โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 358
“คุณนายหยางคนที่โทรมาเมื่อสักครู่คือ?” เมื่อได้ยินที่หยางหลิงรุ่ยพูดโทรศัพท์ ผอ.หลิวก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
ถ้าหากคนของตระกูลหยางคนอื่นมาหละก็ พวกเขาคนไม่ได้ใจดีเหมือนกับหยางหลิงรุ่ย
“เป็นคนในครอบครัวฉัน ผอ.หลิว ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากคุยกับคุณเรื่องใครถูกหรือใครผิด แต่ที่อยากรู้คือลูกของฉันอยู่ไหน?”
ตั้งแต่เธอมาที่นี่เธอยังไม่ได้เห็นหน้าของชิงหรงเลย นั่นทำให้เธอรู้สึกร้อนใจ
ผอ.หลิวตะกุกตะกัน พูดออกมาว่า “คือว่า คือ....”
“คืออะไร! คุณรีบพูดออกมา!” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มีความลังเลใจของผอ.หลิว หยางหลิงรุ่ยจึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที
ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับชิงหรงหรอกนะ? ถ้าไม่มีลูกสาวคนนี้แล้วเธอไม่อยากจะคิดเลยว่า อนาคตของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป
ผอ.หลิวส่ายหน้าและอธิบายออกมาว่า “คุณนายหยางคือว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ ตอนที่เรื่องนี้เกิดขึ้นคุณฮั่วเขาอยู่ในสถานการณ์ด้วย”
พอผอ.หลิวพูดถึงตรงนี้เขาก็เริ่มติดอ่างขึ้นมาอีกครั้ง
ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยก็ซีดลง จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ผอ.หลิว คุณกำลังคิดจะถ่วงเวลา หรือต้องการทดสอบความอดทนของฉันหรอ? คุณก็ควรจะรู้ ว่าคนของตระกูลหยางชอบพูดมากหรือไม่?”
ผอ.หลิวรีบพยักหน้า พูดออกมาด้วยความรู้สึกลำบากใจว่า “ที่จริงมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร มันเป็นคำพูดของคุณฮั่ว ผมแค่เกรงว่าถ้าคุณนายได้ยินแล้วอาจจะทำให้ไม่มีความสุข”
หยางหลิงรุ่ยยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น เธอใช้สายตาเพื่อบ่งบอกให้ผอ.หลิวรีบพูดมันออกมา
ผอ.หลิวก้มศีรษะแล้วพูดออกมาเสียงทุ้มๆว่า “คุณฮั่วบอกว่า ชิงหรงคือลูกสาวของเขา”
ลูกสาวของเขา?
หยางหลิงรุ่ยใจสั่น สิ่งแรกที่เธอคิดถึงก็คือฮั่วเทียนหลันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตแล้วหรอ?
ไม่น่าจะใช่แบบนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้น พี่ใหญ่หน้าจะจัดการอย่างเรียบร้อย ฮั่วเทียนหลันไม่น่าจะสืบอะไรได้
คำพูดของผอ.หลิวสามารถไขข้อสงสัยของหยางหลิงรุ่ยได้
เขามองไปที่ใบหน้าที่สงสัยของหยางหลิงรุ่ย และเกรงว่าเธอจะระเบิดขึ้นมาอีกครั้งจึงรีบพูดออกไปว่า “คำพูดนี้ พวกเราที่ได้ยินก็ไม่อยากจะเชื่อ คงเป็นเพราะเขาโกรธที่เห็นเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในโรงเรียน จึงพูดออกมาเพื่อแก้ปมด้วยให้เด็กคนนั้น”
ตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยจิตตกมาก แต่จู่ๆก็คืนสติขึ้นมา
เธอมองไปที่ผอ.หลิวด้วยสายตาที่จริงจังแล้วพูดว่า “ผอ.หลิว ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณควรจะทำอะไรต่อไป?”
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” ผอ.หลิวรีบพยักหน้าและโค้งรับ
เพราะเขารู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะอะไร
หยางหลิงรุ่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนไปที่เบอร์โทรศัพท์ของฮั่วเทียนหลัน จากนั้นก็โทรไปหาเขา
ตื๊ด ตื๊ด! ดังขึ้นสองสามครั้ง ก็มีคนรับโทรศัพท์
“ว่า!”
เรียบง่ายและตรงไปตรงมาตามสไตล์ของเขา
หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ลักพาตัวลูกสาวของเธอไป พอเธอโทรไปหายังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก ในใจเขาเคยรู้สึกผิดอะไรบ้างไหม?
“คุณฮั่ว ลูกสาวฉันอยู่กับคุณไหม?” หยางหลิงรุ่ยถามด้วยความอดทน
“อ่า” ฮั่วเทียนหลันตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นทำให้หยางหลิงรุ่ยลืมคำพูดทั้งหมดที่เธออยากจะพูดออกมา
“งั้น คุณสะดวกจะให้เธอคุยกับฉันไหม?” หยางหลิงรุ่ยถามต่อไป
“ไม่สะดวก”
ท่าทีที่ไม่มีความรู้สึกผิดของฮั่วเทียนหลัน ทำให้หยางหลิงรุ่ยที่อดทนอดกลั้นอยู่ตั้งนาน ได้ระเบิดความโกรธออกมา
แต่ตอนนี้ข้างๆเธอมีคนอยู่
ดังนั้นเธอจึงกำโทรศัพท์และเดินผ่านมาดามหลิวไปที่มุมบันได
“ทำไมไม่ได้? ฉันจะคุยกับลูกสาวสักนิดไม่ได้เลยหรืออย่างไร? ฮั่วเทียนหลัน คุณหมายความว่าอย่างไร หรือว่าเป็นเพราะคุณทำอะไรฉันไม่ได้ คุณจึงไปลงกับเด็กแทน?”
เมื่อไม่มีคนอยู่ข้างกายเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์อะไรอีกแล้ว ดังนั้นเธอจึงตะคอกออกไปอย่างสุดเสียง
ฮั่วเทียนหลันที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเธอนั้นได้ยินเสียงที่หยางหลิงรุ่ยพูดออกมา หูของเขาแทบจะระเบิด
ตอนนี้ชิงหรงกำลังทานอะไรสักอย่างอยู่ด้านหน้าเขาด้วยท่าทางที่ร่าเริงและแจ่มใส
หยางหลิงรุ่ยไม่รู้ว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงไม่ยอมให้เธอคุยกับชิงหรง แต่ชิงหรงกำลังทานอาหารด้วยท่าทางที่เอร็ดอร่อย และนั้นคือเหตุผลของฮั่วเทียนหลัน
“คุณนายหยางพูดจบแล้วหรอ?”
ใช้เวลากว่าสองนาทีเต็มรอหยางหลิงรุ่ยระบายความโกรธของเธอ
ฮั่วเทียนหลันเงียบไปประมาณ 15 วินาที กว่าจะถามออกมา
“ใช่ คุณฮั่ว เมื่อกี้ฉันอาจจะหุนหันพลันแล่นไปหน่อย แต่ฉันก็ไม่ได้เอาตัวเองเป็น......”
เมื่อเธอพูดถึงตรงนี้ ก็ได้ยินเสียงของชิงหรงพูดขึ้นมาว่า “แม่จ๋า”
“อ่า ลูกสาว ลูกอยู่ไหน? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? มีคนชั่วทำร้ายหนูไหม?” หยางหลิงรุ่ยถามต่อ
เมื่อได้ยินคำว่าคนชั่ว ชิงหรงส่ายหน้า มองมาที่ลุงฮั่วที่ยื่นกระดาษให้เธอมาเช็ดปากเลอะๆ พร้อมพูดออกไปว่า “ไม่มีค่ะ แม่จ๋า ตอนนี้หนูสบายดี ลุงฮั่วซื้อของให้หนูกินเยอะแยะเลย”
“อ่า งั้นก็ดีแล้ว ลูกเอาโทรศัพท์คืนให้ลุงฮั่วที!”
หยางหลิงรุ่ยบอกกับชิงหรง ชิงหรงจึงยื่นโทรศัพท์ส่งกลับมาให้ฮั่วเทียนหลัน
“ยังมีธุระอะไรอีกไหม?” ฮั่วเทียนหลันถามออกไปด้วยเสียงที่ไร้อารมณ์
หยางหลิงลุ่ยอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้หลอกลูกสาวของคนอื่นไปแล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง