเขา ดูเหมือนจะสะท้อนกับร่างกายของหยางหลิงรุ่ย ตึก ตึก ตึก.....

ในตอนนั้นทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกไม่เข้าในผู้ชายคนนี้

“หัวใจดวงนี้ของฉัน มีแต่เธอ!”

คำพูดของเขา ส่งผ่านฝ่ามือ ผ่านเส้นเลือด และตรงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจเธอ

เธอมองไปที่เขาอย่างเหม่อลอย และลืมความโกรธไปหมดสิ้น

ผู้ชายคนนี้รักเธอขนาดนั้นเลยหรอ?

หรือพูดเป็นนัยว่า เขาผู้หญิงที่ชื่ออันหรันมากขนาดนี้เลยหรอ?

“แต่ว่า คุณฮั่ว....” หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเคารพในความรักของเขา แต่ดูจากความน่าจะเป็นแล้ว ความรักดังกล่าวไม่ได้เป็นของเธอ

“ไม่มีอะไรต้องแต่! คุณหนูหยาง ไม่ว่าคุณจะใช่หรือไม่ใช่อันหรัน แต่ใจของฉันก็ตกเป็นของเธอแล้ว คุณเป็ผู้หญิงของฉันไม่ว่าจะเป็นหรือตาย บนโลกใบนี้ถ้ามีใครกล้ามายุ่งกับผู้หญิงของฮั่วเทียนหลันหละก็ ชีวิตของมันผู้นั้นจะไม่มีความสุข!”

คำพูดของผู้ชายคนนี้เข้าไปในส่วนลึกของจิตใจหยางหลิงรุ่ย

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ก้มศีรษะลงแบบเศร้าๆ และดึงมือออกมาจากอกของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันกดปุ่มที่หัวเตียง ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก และมีคนนำเอกสารเข้าให้

ฮั่วเทียนหลันรับเอกสารนั้นมาและวางไว้ตรงหน้าของหยางหลิงรุ่ย “เธอดูนี่!”

หยางหลิงรุ่ยหยิบเอกสารขึ้นมาดู เธอมักจะบอกว่าเธอมีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่จู่ๆมือของเธอก็สั่น

เธอไม่กล้าพร้อมกับไม่คิดจะเปิดมัน

ฉันกลัวว่าเมื่อเธออ่านข้อมูลนี้แล้ว ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เธอถือเอกสารเป็นเวลานานและในที่สุดก็วางกลับลงบนเตียง

มีความเงียบที่น่าอึดอัดในห้อง ละไม่นานก็มีแก้วน้ำยื่นมาตรงหน้าเธอ

“เราก็คุยกันมาตั้งนานแล้ว ดื่มน้ำสักหน่อย!” ฮั่วเทียนหลันพูดห้วนๆ แต่หยางหลิงรุ่ยก็ยังคงรู้สึกถึงความห่วงใยที่เขามีให้

เธอรับแก้วน้ำนั้นมา จากนั้นจิบเพื่อทำให้ปากของเธอชุ่มชื้นขึ้น

“ถ้าเธอไม่อยากดูมัน งั้นฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง!”

ฮั่วเทียนหลันคุ้นเคยกับข้อมูลในเอกสารนี้ดี

“ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุใกล้ๆกับสนามบิน เธอถูกหยางหยวนพาตัวไปส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้นก็ถูกทำการผ่าตัดอยู่หลายครั้งเพื่อที่จะรักษาชีวิตของเธอ จากนั้นเธอก็ถูกย้ายไปโรงพยาบาลต่างประเทศเพื่อเข้ารับการรักษาต่อ ส่วนศพที่อยู่ในที่เกิดเหตุนั้นมีคนเจตนาจัดฉากขึ้น......”

ฮั่วเทียนหลันยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหยางหลิงรุ่ยขัดไว้ก่อน

“คุณฮั่ว เจตนาจัดฉากอะไร? ไม่แน่ว่าศพนั้นอาจจะเป็นศพของภรรยาคุณจริงๆก็ได้”

สิ่งที่เธอพูดออกมา เหมือนกับเรื่องตลกของฮั่วเทียนหลัน

เขาดึงกระดาษสองแผ่นออกมาจากแฟ้ม และยื่นมันไปให้หยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยใช้สายตามองไปที่เอกสารอย่างละเอียด เมื่อเห็นผลตรวจ DNA เธอก็ตกใจ

ผลการตรวจ DNA ออกมาว่า เถ้ากระดูกที่ส่งตรวจกับ DNA ของอันหรันไม่ตรงกัน

หยางหลิงรุ่ยคาดเดาเนื้อหาของภาพถัดไปได้อย่างคร่าวๆทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปคว้ารายงานผลการตรวจ DNA แล้วฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

เธอไม่อยากเห็นผลตรวจหน้าต่อไปแล้ว ตอนนี้ชีวิตของเธอก็ดีอยู่แล้ว มีชิงหรง มีพี่รอง มีพี่สะใภ้ มีจางรัน เธอมีความสุขมากๆ

แต่ผู้ชายคนนี้กลับมาบอกเธอว่าเธอลืมเรื่องราวในอดีต แล้วทำไมเธอถึงลืมได้หละ?

หรือว่าชีวิตที่ผ่านมาของเธอมันไม่น่าจดจำ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะลืมมัน?

“ขอโทษคะคุณฮั่ว ฉันเผลอฉีกมันไปแล้ว”

“ไม่เป็นไรฉันยังมีมันอีก!”

ภายใต้ดวงตาที่ตกตะลึงของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันหยิบเอกสารตรวจ DNA ออกมาอีก 6 ฉบับ

เนื้อหาที่เหมือนกัน และเขาก็พร้อมที่จะเปิดไปหน้าถัดไป

หน้าที่สองแสดงให้เห็นถึงเส้นผมของผู้ส่งตรวจมีผลเหมือนกับอันหรัน

ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยไม่รู้ว่าเธอจะกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลหยางอย่างไร

เธอปวดหัวไปหมดแล้ว สมองของเธอเต็มไปด้วยผลการตรวจที่ผู้ชายคนนี้เอามาให้เธอดู

เป็นของคนคนเดียวกัน......

หรือว่าเธอจะเป็นอันหรันจริงๆ?

และยังมีคำพูดของเขาที่ออกมาว่า ในใจของเขามีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น!

ในใจของเธอตอนนี้เหมือนมีคนสองคนกำลังโต้เถียงกันไม่หยุด

A บอกว่า “เขากำลังหลอกเธออยู่ ทุกอย่างที่เขาพูดมามันไม่จริง เขาแค่คิดว่าเธอหน้าตาเหมือนอันหรันดังนั้นเขาจึงเข้ามาคุยกับเธอ แต่ถ้าเกิดเขารู้สึกเบื่อขึ้นมา เขาจะต้องทิ้งเธอไปแน่!”

B บอกว่า “เขาได้จัดการธุรกิจของฟาเรนไฮต์ในออสเตรเลียเรียบร้อยแล้ว แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมกลับไป เธอไม่รู้หรือไง? ที่เขาทำอยู่ก็เพื่อเธอ เขาจะพาเธอกลับบ้าน เธอก็คืออันหรัน ผู้หญิงที่อยู่ในใจของเขาตลอดเวลา เชื่อเขาเถอะ ไปกับเขา และเขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี!”

.......

ดูเหมือนหนึ่งคนจะต่อต้าน และอีกคนจะเห็นด้วย ทั้งสองคนทะเลาะกันอยู่ในหัวสมองของเธอ และดูเหมือนมันจะไม่มีที่สิ้นสุด

เธอนอนไม่หลับ เธออยากลุกขึ้นมาดูชิงหรง แต่ก็กลัวจะไปรบกวนการนอนของเธอ

แต่หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันเข้ามา ชีวิตของเธอก็เริ่มยุ่งเหยิง

เมื่อก่อนชีวิตของเธอก็มีจุดสำคัญแค่สามที่

คฤหาสน์ของตระกูลหยาง คฤหาสน์ของตระกูลจาง และโรงเรียน

แล้วตอนนี้หละ?

ฮั่วเทียนหลัน ฮั่วเทียนหลัน ฮั่วเทียนหลัน....

ผู้ชายคนนี้เหมือนฝันร้ายคอยปกคลุมหัวใจของเธอตลอดเวลา

ดูเหมือนตอนนี้เธอจะทำใจได้แล้ว เธอลุกขึ้นไปเปิดไฟ และดูเหมือนว่าตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว

เธอเปลี่ยนชุด จากนั้นเดินลงไปที่ห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์

เคาะประตูแล้วพี่เลี้ยงก็เปิดประตู

“มีเรื่องอะไรหรอคะ?”

“ป้าหยาง พี่ใหญ่ นอนหรือยัง?” หยางหลิงรุ่ยถามเบาๆ

พี่เลี้ยงส่ายหน้า ชี้ไปทางห้องอ่านหนังสือที่กำลังเปิดไฟอยู่ “คุณหญิงนอนไปแล้ว แต่คุณท่านยังทำงานอยู่ในห้องอ่านหนังสือ”

หยางหลิงรุ่ยตอบ อืม และค่อยๆเดินขึ้นไปที่ห้องนั้น

ตอนนี้ชิงหรงนอนหลับอยู่กับพี่สะใภ้ เธอเป็นคนที่ตื่นง่ายมากดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงกลัวจะไปทำให้เธอตื่น

เมื่อเดินมาถึงห้องอ่านหนังสือ เธอค่อยๆบิดลูกบิดประตู และหลังจากที่พบว่าประตูไม่ได้ล็อก เธอก็ผลักมันเข้าไป

หยางหยวนเงยหน้าขึ้น เขาไม่ได้ตกใจแต่เขากลับรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “มาที่นี่ดึกขนาดนี้ นอนไม่หลับหรอ?”

“ค่ะ” หยางหลิงรุ่ยตอบไปเบาๆ หยางหยวนกำลังยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่าง คอมพิวเตอร์ แผ่นซีดี แป้นพิมพ์กระจัดกระจายไปทั่ว

เธอปิดประตู และรอพี่ใหญ่ทำธุระจนเสร็จ

หยางหยวนไม่รู้ว่าหยางหลิงรุ่ยมาที่นี่ทำไม และเรื่องของหยางเทียนที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาก็รู้แล้ว

แต่หยางเทียนก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร และฟาเรนไฮต์ยังให้เงินกับบอดี้การ์ดทั้งสองคนอีก 5 ล้านบาทเพื่อเป็นค่าชดเชย

เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร หยางหยวนไม่ได้คิดจะไปหาเรื่อง

หลังจากที่เขาแสดงความคิดเห็นกับแผนความร่วมมือที่ลูกน้องส่งมาให้เสร็จ เขาก็ปิดคอมฯ

“พี่ใหญ่ พี่เสร็จงานแล้วหรอ?”

“อ่า”

“ฉันมีเรื่องอยากจะถามพี่สักหน่อย”

“ถามมา!”