โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 354

ฮั่วเทียนหลันประหลาดใจที่ชิงหรงขอบคุณเขา

สิ่งที่เขาไม่เคยรู้เลยก็คือ ชิงหรงจะไม่คุยกับคนแปลกหน้า

วันนี้เขาออกมากับฮั่วเทียนหลัน ถ้าคนในตระกูลหยางเห็นหล่ะก็ คงจะต้องอ้าปากค้างแน่ๆ

"ไปล้างแผลก่อนนะ!" ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม แขนของชิงหรงทีมีรอยแผลช้ำ ทำให้เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อย

เด็กอายุยังน้อย แต่กลับต้องมาเจอกับความรุนแรงในโรงเรียน

แต่ชิงหรงส่ายหัวและพูดว่า "หนูไม่เป็นไรค่ะ แค่แผลเล็กๆ เดี๋ยวก็หาย"

ฮั่วเทียนหลันพยายามเกลี้ยกล่อมชิงหรงอยู่สักพัก แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ เธอไม่เชื่อฟังอย่างแน่นอน เขาจึงถอดใจ

นี่ก็คาบที่สี่ โรงเรียนก็ใกล้จะเลิกแล้ว

ฮั่วเทียนหลันย่อตัวลงและมองไปที่ชิงหรง "เธอจำฉันได้ไหม?"

ชิงหรงเงยหน้าขึ้น มองเขา จากนั้นก็ละสายตาและค่อยๆพยักหน้า

แน่นอนว่าเธอจำลุงคนเลวที่ชอบขู่เธอหลายต่อหลายครั้ง

ถึงปากจะบอกว่าไม่เอา แต่จริงๆเธอก็ชอบคุณลุงคนเลวคนนี้มาก

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้า จำได้ก็ดี เขาจะได้มีโอกาสใกล้ชิดชิงหรงมากขึ้น หลังจากนั้นจะได้ใกล้ชิดกับหยางหลิงรุ่ยด้วย

“นี่ก็จะเที่ยงแล้ว หนูอยากกินอะไร เดี๋ยวลุงมาไปกินข้าวดีไหม”

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้สังเกต ว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนจะเป็นหมาป่าตัวใหญ่ที่ล่อลวงกระต่ายน้อยให้เปิดประตู

ชิงหรงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลุงที่ดูแปลกๆคนนี้ดูมีความคาดหวัง ในใจก็เกิดความรู้สึกสับสน

เธอยังจำได้ว่า แม่เคยบอกว่า อย่าไปกับคนแปลกหน้า

แต่ลุงฮั่วคนนี้ ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าหนิ

สุดท้าย เธอก็พยักหน้าตอบ

ตัวพ่อก็ไม่รู้ว่านี่คือลูกสาว ส่วนลูกสาวก็ไม่รู้ว่านี่คือพ่อของเธอ นี่มันคือความสัมพันธ์พ่อลูก และคือครั้งแรกที่จะได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน

ฮั่วเทียนหลันพาชิงหรงขึ้นรถที่ด้านนอกโรงเรียน

แทนที่จะไปกินข้าวก่อนเ ขาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด และขอให้หมอช่วยรักษาชิงหรง

เมื่อเห็นแขนเล็กสองข้างของชิงหรง แขนเสื้อของเธอม้วนขึ้น ผิวขาวและอ่อนโยนของเขามีรอยแผล เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธอีกครั้ง

ผอ.คนนั้น แม้แต่ลูกสาวตัวเองก็สอนไม่ได้ แล้วจะมาสอนลูกคนอื่นได้อย่างไงกัน?

คืนนี้เขาจะโทรไปหากลุ่มผู้บริหารสถานศึกษา ขอให้เปลี่ยนผอ.

ยาที่ใช้ในการรักษาบาดแผลอาจระคายเคืองและเจ็บปวด

ดวงตาของเธอแสดงอาการเจ็บปวดออกมา แต่เธอไม่พูดอะไรสักคำ

ขณะดูไปที่แผลของเธออยู่ ทันใดนั้นชิงหรงก็พูดว่า "คุณลุงคุณช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ"

ฮั่วเทียนหลันผงะมองไปที่ชิงหรง จากนั้นก็มองไปที่แพทย์หญิงที่กำลังจะปลดกระดุมชิงหรงและทันใดนั้นก็รับรู้ทันที

มันเป็นเรื่องของระหว่างชาย-หญิง

ฮั่วเทียนหลันออกจากห้องตรวจ และหลังจากรออยู่ข้างนอกสักพักเสียงของชิงหรงก็ดังมาจากข้างใน "เข้ามาได้แล้วค่ะ"

ฮั่วเทียนหลันสอบถามหมอและหลังจากได้ยินหมอบอกว่าอาการบาดเจ็บและอาการอักเสบของชิงหรงจะบรรเทาลง และจะไม่มีแผลเป็น เขาก็เลยโล่งอก

เขาจับมือชิงหรง แล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์

"คราวหน้าหากมีใครมาแกล้งหนูอีก ให้บอกครูประจำชั้นนะครับ อย่าไปทะเลาะกับพวกเขา"

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ใบหน้าที่ดูจะดื้อรั้นของชิงหรง ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เขาจึงพูดขึ้นมา

แต่ด้วยความไร้เดียงสาของเธอ ชิงหรงจึงส่ายหัวและพูดว่า "คุณลุง หนูไม่ชอบฟ้อง เรื่องของเด็กๆ ก็ต้องให้เด็กๆจัดการ "

ฮั่วเทียนหลันตะลึงไปชั่วขณะและมองไปที่ชิงหรงด้วยความประหลาดใจเขาไม่คิดว่าในวัยเด็กของเธอ เธอจะดูเหมือนพี่สาวคนโต

ในี่คงใช้เวลาอีกไม่นาน เธอก็คงจะเป็นบุคคลอันดับหนึ่งของเมืองS

ตระกูลหยางนี้ ถ้าไม่มีหยางหยวนแล้ว เป็นไปได้ไหมว่ามีหยางชิงหรงอีกคนหนึ่งที่มีอำนาจทั้งหมด?

ทั้งสองเดินลงไปชั้นล่างและขึ้นรถ ฮั่วเทียนหลันถามชิงหรงว่าเธออยากกินอะไร เธอเอียงหัวคิด จากนั้นก็พูดชื่ออาหารมาสองสามอย่าง

แววตาของฮั่วเทียนหลังแสดงถึงความซับซ้อนในใจ หลังจากได้ยินชื่ออาหารเหล่านี้จากเธอ ก็นึกได้ว่ามันเป็นอาหารโปรดของอันหรันด้วยเช่นกัน

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทั้งสองกลายเป็นแม่ลูกกันได้อย่างไร แต่ความชอบนี้เหมือนกันอย่างน่าประหลาดใจจริงๆ

ฮั่วเทียนหลันพาไปโรงแรมชั้นนำ ที่ระยะทางค่อนข้างไกล ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง

ระหว่างทางเขาพยายามพูดคุยกับชิงหรง

“หนูก็ดูเป็นคนกล้านะ แต่ทำไมถึงไม่กล้าไปกับลุง หรือกลัวลุงจะพาหนูไปขาย?” ฮั่วเทียนหลันแกล้งชิงหรง

แต่ชิงหรงกลับเมินใส่

แน่นอนว่าเธอไม่คุยกับคนแปลกหน้า แต่ลุงฮั่วคนนี้เธอรู้จักกันเมื่อเมื่อหลายปีก่อน ตอนเธอที่เธอยังเด็กๆ

ตอนนั้นเขาอยู่กับแม่ และความสัมพันธ์ก็แน่นแฟ้นมาก

คนที่ใกล้ชิดกับแม่ ก็คือเขา เขาไม่มีทางคิดทำร้ายอะไรเธอ

แล้วเธอกังวลไปทำไม?

น่าแปลก ชิงหลงไม่เคยเข้าใจว่าทำไมหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันมาหาเธอ เธอกลับรู้สึกได้ถึงความใกล้ชิด

มันเหมือนกับ พ่อและลูกสาว?

เมื่อนึกถึงชิงหรงก็ส่ายหัวอย่างแรง เธอต้องไม่มีความคิดแบบนี้ เธอไม่ต้องการมีพ่อเลี้ยง

ถ้าหากวันหนึ่งพ่อของเธอกลับมา?

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองไปที่บัตรนักเรียน พบว่าชิงหรงและหลันหลันถูกแยกห้องกัน

คนนึงอยู่ห้อง1 อีกคนนึงอยู่ห้อง 2

นอกจากนี้ ห้อง1 ก็เต็มแล้ว โรงเรียนเปลี่ยนห้องเรียนไม่ทัน อีกไม่นาน ลั่นลานก็ต้องย้ายมาที่ห้อง1

ถึงเวลานั้นลั่นลานและชิงหรงก็คงได้เรียนห้องเรียนเดียวกัน

“ ลูกสาวของฉันก็อยู่ในโรงเรียนนี้” ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

ชิงหรงตะลึง ลูกสาว? เธอรู้สึกใจหาย

ลุงฮั่วแต่งงานมีลูกสาวแล้ว

แบบนี้ เขาจะไม่ใช้ชีวิตกับแม่แน่นอน เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ชิงหรง ก็รู้สึกใจหายเล็กน้อย

"ค่ะ" เธอตอบเบา ๆ

"ต่อไปพวกหนูจะอยู่ห้องเรียนเดียวกัน เธอชื่อลั่นลาน ทำความรู้จักกันได้เลยนะ" ฮั่วเทียนหลันพูดต่อ

"โอเคค่ะ ..." ซึมอยู่สักพัก ชิงหรงก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง

"หนูอายุเท่าไหร่?"

"หกขวบค่ะ"

"เกิดเดือนอะไร"

ชิงหรงขมวดคิ้ว หันหน้าไปมองฮั่วเทียนหลัน คุณลุงฮั่วคนนี้ อยากรู้อะไรมากมาย แต่สุดท้ายเธอก็ตอบไปว่า "พฤษภาคมค่ะ"

"พฤษภาคม?" ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ เขาตกใจเพราะเด็กคนนี้เกิดเดือนเดียวกับลั่นลาน

อันที่จริงเขาถามมากมาย ไม่ใช่ถามแบบขอไปที

เหมือนกับที่ชิงหรงรู้สึกว่าเธอกับฮั่วเทียนหลันมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันอย่างอธิบายไม่ได้ และฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกว่าชิงหรงเป็นเหมือนลูกสาวของเขาเอง

เขาจำได้ชัดเจนว่าเด็กหญิงตัวน้อยๆคนนี้ เคยเรียกหยางหยวนว่าพ่อ

แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อ มีเพียงแม่ที่ชื่อหยางหลิงรุ่ย

ข้อมูลที่ได้มา มันกว้างเกินไป

เขาขมวดคิ้วและถามโดยไม่รู้ตัว: "เกิดวันที่เท่าไหร่"

"คุณลุง กำลังตรวจสอบอะไรหนูคะเนี่ย" เขาไม่ได้รับคำตอบ แต่ได้เป็นคำถามจากชิงหรงแทน

ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เพราะคิดว่าเขาอาจคิดมากเกินไปจริงๆ

ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนั้น

ตัวเองจะไปมีลูกสาวอีกคนได้อย่างไร?

เป็นไปไม่ได้ หยางหลิงรุ่ยให้กำเนิดลูกคนเดียวคือลั่นลาน หากมีคนที่สอง ป้าเฉินก็น่าจะบอกอะไรบ้างแหละ

หน้าผากของเขาเป็นริ้วๆ เขามองไปที่ถนนที่ค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆ "รถติดมาก?"

"ค่ะ ข้างหน้ามีอุบัติเหตุ ผ่านไฟแดงไปน่าจะดีขึ้นค่ะ ประธานฮั่ว"

ฮั่วเทียนหลันส่งเสียงอืม ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ชิงหรงแอบเงยหน้าขึ้นและแอบมองลุงฮั่วคนนี้

ลุงฮั่วเหมาะสมกับความเป็นพ่อของเธอ เขาทั้งหล่อและรวย

น่าเสียดายที่เขาแต่งงานและมีลูกแล้ว

จะดีแค่ไหนถ้าเขายังโสด?

ฮั่วเทียนหลันสังเกตเห็นการจ้องมองของชิงหรง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

เขากำลังคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับลั่นลาน

เขาพาลั่นลานมาเมืองSนานมาก แต่ก็ยังตามแม่ของเขากลับมาไม่ได้ เธอจึงไม่ค่อยพอใจนัก

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีอารมณ์บางอย่างเห็นได้ชัดเจน

เขาต้องรีบแล้ว ไม่เช่นนั้นภรรยาจะไม่ได้กลับมา ลูกสาวก็จะอารมณ์เสีย ชีวิตในอนาคตของก็เขาจะลำบาก

หยางหลิงรุ่ยกำลังจะไปโรงเรียน แต่เธอรับสายโทรศัพท์เหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้นในบริษัท และเธอจำเป็นต้องจัดการกับมันอย่างเร่งด่วน

ธุรกิจต้องมาก่อน ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยวางความกังวลและรีบไปที่บริษัท

กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยง

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยทำงานหนักเย่ถงจึงเตรียมอาหารกลางวันให้เธอ

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่กิน เธอขับรถไปที่โรงเรียน

เที่ยงเป็นช่วงพักกลางวัน ห้องเรียนจึงไม่มีใคร

เธอโทรหาครูประจำชั้นของชิงหรง และครูก็รีบเข้ามา

"สวัสดีค่ะ คุณแม่ชิงหรง"

"สวัสดีค่ะ คุณครูฉันมาที่นี่เพื่อมาดูชิงหรงหน่ะคะ ที่โรงเรียน เธอเคยถูกรังแกไหมคะ?"

ครูประจำชั้นถอนหายใจ กลัวอะไรก็มักจะเป็นอย่างนั้น

ตอนเช้าเธอเพิ่งจะกังวลเรื่องนี้ พอเที่ยงปุ๊บ ผู้ปกครองก็มาทันที

เธอสีหน้ากังวล แต่ยังไม่ตอบทันที

หยางหลิงรุ่ยได้แต่ถอนหายใจ และเธอรู้ทันทีว่าเป็นธรรมดาที่ชิงหรงจะต้องถูกรังแกที่โรงเรียน

แม้ว่าโดยปกติแล้วเธอจะเป็นคนอ่อนหวาน ทั้งหมดเกิดจากการได้รับการเลี้ยงดูที่ดี

ตอนนี้ลูกสาวของตัวเองถูกรังแก ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อด้วยความโกรธ

“ เธอโดนรังแกเหรอคะ?!”

ครูประจำชั้นลังเลตัดสินใจโยนลูกบอลไปให้ผอ.โดยกล่าวว่า "ขอโทษค่ะ คุณแม่ชิงหรง เป็นเพราะฉันทำหน้าที่ครูไม่ดี ชิงหรงมีปัญหากับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ เมื่อตอนสาย เพิ่งจะทะเลาะกันไป เป็นลูกสาวของผอ.ค่ะ เธอเข้ามาช่วยเพื่อน...."

"ไปตามผอ.มาเดี๋ยวนี้ค่ะ"

ครูประจำชั้นรับมือกับความโกรธของหยางหลิงรุ่ยไม่ไหว เธอหันกลับและวิ่งไปที่ห้องทำงานของผอ.

สำหรับเรื่องนี้ เธอกำลังพูดความจริง และผอ.ก็ไม่ควรโทษว่าเป็นความผิดของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากเหตุการณ์นี้ เกรงว่าผอ.น่าจะอยู่ในตำแหน่างเป็นวันสุดท้ายแล้ว