โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 338

เมื่อได้ยินคำสั่งของตงเหยียน หยางเทียนก็เคาะที่ประตูห้องไพรเวททันที

ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยหญิงสาวแต่งตัวเซ็กซี่โชว์หุ่นสวย เธอมองไปที่หยางเทียนด้วยความตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากอย่างอดไม่ได้

"หล่อมากเลย!"

ขณะพูดเธอก็เอื้อมมือไปจับมือของหยางเทียนไว้

“มาเร็วคนหล่อ รีบเข้ามา ... ”

หยางเทียนพูดอะไรไม่ออก ท่าทางของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขานึกถึงกลุ่มคนบริการพิเศษบางกลุ่ม

เมื่อหยางเทียนเดินเข้าไปในห้องไพรเวทก็เป็นที่กรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงหลายคน

พวกเขามองผู้ชายอ่อนโยนสง่างามในห้องจนรู้สึกชินแล้ว พอมีหนุ่มหล่อร่างกายแข็งแรงล่ำสันอย่างหยางเทียนปรากฏตัวขึ้นมา

จึงทำให้ทุกสายตาของคนในห้องต่างก็จับจ้องไปที่เขากันหมด

หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าค่อนข้างคุ้นตา ใช่หยางเทียนหรือเปล่า

หนุ่มหล่อสาวสวยไฮโซในห้องเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกันขึ้นมา แต่หยางเทียนกลับไม่ได้สนใจ เขาเดินตรงไปหาหยางหลิงรุ่ยก่อนจะเอ่ยขึ้น : "คุณหญิง ได้เวลากลับบ้านแล้วครับ"

เมื่อมองเห็นใบหน้าแดงก่ำของหยางหลิงรุ่ย เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอนั้นดื่มมากเกินไปแล้ว

"อืม ... " หยางหลิงรุ่ยพยายามที่จะลุกขึ้น แต่แข่งขาของเธอกลับอ่อนแรง จึงทำให้ร่างของเธอโยกไปมาก่อนจะล้มลงใส่ตัวของหยางเทียน

หยางเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะอุ้มหยางหลิงรุ่ยขึ้นโดยไม่ได้สนใจคำพูดใด ๆ จากนั้นเดินออกไปจากห้องไพรเวทในทันที

เสียงพูดคุยแผ่วเบาดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“หยางหลิงรุ่ยก็ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ทำไมถึงปล่อยให้บอดี้การ์ดอุ้มตัวง่ายเช่นนั้นล่ะ”

“ยังต้องพูดอีกเหรอ แน่นอนว่าคนใกล้ตัวมักจะมีโอกาสมากกว่าคนอื่น ก็เหมือนกับเก๋งที่ใกล้น้ำย่อมได้จันทร์ก่อนนั่นแหละ!”

“อย่าพูดมั่วซั่ว เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินเข้าหรอก แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกำยำมากเลยเนอะ เมื่อกี้ฉันรู้สึกตื่นขึ้นมาเลยล่ะ... ”

เมื่อออกมาจากห้องไพรเวทแล้ว หยางเทียนถึงปล่อยตัวหยางหลิงรุ่ยลง

เพราะข้างนอกผู้คนค่อนข้างพลุกพล่าน หากเห็นบอดี้การ์ดอย่างเขาอุ้มคุณหญิงบ้านตระกูลหยาง พรุ่งนี้ไม่แน่ว่าอาจจะมีข่าวฉาวโผล่ออกมาก็เป็นได้

เมื่อถูกลมที่ทางเดินพัดผ่านมากระทบ หยางหลิงรุ่ยก็เริ่มได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว

เธอมองหยางเทียนที่กำลังพยุงตัวเธอเดินอยู่ จากนั้นถามขึ้น : "พี่สะใภ้ตามตัวฉันเหรอ"

"ครับ... " หยางเทียนเอ่ยตอบสั้น ๆ

ในตอนที่เดินผ่านทางโค้ง หยางเทียนจับแขนของเธอแรงขึ้นเล็กน้อยจนเธอรู้สึกได้

หลังจากนั้นเธอก็ถูกซ่อนตัวเอาไว้ข้างหลังเขา

“ประธานฮั่วคุณจะทำอะไร”

ฮั่วเทียนหลันพาลูกค้ามาเลี้ยงที่นี่ในวันนี้ หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็กำลังจะกลับไปที่ห้องไพรเวท

แต่กลับมองเห็นร่างอันแสนคุ้นเคยที่กำลังถูกคนอื่นพยุงอยู่ขึ้นมาก่อน

เมื่อเห็นเธอดื่มจนเมาขนาดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ ก่อนจะเดินมาขวางทางไว้

“ฉันอยากคุยอะไรกับคุณหยางสักหน่อย”

สายตาอันเฉียบคมของฮั่วเทียนหลันจ้องลึกไปที่ร่างของหยางหลิงรุ่ย

เมื่อหยางหลิงรุ่ยได้ยินเสียงของเขา เธอก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะโผล่หน้าออกไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นเขาเธอก็รีบหดหัวกลับเข้าไปในทันที

ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ทั้งที่ก็พูดกันอย่างชัดเจนแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้อยู่ดี

“ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณฮั่ว และไม่มีอะไรจะคุยด้วย ตอนนี้ฉันง่วงมากแล้ว หยางเทียนพวกเรากลับกันเถอะ”

หยางเทียนรับคำสั่งและให้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเข้ามาพยุงตัวหยางหลิงรุ่ย ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ประธานฮั่ว กรุณาหลีกทางด้วยครับ!"

ฮั่วเทียนมองผ่านหยางเทียนไปยังผู้หญิงที่เขาเฝ้าคิดถึงทั้งวันทั้งคืน ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม : "หยางหลิงรุ่ย!"

หยางหลิงรุ่ยตัวสั่น เธอเกือบจะขานรับขึ้นมา

แต่ก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกักเก็บคำพูดเอาไว้ข้างในใจ

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้รอให้เธอเอ่ย เขาเลือกที่จะหลีกทางให้แต่โดยดี

เขามองดูเงาของเธอที่ค่อย ๆ ลับตาไป ก่อนดวงตาจะฉายแววหม่นหมองลงมา

เขายังคาดหวังอะไรอยู่อีกเหรอ

คาดหวังให้เธอเปลี่ยนใจ คาดหวังให้เธอกลับมาอยู่กับตัวเอง?

หยางหลิงรุ่ยกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จสรรพอย่างรวดเร็ว เธอก็นอนนก่อนหมกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะหลับไป

ในคืนนี้เธอหลับไม่ค่อยสนิท

เธอฝันว่าฮั่วเทียนหลันถือแหวนไว้ในมือและคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อขอเธอแต่งงาน

ทันใดนั้นจางรันก็รีบวิ่งเข้ามา ก่อนจะตะโกนว่าอย่าแต่งงานกับเขาเด็ดขาด

จากนั้นภาพในฝันก็เปลี่ยนไปฉับพลัน เธอมองเห็นฮั่วเทียนหลันกำลังกดตัวเธอลงอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขาดุร้าย

"เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเหรอ ภรรยาของฉัน ถ้าฉันไม่เอาเธอคิดหรือว่าฉันจะยอมปล่อยให้เธอตกเป็นของคนกลุ่มนั้น"

...

หยางหลิงรุ่ยกรีดร้องขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั่งหอบหายใจอยู่นาน เธอถึงได้สติกลับมาและรู้ว่าตนเองฝันไป

เมื่อมองดูเวลาก็พบว่าตอนนี้สิบโมงเช้าแล้ว

ดูเหมือนว่าเธอไม่ควรดื่มเหล้าจริง ๆ เพราะเมื่อดื่มก็ทำให้เธอนอนตื่นสาย และยังทำให้ฝันร้ายอีกด้วย

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ก่อนจะห็นข้อความสองสามข้อความบน WeChat

ในนั้นเป็นอีฟที่ส่งมาสองข้อความ แต่ละข้อความยังห่างกันเป็นครึ่งชั่วโมง

"หลิงรุ่ย ถึงบ้านหรือยัง"

"อ้อ แล้วก็ขอวีแชทของหยางเทียนได้ไหม"

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ นี่อีฟชอบหยางเทียนยังงั้นเหรอ

แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้หรอก เพราะอีฟรู้จักหยางเทียนมาก่อน และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นเขา

ถ้าหากเธออยากได้จริง ๆ เธอก็คงขอนานแล้ว

ดูเหมือนว่าเมื่อคืนมีใครสักคนตกหลุมรักหยางเทียนขึ้นมาแน่ จึงให้อีฟมาขอข้อมูลการติดต่อจากเธออีกที

เมื่อนึกถึงใบหน้าของหยางเทียน เธอก็ต้องถอนหายใจออกมา

โลกนี้ช่างเลือกรักแค่บางคนจริง ๆ

หยางเทียนนั้นช่างสอดคล้องกับความต้องการของผู้หญิงที่แสวงหาความรู้สึกปลอดภัยเสียจริง ผิวที่เซ็กซี่และกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขา ทำให้พวกผู้หญิงยิ้มมีความสุขจนแทบจะลืมความกลัดกลุ้มไปหมด

เธอกดส่งบัญชี WeChat ของหยางหยวนไป ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำ

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เตรียมเดินลงไปชั้นล่าง ทันใดนั้นคนใช้ก็เดินเข้ามาหาเธอก่อน : "คุณหญิงคะ คุณฮั่วมาที่บ้าน บอกว่าอยากพบคุณ"

หยางหลิงรุ่ยใจกระตุกขึ้นมา เธอส่ายหัวก่อนจะเอ่ย : "บอกไปว่าฉันไม่อยู่"

ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากด้านล่าง : "แต่ผมเจอคุณแล้ว คุณหยาง"

ที่ผ่านมาฮั่วเทียนหลันโอนอ่อนผ่อนตามเสมอ หากเธอบอกว่าไม่อยู่ เขาก็ไม่ได้ซักถามอะไรให้มากความ

แต่เมื่อเช้านี้มีสายโทรเข้ามา และเขารู้ว่าจะต้องกลับประเทศแล้ว

ก่อนที่จะกลับไป เขามีอะไรบางอย่างอยากมอบให้เธอ

บอดี้การ์ดที่รักษาประตูนั้น เขาใช้แค่เวลาเพียงหนึ่งนาทีก็สามารถจัดการได้แล้ว

โชคดีที่หยางเทียนออกไปข้างนอกกับหยางหลินตั้งแต่เช้าตรู่ มิฉะนั้นเขาคงจะสร้างความยุ่งยากให้กับฮั่วเทียนหลันแน่นอน

หยางหลิงรุ่ยก้มหน้าลง ก่อนจะมองเห็นฮั่วเทียนหลันที่กำลังเงยหน้าขึ้นมองเธอจากชั้นล่าง

“คุณฮั่ว คุณโผล่มาโดยที่ยังไม่ขออนุญาตเช่นนี้ มันดูจะเป็นการไม่ได้รับเชิญสักหน่อยนะ!”

เธอไม่ได้พูดต่อว่าออกไปตรง ๆ แต่ฮั่วเทียนหลันก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจคำพูดเธอเลยเช่นเดียวกัน

"โอ้ คุณหยางปฏิบัติกับแขกแบบนี้เหรอ"

"เหอะ คุณไม่ใช่แขกสักหน่อย!"

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะพูดออกไปเช่นนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ยอมลงไปที่ชั้นล่าง และให้คนใช้ชงน้ำชามารับรองเขาอยู่ดี

ทั้งสองคนนั่งเผชิญหน้ากันในห้องรับแขก น้ำชาถูกยกมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว แต่ฮั่วเทียนหลันก็ยังไม่ได้แตะมันเลยสักนิด

สายตาของเขามองดูคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ เรียกได้ว่าแทบจะมองไปทั่วร่างกายของหยางหลิงรุ่ยด้วยความละโมบ

เขากำลังจะกลับประเทศจีนแล้ว และกลัวว่าอีกนานกว่าที่เราจะได้พบกันอีก

ดังนั้นเขาอยากจดจำเธอเอาไว้ จำทุกส่วนบนร่างกายของเธอ

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกไม่ชินที่ถูกเขาจ้องมองอย่างโทง ๆ เช่นนั้น มันรู้สึกราวกับว่าตัวเธอถูกเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกไปหมด

เธอจึงรีบเอ่ยเรื่องอื่นขึ้นมาในทันที

“คุณฮั่วมาที่นี่ในวันนี้มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าหากเป็นเรื่องธุรกิจ สามารถพูดกับพี่ใหญ่และพี่รองของฉันได้เลย”

ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้าไปมา เขามองไปที่ปากเล็ก ๆ ของผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกราวกับมีเปลวไฟกำลังลุกโชนอยู่ภายในใจ ทำให้เขาอยากจะจูบเธอซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

"ผมต้องไปแล้ว"

“หือ?” หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ฮั่วเทียนหลันอยู่ที่นี่มานาน จู่ ๆ มาบอกว่าจะไปแล้วหมายความว่าอย่างไรกัน

"ไป ไปก็ไปสิ!" เดิมทีหยางหลิงรุ่ยอยากจะถามฮั่วเทียนหลันว่าทำไมเขาถึงได้รีบร้อนกลับประเทศนัก แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า การที่ฮั่วเทียนหลันจะกลับประเทศหรือว่าอยู่ที่นี่ต่อ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด!

ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนต่างก็เป็นคนแปลกหน้าของกันและกันแล้ว หนทางต่อไปข้างหน้าก็ต่างคนต่างเดินไปในทิศทางของใครของมัน

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันหม่นลงเล็กน้อย เขาหยิบกล่องสีแดงออกมาจากอ้อมแขน ก่อนจะยื่นส่งไปข้างหน้าแล้วเอ่ยขึ้น : "อยู่ที่ออสเตรเลียมาก็นานมากแล้ว ยังไม่ได้ให้ของขวัญอะไรกับคุณเลย เรื่องที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะผมพรวดพราดจนได้กระทำอะไรที่มันล่วงเกินคุณไป ผมจึงอยากจะมาขอโทษ สิ่งของเล็กน้อยเหล่านี้ถือว่าเป็นของแสดงความสำนึกผิดของผมแล้วกัน!”

หยางหลิงรุ่ยมองดูกล่องสีแดงในมือของฮั่วเทียนหลัน เธอรู้ว่านี่คงจะเป็นเครื่องประดับอะไรสักชิ้นแน่ ๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องสร้อยคอครั้งก่อน เธอจึงส่ายหน้าก่อนจะพูดอย่างหนักแน่นว่า : "คุณฮั่วคะ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องกลับไปสู่จุดเริ่มต้นของมัน ในเมื่อคุณจะกลับประเทศแล้ว เรื่องทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นก็ผ่านไปแล้ว ของขวัญชิ้นนี้ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอก”

หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นพร้อมทั้งผลักกล่องสีแดงคืนกลับไป

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่กล่องสีแดงตรงหน้า ก่อนจะกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

“คุณหยางอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับผมไปแบบนี้จริง ๆ หรือ”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเจ็บปวดที่ใจขึ้นมาฉับพลัน แต่ปากของเธอยังคงดื้อดึงไม่ยอมหยุด : "ระหว่างฉันกับคุณฮั่วเคยมีความสัมพันธ์อะไรกันมาก่อนด้วยเหรอ"

ฮั่วเทียนหลันจ้องมองหยางหลิงรุ่ยอย่างลึ่งซึ้ง ก่อนจะเก็บกล่องสีแดงมาวางไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม

"ผมคงคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวสินะ คุณหยาง รบกวนคุณแล้ว"

เขาลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว

หยางหลิงรุ่ยมองดูร่างที่กำลังเดินจากไปของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก

แท้จริงแล้ว ทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก

เขาบอกว่าชอบเธอไม่ใช่เหรอ

แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมหันกลับมา ทำไมเขาถึงไม่แสดงความอาลัยอาวรณ์เลยสักนิด

น้ำชาในถ้วยเย็นลงแล้ว คนใช้จึงเดินเข้ามาเปลี่ยนน้ำ

ทันใดนั้นหยางหลิงรุ่ยก็เอ่ยขึ้น : "ป้าหยาง ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม"

ผู้หญิงวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าป้าหยาง เป็นคนรับใช้ในตระกูลหยางมานานหลายสิบปี เธอเห็นพี่น้องหยางหยวนมาตั้งแต่เล็ก ๆ และเห็นหยางหลิงรุ่ยตั้งแต่มีชีวิตใหม่

เธอมองเห็นถึงความลังเลของหยางหลิงรุ่ยที่มีอยู่ในตอนนี้ ในฐานะคนที่เคยผ่านมาก่อน เธอจึงอยากจะเอ่ยอะไรเพื่อช่วยให้อีกฝ่ายรู้สึกกระจ่างขึ้นมาบ้าง

"คุณหญิงคะ เรื่องทุกอย่างบนโลกนี้ เดิมทีก็ไม่มีคำว่าถูกและผิดอย่างแน่นอนอยู่แล้ว"

หยางหลิงรุ่ยยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น จากนั้นก็ไม่ได้ส่งเสียงพูดอะไรขึ้นมาอีก

เธอมองไปข้างหน้าและมองผ่านกำแพงไปราวกับว่าสามารถมองเห็นฮั่วเทียนหลันที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป

ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาอีกหรือเปล่า

เกรงว่าคงจะไม่กลับมาแล้วล่ะ เพราะเธอแสดงท่าทางออกไปชัดเจนขนาดนี้แล้ว

ไม่กลับมาก็ดีเหมือนกัน ในที่สุดเธอก็ได้บอกลากับชีวิตในอดีตเสียที และตอนนี้ยังได้ตัดโซ่ตรวนทิ้งไปหมดอีกด้วย

ทุกคนต่างแยกห่างจากกันไกลและทำได้เพียงคอยอวยพรให้แก่กันและกันเท่านั้น

ฮั่วเทียนหลันจากไปเช่นนั้นและไม่กลับมาอีกเลย

ในคราแรกหยางหลิงรุ่ยก็ปรับตัวไม่ค่อยได้ ก่อนจะเริ่มคุ้นชิน และชินชาไปไหนที่สุด

เธอพบตัวเองมีความรู้สึกคิดถึงเขาบ้างเป็นครั้งคราว

ในฐานะท่านประธานของ Fahrenheit Group หนึ่งในบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกธุรกิจ

ฮั่วเทียนหลันจึงเป็นบุคคลที่สามารถพบเจอได้บ่อย ๆ ตามข่าว ทุกครั้งที่มีหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับเขา หยางหลิงรุ่ยมักจะซื้อมาเก็บไว้ฉบับหนึ่งเสมอ

แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงทำเช่นนี้

อีกอย่างก็ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว!

หน้าไทมไลน์ของฮั่วเทียนหลันก็มีการอัปเดตบ้างเป็นครั้งคราว เขาไม่ได้โพสต์สิ่งของแบรนด์เนมราคาแพง รถยนต์คันหรู หรือว่าคฤหาสน์หลังโอ่อ่าแต่อย่างใด

มีเพียงรูปถ่ายของเด็กน้อยหน้าตาน่ารักเท่านั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กในภาพนั้นน่ารักมาก เธอถูกแต่งตัวราวกับตุ๊กตาไม่มีผิด

ทุกครั้งที่หยางหลิงรุ่ยมองเห็น หัวใจของเธอก็มักจะเต้นแรงเสมอ

เธอรู้ดีว่า นี่คือปฏิกิริยาของคนเป็นแม่ที่มีต่อลูก

เด็กคนนั้นคือลูกของเธอ แม้ว่าเธอจะลืมเเรื่องในอดีตไปหมดแล้ว

แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้ไม่อาจตัดให้ขาดไปได้ และมันยังคงติดอยู่ในหัวใจของเธอเสมอมา