โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 373

แม้เธอจะรู้ว่าตงเหยียนออกโรงจัดการเอง จะสามารถควบคุมให้เรื่องนี้อยู่ภายในขอบเขตได้

แต่หยางหลิงรุ่ยกลับรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาอีกแล้ว

"จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กคนนั้นและพ่อแม่ของเธอจะไม่ปรากฏตัวภายในโรงเรียนอีกต่อไป"

ตงเหยียนพูดอย่างไม่แยแส ใครที่กล้ารังแกคนของตระกูลหยางนั้น จะต้องจ่ายค่าชดใช้อย่างแน่นอน

มันไม่ใช่เพราะเธอโหดร้าย แต่หยางหลิงรุ่ยเคยให้โอกาสพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่รักษาเอาไว้เอง

เช่นนี้ ก็อย่ามาโทษว่าครอบครัวหยางใช้อำนาจจัดการปัญหาเลย

หยางหลิงรุ่ยอ้าปากขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร

เดิมทีเธออยากพูดว่ามันดูจะใจร้ายไปหน่อยสำหรับเด็ก แต่เมื่อนึกถึงเจ้าเด็กเปรตคนนั้น เธอก็รีบเก็บความคิดที่จะพูดสิ่งดี ๆ ลงในทันที

เด็กเปรตคนแบบนี้ ไม่ตีให้ตายก็ถือว่าไว้หน้ามากแล้ว

ชีวิตวันต่อ ๆ ปกติไป ก็ดูเหมือนจะเริ่มกลับเข้าสู่ปกติ

ที่บริษัท หลี่ซือหยวนได้ออกโรงเรียกพบผู้ที่ให้การสนับสนุนหลี่ชานชานสองสามคนหลัก ๆ ด้วยตัวเอง

ตำแหน่งของหลี่ซือหยวนคืออะไรน่ะเหรอ ก็คือผู้จัดการใหญ่ของบริษัท เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น หากเรื่องไหนที่เขาได้ออกโรง คนอื่น ๆ จะต้องรับฟังและทำตามคำพูดของเขาทั้งหมด

เนื่องจากผู้สนับสนุนได้รับการตักเตือนแล้ว ทำให้เกิดปรากฏการณ์ลูกโซ่นั่นก็คือข่าวลือทั้งหมดภายบริษัทเงียบหายลงไปทันที

แม้แต่หลี่ชานชานเองก็ด้วย หากพบเจอหยางหลิงรุ่ยเมื่อใดจะต้องเรียกผู้อำนวยการหยางอย่างสุภาพเช่นกัน

อีกทั้งเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายสบาย ๆ ที่เธอมักจะสวมใส่มาที่บริษัทเสมอ เพื่ออวดหุ่นสวยของตนเองนั้น บัดนี้เธอก็ยังต้องห่อตัวด้วยชุดทำงานมาอย่างห้ามไม่ได้

สำหรับสุนัขรับใช้ของหลี่ชานชานนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะพวกเธอต่างก็ตื่นตระหนกด้วยความกลัว

แม้ว่าหลี่ชานชานจะไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนก็ไม่ได้ตาบอด หลังจากที่พวกเขามองเห็นบรรยากาศแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างหลี่ชานชานและหยางหลิงรุ่ย

แม้ไม่ใช้สมองคิด ก็สามารถเดาได้ว่าหลี่ชานชานนั้นกำลังยอมก้มหัวให้ไปก่อน

ดังนั้น กลุ่มคนที่ถูกนำโดยจินไห่เว่ยก็ค่อย ๆ เก็บคมลงไปในที่สุด

นอกจากนี้จินไห่เว่ยยังจัดฉากเพื่อแสดงความภักดีของตนที่มี

แต่หยางหลิงรุ่ยรู้อยู่แล้วว่าเธอปฏิบัติตัวต่อผู้อื่นยังไงจึงไม่ได้คิดจะสนใจ จนสุดท้ายจินไห่เว่ยกลับกลายเป็นคนน่าสมเพช และถูกเย่ตงขับไล่ออกไปจากห้องอย่างรู้สึกทนไม่ไหว

ในโลกนี้มีเรื่องที่ไร้ยางอายมากมาย

แต่สิ่งที่บ่งบอกถึงความไร้ยางอายนั้น ก็คือคน ๆ นั้นไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง ทั้งนี้ยังสามารถขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อแลกมาซึ่งสิ่งของเพียงเล็กน้อย

และจินไห่เว่ยก็กำลังเล่นเป็นคนแบบนี้อยู่

ภายในห้องเขียนบท จินไห่เว่ยที่เดิมทีมักจะพึ่งพาหลี่ชานชานอยู่เสมอ

แต่เพราะไม่เป็นที่โปรดปรานจึงตกเป็นแพะรับบาป ที่ถูกหลี่ชานชานอ้างเหตุผลเพื่อกดเธอเอาไว้ที่ซอกมุมหนึ่ง

บรรยากาศภายในห้องเขียนบทนั้น เนื่องจากหลี่ชานชานเป็นคนควบคุม จึงเป็นไปตามที่คิด

นักเขียนบทภาพยนตร์ที่แท้จริงนั้น ต่างได้รับการว่าจ้างจากบริษัทด้วยเงินเดือนที่สูงมาก และพวกเขาแทบจะไม่มานั่งทำงานในห้องทำงานเช่นนี้ เพราะโดยปกติแล้วพวกเขาจะทำงานนอกบริษัทหรือไปสังเกตการณ์ตามสถานที่เป็นส่วนใหญ่

หลี่ชานชานจึงควบคุมจัดการเพียงกลุ่มคนที่ทำงานเบ็ดเตล็ดเท่านั้น

แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถยืนยันได้ นั่นก็คือกฎภายในห้องเขียนบท เป็นหลี่ชานชานที่กำหนดมันขึ้นมา

ฉะนั้นจินไห่เว่ยที่ไม่ได้รับความโปรดปราน จึงต้องรับบทบาทที่พนักงานใหม่เคยประสบพบเจอมากับตัวอย่างหลีกเลี้ยงไม่ได้

นั่นก็คือ ซื้อข้าว ทำโอที ทำความสะอาด และยังต้องคอยวิ่งเต้นจัดการธุระเล็ก ๆ น้อย ๆ...

เมื่อคนล้ม มักจะมีคนคอยเหยียบอยู่เสมอ

เพื่อนร่วมงานหลายคนที่เดิมทีมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจินไห่เว่ยไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป พวกเขาจึงแอบไปพูดกับจินไห่เว่ยว่า ถ้าหากไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนแล้ว

แต่จินไห่เว่ยกลับไม่คิดเช่นนั้น เพราะเธอเชื่อในประโยคที่ว่าความเพียรพยายามจะทำให้อนาคตสดใสอย่างแน่นอน

หลังจากทำงานอย่างหนักในการเขียนบทมาตลอดทั้งเช้า เมื่อถึงตอนเที่ยงจินไห่เว่ยก็วางงานลงและรีบไปซื้อข้าวให้กับเพื่อนร่วมงานที่ห้องเขียนบท

หลังจากที่เพื่อนร่วมงานได้ทานอาหาร กับข้าวที่เธอสั่งมาก่อนหน้านี้ก็เย็นไปหมดแล้ว

ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้และการทานข้าวที่น่าเวทนาเช่นนี้ ทำให้จินไห่เว่ยสงสัยในตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ว่าความพยายามเช่นนี้มันยังมีความจำเป็นอยู่หรือเปล่า

เพราะตราบใดที่หลี่ชานชานยังอยู่ที่ห้องเขียนบท จินไห่เว่ยก็ต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ

หลังจากเพื่อนร่วมงานทานข้าวเสร็จแล้ว เศษซากอาหารที่อยู่บนโต๊ะนั้นก็ตกเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องทำความสะอาด

เมื่อทำความสะอาดไปจนถึงโต๊ะของหลี่ชานชาน จินไห่เว่ยไม่ทันระวังทำให้มือไปโดนต้นฉบับของหลี่ชานชานโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทันใดนั้น คราบน้ำมันสีเหลืองทองก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษสีขาวสะอาด

หลี่ชานชานที่ลุกขึ้นเตรียมจะไปล้างมือ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที จากนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างโมโห : "เธอตาบอดหรือไง"

คำง่าย ๆ เพียงสามคำเท่านั้น แต่กลับสร้างแรงกดดันมหาศาล จนเอวของจินไห่เว่ยราวกับถูกกดจนโค้งงอลงมา

เธอรีบโค้งคำนับลง ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษขอโพยทันที : "ขอโทษค่ะ พี่ชานชาน ฉัน ... "

"ฉันเหี้ยอะไร? รู้หรือเปล่ากว่าฉันจะเขียนบทขึ้นมาได้มันยากแค่ไหน แต่กลับถูกเธอทำให้กระดาษสกปรกแบบนี้ง่าย ๆ นี่เธอจงใจใช่ไหม"

หลี่ชานชานเอ่ยต่อว่าอย่างไม่เกรงใจ แต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มของผู้ชนะประดับอยู่

นั่นทำให้ใบหน้าของจินไห่เว่ยซีดเผือดทันที แต่ก็ทำได้เพียงกล่าวขอโทษด้วยท่าทีน้อยใจ

คนที่อยู่ใต้ชายคาเตี้ย ๆ จำเป็นต้องก้มหัว

กระดาษแผ่นนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นผลงานมาจากหลี่ชานชานที่นั่งทำอยู่ตลอดทั้งเช้าจริงเหรอ

เธอเองก็ไม่ได้ตาบอด แน่นอนว่าเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าบนกระดาษนั้นมีเนื้อหาไม่ถึงสิบบรรทัดเลยด้วยซ้ำ

แม้ว่าจะเป็นมือใหม่หรือคนที่ไม่เคยพิมพ์มาก่อน ใช้เวลาชั่วโมงหนึ่งก็ยังสามารถพิมพ์ออกมาได้เช่นนี้

แต่หลี่ชานชานต้องการหาเหตุผลมาอ้างเท่านั้น

"เหอะ……"

หลี่ชานชานคว้ากระดาษแผ่นนั้นมา ก่อนจะโยนใส่หน้าจินไห่เว่ยทันที

จากนั้นเธอก็หยิบตารางบันทึกเวลาทำงานไตรมาสนี้ของจินไห่เว่ยออกมาจากลิ้นชัก ก่อนจะเขียนสิบคะแนนลงไปบนตาราง

จินไห่เว่ยตัวแข็งทื่อ จากนั้นมองไปที่หลี่ซานซานอย่างไม่คาดคิด

“พี่ชานชาน ... ฉัน... ”

“อย่าพยายามตีสนิทฉัน ฉันเป็นหัวหน้าของเธอ เธอควรจะเรียกฉันว่าหัวหน้าหลี่”

หลังจากที่หลี่ซานซานพูดจบ เธอก็เก็บตารางบันทึกเวลาทำงานไว้ในลิ้นชักดังเดิม

เธอหยิบกระดาษทิชชู่เปียกออกมาเช็ดมือ ก่อนจะโยนมันลงใส่รองเท้าของจินไห่เว่ยอย่างไม่คิดใส่ใจ จากนั้นเดินออกจากห้องเขียนบทไปเพื่อเดินเล่นย่อยอาหาร

เหลือเพียงจินไห่เว่ยที่อยู่ตรงนั้น เธอกำถุงพลาสติกมันเยิ้มในมือ มองดูทุกอย่างตรงหน้า ก่อนหัวใจจะไม่รับรู้อะไรขึ้นมา

อยู่ที่บริษัทแม้ว่าเธอจะไม่ได้ดูทุ่มเทในการทำงานมากนัก แต่การที่เธอสามารถเข้ามาทำงานที่ Young Group ได้นั้น แน่นอนว่าเธอไม่ได้ธรรมดา ถึงอย่างไรเธอก็ยังมีความสามารถอยู่บ้าง และยังทำเรื่องต่าง ๆ ออกมาได้ดี

เมื่อก่อนตอนที่เธอคอยเลียแข้งเลียขาหลี่ชานชานนั้น เธอเคยคิดว่าหากวันหนึ่งเธอหมดอำนาจไป อย่างน้อยหลี่ชานชานก็จะเห็นแก่มิตรภาพเก่าและช่วยเหลือเธอเอาไว้

แต่คาดไม่ถึงว่าการที่หลี่ชานชานบาดหมางกับหยางหลิงรุ่ยนั้น อีกฝ่ายจะนำเอาความรู้สึกไม่พอใจทั้งหมดที่มีมาลงกับเธอเช่นนี้

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากสับสนเป็นยกยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้นเทเศษซากอาหารที่เหลือลงบนโต๊ะของหลี่ชานชาน และเดินออกไปจากห้องทันที

ในตอนบ่ายจินไห่เว่ยไม่ได้เข้าทำงาน เดิมทีหลี่ชานชานที่ออกไปเดินเล่น คิดว่าจินไห่เว่ยจะต้องตามมาและร้องไห้ขอความเมตตากับตัวเอง

แต่แล้วกลับเหนือความคาดหมาย เธอรออยู่ที่ทางเดินเป็นเวลานาน แต่จินไห่เว่ยก็ไม่ยอมโผล่มาสักที

ทำให้หลี่ชานชานที่เดิมทีแค่คิดอยากจะสั่งสอนจินไห่เว่ยสักหน่อย เริ่มโกรธขึ้นมาฉับพลัน

ให้โอกาสแล้วยังไม่ยอมรับมัน ก็ดี เธอจะส่งอีกฝ่ายไปสู่นรกเลยแล้วกัน

หลี่ชานชานรอเวลาเข้างานอีกครึ่งชั่วโมง จากนั้นถึงกลับไปที่ห้องเขียนบท

ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง ก็เห็นเศษอาหารต่าง ๆ เลอะอยู่เต็มโต๊ะ คราบน้ำมันกระจัดกระจายไปทั่ว จนกระดาษสคริปท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเปรอะเปื้อนไปหมด

หลี่ชานชานอึ้งไปชั่วขณะ ตั้งแต่เธอทำงานที่นี่ยังไม่เคยถูกยั่วยุจนถึงขนาดนี้

เธอคำรามอย่างโมโห ก่อนจะทุบโต๊ะแล้วตะโกนขึ้น : "เกิดอะไรขึ้น! นี่มันเรื่องอะไรกัน จินไห่เว่ยล่ะ เธอไปไหนแล้ว พวกเธอตาบอดหรือไง ทำไมถึงยังไม่รีบมาทำความสะอาดให้ฉันอีก... "

ทุกคนในห้องเขียนบทต่างก็นิ่งเงียบ ใครที่กล้าแสดงตัวขึ้นมาในสถานการณ์เช่นนี้ อาจจะถูกหลี่ชานชานจัดการจนตายก็เป็นได้

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ความโกรธภายในใจของหลี่ชานชานก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

เธอเคาะโต๊ะของคนที่อยู่ใกล้ประตูที่สุด แล้วเอ่ยขึ้น : "เธอบอกมาซิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!"

“จินไห่เว่ยเป็นคนทำค่ะ” เมื่อถูกสายตาอาฆาตแค้นมองมา อีกฝ่ายจึงรีบเอ่ยตอบเพื่อเอาตัวรอด

สายตาดุร้ายของหลี่ชานชานมองไปทั่วห้องทำงาน ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม : "พวกเธอก็เลยมองดูทื่อ ๆ แบบนี้ โดยไม่คิดจะทำอะไรเลยใช่ไหม ใครบอกฉันได้บ้างว่าจินไห่เว่ยไปไหนแล้ว"

คนในห้องทำงานต่างก็ส่ายหัวหมดทุกคน

แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกคนต่างก็เห็นความโชคร้ายของจินไห่เว่ย และยังร่วมกับหลี่ชานชานเหยียบย้ำจินไห่เว่ยอย่างสุดแรง

แต่คำพูดที่ว่าสุนัขจิ้งจอกเศร้าใจกับการตายของกระต่ายนั้น ไม่เคยเกินจริงเลยสักนิด เพราะในตอนนี้พวกเขาเองก็กำลังรู้สึกเห็นใจจินไห่เว่ย

อารมณ์ของหลี่ชานชานไม่สามารถคาดเดาได้ แต่ถึงกระนั้นเมื่อก่อนจินไห่เว่ยอย่างน้อยก็ยังดูแสดงความจงรักภักดีต่อเธออยู่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องเหยียบย้ำหยางหลิงรุ่ย ที่จินไห่เว่ยดูจะชอบเป็นพิเศษ

แต่คาดไม่ถึงว่า สุดท้ายแล้วคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดจะลงเอยแบบนี้ ซึ่งนั่นทำให้คนส่วนใหญ่อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดด้วยความผิดหวัง

คนที่อยู่ภายในห้องเขียบบทนั้นเดิมทีก็ไม่มีสิทธิ์เลือก เพราะจิตใจของพวกเขาต่างรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกับหลี่ชานชานทั้งหมด

แต่ตอนนี้ทุกคนต่างมองเห็นแล้วว่าเย่ตงถูกผู้อำนวยการหยางปฏิบัติต่อด้วยเช่นไร

ดังนั้น ทุกคนในห้องเขียนบทต่างก็พยายามรักษาระยะห่างจากหลี่ชานชาน มีเพียงหลี่ชานชานเท่านั้นที่คิดไปเองว่าตัวเองนั้นมีอำนาจอยู่เสมอ

ภายในห้องเขียนบทตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด หลี่ชานชานแทบจะพลิกโต๊ะเพื่อตามหาจินไห่เว่ย

แต่ในขณะเดียวกันนั้น จินไห่เว่ยกำลังยืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของบริษัท นั่นก็คือห้องทำงานของท่านประธาน

ทำไมเธอถึงยืนน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเธอไม่มีหน้าที่จะนั่งลงยังไงล่ะ

หลี่ซือหยวนที่เพิ่งคุยโทรศัพท์กับพันธมิตรทางธุรกิจเสร็จ ก็มือลงบนโซฟาก่อนจะเอ่ย : "มานั่งเถอะ!"

“ไม่เป็นไรค่ะท่านประธานหลี่ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ก็โอเคแล้ว”

หลี่ซือหยวนลอบสังเกตจินไห่เว่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ไม่ถึงกับสวย แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร

รูปร่างก็ไม่แย่ แต่หน้าตาดูโหดร้ายใจดำ

หลี่ซือหยวนรู้ดีว่าข่าวลือที่เกี่ยวกับหยางหลิงรุ่ยนั้น จินไห่เว่ยคือแหล่งข่าวใหญ่

สาเหตุมาจากถงหยุนถิง จึงทำให้หลี่ซือหยวนนั้นเริ่มสนใจเกี่ยวกับความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นภายในบริษัท

ดังนั้น เมื่อเร็ว ๆ นี้ที่จินไห่เว่ยทำตัวแย่ หรือถูกหลี่ชานชานบังคับจนทนไม่ไหวนั้น เขาเองก็ทราบเรื่องดี

ฉะนั้น จุดประสงค์ของการมาหาเขาในครั้งนี้ เกรงว่าจะเป็นตามที่เขาคาดการณ์ไว้แน่

"พูดมาสิ!"

เวลาของหลี่ซือหยวนนั้นมีค่า ถ้าไม่ใช่เพื่อรักษาสมดุลอิทธิพลของหยางหลิงรุ่ยภายในบริษัท เขาก็ไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระกับจินไห่เว่ยแน่นอน

จินไห่เว่ยไม่กล้ามองไปที่ประธานหลี่ผู้ทรงอิทธิพลมากที่สุดในบริษัท เธอจึงก้มหน้าลงและเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ราวกับว่าเธอนั้นได้ตัดสินใจดีแล้ว

จากนั้น ก็เกิดเรื่องที่เกินความคาดหมายของหลี่ซือหยวนขึ้น

จินไห่เว่ยนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเขา

"ท่านประธานหลี่ ฉันขอโทษนะคะ ฉันอยู่ที่ Fahrenheit Entertainment มาตั้งนาน และได้สบคบคิดกับหลี่ชานชานทำเรื่องไม่ดี ปลุกปั่นข่าวเรื่องเพื่อโจมตีผู้อำนวยการหยางที่มาใหม่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันมีความผิดและหวังว่าคุณจะลงโทษฉัน... แต่ได้โปรดให้โอกาสฉันได้ทำงานอยู่ที่ Yang's Entertainment เถอะนะคะ"

จินไห่เว่ยหลั่งน้ำตาและพูดระบายความคับแค้นใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมในช่วงที่ผ่านมาออกมาจนหมด

แต่ยังมีอีกประโยคหนึ่งที่เธอยังไม่ได้เอ่ยออกมา

เพราะว่าเธอนั้นชอบ Yang's Entertainment จริง ๆ