โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 374

บริษัทเปรียบเสมือนครอบครัวใหญ่ สำหรับพนักงานหลาย ๆ คนแล้ว ข้อแก้ตัวเช่นนี้ก็เหมือนการไม่ใยดีดี ๆ นี่เอง

แต่มันเกิดขึ้นกับ Yang's Entertainment ครอบครัวใหญ่ กลุ่มใหญ่ซึ่งเป็นที่รู้จักและยอมของทุกคน

สวัสดิการของ Yang's Entertainment นั้นดีมาก มีทั้งชายามเช้า ชายามเที่ยง ชายามเย็น อาหารล่วงเวลา กิจกรรมสร้างทีมรายสัปดาห์ การท่องเที่ยวประจำเดือน และยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิทธิประโยชน์ในด้านอื่นๆ

ยิ่งไปกว่านั้นระบบเลื่อนขั้นของบริษัทนี้ ถือได้ว่าเป็นบริษัทที่จินไห่เว่ยคิดว่าดีที่สุดและโปร่งใสที่สุดเท่าที่เธอเคยทำงานมาด้วย

จริง ๆ แล้วจินไห่เว่ยยังมีความสามารถในการทำงานต่าง ๆ

ถ้าหากไม่ใช่ตอนนั้นที่เธอถูกผีเข้าเสียก่อน เธอตัดสินใจเป็นสุนัขรับให้กับหลี่ชานชานในบริษัท แต่ที่จริงแล้วเธอยังมีโอกาสมากมายสำหรับการเลื่อนตำแหน่งหากเธอเดินไปถูกทาง

สายตาในการมองคนของหลีซือหยวนใช้ได้ดีทีเดียว เขาแกล้งทำเป็นประหลาดใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

เขาไม่ได้ทำตัวเหมือนผู้นำตามปกติ แต่ยังคงเกลี้ยกล่อมให้จินไห่เว่ยนั่งลง

จินไห่เว่ยกำลังเล่นละคร และทำนองเดียวกันนั้น หลีซือหยวนก็กำลังชมละครอยู่

จินไห่เว่ยบอกว่าตัวเองทำผิด หลีซือหยวนก็ยอมรับฟัง

ในเมื่อเธอต้องการพูดเพื่อลดความผิดของตนเองลง และยังใช้วิธีการคุกเข่าลงและเอ่ยพูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องลุกขึ้นยืนอีกแล้ว

“พูดจบแล้วเหรอ”

“หือ?” น้ำเสียงนิ่งเรียบของหลีซือหยวน ทำให้จินไห่เว่ยอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

ดูเหมือนว่ามันจะแตกต่างจากฉากที่เธอจินตนาการไว้

เธอรู้ดีว่าอารมณ์ชั่ววูบเมื่อตอนเที่ยงของเธอ ได้กระทำผิดพลาดไปมากแค่ไหน

เรื่องนี้ถ้ามองในมุมของหยางหลิงรุ่ย เธอเองก็รู้สึกว่าไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้

หลี่ชานชานสามารถรายงานเรื่องอื้อฉาวของเธอต่อแผนกบุคคลได้ แต่สิ่งเดียวที่เธอต้องเผชิญและกลัวที่คือสุดคือการถูกเลิกจ้าง

ดังนั้นเธอจึงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตลอดเวลาที่อยู่กับหลี่ชานชานมา เธอก็รู้ว่าหลี่ชานชานได้ทำเรื่องเลวร้ายอยู่บ้างอย่างเหมือนกัน

และผู้สนับสนุนที่ใหญ่ที่สุดของหลี่ชานชาน ก็คือรองประธานคนที่สองของบริษัท

แม้ว่าจะมีรองประธานคนที่หนึ่ง แต่รองประธานคนที่หนึ่งเป็นเพียงชายชราวัย 60 เศษ ๆ จึงเทียบไม่ได้กับรองประธานคนที่สองที่อายุน้อยและมีอำนาจกว่า

ระดับสูงเช่นนี้ ย่อมมีสิทธิ์ที่จะแข่งขันกันเป็นธรรมดา

และเรื่องบางเรื่องที่เธอรู้ มันจะเป็นประโยชน์ต่อหลี่ซือหยวนอย่างแน่นอน

และหลีซือหยวนในฐานะประธาน Yang’s Entertainment นั้นไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอ

แต่ฉากเมื่อกี้ ทำให้เธอรู้สึกเหม่อ

มันธรรมดาขนาดนั้นเลยเหรอ

“ประธานหลี่ ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอโอกาสให้ฉันอีกสักครั้งนะคะ......ฉันอยู่กับหลี่ชานชานมานานและรู้เรื่องราวมากมาย......”

จินไห่เว่ยติดตามหลี่ชานชานมานาน ผิวหน้าของเธอจึงค่อนข้างหนาโดยธรรมชาติ

ดังนั้นเธอจึงรีบแสดงความจงรักภักดี และพูดเกี่ยวกับประโยชน์ของตัวเองกับหลีซือหยวน

แต่หลีซือหยวนมองดูเธออย่างเฉยเมย เขาเอ่ยขึ้น ：“ฉันรู้”

“รู้เหรอ” จินไห่เว่ยตะลึงไปชั่วขณะ เธอครุ่นคิดในใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกว่าหลีซือหยวนอาจจะกำลังหลอกลวงเธออยู่

เพราะหลาย ๆ เรื่องที่หลี่ชานชานและรองประธานคนที่สองทำนั้น มันเป็นเรื่องที่ลับมาก ๆ แม้แต่จินไห่เว่ยเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

มีอยู่ครั้งนึงหลี่ชานชานเลิกงานแล้วไม่ได้ปิดคอมพิวเตอร์ จินไห่เว่ยจึงจะช่วยปิดให้ แต่ทันใดนั้นเองข้อความบน qq ของหลีชานชานก็เด้งขึ้นมา

เธอคลิกเข้าไปอย่างลืมตัว ก่อนก็พบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับหลี่ชานชานและรองประธานคนที่สอง

ในวันรุ่งขึ้นดูเหมือนหลี่ชานชานจะนึกขึ้นได้ หลี่ชานชานจึงรียกจินไห่เว่ยให้ไปหาและถามเธอว่าตอนที่ปิดคอมพิวเตอร์ เธอเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นหรือเปล่า

ในตอนนั้นขาของจินไห่เว่ยเริ่มสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็ตอบกลับไปว่าไม่เห็นอะไร

“ไม่นานมานี้ รายการภาพยนตร์และโทรทัศน์ของบริษัทของพวกเรากำลังเริ่มผลิต รองประธานคนที่สอง......”

“เขาหักเปอร์เซ็นต์ไป 50 ล้าน” หลีซือหยวนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

คำพูดของจินไห่เว่ยถูกขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว เธออ้าปากพูดกำลังจะพูด แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถที่จะพูดต่อไปได้แล้ว

เพราะหลีซือหยวนรู้ แต่เธอไม่รู้

และสิ่งที่เธอรู้ หลีซือหยวนอาจจะรู้หมดแล้วก็ได้

เธอคิดเสมอว่า หลีซือหยวนออกไปทำงานข้างนอกตลอดทั้งวัน หลาย ๆ เรื่องในบริษัทอาจจะไม่ได้ใส่ใจมากนัก

แต่ดูตอนนี้ ไม่ใช่ว่าหลีซือหยวนไม่ให้ความสนใจ แต่เขาแค่มีความคิดของตัวเองและยังไม่ได้จัดการกับมันก็เท่านั้นเอง

จินไห่เว่ยก้มหน้าลง ใบหน้าของเธอซีดเผือดและเริ่มรู้สึกหายใจลำบากขึ้นมา

เธอรู้ว่าเธอไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

สายตาเรียบนิ่งของหลีซือหยวน จ้องมองตรงหัวของเธออยู่เนิ่นนาน

จนกระทั่งเขาไอขึ้นมา จึงเอ่ยขึ้น ：“เธอกลับไปได้แล้ว!”

กลับไปเหรอ

จินไห่เว่ยคุกเข่าลงกับพื้น ตอนนี้เธอไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้ว เธอหวังเพียงว่าหลีซือหยวนจะสงสารเธอสักนิด ดังนั้นจึงใช้วิธีนี้เพื่อต่อสู้ครั้งสุดท้าย

แต่ผ่านไปเนิ่นนาน หลีซือหยวนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ

และตอนนี้ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้น แต่กลับเป็นการขับไล่เธอออกไป

เธอยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า：“ขอโทษที่รบกวนนะคะ”

จากนั้นเธอจึงลุกขึ้นจากพื้น แต่เนื่องจากคุกเข่านานเกินไป ทำให้ขาของจินไห่เว่ยถูกเหน็บกินจนทำให้เดินเซไปเซมา

หลีซือหยวนไม่ได้ช่วยประคองเธอ เขาทำเพียงแค่มองไปที่จินไห่เว่ยอย่างใช้ความคิด

เมื่อจินไห่เว่ยหันหลังจะจากไป จู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า：“ต่อจากนี้ เธอคอยติดตามหัวหน้าหยางและตั้งใจทำงานซะนะ”

ร่างกายของจินไห่เว่ยหยุดชะงัก เท้าซ้ายของเธอที่เพิ่งยกขึ้น พยายามจะทิ้งลงกับพื้นยังไงก็ไม่ยอมลงเสียที

ท่ายืนเธอเหมือนกับกระต่ายขาเดียวไม่มีผิด ธอหันกลับไปด้วยเท้าข้างเดียวอย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น ：“ท่านประธานหลี่หมายความว่ายังไงนะคะ”

“ฉันยังพูดชัดเจนไม่พอเหรอ” หลี่ซือหยวนตอบกลับอย่างเฉยเมย

“หือ?" จินไห่เว่ยเกิดความรู้สึกหลากหลายขึ้นมาในใจ ทั้งซาบซึ้ง เสียใจ หรือแม้กระทั่งอยากจะร้องไห้

ในที่สุดเธอก็สามารถวางเท้าลงได้ เธอรีบโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งก่อนจะเอ่ยขึ้น ：“ขอบคุณนะคะท่านประธานหลี่ ”

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก กลับไปขอบคุณหัวหน้าหยางนู้น！”

หลี่ซือหยวนยังคงตอบอย่างเฉยชา แต่ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดเหล่านี้นั้น ดูเหมือนกำลังปลุกจินไห่เว่ยให้ได้สติอยู่

เหตุผลที่เขาเปลี่ยนทัศนคติเป็นเพราะหยางหลิงรุ่ย