โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 352

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกเด็กผู้หญิงหลายๆคนลุมชี้นิ้วไปที่เธอ

คำพูดที่ไม่น่าพูดก็ออกมามาย สื่อความหมายว่าตั้งใจจะจัดการกับทั้งตระกูลของเธอ

“เธอนี่มันสุดยอด! ยัยตัวดี ถึงตอนนี้แล้วยังจะกล้าขัดขืนอีก หรือว่าที่โดนอยู่มันเบาไป?”

“ไหนลองพูดมาสิ แกเอาเรื่องนี้ไปฟ้องครูมาแล้วใช่ไหม? เมื่อกี้คุณครูเพิ่งจะเรียกฉันเข้าไปที่ห้องทำงานเพื่อตำหนิ ทั้งหมดเป็นเพราะแก ก็แค่ลูกเมียน้อย แกมันก็แค่ลูกเมียน้อยที่ไม่มีพ่อ!”

“นางคนไม่มีพ่อ ไม่มีการศึกษา อีโง่!”

หน้าของชิงหรงแดงก่ำ เธอไม่ได้รู้สึกกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับเด็กพวกนี้

“พวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่เคยไปฟ้องใคร และฉันก็ไม่ใช่ลูกเมียน้อย ฉันมีครอบครัว ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกเธอขุ่นเคืองใจ ดังนั้นพวกเราอย่ามายุ่งกันเลยดีกว่า”

ชิงหรงพูดจบ เธอก็ผลักเด็กสาวร่างท่วมออกไป เตรียมตัวที่จะหนี

แต่เธอผอมและแรงน้อย เด็กคนนั้นมีขนาดใหญ่กว่าเธอเท่าตัว

เด็กคนนั้นไม่ยอมหลีก และผลักชิงหรงกลับเข้าไปที่เดิม

ชิงหรงทรงตัวไม่ได้ เธอเซไปสองสามก้าวไปถึงกำแพง

“พวกเธอคิดจะทำอะไร!”

“ทำอะไร? ก็ทำร้ายเธอไง!”

เด็กคนหนึ่งยื่นแขนออกมา และตบไปที่หน้าของชิงหรงโดยตรง

หยางหลิงรุ่ยเคยสอนเธอไว้ ว่าเวลาจะตีคนอย่าไปตีที่หน้า

ถึงแม้ชิงหรงจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่เธอก็ถูกตระกูลหยางเลี้ยงมาเหมือนกับเด็กผู้ชายตั้งแต่แรกเริ่ม

เธอยื่นมือออกไปจับมือของเด็กสาวคนนั้นไว้

เด็กคนนี้เป็นคนที่พูดจาหยาบคายมาโดยตลอด เมื่อเธอเห็นชิงหรงตอบโต้ เธอก็โกรธขึ้นมาทันที “ได้ ฉันให้โอกาสแกแล้วนะ ยายเด็กกำพร้า แกยังยังจะมีหน้ามาต่อกรกับพวกเราอีก! เอามันให้ตาย ไม่ต้องกลัว ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเดี๋ยวพ่อของฉันรับผิดชอบเอง เพราะพ่อของฉันเป็น ผอ. ที่โรงเรียนแห่งนี้”

คำพูดที่ว่าพ่อของฉันเป็น ผอ. ทำให้คุณครูที่ยืนมองกันอยู่ที่มุมถนนจับจ้องมาที่ใบหน้าของ ผอ.

ผอ. เช็ดเหงื่อที่ไหลอยู่บนศีรษะ เอาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

ตอนที่เขาได้ยินคำพูดมื่อสักครู่ เขาก็รู้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่

นิสัยของลูกสาวเขาเขารู้ดี เธอเคยชินกับแม่ของเธอ ปกติเขาพูดออกไปไม่กี่คำ เธอจะจะเถียงกลับมาทันที

โชคดีที่เข้าเป็น ผอ. โรงเรียน ลูกสาวของเขาสร้างปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน แต่เพราะตำแหน่งหน้าที่การงานของเขา จึงไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว คนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็คือ ฮั่วเทียนหลัน!

พูดได้ว่าเขาเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดของโรงเรียนนี้ และเขาเพิ่งจะส่งลูกสาวของเขาเข้ามาเรียนที่นี่ ตัวเขาเองเพิ่งจะบอกไปว่าจะดูแลลูกสาวของเขาให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้มีเหตุการณ์ทะเลาะกันของเด็กๆโดยมีลูกของเขาอยู่ในนั้นด้วย คุณฮั่วจะคิดอย่างไร?

เกรงว่าตำแหน่ง ผอ. ของเขาจะต้องจบสิ้นลงในวันนี้!

ฮั่วเทียนหลันหันมามองที่ ผอ. แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เหงื่อของ ผอ. ที่ไหลออกมาราวกับสายน้ำที่ไหลในแม่น้ำ

“เป็นเพราะผมไม่ได้ใส่ใจเด็กพวกนี้ให้ดี ต้องขอโทษจริงๆครับคุณฮั่ว ผมรับรองว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง!”

พูดจบ ผอ. ก้เตรียมตัวที่จะออกไปจัดการกับเด็กพวกนั้น

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ห้ามเอาไว้ แล้วถามออกมาว่า “คุณรู้ไหมเด็กคนนั้นคือใคร?”

ผอ. มองไปที่เด็กคนนั้นรู้สึกว่าคุ้นเคยมาก แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร เพราะคนที่มาเรียนในโรงเรียนนี้ก็ร่ำรวยเหมือนกันหมด เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับใครมากเป็นพิเศษ

แต่รอง ผอ. ที่อยู่ด้านหลังเดินเข้ามาดึงแขนเสื้อของเขา พร้อมกับกระซิบข้างหูเบาๆ

ใบหน้าของ ผอ. ซีดลงทันที

เด็กคนนี้ทำให้เขาเดือดร้อน!

การทะเลาะกันของเด็กน้อยมันไม่ใช่การดึงผมเปียหรือเสื้อผ้าเหมือนปกติ

สิ่งที่พูดกันว่าเด็กๆยังไร้เดียงสา มันเป็นคำพูดที่พ่อแม่คิดกันไปเอง

เช่นเดียวกับเด็กกลุ่นนี้ พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นนักเลง

ไม้ถูพื้นที่ถือไว้ข้างๆ พร้อมที่จะตีไปที่ชิงหรง

แต่ชิงหรงก็หลบได้และจับไม้ถูพื้นนั้นเอาไว้

แต่มันก็ไม่มีผลอะไร เด็กอีกคนก็เอาไม้ถูอีกอันตีไปใหม่

ชิงหรงเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนเดียว โดนลุมด้วยคนมากขนาดนั้น เธอก็เสียเปรียบลงในไม่ช้า

ท้ายที่สุดเธอก็จนมุม และถูกเด็กกลุ่มนั้นลุมทำร้าย

และเด็กที่เป็รนลูกน้องของเด็กคนนั้นก็รอบคอบมาก พวกเขาเอาผ้ามาคลุมเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

ชิงหรงแทบทนไม่ไหว ควบเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอนั้นมากกว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ

คำว่าลูกเมียน้อย ทำให้ใจของเธอประทุขึ้นมา

เธอก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเด็กพวกนี้ต้องพูดกับเธอแบบนั้น

เธอก็แค่เป็นคนที่ฉลาดเล็กน้อย ตั้งใจเรียน ตอนมาแรกๆไม่ค่อยได้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆสักเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยสนิทกับใคร

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เพื่อนๆของเธอจึงเอาไปพูดกันว่าเธอเป็นคนที่หยิ่งยะโส ชอบดูถูกคนอื่น

นอกจากนั้นเด็กพวกนี้ก็ยังมาหาเรื่องเธอไม่หยุดหย่อน พยายามกลั่นแกล้งเธอทุกวิถีทาง สุดท้ายก็มาทำร้ายร้ายกายเธอ

และหลังจากนั้นเด็กพวกนั้นก็สังเกตเห็นว่าคนที่มารับชิงหรงมีแค่ป้าและแม่ของเธอเท่านั้น พวกเขาจึงเรียกชิงหรงด้วยความรังเกียจว่า ลูกไม่มีพ่อ

เมื่อชิงหรงได้ยินคำพูดคำนี้ ไฟในใจของเธอก็ปะทุขึ้นและตอบโต้กลับไปโดยไม่รู้ตัว

แม่เคยสอนเอาไว้ว่า ห้ามไปทำร้ายใคร ดังนั้นเธอจึงยอมแพ้ และหลังจากที่มีเรื่องกันเสร็จเรียบร้อย อีกฝ่ายก็จากไปด้วยความภาคภูมิใจ ชิงหรงก็ลุกขึ้นและปัดฝุ่นทิ่ติดตามตัว เดินกลับไปที่ห้องเรียน ราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ไม่ว่าเธอจะเจ็บสักกี่ครั้ง เธอก็ไม่ยอมรับคำพูดเหล่านั่นและปรับตัวให้เข้ากับคนพวกนั้น ไม่มีวัน!

ถ้ายอมรับก็ไม่ใช่เธอ

เธอมีแม่ อา ลุง ป้า และญาติคนอื่นๆอีกมากมาย เธอไม่ใช่ลูกที่เก็บมาเลี้ยง

“เด็กกำพร้า!”

ลูกของ ผอ. ถุยน้ำลายใส่หน้าของชิงหรง

พฤติกรรมที่ดูเหยียดหยามนี้ ทำให้ชิงหรงทนไม่ได้ในที่สุด

เธอกระโดดลุกขึ้นมาจากพื้น

อีกฝั่งยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็ตบไปที่หน้าของเขา

ในตอนนี้เธอใช้กำลังทั้งหมดที่มี ลูกสาวของครูใหญ่ตกใจไปชั่วขณะ อย่างไรเธอก็ยังเป็นเด็ก โดนตบไปแบบนั้นก็ต้องมีอาการแสดงออกมาบ้าง

แต่ถึงเธอจะกำลังร้องไห้ ก็ไม่ลืมที่จะให้คนที่อยู่ข้างๆทำร้ายชิงหรงต่อไป

“แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน ห๊ะ! ตบมัน ฆ่ามันให้ตาย! พ่อของฉันเป็น ผอ. ที่นี่อย่างไปกลัวมัน!”

เด็กพวกนี้คิดว่าตัวเองเป็นนักเลงอยู่แล้ว

แต่คำพูดของเธอ ทำให้ ผอ. ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนหน้าซีดลง

ก็เพราะมีพ่อแม่ที่รักลูก ตรามใจลูกจนมากเกินไปไงหละ ถึงเป็นแบบนี้

เมื่อเห็นว่ามีคนจะทำร้ายชิงหรงอีก ฮั่วเทียนหลันจึงไอออกมาหนึ่งครั้ง แล้วรีบเดินเข้าไปห้ามเด็กผู้หญิงที่กำลังจะเข้ามาทำร้ายชิงหรง

และสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขานั้น มันน้อยมาก จนเขาไม่ได้สนใขกับสิ่งเหล่านั้น

ไม่นานก็มีผู้ใหญ่อีกคนเดินเข้ามา ทำหน้านิ่งๆทำให้เด็กพวกนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ลูกสาวของ ผอ. ใจกล้า ตะโกนใส่ฮั่วเทียนหลันไปว่า “แกเป็นใคร? เป็นครูของโรงเรียนนี้หรอ? ฉันจะบอกแกเอาไว้ อย่ามาเสือกเรื่องของคนอื่น พ่อของฉันเป็น ผอ. ของโรงเรียนนี้ ถ้าแกกล้ามาทำให้ฉันไม่มีความสุข ฉันจะให้พ่อของฉันจัดการแก!”

ท่าทางอวดดี้ของเด็กคนนี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่ามันน่าขันสิ้นดี

นี่หรอสิ่งที่ ผอ. บอกว่าโรงเรียนแห่งนี้มีการจัดการที่ดี?

นี่ทำให้ ผอ. วิ่งตามไป และตบไปที่ลูกสาวของตัวเองพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “หุบปาก!”

จากนั้นเขาก็พยักหน้าและโค้งคำนับพร้อมพูดว่า “คุณฮั่ว ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ ผมสอนลูกไม่ได้เอง ทังหมดเป็นความผิดของผม กลับบ้านไปผมจะต้องสั่งสอน.....”

สาวน้อยนิสัยเสีย ทันทีที่เธอถูก ผอ.ตี ดวงตาของเธอก็แดงขึ้น ร้องออกมา และตะโกนออกไปด้วยความเอาแต่ใจ “คุณพ่อ พ่อดีหนู! กลับไปหนูจะไปฟ้องแม่ คืนนี้คุณพ่อได้นอนบนโซฟาแน่!”

คำพูดของสาวน้อย ทำให้ ผอ. ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

พวกคุณครูที่ยืนอยู่ไม่กล้าที่จะมองไปที่หน้าของครูใหญ่ เพราะถึงยังไงเขาก็ยังเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในโรงเรียน

“อ่า ยังจะขู่ผู้ใหญ่อีก?” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาอย่างไม่แยแส ทำให้คุณครูใหญ่ที่ได้ยินคำพูดนั้นถึงกับเข่าอ่อนเพราะรู้ถึงอนาคตของตัวเอง

เขารีบเอามือมาปิดปากเด็กคนนั้น และไม่ให้เธอพูดอะไรออกมาอีก

ฮั่วเทียนหลันโน้มตัวลงไปมองเด็กสาวตัวเล็กๆที่เคยเรียกตัวเองว่าพ่อในอดีต

ชิงหรงยังจำฮั่วเทียนหลันได้ดี ความรู้สึกขอบคุณที่มีอยู่ในสายตาของเธอตั้งแต่แรกก็ค่อยๆเลือนหายไป

ครั้งหนึ่งเธอเคยฝันถึงผู้ชายที่ดุร้ายคนนี้จับมือกับแม่ของเธอ

แต่ในความเป็นจริง ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น

ฮั่วเทียนหลันปัดฝุ่นบนร่างกายให้ชิงหรง จากนั้นพยุงเธอขึ้นมา จัดเสื้อให้เธอ และในตอนนั้นเขาเหลือบไปเห็นรอยช้ำที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าของเธอ จึงถามออกไปว่า

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว?”

เขาพูดออกมา แต่ชิงหรงกลับส่ายหน้า

“คุณลุง นี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้สนใจท่าทีที่เมินเฉยของชิงหรง

เขายื่นมือออกไป จัดผมที่ยุ่งเหยิงของชิงหรงพร้อมพูดขึ้นมาว่า “ยังจะเรียกคุณลุงอีก? โดนคนอื่นเขาว่าขนาดนี้แล้ว ยังจะไม่ยอมเรียกพ่ออีก?”

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน ทำให้เหล่าอาจารย์ที่ยืนมองอยู่ตกใจมาก

พวกเขารู้ว่าชิงหรงเป็นรู้สาวของหยางหลิงรุ่ย

แต่ถ้าเธอเรียกคุณฮั่วคนนี้ว่าพ่อแล้วหละก็ นี่มันหมายความว่าอย่างไรคนฉลาดก็คงจะรู้