โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 375

ช่วงนี้ที่ Fahrenheit Entertainment เวลาบ่ายสามโมงของทุกวันจะมีคนออกมาส่งดอกไม้

ในมือถือดอกกุหลาบม่วงหลายร้อยดอกพร้อมกับกล่องของขวัญ

ช่วงแรกๆคนในบริษัทก็รู้สึกประหลาดใจว่าใครกันนะที่มีคนส่งดอกไม้มาให้ทุกวัน ช่างเป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ

หลังจากนั้นก็มีคนสนใจเรื่องนี้มากขึ้น

ทุกคนรู้ว่าผู้อำนวยการหยางกำลังถูกคนตามจีบ

นั่นทำให้หลี่ชานชานถึงกับอารมณ์ขึ้น!

เนื่องจากเธอเคยพูดเอาไว้ที่บริษัทแห่งนี้ หยางหลิงรุ่ยที่มีชีวิตส่วนตัวที่วุ่นวายแบบนั้น ไม่มีทางที่จะมีคนสนใจเธอแน่

แต่คำพูดของเธอก็ถูกทำลายลงในวันนี้

ดังนั้นหลี่ชานชานจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรไม่ดีออกมาอีก

แต่เธอก็ยังไม่วายบอกกับคนรอบข้างว่าดอกไม้นี้อาจจะเป็นดอกไม้ที่หยางหลิงรุ่ยซื้อให้ตัวเอง เผื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้เป็นมือที่สามของใครจึงโทรไปสั่งที่ร้านดอกไม้เพื่อส่งให้ตัวเอง

แต่ตอนที่เธอพูดออกมานั้น น้ำเสียงริษยาของเธอทุกคนก็มองออก

และหยางหลิงรุ่ยสำหรับเรื่องแบบนี้แล้ว เคยเกิดขึ้นหลายครั้งระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลัน

พูดดีก็แล้ว ด่าก็แล้ว

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับตอบกลับมาแค่ “ถ้าออกเดทกับผม ผมก็ไม่ส่งให้แล้ว”

หยางหลิงรุ่ยเป็นคนอย่างไรกันแน่?

ถ้าใช้ถำพูดของเธอก็อ่อนโยน มีคุณธรรม สง่างาม เข้มแข็ง และไม่ยอมคน....

แน่นอนว่าความคิดเห็นเหล่านี้เป็นแค่ความคิดเห็นแบบขำๆของเธอ

แต่ออกเดทกับฮั่วเทียนหลัน?

พอนึกถึงเรื่องนี้ หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าเป็นคำเชิญของฮั่วเทียนหลันเธอก็ปฏิเสธออกไปทันที แสดงว่าฮั่วเทียนหลันคนนี้ไม่ใช่คนดี

เธอมีบทเรียนมาหลายครั้ง การออกเดทกับฮั่วเทียนหลันก็คือการเอาตัวเองไปแปดเปื้อน

แต่เธอไม่รับปาก ดังนั้นจึงมีดอกไม้มาส่งให้เธอทุกวันตอนบ่าย

หยางหลิงรุ่ยไม่อยากให้คนของตระกูลหยางรู้เรื่องราวเหล่านี้ ดังนั้นเธอจึงไม่เคยเอาดอกไม้เหล่านี้กลับบ้าน

ดังนั้นที่โต๊ะทำงานของเธอจึงมีดอกไม้วางไว้เต็ม เธอจึงมอบดอกไม้พวกนี้ให้กับเย่ตง

ตอนแรกเย่ตงก็รู้สึกชอบมากๆ เพราะดอกกุหลาบม่วงราคาแพงและงดงาม เอามาตกแต่งในบ้านมันสวยจริงๆ

แต่พอนานไปๆก็รับไม่ไหวกับจำนวน

หลังบ้านของเย่ตงเต็มไปด้วยดอกไม้ เธอก็ตัดสินใจที่จะปฏิเสธหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่หาที่ว่างไว้วางดอกไม้

และของหวานที่เขาส่งมาให้ด้วยนั้นก็ส่งผลเช่นกัน

หยางหลิงรุ่ยและเย่ตงอ้วนขึ้นอย่างน้อยๆต้องมีถึงสองกิโลกรัม

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกังวล เธอไม่สามารถปฏิเสธอาหารที่อยู่ตรงหน้าได้ และดูเหมือนเย่ตงจะเดาได้ว่าเข้าจะส่งของสิ่งนี้มาให้ทำไม

ที่กลัวที่สุดก็คือ กลัวจะทำให้หยางหลิงรุ่ยอ้วนขึ้นดังนั้นเธอจึงมีทางเลือกเพียงทางเดียว

“คุณเอามันกลับไปบ้านได้เถอะ!” เย่ตงพูด

เธอเป็นคนที่เกิดและโตที่เมืองs ธุรกิจของเธอก็มีความเกี่ยวพันกับตระกูลหยาง

เธอรู้อยู่แล้วว่าบ้านของตระกูลหยางใหญ่ขนาดนั้น จะต้องมีที่ว่างเหลืออยู่มากมายแน่

แต่หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้ว ยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมพูดว่า “ถ้าเอากลับบ้านได้ แล้วทำไมฉันถึงไม่เอากลับไปตั้งแต่แรกหละ?”

หยางหลิงรุ่ยไม่อยากให้คนที่บ้านรู้ว่าตัวเองยังมีความสัมพันธ์อะไรแบบนี้กับฮั่วเทียนหลันอยู่

และเธอก็เคยได้ยินมาคราวๆว่าตระกูลฮั่วกับตระกูลหยางเคยมีเรื่องไม่ลงรอยกัน

นี่ยิ่งทำให้เธอลำบากใจ เนื่องจากเธอเคยเป็นภรรยาของฮั่วเทียนหลันมาก่อน และลูกสาวของเธอชิงหรงและลั่นลานที่ไม่เคยพบกันฮั่วเทียนหลันมาก่อน แต่ตอนได้พบกลับมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอย่างบอกไม่ได้

นี่ทำให้เรื่องที่มันซับซ้อนอยู่แล้วซับซ้อนขึ้นไปอีก

“งั้นก็คงไม่มีทางแก้ไขแล้ว!” เย่ตงยักไหล่บ่งบอกว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้

แต่จู่ๆมือของเธอก็ไปหยิบการ์ดที่แนบมากับดอกไม้ออกมา

หลังจากที่เธออ่านมันสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

“นี่มัน พี่รุ่ย พี่อ่านจดหมายนี้สักหน่อย.....”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกรำคาญมาก ฮั่วเทียนหลันคนนี้ส่งดอกไม้มาให้เธอทุกวัน ไม่รู้จักจบจักสิ้น

ครั้งสองครั้งแรกก็คือน้ำใจ แต่ว่าหลายๆครั้งเข้ามันจะไม่เป็นการสิ้นเปลืองหรอ?

หรือว่าเขาจะต้องการใช้วิธีเด็กๆนี้เพื่อจะเปลี่ยนใจเธอ? นี่มันอะไรกัร ดูถูกเธออย่างนั้นหรือ?

“ไม่อ่าน มันก็มีแค่คำพูดพวกนั้นแหละ”

เย่ตงอ้าปากขึ้น เธออยากจะอ่านข้อความในจดหมายออกมาให้หยางหลิงรุ่ยฟัง

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เย่ตงก็เห็นที่ท่าประหลาดใจของหยางหลิงรุ่ยในตอนหลังเลิกงาน หน้าของเธอเต็มไปด้วยอาการตกใจ และไม่ได้พูดอะไร

เธอวางการ์ดใบนั้นกลับไปที่เดิม

แต่หลังจากที่เลิกงาน หยางหลิงรุ่ยที่เดินผ่านมาทางดอกไม้ก็หยิบมันขึ้นมา

หลังจากนั้นเธอหันกลับมาอีกทีการ์ดก็ไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าถูกเอาไปเก็บไว้ที่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร

และในตอนที่เธอมารอบลิฟท์ เธอก็พูดออกมาหนึ่งประโยคว่า “พี่รุ่ย สู้ๆ!”

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยประหลาดใจมาก หลังจากนั้นก็เริ่มมีลางสังหรณ์ร้ายๆผุดขึ้นมาในใจเธอ

ก็แค่คำอวยพรธรรมดา มันจะไปทำอะไรได้

มันจะไม่เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นใช่ไหม?

ลิฟท์จอดที่ชั้นหนึ่ง และนี่ก็เป็นความตั้งใจของหยางหลิงรุ่ย

เธอไม่ได้จอดรถไว้ที่ชั้นใต้ดินมานานแล้ว เนื่องจากที่จอดรถชั้นใต้ดินควบคุมความปลอดภัยโดยใช้คอมพิวเตอร์ ฮั่วเทียนหลันสามารถเข้ามาได้

ผู้ชายคนนี้ยังต้องคิดวิธีอื่นเอาไว้เป็นแน่ เมื่อถึงเวลาแล้วเธอคงไม่มีทางหนีพ้น