โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 337

หยางหยวนมีสีหน้าปกติ เขารู้ว่าน้องสาวตนเองจะต้องประลองกับฮั่วเทียนหลันไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว

“จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม” เขาไม่ได้ถามหาคำตอบ เพราะในเมื่อหยางหลิงรุ่ยพูดเช่นนี้แล้ว คำตอบของเธอก็ต้องเป็นไปในทางลบแน่นอน

หยางหลิงรุ่ยเม้มปากก่อนจะส่ายหน้าและพูดว่า: "ค่ะ"

หยางหยวนมองไปที่น้องสาวที่ดูหมดอาลัยตายอยาก ก่อนรอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างต้องการปลอบประโลม : “ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็จงใช้ชีวิตใหม่ให้ดี ... ”

เขายังไม่ทันเอ่ยจบ หยางหลิงรุ่ยก็เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาก่อน

“ฉันเลิกกับจางรันแล้วด้วย!”

"หือ?" รอยยิ้มบนใบหน้าของหยางหยวนหุบลงในทันใด

พูดกับฮั่วเทียนหลันชัดเจนแล้ว และยังเลิกกับจางรันอีกด้วย

หยางหยวนที่ฉลาดสุขุมมาเสมอ กลับถูกหยางหลิงรุ่ยทำให้สับสน

"เธอหมายถึงตอนนี้เธอเป็นสาวโสดแล้ว?" หยางหยวนถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้าและเอ่ยขึ้นเบา ๆ : "อืม ... ฉันคิดว่ามีแค่คนในครอบครัวอยู่ด้วยก็พอแล้ว!"

หยางหยวนอ้าปากขึ้นอยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยนหยางหลิงรุ่ย

แต่เมื่อเห็นเธอพยายามทำเป็นโอเค ในใจของเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติเล็กน้อย

เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ย : "ไม่ว่าจะอย่างไรก็ช่าง ขอแค่เธอมีความสุขก็พอ เรื่องของครอบครัวหยางฉันจะจัดการเอง"

ในตอนนั้นเอง ปลาที่อยู่ในน้ำก็ว่ายไปมา หยางหลิงรุ่ยจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา : "พี่ใหญ่ ปลาติดเบ็ดแล้ว!"

หยางหยวนรู้สึกได้ถึงแรงดึงในมือของเขาอยู่แล้ว แต่เขากลับไม่ได้รีบร้อนที่จะดึงสายเบ็ดขึ้นมา

เขายิ้มและพูดว่า : "ปล่อยไว้ก่อนสักพัก เดี๋ยวมันจะขึ้นมาหาเอง ปู่หยางตกปลา ตัวไหนเต็มใจมันจะมาติดเบ็ดเอง!"

หยางหลิงรุ่ยเบ้ปากเอ่ยขึ้น : “พี่ใหญ่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย!”

หยางหยวนหัวเราะขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงเริ่มดึงสายเบ็ดขึ้นมา

เมื่อดึงจนถึงตัวปลา ทั้งสองคนก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเป็นปลาที่เคราะห์ร้ายตัวนั้นอีกครั้ง

นี่มัน ไม่รู้จักเข็ดจัดหลาบจริง ๆ

เมื่อมองไปที่ปลาตัวนี้ หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกว่าชีวิตของเธอที่ผ่านมาคงจะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน!

วนเวียนอยู่กับใครสักคนไม่ยอมห่าง เชื่อฟังเขามาก เขากวักมือเรียกก็รีบไปหา เขาโบกมือไล่ก็รีบเดินหนีตามคำสั่ง แม้จะถูกทำร้ายจนเจ็บปวดมากแค่ไหน เพียงแค่เขาพูดดีกับเธอสักหน่อย เธอก็พร้อมที่จะกลับไปหาเขาเสมอ

ชีวิตแบบนี้ถ้ามองในมุมมองก่อนหน้าของเธอนั้นก็ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ มันดูไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกจนเกินไป ที่พบได้แค่ในละครเพียงเท่านั้น

แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ฉากละครทีวีเรื่องนี้มันจะฉายซ้ำขึ้นมาในชีวิตของเธอไม่หยุดหย่อน

“พี่ใหญ่ พี่ว่าฉันเห็นแก่ตัวเกินไปไหม”

เธอบ่นพึมพำขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้หยางหยวนที่กำลังจับเหยื่อใส่ตะขอเบ็ดอยู่ มือกระตุกขึ้นมาจนเกือบจะถูกตะขอทิ่มลงนิ้ว

เขาปลดตะขอเบ็ดออก มองไปที่ทะเลสาบสีฟ้าเขียวที่สะท้อนภาพท้องฟ้าสีคราม ก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนแต่ดูหนักแน่น : "เธอแค่ทำตามความปรารถนาของตัวเองก็พอ ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถทำให้น้องสาวหยางหยวนคนนี้ต้องรู้สึกลำบากใจได้!"

จมูกขมูกของหยางหลิงรุ่ยเริ่มแสบขึ้นมา รอบดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

"พี่ พี่ใหญ่..."

เมื่อได้ยินหยางหลิงรุ่ยพูดพร้อมกับสะอื้น หยางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เธอและพูดว่า : "ทำไมถึงร้องไห้อีกแล้วล่ะ ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจตรงไหนหรือเปล่า"

"ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่รู้สึกตื้นตันใจ" หยางหลิงรุ่ยอธิบายอย่างรวดเร็ว

เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่คนในครอบครัวต่างก็เอาอกเอาใจเธอโดยไม่มีเงื่อนไข

ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ไม่เคยถามถึงความถูกผิดเลยสักนิด ถามแค่เพียงเธอต้องการที่จะทำเช่นนั้นจริงหรือเปล่า

"คนในครอบครัวเดียวกันทำไมถึงพูดเกรงใจเช่นนั้น ในอนาคตถ้าฉันไม่อยู่แล้วก็ยังมีพี่รองของเธอ ตราบใดที่คนในตระกูลหยางยังอยู่ เธอไม่มีวันที่จะไม่ได้รับความเป็นธรรมเด็ดขาด!"

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันโผล่เข้ามา หยางหลิงรุ่ยก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนละคน

หยางหยวนเฝ้ามองดูด้วยตาและความกังวลที่มีในใจ แต่เขากลับไม่สามารถแทรกแซงเรื่องพวกนี้ได้เลย

ในตอนที่หยางหลิงรุ่ยฟื้นขึ้นมาและสูญเสียความทรงจำ ตามที่คุณหมอบอก เธอสามารถที่จะฟื้นความทรงจำพวกนั้นกลับคืนมาได้

แต่หยางหยวนไม่เห็นด้วย หลังจากที่เขาจัดทำเรื่องการตายปลอม ๆ ของเธอเสร็จ ก็เตรียมพร้อมให้เธอบอกลากับชีวิตเดิมไปโดยสิ้นเชิง

จากนั้นก็เชิญนักสะกดจิตผู้สันโดษให้มาปิดผนึกความทรงจำของหยางหลิงรุ่ยไว้อย่างสมบูรณ์

หลังจากหยางหลิงรุ่ยสูญเสียความทรงจำ เธอก็รู้สึกว่างเปล่ากับทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่ตัวเธอก็มีความสุขมากและยังนำความสุขมาสู่ครอบครัวอีกด้วย

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะคำขอของคุณป้า เขาจึงไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้

แต่ตอนนี้ เรื่องระหว่างตระกูลฮัวและตระกูลหยาง ทำให้เขาไม่อยากให้หยางหลิงรุ่ยแต่งงานกับฮั่วเทียนหลันอีกแล้ว

อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว หยางหลิงรุ่ยจึงเข็นหยางหยวนกลับคฤหาสน์

หลังจากพาหยางหยวนไปส่งที่ห้องหนังสือแล้ว เธอก็กลับมาที่ห้องนอนของตัวเองและขังตัวเองไว้ในนั้น พลางคิดเรื่องบางอย่างอยู่เงียบ ๆ ตลอดทั้งคืน

พอวันรุ่งขึ้นเธอก็ฟื้นคืนสู่สภาพของตัวเองก่อนหน้านี้

หยางหยวนมองน้องสาวที่ดูกระปรี้กระเปร่า ใจที่เคยห่อเหี่ยวของเขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ หยางหลิงรุ่ยต้องไปร่วมงานกีฬาสีของผู้ปกครองและเด็กกับชิงหรง

ตงเหยียนอยู่คนเดียวที่บ้านก็รู้สึกเบื่อ จึงมาที่โรงเรียนเพื่อเป็นทีมเชียร์ลีดเดอร์

หยางหลิงรุ่ยทำกิจกรรมต่าง ๆ ร่วมกับชิงหรง

แม้ว่าจะเหนื่อยจนหอบ แต่การที่ได้ทำกิจกรรมร่วมกันสองแม่ลูกนั้น ทำให้เธอมีความสุขเป็นอย่างมาก

เสียงหัวเราะของชิงหรงค่อนข้างแสบหู แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่มีความสุขของเธอนั้น หยางหลิงรุ่ยก็ตระหนักได้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเหมือนจะให้ความกดดันกับชิงหรงมากไม่ใช่น้อย

นอกจากเรียนที่โรงเรียนทุกวันแล้ว ตอนอยู่บ้านชิงหรงก็ยังต้องเรียนดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ ธุรกิจและการดำรงชีวิตของผู้คนเพิ่มเข้าไปอีกด้วย

ในฐานะที่เป็นทายาทรุ่นที่สี่ของตระกูล แม้ว่าเธอจะไม่ใช่เด็กผู้ชาย แต่คนในครอบครัวก็เลี้ยงดูเธอในฐานะของผู้สืบทอด

สำหรับเรื่องนี้ หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

ชีวิตที่แตกต่างกัน ก็ต้องแบกรับความกดดันที่แตกต่างกันเสมอ

ถึงแม้บางครั้งจะเห็นคิ้วน่ารักของชิงหรงขมวดเข้าหากันแน่น จนเธอรู้สึกเจ็บที่ใจไปด้วย