โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 357

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกโกรธตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธออยากที่จะฟังเรื่องราวให้เข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ก่อนถึงจะปะทุออกมา

เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง แบบนี้ชิงหรงก็ต้องรับผิดชอบด้วย?

ถึงแม้จะบอกว่าชิงหรงเคยเรียนอยู่ที่ออสเตรเลีย ทางโรงเรียนก็ไม่เคยโทรหาเธอ และก็ไม่เคยเรียกให้เธอไปพบ

แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้น สภาพแวดล้อมของการศึกษาในประเทศเมื่อเอาไปเทียบกับต่างประเทศแล้วมันยังห่างไกลนัก

และเพื่อที่ให้ชิงหรงปรับตัวเข้าหาเพื่อนให้ง่ายขึ้น หยางหลิงรุ่ยไม่เคยบอกเธอให้เอ่ยชื่อของตระกูลหยาง

มีแค่ ผอ. และครูระดับสูงไม่กี่คนที่ทราบเรื่องนี้ เพราะเห็นตอนที่เธอมาสมัครเรียน

ทำแบบนี้ก็เพื่อชิงหรง

อย่างไรก็ตามจุดยืนของตระกูลหยางนั้นสูงมาก ดังนั้นจึงไม่แปลกที่มีคนคอยก่อกวน

เพื่อให้ชิงหรงเติบโตอย่างมีความสุข หยางหลิงรุ่ยจึงคิดว่าควรจะปกปิดสถานะของตนเองเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าของเหตุการณ์เหล่านี้

แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่า การที่เธอเลือกที่จะปกปิดสถานะของลูกเธอ กลับทำให้เกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้น

ลูกของเธอโดนรังแก มันยากที่จะเข้าใจ

แต่ภรรยาของ ผอ.หลิว ยังไม่ยอม แต่ ผอ.หลิวรู้ถึงตัวตนของเธอ แต่ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร?

ผอ.หลิวถอนหายใจออกมายาวๆ เขาพอรู้มาบ้างว่าหยางหลิงรุ่ยเป็นคนที่มีความอดทนสูงที่สุดในตระกูลหยาง

ดังนั้นเขาจึงพูดลองใจออกไปว่า “ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับคุณหยาง ภรรยาของผมเป็นคนหุนหันพลันแล่นไปหน่อย เอาแบบนี้ไหมครับ ผมจะกลับไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดี ถ้าหากมีนักเรียนคนไหนมาเกี่ยวข้องด้วย ผมจะจัดการอย่างเด็ดขาด”

เขาพูดจบ ก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความระแวง ถ้าหยางหลิงรุ่ยมีท่าทีไม่พอใจหละก็เขาจะได้เปลี่ยนคำพูดทัน

แต่หยางหลิงรุ่ยก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ถ้า ผอ. พูดแบบนี้ ฉันก็จะให้เวลาสักหน่อยแล้วกัน ถ้าชิงหรงมีส่วนผิดในเรื่องนี้ ผอ. ไม่จำเป็นต้องออกหน้ามารับแทน ฉันจะเป็นคนกลับไปสั่งสอนเธอเอง เพื่อเป็นการรักษากฎระเบียบของโรงเรียน แต่ถ้าหากลูกสาวของคุณและเด็กที่ภรรยาของคุณพูดถึงเมื่อสักครู่มีส่วนเกี่ยวข้องในการทำความผิดนี้ด้วย ผอ. ก็จะจัดการเรื่องนี้อย่างเป็นธรรมใช่ไหมคะ?”

ภรรยาของ ผอ.หลิวขมวดคิ้ว และระเบิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ ผอ.หลิวกระแอมออกไปหนึ่งครั้ง และมองไปที่เธออย่างเคร่งเครียด เบื่อบ่งบอกให้เธอหุบปาก

“ใช่ครับ ผมจะจัดการอย่างเป็นกลางที่สุด อย่างที่คุณหยางพูดเลยครับ” ผอ. พูดออกมา

รับรู้ได้ถึงความรับผิดชอบที่ออกมาจากน้ำเสียงนี้

ตอนแรกเขาคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากสำหรับเขา

และไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า หยางหลิงรุ่ยคนนี้จะเป็นคนที่ต่อรองด้วยง่ายดายขนาดนี้

พอพูดกันมาถึงตรงนี้ หยางหลิงรุ่ยก็ไม่อยากอยู่เห็นคนบ้าอย่างภรรยาของ ผอ.หลิวอีกแล้ว

เธอกลับตัวพร้อมที่จะเดินทางกลับ

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งมาขวางทางไว้

“เธอคือแม่ของชิงหรงใช่ไหม? ท่าทางก็ดูร่านจริงๆนั้นแหละ! ก็เห็นอยู่ว่าชิงหรงเป็นคนผิด ทำไมเธอถึงยังมีหน้ามาหาเรื่องอีก? ฉันจะไปทะเลาะกับเด็กไม่มีพ่ออย่างมันทำไม? แกใช้สมองส่วนไหนมาคิด?”

คำว่าร่านและลูกไม่มีพ่อสองคำนี้ ทำให้สีหน้าของหยางหลิงรุ่ยมืดมน

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในวัยนี้ สามารถพูดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร้ยางอาย

เธอจึงคิดว่าปกติที่โรงเรียนคงเอาแต่ให้ท้ายเด็ก ไม่รู้จักสั่งสอนในสิ่งที่ถูกต้อง

ตอนที่ชิงหรงอยู่บ้านเธอเป็นคนว่านอนสอนง่าย ยิ่งไปอยู่โรงเรียนนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย

เหตุผลที่ทะเลาะกัน ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเข้าใจแล้ว

ถึงแม้ว่าปกติชิงหรงจะไม่ค่อยพูดอะไร แต่หยางหลิงรุ่ยก็รู้ว่าสิ่งที่ชิงหรงไม่ชอบที่สุดก็คือการที่เด็กคนอื่นมาล้อเธอว่าเป็นลูกที่ไม่มีพ่อ

นี่คือขีดจำกัดของเธอ และก็เป็นขีดจำกัดของลูกสาวเธอด้วย

เธอไม่ยอมให้ลูกสาวของเธอถูกทำร้ายในตอนที่จะเติบโต

เกิดในตระกูลหยาง และมีตำแหน่งที่สูงส่ง ความโกรธของหยางหลิงรุ่ยในตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอจะต้านทานได้

หลิวหลานซินรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอรีบวิ่งออกจากห่างจากหยางหลิงรุ่ย และไปหลบอยู่ที่ด้านหลังของแม่ของเธอ

หยางหลิงรุ่ยหันกลับมามองไปที่คนสามคนที่น่ารังเกียจ

เธอไม่เคยเกลียดใครเหมือนครอบครัวหลิวมาก่อน โดยเฉพาะเด็กคนนี้และแม่ของเธอ ทำให้มุมมองที่เธอมีต่อครอบครัวนี้แย่ลง

เธอเดินไปหาคนที่มีเหตุผลที่สุดอย่าง ผอ.หลิวแล้วพูดว่า “ผอ.หลิว คุณเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน เป็นคนที่มีอำนาจสูงที่สุด คุณคิดว่าลูกสาวของคุณควรจะพูดประโยคเหล่านี้ออกมาไหม? ”

คำพูดที่หลิวหลานซินพูดออกมาเมื่อสักครู่ ผอ.หลิวได้ยินทั้งหมด

เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ เรื่องที่เขาจัดการได้อย่างยากลำบาก จะต้องเกิดเป็นปัญหาขึ้นอีกครั้งเพราะคำพูดแย่ๆของลูกสาวตัวเอง

เขาอ้าปาก คิดจะแก้ตัวออกมาสักสองสามคำ

แต่เมื่อเห็นสายตาที่มองมาอย่างเยือกเย็นของหยางหลิงรุ่ยแล้ว คำพูดที่เขาคิดไว้นั้นก็หายไปหายสมองของเขาทันที

“ผอ.หลิวทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยหละ? คุณเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนะ เป็นบุคคลที่มีประสบการณ์มากที่สุดในด้านการให้ความรู้และปลูกฝั่งจิตสำนึกที่ดีให้กับเด็กๆ แต่กลับสอนลูกสาวของตัวเองออกมาในสภาพแบบนี้ คุณไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรอ?”

ผอ.หลิวได้แต่เงียบ เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรออกมา

ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเกลียดการเลี้ยงดูที่เอาอกเอาใจลูกสาวของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก และเรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้ว

แต่ในทุกครั้งที่ผ่านมา ผอ.หลิวใช้สถานะของตัวเองในการจัดการกับเรื่องราวทั้งหมด เพราะคู่กรณีเป็นแค่ครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก และไม่ได้มีอำนาจอะไร

ดังนั้นเรื่องใหญ่ก็จะกลายเป็นเรื่องเล็กทันที

แน่นอน ว่าคนพวกนั้นก็ต้องตอบโต้มาบ้าง แต่ผอ.หลิวก็ใช้อำนาจที่ตัวเองมีอยู่จัดการไปแบบซึ่งๆหน้า