โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 354

ฮั่วเทียนหลันประหลาดใจที่ชิงหรงขอบคุณเขา

สิ่งที่เขาไม่เคยรู้เลยก็คือ ชิงหรงจะไม่คุยกับคนแปลกหน้า

วันนี้เขาออกมากับฮั่วเทียนหลัน ถ้าคนในตระกูลหยางเห็นหล่ะก็ คงจะต้องอ้าปากค้างแน่ๆ

"ไปล้างแผลก่อนนะ!" ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม แขนของชิงหรงทีมีรอยแผลช้ำ ทำให้เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อย

เด็กอายุยังน้อย แต่กลับต้องมาเจอกับความรุนแรงในโรงเรียน

แต่ชิงหรงส่ายหัวและพูดว่า "หนูไม่เป็นไรค่ะ แค่แผลเล็กๆ เดี๋ยวก็หาย"

ฮั่วเทียนหลันพยายามเกลี้ยกล่อมชิงหรงอยู่สักพัก แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ เธอไม่เชื่อฟังอย่างแน่นอน เขาจึงถอดใจ

นี่ก็คาบที่สี่ โรงเรียนก็ใกล้จะเลิกแล้ว

ฮั่วเทียนหลันย่อตัวลงและมองไปที่ชิงหรง "เธอจำฉันได้ไหม?"

ชิงหรงเงยหน้าขึ้น มองเขา จากนั้นก็ละสายตาและค่อยๆพยักหน้า

แน่นอนว่าเธอจำลุงคนเลวที่ชอบขู่เธอหลายต่อหลายครั้ง

ถึงปากจะบอกว่าไม่เอา แต่จริงๆเธอก็ชอบคุณลุงคนเลวคนนี้มาก

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้า จำได้ก็ดี เขาจะได้มีโอกาสใกล้ชิดชิงหรงมากขึ้น หลังจากนั้นจะได้ใกล้ชิดกับหยางหลิงรุ่ยด้วย

“นี่ก็จะเที่ยงแล้ว หนูอยากกินอะไร เดี๋ยวลุงมาไปกินข้าวดีไหม”

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้สังเกต ว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนจะเป็นหมาป่าตัวใหญ่ที่ล่อลวงกระต่ายน้อยให้เปิดประตู

ชิงหรงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลุงที่ดูแปลกๆคนนี้ดูมีความคาดหวัง ในใจก็เกิดความรู้สึกสับสน

เธอยังจำได้ว่า แม่เคยบอกว่า อย่าไปกับคนแปลกหน้า

แต่ลุงฮั่วคนนี้ ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าหนิ

สุดท้าย เธอก็พยักหน้าตอบ

ตัวพ่อก็ไม่รู้ว่านี่คือลูกสาว ส่วนลูกสาวก็ไม่รู้ว่านี่คือพ่อของเธอ นี่มันคือความสัมพันธ์พ่อลูก และคือครั้งแรกที่จะได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน

ฮั่วเทียนหลันพาชิงหรงขึ้นรถที่ด้านนอกโรงเรียน

แทนที่จะไปกินข้าวก่อนเ ขาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด และขอให้หมอช่วยรักษาชิงหรง

เมื่อเห็นแขนเล็กสองข้างของชิงหรง แขนเสื้อของเธอม้วนขึ้น ผิวขาวและอ่อนโยนของเขามีรอยแผล เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธอีกครั้ง

ผอ.คนนั้น แม้แต่ลูกสาวตัวเองก็สอนไม่ได้ แล้วจะมาสอนลูกคนอื่นได้อย่างไงกัน?

คืนนี้เขาจะโทรไปหากลุ่มผู้บริหารสถานศึกษา ขอให้เปลี่ยนผอ.

ยาที่ใช้ในการรักษาบาดแผลอาจระคายเคืองและเจ็บปวด

ดวงตาของเธอแสดงอาการเจ็บปวดออกมา แต่เธอไม่พูดอะไรสักคำ

ขณะดูไปที่แผลของเธออยู่ ทันใดนั้นชิงหรงก็พูดว่า "คุณลุงคุณช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ"

ฮั่วเทียนหลันผงะมองไปที่ชิงหรง จากนั้นก็มองไปที่แพทย์หญิงที่กำลังจะปลดกระดุมชิงหรงและทันใดนั้นก็รับรู้ทันที

มันเป็นเรื่องของระหว่างชาย-หญิง

ฮั่วเทียนหลันออกจากห้องตรวจ และหลังจากรออยู่ข้างนอกสักพักเสียงของชิงหรงก็ดังมาจากข้างใน "เข้ามาได้แล้วค่ะ"

ฮั่วเทียนหลันสอบถามหมอและหลังจากได้ยินหมอบอกว่าอาการบาดเจ็บและอาการอักเสบของชิงหรงจะบรรเทาลง และจะไม่มีแผลเป็น เขาก็เลยโล่งอก

เขาจับมือชิงหรง แล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์

"คราวหน้าหากมีใครมาแกล้งหนูอีก ให้บอกครูประจำชั้นนะครับ อย่าไปทะเลาะกับพวกเขา"

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ใบหน้าที่ดูจะดื้อรั้นของชิงหรง ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย เขาจึงพูดขึ้นมา

แต่ด้วยความไร้เดียงสาของเธอ ชิงหรงจึงส่ายหัวและพูดว่า "คุณลุง หนูไม่ชอบฟ้อง เรื่องของเด็กๆ ก็ต้องให้เด็กๆจัดการ "

ฮั่วเทียนหลันตะลึงไปชั่วขณะและมองไปที่ชิงหรงด้วยความประหลาดใจเขาไม่คิดว่าในวัยเด็กของเธอ เธอจะดูเหมือนพี่สาวคนโต

ในี่คงใช้เวลาอีกไม่นาน เธอก็คงจะเป็นบุคคลอันดับหนึ่งของเมืองS

ตระกูลหยางนี้ ถ้าไม่มีหยางหยวนแล้ว เป็นไปได้ไหมว่ามีหยางชิงหรงอีกคนหนึ่งที่มีอำนาจทั้งหมด?

ทั้งสองเดินลงไปชั้นล่างและขึ้นรถ ฮั่วเทียนหลันถามชิงหรงว่าเธออยากกินอะไร เธอเอียงหัวคิด จากนั้นก็พูดชื่ออาหารมาสองสามอย่าง

แววตาของฮั่วเทียนหลังแสดงถึงความซับซ้อนในใจ หลังจากได้ยินชื่ออาหารเหล่านี้จากเธอ ก็นึกได้ว่ามันเป็นอาหารโปรดของอันหรันด้วยเช่นกัน

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทั้งสองกลายเป็นแม่ลูกกันได้อย่างไร แต่ความชอบนี้เหมือนกันอย่างน่าประหลาดใจจริงๆ

ฮั่วเทียนหลันพาไปโรงแรมชั้นนำ ที่ระยะทางค่อนข้างไกล ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง

ระหว่างทางเขาพยายามพูดคุยกับชิงหรง

“หนูก็ดูเป็นคนกล้านะ แต่ทำไมถึงไม่กล้าไปกับลุง หรือกลัวลุงจะพาหนูไปขาย?” ฮั่วเทียนหลันแกล้งชิงหรง

แต่ชิงหรงกลับเมินใส่

แน่นอนว่าเธอไม่คุยกับคนแปลกหน้า แต่ลุงฮั่วคนนี้เธอรู้จักกันเมื่อเมื่อหลายปีก่อน ตอนเธอที่เธอยังเด็กๆ

ตอนนั้นเขาอยู่กับแม่ และความสัมพันธ์ก็แน่นแฟ้นมาก

คนที่ใกล้ชิดกับแม่ ก็คือเขา เขาไม่มีทางคิดทำร้ายอะไรเธอ

แล้วเธอกังวลไปทำไม?

น่าแปลก ชิงหลงไม่เคยเข้าใจว่าทำไมหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันมาหาเธอ เธอกลับรู้สึกได้ถึงความใกล้ชิด

มันเหมือนกับ พ่อและลูกสาว?

เมื่อนึกถึงชิงหรงก็ส่ายหัวอย่างแรง เธอต้องไม่มีความคิดแบบนี้ เธอไม่ต้องการมีพ่อเลี้ยง

ถ้าหากวันหนึ่งพ่อของเธอกลับมา?

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองไปที่บัตรนักเรียน พบว่าชิงหรงและหลันหลันถูกแยกห้องกัน

คนนึงอยู่ห้อง1 อีกคนนึงอยู่ห้อง 2

นอกจากนี้ ห้อง1 ก็เต็มแล้ว โรงเรียนเปลี่ยนห้องเรียนไม่ทัน อีกไม่นาน ลั่นลานก็ต้องย้ายมาที่ห้อง1