โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 353

ผอ.ใจเต้น และมีลางสังหรณ์อยู่ในใจ เขารู้ว่าตำแหน่งของตัวเองในฐานะผอ. อาจจะสั่นคลอน

เขาคลายมือออกโดยไม่รู้ตัว และปล่อยปีศาจในมือออกไปทันที

เวลานั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็ตะโกนด้วยเสียงดังว่า "ไร้สาระ เธอเป็นลูกกำพร้า ไม่มีพ่อ คุณเป็นแค่คนแปลกหน้า อย่ามายุ่ง พ่อคะ เขากำลังรังแกหนู ไล่เขาออกไปสิคะ!"

ต้องบอกว่า เด็กที่เอาแต่ใจ มักจะคอยสร้างปัญหา

แม้แต่ชิงหรงก็มองออกว่า คนที่ใหญ่กว่า ต่างมือยืนล้อมอยู่ฝั่งฮั่วเทียนหลัน แต่เด็กคนนั้นกลับไม่สามารถรับรู้ได้

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อยหันหน้าไปมองเด็กหญิงคนนั้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เธอไม่จบใช่ไหม เธอคิดว่าเธอเป็นเด็ก ก็จะทำอะไรได้ตามเภอใจงั้นหรือ?"

เขาจ้องมองไปที่ผอ.ด้วยสายตาเย็นชา ผอ.ไม่ยอมมองมาที่เขา ได้แต่ก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว

"ลูกสาวของคุณ ทำร้ายลูกสาวของผม ในฐานะพ่อคน คุณคิดว่าควรจะต้องทำอย่างไร"

ผอ.ตื่นตระหนก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยต้องเลือกอะไรที่มันยากขนาดนี้

แม้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนไม่จริงใจ แต่อย่างไรก็ตามนี่คือลูกสาวของเขา

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็พูดขึ้นว่า "คุณฮั่ว มันเป็นความผิดของผม ทั้งหมด ถ้าคุณต้องการระบายความโกรธลงโทษผมเถอะครับ! เด็กคนนี้กลับบ้านไปผมจะลงโทษอย่างแน่นอน "

ฮั่วเทียนหลันยิ้มมุมปาก เด็กที่ไม่ได้รับการสั่งสอน อันที่จริงที่ต้องตำหนิที่พ่อแม่ นี่เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ผอ.ยังจะมาปกป้องลูกอยู่อีก

ผอ.แบบนี้ ครูที่อยู่ภายใต้การเป็นผู้นำของเขา จะสอนการใช้ชีวิตในอนาคตได้อย่างไร?

“ จริงเหรอ คุณไม่สน ถ้าอย่างงั้ผมก็ไม่เกรงใจที่จะสอนแทนคุณแล้วนะครับ!”

ฮั่วเทียนหลันพูดพลางนั่งยองๆ แม้ว่าเขาจะสูงกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตาม

"ฟังให้ชัด ๆนะ ฉันคือพ่อของหยางชิงหรง เธอเป็นลูกสาวและเป็นลูกที่รักที่สุดของฉัน ตั้งแต่เล็กจนโต แม่แต่ยุงก็ไม่ให้ไต่ไรก็ไม่ให้ตอม ตอนนี้เธอกล้าที่จะทำร้ายลูกสาวฉัน เธอบอกมาสิ ว่าต้องการให้ฉันเรียกเพื่อนๆมา แล้วก็ทำแบบนั้นกับเธอบ้างได้ไหม?”

ท่าทีของฮั่วเทียนหลันดูไม่ได้เลวร้ายอะไร และน้ำเสียงของคำพูดก็ดูเรียบง่ายเช่นกัน

แต่ความเยือกเย็นและออร่าบนตัวเขาทำให้เด็กหญิงคนนั้นก้าวถอยหลังไปสองก้าวทันที

พูดที่จริง เด็กอายุเท่านี้ แม้ว่าจิตใจจะดูเลวร้ายขนาดไหน แต่ก็ไม่ได้เลวถึงขีดสุด ช่วงระยะเวลานี้เพียงแค่ต้องการการอบรมสั่งสอบจากครอบครัว ก็ช่วยได้เยอะ

เธอซ่อนตัวอยู่หลังผอ. จับกางเกงของผอ.และตะโกนออกมา "คุณ คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมถึงมารังแกเด็ก"

หา? ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะเบะริมฝีปากของเขา

สาวน้อยคนนี้เมื่อเธอรังแกชิงหรง เมื่อกี้ทำไมเธอถึงไม่คิดว่าชิงหรงก็เป็นเด็ก

"อ่อ ถ้างั้นที่เธอหมายถึง ฉันทำตามหน้าที่พ่อก็เลยต้องมารังแกเธอ ใช่ไหม ?"

ฮั่วเทียนหลันชำเลืองมองชิงหรง และรู้สึกลำบากใจ เพราะต้องมาฟังคำพูดที่ไร้เหตุผลเช่นนี้

เด็กหญิงคนนี้ตะลึงและมองไปที่พ่อของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่ผอ.ไม่สามารถปกป้องได้แม้แต่ตัวเอง ตอนนี้เขาจะช่วยลูกสาวตัวเองได้อย่างไงกัน

กล่าวที่จริงแล้ว แม้จะไม่ใช่ฮัวเทียนหลัน ตระกูลหยางของชิงหรง เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

โชคดีที่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ต้องการจะทำให้เรื่องราวบานปลาย เพราะในใจเขาก็อยากให้เรื่องราวมันสมานฉันท์

คำพูดของฮั่วเทียนหลันถูกใจชิงหรงอย่างมาก

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ และไม่คิดว่าเขาจะมาเป็นความหวังของเธอ

แต่เสียดาย ที่ความคาดหวังนี้ จะอยู่กับเธอไม่นานนัก

เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่พ่อของเธอ

เกี่ยวกับตัวตนของพ่อ ไม่เคยมีใครให้คำตอบกับเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นแม่หรือน้า

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรงซก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

เด็กคนนี้ที่ยังคงต้องการจะต่อสู้ต่อไป และตอนนี้จะไม่มีวันยอมรับความพ่ายแพ้

แต่สายตาเธอยังคงระบายความโกรธออกมา

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียน ครูประจำชั้นของชิงหรงก็รีบมา

เมื่อมองไปทางนั้น เธอก็ครุ่นคิดในใจ

เธอได้ยินว่าตงเหยียนป้าของชิงหรง เคยพูดถึงเรื่องที่ชิงหรงถูกรังแก

เมื่อรู้ว่าที่จะรังแกคนในตระกูลหยาง เธอจึงคอยเตือนหลิวหลานซินลูกสาวของผอ.

เด็กคนนี้เป็นหัวโจกในชั้นเรียน ตอนเด็กๆก็รังแกคนอื่นไปทั่ว

โดยปกติต่อหน้าผอ. ครูจะคอยชื่นชมเธอ

เธอเดินหน้าเข้าไปนั่งยองๆด้านหน้าชิงหรง ปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวเธอ แล้วถามขึ้นว่า "ชิงหรง พวกเขาแกล้งหนูอีกแล้วหรือคะ?"

ประโยคนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว

ส่วนผอ. ขาแทบอ่อนแรงลง

คำพูดของครูประจำชั้นของชิงหรง หมายความว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว

ชิงหรงเงียบ ไม่ได้พูดอะไร

ผอ.มองไปที่หลิวหลานซิน และพูดอย่างเคร่งขรึม "หลานซิน รีบขอโทษชิงหรง! ถ้าแกกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมชั้นอีกครั้งฉันจะแจ้งให้แม่แกทราบ!"

ผอ.ยังคงอยู่เป็น เขายังคงหวังว่าเรื่องของหลิวหลานชิงจะไม่ทำลายในหน้าที่การงานของเขา