โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 333

“คุณฮั่ว ฉันขอย้ำอีกครั้งว่าที่ฉันมาที่นี่ฉันแค่ต้องการที่จะขอบคุณคุณเท่านั้น เรื่องชีวิตส่วนตัวของคุณก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันและฉันก็ไม่ได้สนใจมันด้วย” ชายคนนี้ยังคงไม่ยอมปล่อย หยางหลิงรุ่ยทำได้เพียงระงับความโมโหไว้ในใจ เธอพูดอย่างราบเรียบ

“โอ้ ขอบคุณผมงั้นเหรอ” ฮั่วเทียนหลันประหลาดใจเล็กน้อย

แต่ในใจกลับเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว

“ขอบคุณที่วันนั้นคุณถ่ายเลือดให้กับจางรัน เพื่อช่วยชีวิตของเขา!”

ทันทีที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบ เธอก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิรอบตัวเธอลดลงถึงจุดเยือกแข็ง

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ดวงตาของฮั่วเทียนหลันmujราวกับมีความโกรธแค้นซ่อนเอาไว้อยู่และกำลังจะลุกไหม้

“คุณรู้ได้อย่างไร เพื่อเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ”

สีหน้าของผู้ชาย มันเปลี่ยนง่าย

หยางหลิงรุ่ยฟังน้ำเสียงของเขาออก ดูเหมือนว่าต้องการซักถามหาความรับผิดชอบต่อการรั่วไหลของข้อมูลผู้ป่วยกับทางโรงพยาบาล

เธอรีบพูดขึ้น：“คุณฮั่วคะ นี่ไม่เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาล ฉันหาด้วยตัวของฉันเอง คุณช่วยชีวิตเพื่อนของฉัน และฉันก็ต้องขอบคุณคุณอย่างแน่นอน สำหรับคุณอาจจะเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กๆ แต่สำหรับฉันแล้วฉันจะจดจำบุญคุณครั้งนี้ไปตลอดชีวิต”

เรื่องเล็กงั้นเหรอ

ฮั่วเทียนหลันกำหมัดแน่น ตัวเองเกือบจะตายให้กับเรื่องเล็กน้อยที่ผู้หญิงคนนี้พูด！

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำพูดง่าย ๆ เช่นนี้ของเธองั้นหรือ

ฮั่วเทียนหลันปล่อยหยางหลิงรุ่ย แต่กลับขวางทางลงบันไดของเธอ：“คุณหยาง เชิญ”

หยางหลิงรุ่ยรู้ดีว่าตัวเองหนีไม่พ้นจากการบงการของฮั่วเทียนหลันง่าย ๆ ก็เลยเดินไปนั่งบนโซฟาในห้องหนังสือของเขา

ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้า เพื่อเทกาแฟให้เธอและนั่งลงข้าง ๆ เธอ

เขาเข้ามาใกล้มาก หยางหลิงรุ่ยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จึงขยับตัวเพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลัน

“คุณหยาง ในเมื่อคุณจะมาขอบคุณผม แล้วไหนความจริงใจของคุณล่ะ”

ความจริงใจ ความจริงใจอะไร

หยางหลิงรุ่ยตะลึงไปชั่วขณะ ในใจรู้สึกนึกรังเกียจผู้ชายคนนี้ขึ้นมา คนอะไรใจแคบได้ถึงเพียงนี้ เอาแต่หาผลประโยชน์กับเธอเสมอ

“ฉันนำของเยี่ยมมามากมาย ให้บอดี้การ์ดที่ยืนคุมที่หน้าประตูขนลงมาให้แล้ว”

“หึ......” ฮั่วเทียนหลันหัวเราะอย่างเหยียดหยาม

ผู้หญิงคนนี้ คิดว่าของเล็กน้อยนี่สามารถชดเชยได้เหรอ

“คุณหยางคิดแค่นี้ก็ได้เหรอ เอาสิ่งของมาวัดมูลค่า ถ้าอย่างนั้นผมก็สามารถเข้าใจว่าเพียงแค่คุณตั้งราคา ผมก็สามารถไปซื้อคุณมาจากบ้านหยางได้เลยงั้นสิ”

เมื่อได้ยินคำพูดหยาบคายของฮั่วเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยก็กระวนกระวายราวกับเป็นกระต่ายตื่นตูมขึ้นมาทันที

“คุณฮั่ว คุณหมายความว่ายังไง คนเราจะใช้เงินมาวัดมูลค่าได้อย่างไรกัน มันคนละเรื่องกันเลย！ ”

แต่ที่ทำให้เธอยิ่งโกรธก็คือ ความโกรธโมโหของเธอถูกฮั่วเทียนหลันมองข้ามและเมินเฉยไปแล้ว

“ความรู้สึกของคุณหยาง ก็คือความรู้สึกของผมในตอนนี้”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันเริ่มกดดันเข้ามา ทำให้หยางหลิงรุ่ยชะงักค้างพูดอะไรไม่ออก

อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่สามารถหักล้างหรือโต้แย้งได้ เขาว่ากันว่าผู้หญิงปากคอเราะร้าย แต่ฮั่วเทียนหลันกลับเก่งกาจกว่าเสียอีก

“ขอโทษค่ะคุณฮั่ว ฉันไม่ได้มีเจตนาเอาของเยี่ยมมาให้เพื่อชดใช้อย่างที่คุณเข้าใจ ถ้าหากคุณมีข้อเรียกร้องอะไรก็สามารถเสนอมาได้ หากฉันสามารถทำให้ได้ฉันก็จะทำให้อย่างแน่นอน ”

“อะไรก็ได้ใช่ไหม”

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน ทำให้ในใจหยางหลิงรุ่ยรู้สึกเครียดขึ้นเล็กน้อย เหมือนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนักเกิดขึ้นภายในใจ ผู้ชายคนนี้ กลัวว่าเขาจะมีความคิดอื่นเกิดขึ้นมา！

“ไม่ ......ไม่ใช่ แค่สิ่งที่ฉันทำได้ และถูกต้องเท่านั้น......” หยางหลิงรุ่ยพยายามที่จะแสดงความคิดของตัวเอง และพยายามให้คำพูดของตัวเองดูครอบคลุมไม่มีหาที่แทรกได้

ฮั่วเทียนหลันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ลักยิ้มสองข้างอันสวยงามอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลา เมื่อเห็นเข้าก็ทำให้หยางหลิงรุ่ยเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย

“ข้อเรียกร้องของผมเหมาะสมและชอบธรรม คุณหยางทำได้แน่นอน”

ในขณะที่พูด ฮั่วเทียนหลันก็ขยับตัวเข้าไปใกล้หยางหลิงรุ่ย ก่อนจะลุกขึ้นและใช้มือทั้งสองข้างยันโซฟากักตัวของหยางหลิงรุ่ยด้วยระยะประชิดที่แทบจะมีเพียงศูนย์

หยางหลิงรุ่ยหดอย่างสุดกำลัง ก่อนจะเอ่ย：“คุณฮั่ว ขอร้อง......”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ลมหายใจของผู้ชายตรงหน้าก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ ก่อนเขาจะกดริมฝีปากลงที่ปากนุ่ม ๆ ของเธอ

หยางหลิงรุ่ยร่างกายสั่นเทา แววตาของเธอประกายแสงสว่างวาบอย่างไม่อยากเชื่อ จากนั้นเธอใช้มือและเท้าดิ้นขัดขืนออกอย่างแรง

แต่ฮั่วเทียนหลันสามารถคาดเดาจากท่าทางของเธอได้ก่อน เขาใช้สองมือจับเข้าที่แขนทั้งสองข้างของเธอ และขาข้างหนึ่งก็ทับบนขาทั้งสองข้างของเธอไว้เรียบร้อย

การต่อสู้ของหยางหลิงรุ่ย กลับยิ่งเหมือนพยายามเพื่อที่จะเข้าใกล้ฮั่วเทียนหลัน ร่างกายแนบชิดเข้าหากันไร้ช่องวาง

เมื่อเผชิญหน้ากับการกระทำอันป่าเถื่อนของฮั่วเทียนหลัน สมองของหยางหลิงรุ่ยก็ว่างเปล่าขึ้นมา

เธออยากจะต่อต้าน แต่ร่างกายของเธอเหมือนกับมีกระแสไหลผ่านอย่างแผ่วเบาแทบจะไม่มีแรงพอที่จะสู้ได้

ชายคนนี้ คุ้นชินกับร่างกายเธอเหลือเกิน เพียงแค่ท่าทางหรือการกระทำง่ายๆ ก็ทำให้เธอถูกทำลายความสามารถในการต่อต้านในทันที เธอจึงทำได้เพียงจ้องมองไปที่ดวงตาสีดำทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า

ฮั่วเทียนหลันชิงจูบริมฝีปากของผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่รู้จักพอ ห้านาทีผ่านไปจนหยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ เขาจึงยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ

หยางหลิงรุ่ยเอนตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง เธอมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังยกยิ้มอย่างผู้ชนะ

บอกไม่ได้ว่าในใจอยู่ในอารมณ์ไหน เกลียด ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ หรือว่ารักงั้นเหรอ เหมือนกับถูกฝืนใจเสียมากกว่าอีก

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปข้างนอก ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า

“โอเค คุณหยาง คำขอบคุณของคุณผมได้รับมันแล้ว และก็พอใจมากด้วย”

หยางหลิงรุ่ยมองชายตรงหน้าอย่างโกรธแค้น ความภาคภูมิใจของเขาแทบจะเขียนไว้บนหน้า แต่นี่มันใช่คำขอบคุณของเธอที่ไหนกัน

มันชัดเจนแล้วว่าเขาบังคับฝืนใจเธอเพื่อให้ได้สิ่งนี้มาต่างหาก

ตอนนี้เธอยังคงไม่มีแรง หากว่าเธอสามารถยกแขนขึ้นมาได้ล่ะก็

เธออยากจะตบหน้าผู้ชายคนนั้นสักที สั่งสอนเขาสักหน่อย