โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 336

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่จางรันอย่างไม่วางตา ความรู้สึกในดวงตาของเขา แทบจะหลอมละลายความมุ่งมั่นในหัวใจของเธอไปหมด

เธอห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก พร้อมทั้งขบฟันแน่นเพื่อฝืนไม่ให้ตัวเองมองจางรันอีกต่อไป และในขณะเดียวกันก็ปล่อยมือของจางรันออก

จางรันกลับไปนั่งที่โซฟาดังเดิม ถึงแม้เขาจะนั่งตัวตรงเหมือนอย่างเคย แต่กลับให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาแก่ลงไปอีก10 กว่าปี

หลายครั้ง ความหวังที่ดับสลาย ก็สามารถทำลายจิตใจของคนได้

เขาไม่ได้ยินยอม แต่ก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธ

ที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่ต้องการให้หยางหลิงรุ่ยกลับไปทนทุกข์ทรมานอีกแล้ว

“หลิงรุ่ย เรื่องของฮั่วเทียนหลัน เธอ......”

เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหยางหลิงรุ่ยเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาก่อน

เธอดูเหมือนรีบร้อนจะอธิบาย ：“อารัน ที่ฉันพูดแบบนี้กับนายไม่ใช่เพราะฮั่วเทียนหลันนะ”

จางรันส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ："ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ว่าฉันอยากเตือนเธอสักหน่อย หวังว่าเธอจะฟังกัน”

“เธอจะอยู่กับใครก็ได้ ยกเว้นฮั่วเทียนหลันเพียงคนเดียว เขาเป็นเหมือนเหวลึก ที่สามารถทำให้เธอตกลงไปจนร่างกายและกระดูกแตกละเอียด”

ตอนที่ฮั่วเทียนหลันมาออสเตรเลีย จางรันได้วางแผนที่ชั่วร้ายที่สุดไว้เรียบร้อยแล้ว

การติดต่อระหว่างเขากับหยางหลิงรุ่ย หรือผ่านคนรอบข้างของเขา ก็ทำให้เขารู้มาตั้งนานแล้ว

แต่เขากลับทำเป็นเหมือนไม่รู้ไม่เห็นมาโดยตลอด

เขาไม่ต้องการให้เธอลำบาก สิ่งที่เขามอบให้เธอก็คืออิสรภาพ ไม่ใช่การใช้อำนาจของฮั่วเทียนหลัน

แม้กระนั้น เมื่อกี้เขาก็ยังมีความคิดว่า ที่หยางหลิงรุ่ยปฏิเสธที่จะคบกับเขาต่อ เป็นเพราะการบีบบังคับของฮั่วเทียนหลันด้วยหรือเปล่า

เธอช่างไร้เดียงสา ฮั่วเทียนหลันแค่ใช้กลเม็ดง่ายๆ ก็สามารถเล่นงานเธอได้

สำหรับจางรันแล้ว ผู้ชายคนนั้นจัดอยู่ในประเภทคนชั่วร้ายมาตลอด

ในปีนั้นเขาแต่งงานกับหยางหลิงรุ่ย แต่กลับปฏิบัติต่อเธอไม่ดีเลยสักนิด กลับกับเขายังทรมานและดูถูกเธอต่าง ๆ นานา ถ้าหากเธอไม่ถูกบีบบังคับจนถึงที่สุด แล้วเธอจะหนีไปทำไม

นอกจากนี้เขายังตรวจสอบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในปีนั้นอีกด้วย

คนขับรถคนนั้น ได้รับเงินมาจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นเงินที่คนของมู่เหว่ยโอนไปให้

หลังจากนั้น มู่เหว่ยก็ถูกฮั่วเทียนหลันปิดปากและเก็บเธอไว้ในเว็บมืด

หากไม่มีคำบ่งการของฮั่วเทียนหลัน มู่เหว่ยจะกล้าลงมือทำอะไรกับคนข้างตัวของเขาเช่นนั้นจริง ๆ เหรอ

ในขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็รู้สึกเกลียดตัวเองมาตลอด

เพราะเขารู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเงิน 5 แสนในปีนั้น หยางหลิงรุ่ยก็คงไม่มีทางรู้จักกับฮั่วเทียนหลันอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็คงจะไม่มีเรื่องราวต่าง ๆ ต่อจากนั้น

แต่โชคยังดีที่หยางหลิงรุ่ยยังมีชีวิตรอด และกลายเป็นหญิงสาวของบ้านตระกูลหยาง ผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นอย่างมีความสุข

จริง ๆ แล้วในใจของจางรันเกลียดฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีความสามารถพอที่จะสู้กับฮั่วเทียนหลันได้

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงไปครู่นึง ปกติจางรันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย และสิ่งที่เขาพูดมันก็มีเหตุผล

“นายเกลียดเขามากใช่ไหม” หยางหลิงรุ่ยถามขึ้นเสียงเบา

จางหรันพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ทำไมเหรอ” แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไม่แน่ใจตัวเองว่ารักหรือว่าเกลียดฮั่วเทียนหลัน

แต่เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมจางรันถึงได้รังเกียจฮั่วเทียนหลันนัก ทั้งที่เขาไม่ค่อยได้คบค้าสมาคมกับฮั่วเทียนหลันสักเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำ

“เพราะว่าเขาทำไม่ดีกับเธอไง”

“หือ? นายรู้ได้ยังไง หรือพวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ”

“อืม”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จางรันก็ไม่มีอะไรที่จะปิดบังอีกต่อไป

เรื่องที่หยางหลิงรุ่ยเข้าใจ แต่พอได้มาฟังจากปากของคนอื่นแล้ว มันกลับเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง

“นายช่วยเล่าถึงความสัมพันธ์ครั้งอดีตของฉันกับเขาให้ฟังหน่อยได้ไหม”

ถามแบบนี้ดูเหมือนจะมากเกินไป หยางหลิงรุ่ยจึงรีบเอ่ยขึ้น ：“ไม่อยากเล่า ก็ไม่เป็นไร”

“เหอะ มันก็ไม่มีอะไร”

จางรันราวกับกำลังจมอยู่กับเรื่องราวในอดีต ผ่านไปสักพักเขาถึงเอ่ยขึ้น ：“เธอเคยถูกเขาข่มขืน จนมีลูกกับเขา หลังจากนั้นก็หนีออกไปจากบ้านของเขา แต่เพราะถูกครอบครัวบีบบังคับเธอจึงต้องกลับมาแต่งงานกับเขา เขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิด แต่เธอกลับรักเขาสุดหัวใจ เขาไม่เคยทะนุถนอมเธอ เอาแต่ทำไม่ดีกับเธอ หลังจากนั้นเธอก็หนีไปอย่างท้อแท้และสิ้นหวัง ก่อนจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์......”

ในส่วนที่เหลือต่อจากนั้นจางรันไม่ได้เล่าต่อ แต่หยางหลิงรุ่ยก็พอรู้อยู่แล้ว

เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่มีใครเคยบอกกับเธอเรื่องที่เธอถูกข่มขืมและถูกบังคับ

มิน่าล่ะ ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา ถึงได้รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเช่นนั้น

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะหรี่ตาลงและเอ่ยขึ้นเสียงเบา：“นายยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ ฉันไม่รบกวนนายแล้ว”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นทันที

อาจจะเป็นเพราะนั่งนานไปหน่อย ร่างกายของเธอจึงโยกไปโยกมาจนเกือบจะล้ม โชคดีที่ยังจับโซฟาไว้ได้

จางรันลุกขึ้นเพื่อจะช่วยประคองเธอ แต่เธอกลับยกมือขึ้นห้าม จากนั้นจึงเดินออกไป

หลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของเขาแล้ว เธอก็ออกจากบริษัทไปในทันที

เธอไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป ถ้าหากยังอยู่ต่อเธอคงรู้สึกละอายใจต่อจางรันเป็นอย่างมาก

จางรันยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เขาดูเหมือนจะมองเห็นรถของหยางหลิงรุ่ยที่ขับออกมาจากลานจอดรถใต้ดิน

นั่นน่าจะเป็นรถของเธอหรือเปล่า

หลังจากนี้ เธอคงไม่มาที่นี่อีกแล้วใช่ไหม

จริง ๆ แล้วการใช้ชีวิตตลอดสองปีที่ผ่านมานั้น สำหรับเขาราวกับเป็นเพียงความฝัน

ตอนนี้ถึงเวลาตื่นจากความฝันแล้ว และเขาก็ควรจะรู้ตัวเองสักที

เขาและหยางหลิงรุ่ย เดิมทีก็เป็นได้เพียงความสัมพันธ์ฉันพี่น้องเท่านั้น