โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 353

ผอ.ใจเต้น และมีลางสังหรณ์อยู่ในใจ เขารู้ว่าตำแหน่งของตัวเองในฐานะผอ. อาจจะสั่นคลอน

เขาคลายมือออกโดยไม่รู้ตัว และปล่อยปีศาจในมือออกไปทันที

เวลานั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็ตะโกนด้วยเสียงดังว่า "ไร้สาระ เธอเป็นลูกกำพร้า ไม่มีพ่อ คุณเป็นแค่คนแปลกหน้า อย่ามายุ่ง พ่อคะ เขากำลังรังแกหนู ไล่เขาออกไปสิคะ!"

ต้องบอกว่า เด็กที่เอาแต่ใจ มักจะคอยสร้างปัญหา

แม้แต่ชิงหรงก็มองออกว่า คนที่ใหญ่กว่า ต่างมือยืนล้อมอยู่ฝั่งฮั่วเทียนหลัน แต่เด็กคนนั้นกลับไม่สามารถรับรู้ได้

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อยหันหน้าไปมองเด็กหญิงคนนั้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เธอไม่จบใช่ไหม เธอคิดว่าเธอเป็นเด็ก ก็จะทำอะไรได้ตามเภอใจงั้นหรือ?"

เขาจ้องมองไปที่ผอ.ด้วยสายตาเย็นชา ผอ.ไม่ยอมมองมาที่เขา ได้แต่ก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว

"ลูกสาวของคุณ ทำร้ายลูกสาวของผม ในฐานะพ่อคน คุณคิดว่าควรจะต้องทำอย่างไร"

ผอ.ตื่นตระหนก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยต้องเลือกอะไรที่มันยากขนาดนี้

แม้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนไม่จริงใจ แต่อย่างไรก็ตามนี่คือลูกสาวของเขา

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็พูดขึ้นว่า "คุณฮั่ว มันเป็นความผิดของผม ทั้งหมด ถ้าคุณต้องการระบายความโกรธลงโทษผมเถอะครับ! เด็กคนนี้กลับบ้านไปผมจะลงโทษอย่างแน่นอน "

ฮั่วเทียนหลันยิ้มมุมปาก เด็กที่ไม่ได้รับการสั่งสอน อันที่จริงที่ต้องตำหนิที่พ่อแม่ นี่เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ผอ.ยังจะมาปกป้องลูกอยู่อีก

ผอ.แบบนี้ ครูที่อยู่ภายใต้การเป็นผู้นำของเขา จะสอนการใช้ชีวิตในอนาคตได้อย่างไร?

“ จริงเหรอ คุณไม่สน ถ้าอย่างงั้ผมก็ไม่เกรงใจที่จะสอนแทนคุณแล้วนะครับ!”

ฮั่วเทียนหลันพูดพลางนั่งยองๆ แม้ว่าเขาจะสูงกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตาม

"ฟังให้ชัด ๆนะ ฉันคือพ่อของหยางชิงหรง เธอเป็นลูกสาวและเป็นลูกที่รักที่สุดของฉัน ตั้งแต่เล็กจนโต แม่แต่ยุงก็ไม่ให้ไต่ไรก็ไม่ให้ตอม ตอนนี้เธอกล้าที่จะทำร้ายลูกสาวฉัน เธอบอกมาสิ ว่าต้องการให้ฉันเรียกเพื่อนๆมา แล้วก็ทำแบบนั้นกับเธอบ้างได้ไหม?”

ท่าทีของฮั่วเทียนหลันดูไม่ได้เลวร้ายอะไร และน้ำเสียงของคำพูดก็ดูเรียบง่ายเช่นกัน

แต่ความเยือกเย็นและออร่าบนตัวเขาทำให้เด็กหญิงคนนั้นก้าวถอยหลังไปสองก้าวทันที

พูดที่จริง เด็กอายุเท่านี้ แม้ว่าจิตใจจะดูเลวร้ายขนาดไหน แต่ก็ไม่ได้เลวถึงขีดสุด ช่วงระยะเวลานี้เพียงแค่ต้องการการอบรมสั่งสอบจากครอบครัว ก็ช่วยได้เยอะ

เธอซ่อนตัวอยู่หลังผอ. จับกางเกงของผอ.และตะโกนออกมา "คุณ คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมถึงมารังแกเด็ก"

หา? ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะเบะริมฝีปากของเขา

สาวน้อยคนนี้เมื่อเธอรังแกชิงหรง เมื่อกี้ทำไมเธอถึงไม่คิดว่าชิงหรงก็เป็นเด็ก

"อ่อ ถ้างั้นที่เธอหมายถึง ฉันทำตามหน้าที่พ่อก็เลยต้องมารังแกเธอ ใช่ไหม ?"

ฮั่วเทียนหลันชำเลืองมองชิงหรง และรู้สึกลำบากใจ เพราะต้องมาฟังคำพูดที่ไร้เหตุผลเช่นนี้

เด็กหญิงคนนี้ตะลึงและมองไปที่พ่อของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่ผอ.ไม่สามารถปกป้องได้แม้แต่ตัวเอง ตอนนี้เขาจะช่วยลูกสาวตัวเองได้อย่างไงกัน

กล่าวที่จริงแล้ว แม้จะไม่ใช่ฮัวเทียนหลัน ตระกูลหยางของชิงหรง เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

โชคดีที่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ต้องการจะทำให้เรื่องราวบานปลาย เพราะในใจเขาก็อยากให้เรื่องราวมันสมานฉันท์

คำพูดของฮั่วเทียนหลันถูกใจชิงหรงอย่างมาก

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ และไม่คิดว่าเขาจะมาเป็นความหวังของเธอ

แต่เสียดาย ที่ความคาดหวังนี้ จะอยู่กับเธอไม่นานนัก

เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่พ่อของเธอ

เกี่ยวกับตัวตนของพ่อ ไม่เคยมีใครให้คำตอบกับเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นแม่หรือน้า

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรงซก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

เด็กคนนี้ที่ยังคงต้องการจะต่อสู้ต่อไป และตอนนี้จะไม่มีวันยอมรับความพ่ายแพ้

แต่สายตาเธอยังคงระบายความโกรธออกมา

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียน ครูประจำชั้นของชิงหรงก็รีบมา

เมื่อมองไปทางนั้น เธอก็ครุ่นคิดในใจ

เธอได้ยินว่าตงเหยียนป้าของชิงหรง เคยพูดถึงเรื่องที่ชิงหรงถูกรังแก

เมื่อรู้ว่าที่จะรังแกคนในตระกูลหยาง เธอจึงคอยเตือนหลิวหลานซินลูกสาวของผอ.

เด็กคนนี้เป็นหัวโจกในชั้นเรียน ตอนเด็กๆก็รังแกคนอื่นไปทั่ว

โดยปกติต่อหน้าผอ. ครูจะคอยชื่นชมเธอ

เธอเดินหน้าเข้าไปนั่งยองๆด้านหน้าชิงหรง ปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวเธอ แล้วถามขึ้นว่า "ชิงหรง พวกเขาแกล้งหนูอีกแล้วหรือคะ?"

ประโยคนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว

ส่วนผอ. ขาแทบอ่อนแรงลง

คำพูดของครูประจำชั้นของชิงหรง หมายความว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว

ชิงหรงเงียบ ไม่ได้พูดอะไร

ผอ.มองไปที่หลิวหลานซิน และพูดอย่างเคร่งขรึม "หลานซิน รีบขอโทษชิงหรง! ถ้าแกกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมชั้นอีกครั้งฉันจะแจ้งให้แม่แกทราบ!"

ผอ.ยังคงอยู่เป็น เขายังคงหวังว่าเรื่องของหลิวหลานชิงจะไม่ทำลายในหน้าที่การงานของเขา

อย่างไรก็ตามหลิวหลานชิงยังคงเมินเฉยดื้อรั้นและตะโกนออกมาว่า ‘ทำไมหนูต้องขอโทษด้วย? ใครๆก็รู้ว่าเขาเป็นสัตว์ร้าย หนูผิดตรงไหน? ’

คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันแสดงสีหน้าโกรธเล็กน้อย

ครูฝ่ายกิจการนักเรียน ในฐานะรองผอ. เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็มีความคิดก็ผุดขึ้นมาในใจ

ดูสถานการณ์นี้แล้ว เกรงว่าผอ.คงจะซวยจริงๆ

แบบนี้ กลุ่มบริหารสถานศึกษา ก็คงจะเข้ามามีบทบาท

บางทีตำแหน่งผอ.คนต่อไปอาจเป็นของเขา

ครูประจำชั้นอดไม่ได้ที่จะด่าในใจ เด็กโง่คนนี้ เธอเป็นแบบนี้ไง มันถึงทำให่พ่อเธอซวย

แน่นอนว่าฮั่วเทียนหลันเห็นท่าทางดื้อรั้นของหลิวหลานซิน ก็พูดออกมาว่า "ผอ.หลิว นี่คือระดับการศึกษาของโรงเรียนหรือครับ คุณภาพของครูในระดับสูงเช่นนี้ ทำไมถึงสอนเด็กออกมาให้เป็นแบบนี้ครับ?"

เนื่องจากความโกรธ ฮั่วเทียนหลันจึงไม่ต้องการให้คำอธิบายใดๆ

ทุกประโยคของฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะเป็นค้อนหนัก ๆ ที่กระทบหน้าอกของผอ.หลิวอย่างแรง

ผอ.หลิวรู้สึกมึนงงในหัว และรู้สึกเหมือนจะยืนไม่อยู่

เขารีบพูดว่า "คุณฮั่ว ขอโทษครับ เป็นความผิดผมเอง เธอถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก นี่ถือเป็นเคสของทางโรงเรียน โผมจะอบรมเธอให้ดี และลงโทษเธอตามกฎของโรงเรียน และในอนาคตจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ดขาดครับ"

"อ่อ?" ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างเฉยเมย "กฎของโรงเรียน แล้วจะลงโทษอย่างไร?"

ผอ.ยังไม่ทันพูดอะไร หลิวหลานซินก็แสดงอาการโกรธออกมา

เธอไม่คิดว่าเมื่อพ่อของเธอมาแต่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอ แต่ช่วยให้คนแปลกหน้ารังแกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า

"พ่อ พ่อกลัวเขาทำไม! โดยปกติแล้วชิงหรงเป็นคนที่ชอบทำแต่ความผิด เธอรู้ว่าจะกลั่นแกล้งหนูยังไง หนูก็ต้องปกป้องตัวเอง"

“ ถ้าคุณพ่อไม่ไล่เธอออก ต่อไปจะไม่เรียกพ่อว่าพ่อแล้ว!”

หลิวหลานซินเป็นเด็กเอาแต่ใจ และนิสัยนี้มันค่อยๆทวีความรุนแรงมันยิ่งขึ้น

จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้ตัวเลยว่าเธอทำอะไรผิด

ผอ.เช็ดเหงื่อบนศีรษะของเขา หากเธอไม่ใช่ลูกสาว เขาอยากจะโยนเธอลงน้ำและทำให้เธอจมน้ำตายไปซะ

คราวนี้ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรเขาต้องอบรมสั่งสอนเธอ ไม่ปล่อยให้แม่ตามใจเธออีกต่อไป

โดยปกติลูกสาวมักจะมีปัญหา และมักจะแสดงอำนาจในโรงเรียน ซึ่งทุกครั้งก็การอาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับกลุ่มผู้บริหารโรงเรียนลบความขัดแย้ง ลบความผิด

แต่วันนี้มันต่างออกไป

ฮั่วเทียนหลันผู้นี้เป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโรงเรียน

นี่คือลูกของคนทำงานให้ การจะเอาชนะพ่อของเด็กอย่างเขา เรื่องนี้ทำได้ง่ายนิดเดียว

เขาตบหัวลูกสาวและตะโกนอย่างรุนแรง: "หุบปาก ฉันผิดเอง ฉันปล่อยให้แกเอาแต่ใจเกินไป! แกยังมีหน้ามาพูดว่าแกถูกอื่นรังแก แกคิดว่า ที่แกทำไม่มีใครเห็นเหรอ ?”

หลิวหลานซินเมื่อถูกผอ.ทุบตี ก็มองไปที่พ่อของเธอด้วยสีหน้าเหวอ

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพ่อที่เคยคอยตามใจเธอมาตลอด จะทุบตีเธอจริงๆ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลั่งน้ำตาและร้องไห้คร่ำครวญออกมา ในเวลาเดียวกันเธอใช้ทั้งมือและเท้าทุบตีผอ.ตะโกนว่า "พ่อตีหนู พ่อตีหนู ต่อไปหนูจะไม่เรียกว่าพ่อ ความสัมพันธืเราขาดกัน!"

ผอ.ใบหน้าของเขาเครียดจัด เขาอยากที่จะบีบคอลูกสาวของเขา

คำพูดของกลุ่มครูที่แผ่วเบาอยู่เบื้องหลัง ก็แว่วมา

"เด็กคนนี้ดุร้ายนัก ทุกครั้งที่ไปแจ้งผอ. เขาก็แค่ยิ้มๆ แต่ครั้งนี่เขาน่าจะเตะเหล็กแผ่นใหญ่เชียวหละ!

"อืม ใช่ๆ ไม่อบรมลูกสาวให้ดีๆ กลัวจังเลยว่ามันจะเกิดเรื่องเลวร้ายในอนาคต!"

ผอ.หน้าซีด แต่เขาไม่กล้าหันกลับไปมอง เขาเองก็รู้ดีว่าอาชีพของเขาในฐานะผอ.กำลังจะสิ้นสุดลง

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็จะมีคนที่ได้ทีขี่แพะไล่

นั่นก็คือพวกครูที่อยู่ด้านหลัง

"คุณฮั่ว ไม่ต้องกังวลครับ ผมจะให้เธอจำความผิดครั้งนี้ของเธอให้ดีโดยจะบันทึกไว้ในประวัติการเรียน เมื่อกลับไปบ้านผมจะให้เธอเขียนหนังสือทบทวนตัวเอง และประกาศขอโทษชิงหรงต่อหน้าทุกคนในโรงเรียน ..."

การลงโทษสำหรับความผิดร้ายแรง จะถูกบันทึกไว้ในประวัติการศึกษา

นี่เป็นรอยด่างตลอดชีวิตของหลิวหลานซินในอนาคต

ขณะนี้ผอ.ยอมทุกอย่างแล้ว

ฮั่วเทียนหลันถอนหายใจ และมองไปที่หลิวหลานซินที่ยังไม่รู้ประสีประสา ในใจก็รู้ดีว่าเด็กที่ถูกกล่าวหาเลวร้าย แต่ที่จริงก็เป็นเพราะขาดการอบรมสั่งสอน

ยิ่งไปกว่านั้น หากคิดเล็กคิดน้อยกับเด็ก ตัวเองก็จะเสียอารมณ์ไปเปล่า

ที่สำคัญที่สุด เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วก็จะถึงหูตระกูลหยาง

ถ้าบอกให้หยางหยวนรู้ว่า เขาผู้เป็นคุณตา จะต้องออกมาล้างบางโรงเรียนนี้แน่ๆ

เขาพาชิงหรงตรงไปที่ห้องพยาบาล

ผอ.เหมือนจะเดินตาม แต่ก็ไม่เชิงตามไป เขาก้มพูดคุยกับหัวหน้ากิจการ แล้วก็จูงมือลูกสาวแล้วเดินกลับไปที่ห้องทำงาน

เพื่อรักษาตำแหน่งของเขา เขาต้องรักษาความสัมพันธ์ไว้ เพื่อลดผลกระทบจากเหตุการณ์นี้

ฮั่วเทียนหลันจับมือของชิงหรง ชิงหรงหมุนตัว แล้วปล่อยมือออกจามือของเขา

เธอยืนนิ่งและกระซิบว่า "ขอบคุณค่ะ"