โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 356

เขาพูดโดยเน้นน้ำเสียง ต้องการจะปิดประตู

น้ำเสียงของเขาแสดงถึงอะไร ครูสาวผู้ที่มีประสบการณ์มาบ้างย่อมเข้าใจดี

สุยเฉวียนสุ่ยมักอาศัยจังหวะนี้ ตอแยผู้หญิงหลายๆคน

ในวงการการศึกษา ทุกคนต่างเคยชินกับเรื่องแบบนี้

แต่เขากลับคาดไม่ถึง ครูประจำชั้นไม่ปิดประตู

เธอเพียงแค่พูดเตือนว่า: "ท่านคะ คืออย่างงี้ค่ะ เมื่อตอนเช้าที่มีเด็กทะเลาะกัน เมื่อสักครู่มีผู้ปกครองมาขอเข้าผอ.ค่ะ"

ไปพบ? เมื่อได้ยินสุยเฉวียนสุ่ยก็รู้สึกว่ามันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

โลกนี้มันเกิดอะไรขึ้น ผู้ปกครองต้องเข้ามาพบครูไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ครูใหญ่ต้องคุกเข่าเลียผู้ปกครองด้วย?

เขาขมวดคิ้วทันทีและพูดอย่างเคร่งขรึม: "คุณเพิ่งมาใหม่เหรอ ผู้ปกครองคงเข้าใจอะไรผิด ที่คุณเข้ามาบอก คุณไม่รู้เหรอว่าผู้ปกครองควรเข้ามาพบเอง ถ้าต้องให้ผอ.ออกไปพบเอง จะมีพวกครูอย่างคุณไว้ทำไมกัน"

ครูประจำชั้นคาดเดาไว้แล้วไม่ผิดว่าต้องถูกตำหนิ

เธอแค่ก้มหน้าหลังจากสุยเฉวียนสุ่ยพูดจบ แล้วเธอก็พูดว่า "ผู้ปกครองนามสกุลหยางค่ะ!"

นามสกุลหยาง? นามสกุลหยาง!

สุยเฉวียนสุ่ยลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วเขาเดินหน้าไปหาคุณครู ไม่มีอะไรอยู่ในความคิดของเขา และเขาถามอย่างใจจดใจจ่อ "ที่คุณบอกว่านามสกุลหยาง เขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?"

"ผู้หญิงค่ะ ..." ครูประจำชั้นรายงานตามความเป็นจริง

สุยเฉวียนสุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง

โชคดีที่คนที่มาไม่ใช่ผู้นำของตระกูลหยาง

ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่รีรอ เขารีบเดินออกไป

หยางหลิงรุ่ยรออยู่ในห้องเรียน มองไปไกลๆก็เห็นหญิงสาวเจับมือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆกำลังเดินเข้ามา

เมื่อสาวคนนั้นเดินหาหยางหลิงรุ่ย เธอแค่เหลือบมองและเดินผ่านไป

แต่ทว่าหลิวหลานซินเห็นหยางหลิงรุ่ย เธอก็หยุดชี้ไปที่หยางหลิงรุ่ย แล้วตะโกนว่า " แม่คะ นี่คือแม่ของยัยนั่นค่ะ"

ต่อหน้าผู้ใหญ่ เธอกล้าพูดแบบนี้ มันแสดงถึงการอบรมเลี้ยงดูของเธอ

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้ว ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเด็กหญิงคนนี้ก็แย่ลงเช่นกัน

มาดามหลิวหยุดทันทีและมองไปที่หยางหลิงรุ่ยซึ่งสวมชุดเดรสยาวสั่งตัดพิเศษ ด้วยใบหน้าที่สวยและการแต่งหน้าที่ดูดี เธอจึงพูดประชดประชันว่า: "เอ๊ะ ผู้หญิงแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ! เหมือนเพื่อนของฉันที่เต้นรูดเสาในบาร์เลย เหมือนจริงๆ!”

ที่บาร์ ยังมีการเต้นรูดเสาอยู่อีกเหรอ มาดามหลิวพูดออกมาโดยไม่ให้เกียรติ

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่มาดามหลิวและพูดว่า "มาดามมีเพื่อนแบบนี้ด้วยหรือคะ ดูเหมือนว่ามันคงจะเป็นอาชีพสิมั้งคะ"

หยางหลิงรุ่ยจะไม่สุภาพกับคนที่พูดจาหยาบคาย

พี่ชายคนรองพูดบ่อยๆ ว่าคนพวกเนี้ยมันก็แค่พวกชอบพูดจายั่วยุ?

ไม่เป็นไร พูดจาสะกิดๆสักหน่อย ให้เธอเป็นบ้าเล่นๆ

หากเกิดอะไรขึ้น ก็ยังมีตระกูลหยางซัพพอร์ต!

เมื่อมาดามหลิวรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยกล้าที่จะพูดกับเธอเช่นนี้ เธอจึงระเบิดขึ้นมา และชี้ไปที่หน้าของหยางหลิงรุ่ยพร้อมก่นด่า " ยัยนี่ แกว่าใคร พูดมาได้ สงสัยไม่มีการศึกษา แกดูสิลูกสาวแกเกิดมาก็ไม่มีพ่อ!”

ในขณะที่เธอพูด เธอเปิดแขนเสื้อของหลิวหลานซิน เผยให้เห็นรอยฟกช้ำสองสามแห่ง

หยางหลิงรุ่ยเพียงแค่เหลือบมอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมา

เมื่อเทียบกับรอยช้ำที่เธอเคยเห็นของลูกสาวเธอ นี่มันแค่จิ๊บๆ

เธอยังไม่ได้พูดอะไร แต่ได้ยินเสียงผู้ชายแทรกขึ้นมา

"เธอทำอะไร? กลับไปซะ!"

หยางหลิงรุ่ยหันหน้ามองไปยังต้นทางของเสียง

สุยเฉวียนสุ่ยรีบขอให้ครูประจำชั้นพามาดามหลิวและลูกสาวออกไปโดยเร็ว

เขาได้ยินเสียงการด่าทอของมาดามหลิวซึ่งเธอก็เติมเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟ ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย!

ตอนนี้เขาก็เข้ามาพบเธอแล้ว หยางหลิงรุ่ยจึงไม่สนใจมาดามหลิว

เธอมองชายวัยกลางคนตรงหน้าเธออย่างสุภาพ แต่เธอถามโดยไม่เกรงใจ "สวัสดีค่ะ คุณเป็นผอ.หรือคะ?"

สุยเฉวียนสุ่ยรีบส่ายหัวและพูดว่า “ผมเป็นประธานบริหารโรงเรียน คุณคือคุณหยางใช่ไหมครับ นั้นครับ เขาเป็นผอ.ครับ"

ขณะที่เขาพูดอยู่ ผอ.ก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำพอดี

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ย ผอก็เรียกคุณหยางด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะโกรธขนาดไหน แต่การวางตัวที่ดีของเธอ เธอก็ไม่ได้ผลีผลาม

เธอยิ้มเล็กน้อยและถามว่า "สวัสดีค่ะผอ. ฉันคือแม่ของหยางชิงหรง ขอโทษนะ ชิงหรงอยูกับคุณหรือเปล่าคะ"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผอ.หลิวได้พบกับหยางหลิงรุ่ย ดังนั้นจึงพอที่จะควบคุมอารมณ์ได้

สุยเฉวียนสุ่ยมองไปที่หยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยนั้นแตกต่างออกไป เขาไม่กล้าที่จะมองหยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาแบบเดียวกับที่มองครูประจำชั้น

เสื้อผ้า สภาวะทางอารมณ์ของหยางหลิงรุ่ย มองก็รู้ว่าเป็นคนอีกระดับ

ดูเหมือนว่า ผอ.หลิวคงจะต้องได้รับโทษ

ผอ.หลิวกำลังจะพูดก่อนที่เขาจะหลุดพ้นจากตำแหน่งผอ. แต่มาดามหลิวเดินมา พร้อมพูดด้วยความโกรธ " มามามา คุณหยาง อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าลูกอยู่ไหน ยัยเด็กนั่น ทำร้ายคนอื่นแล้วก็เผ่นไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าไปหลบอยู่ที่ไหน แต่อย่าให้เจอนะ ฉันจะตีให้ตายเลย"

ลูกสาวของเธอร้องไห้ออกมาด้วยความไม่พอดี กระตุ้นต่อมความโกรธให้มาดามหลิวอีกครั้ง ไม่ว่าหยางหลิงรุ่ยจะอยู่ในสถานะไหน แต่เธอก็ต้องกลับมาช่วยลูกของเธอ

มาดามหลิวดูเหมือนสัตว์ร้ายกินคน คำพูดของเธอ ทำให้สีหน้าของหยางหลิงรุ่ยวิตก

การทะเลาะกันของเด็กในครั้งนี้ ดูเหมือนจะไม่เด็กแล้ว

เนื่องจากยังเด็ก ยังไม่เรื่องรู้ราว เธอจึงสามารถระงับโกรธและพูดคำว่าให้อภัยได้

แถมคนเป็นแม่ยังคงเข้าข้าง และพูดจาข่มขู่ว่าจะฆ่าลูกสาวของเธอ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทนได้

เธอนึกถึงการบาดเจ็บที่ร่างกายของชิงหรงก่อนหน้านี้ เธอก็คิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องประมาท

พอตอนนี้มาคิดๆดู เรื่องแบบนี้ คงเกิดขึ้นหลายครั้งแล้วใช่ไหม?

ไม่น่าแปลกใจที่ตงเหยียนบอกว่า ถ้าชิงหรงอาบน้ำเธอจะเช็ดหลังให้เธอเอง

พักหลังสองวันนี้ ไม่ให้เธอเข้าไปในห้องน้ำเลย

คงเป็นเพราะเธอถูกรังแกที่โรงเรียน และรอยแผลเป็นบนร่างกายของเธอก็ชัดเจนเกินไป เธอกลัวว่าครอบครัวจะเป็นห่วงเลยพยายามปกปิดเรื่องนี้ไว้

เรื่องผิดปกติแบบนี้ ตงเหยียนกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยางหลิงรุ่ยกหัวใจของเธอรู้สึกสับสน กระวนกระวาน เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ไม่สนใจชิงหรง

ลูกสาวของตัวเอง เธอรู้ดีที่สุด

ถ้าชิงหรงเป็นคนวู่วาม เธอคงจะระเบิดไปนานแล้วเวลาคนรับใช้ทำงานไม่ดี

แต่เธอมักแสดงความไม่พอใจออกมา แต่ไม่ได้บ่นอะไร

แต่ถ้ากับญาติก็อาจจะมีบ่นบ้างไม่กี่ประโยค

ถ้ามาคอยกัดกัน ตัวเองก็จะกลายเป็นหมาบ้า

หยางหลิงรุ่ยคุ้นเคยกับหลักการนี้ เธอจึงพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า: "มาดาม ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ฉันคิดว่าการทะเลากันของเด็กๆในครั้งนี้ มันต้องมีเหตุผลแน่ๆ ตอนนี้ลูกสาวของฉันไม่อยู่ คุณลองถามลูกสาวคุณดูสิคะ ให้เธอบอกสิคะว่าทำไมถึงทะเลาะกัน ถ้าลูกสาวฉันผิด ในฐานะผู้ปกครอง ฉันจะรับผิดชอบเอง แต่ถ้าลูกคุณผิด คุณ....."

ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะพูดจบเธอก็ถูกมาดามหลิวขัดจังหวะด้วยความโกรธ

“ถุย คุณจะมาพูดมั่วซั่วได้ยังไง ลูกสาวฉันจะมารังแกคนนี่นะ!”

เธอพูดพลางมองไปที่ผอ.หลิว พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงกดดัน "เต๋อเวย คุณทำอะไรอยู่หะ ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับลูกสาวเธอเลย ไม่พูดจาด้วยเหตุผล เมื่อกี้ฉันถามหลานซินแล้ว ลูกสาวประธานซุน ลูกสาวผู้จัดการเฉิน แล้วก็ลูกสาวผอ.เจิ้งอยู่กับเธอ อยู่กับเธอ พวกเธอเคยถูกแม่นั่นรังแก เด็กแบบนี้ ยังจะมาเรียนโรงเรียนไฮโซอยู่อีกเหรอ ควรจะประกาศให้สังคมรับรู้ ไล่เธอออก ไม่ให้เธอเข้าโรงเรียนไหนได้เลย! "

ผอ.หลิวดูมาดามหลิวที่เลอะเทอะไปกันใหญ่ แต่มาดามหลิวแสร้งทำเป็นไม่เห็น หลังจากที่มาดามหลิวพูดจบ เขาก็รู้ว่าเรื่องนี้คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เขาก็ถอนหายใจทันที

อาชีพของฉัน มันจบลงแล้ว

สำหรับสุยเฉวียนสุ่น เมื่อครอบครัวของผอ.หลิวกำลังมุ่งหน้าไปหาความตายด ตัวเองเขากลัวว่าหยางหลิงรุ่ยจะโกรธแล้วมาตระกูลหยางมาแก้แค้น

ดังนั้นเขาจึงรีบขอโทษหยางหลิงรุ่ย และขอตัวออกไป

ตัวหยางหลิงรุ่ย เธอก็ได้แค่ยิ้มให้แบบเย็นยะเยือก

ตอนนี้ผู้หญิงบ้าคนนี้พูดออกมาหมดแล้ว เธอก็รับรู้แล้ว ว่าลูกสาวของผอ.หลิวคนนี้ เป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายชิงหรง

เธอพูดเบา ๆ ว่า: "ผอ.หลิว ภรรยาของคุณเขาหมายถึงคุณใช่ไหมคะ"