โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 376

เย่ตงไม่ได้ตอบอะไรหยางหลิงรุ่ยกลับไป เนื่องจากในตอนนี้ในสายตาของเธอมีแค่ฮั่วเทียนหลันคนเดียวเท่านั้น และเธอก็ไม่สามารถมองไปที่ใครได้อีก

ภายใต้สายตาที่ยินดีและอิจฉาหลายรอบๆ หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่เดินตามฝูงชนไปอย่างใจเย็น

ฮั่วเทียนหลันทำทางเดินไว้เพียงช่องเดียว รอให้หยางหลิงรุ่ยเดินเข้ามา เขาก็จะยื่นมือออกมาทำท่าทางที่เป็นสุภาพบุรุษ

หยางหลิงรุ่ยพยายามทำเป็นไม่สนใจผู้ชายคนนี้ แต่ผู้ชายคนนี้ทำท่าทางแบบนั้นออกมาในตอนที่เธอเดินผ่าน

เธอได้ยินเสียงกรีดร้องข้างๆเธอ "อ๊ะ! เขา เขากำลังหมายถึงฉันอยู่รึเปล่า？"

หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ฉุกละหุกขึ้น หยางหลิงรุ่ยมองไปสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอหมดคำจะพูดออกมา ผู้หญิงที่กรีดร้องอยู่ข้างๆเธอเมื่อกี้เป็นลมไปแล้ว

ตอนนี้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยหม่นหมอง อารมณ์และความรู้สึกต่างๆก็แสดงออกมาจากใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

อะไรกัน......ดาราผู้ชายหล่อๆในทีวีก็ไม่ได้หล่อแพ้ไปกว่าฮั่วเทียนหลันสักหน่อย！

เพราะเธอมีตัวเลือกเข้ามาให้เลือกมากมายในแต่ละวัน แน่นอนเธอไม่เคยรู้สึกแบบนั้น

ผู้ชายหล่อ มีเงินทอง ใช้ชีวิตอย่างหรูหราปรากฎตัวต่อหน้าเธอ

เหตุการณ์ที่ฉุกละหุกแบบนี้ทำให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้า Fahrenheit Entertainment ทำอะไรไม่ถูก และก็มีคนทำให้พวกเธอแตกกลุ่มออก

ส่วนหยางหลิงรุ่ยหลังจากที่เห็นฮั่วเทียนหลันทำท่าทางเชื้อเชิญแล้ว เธอก็นำมือมาเท้าเอวแยกขาออกอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ทุกสายตาที่มีความสงสัยอยู่ก่อนหน้านี้ตอนนี้ความสงสัยนั้นหายไปหมดแล้ว ทุกคนจดจ้องมาที่หยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาที่เร้าร้อนราวกับจะแผงเผาเธอให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

แสงอาทิตย์ยามเย็นคงคงแสบตานิดหน่อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาบังที่หน้าผากของเธอ

ดังนั้นการที่เธอยกมือขึ้นมาบังหน้าผากไว้เป็นการบังแสงแดงหรือบังตัวเองออกจากสายตาของคนอื่น มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างเงียบๆ มองผ่านออกมาจากแว่นกันแดดก็สามารถเห็นดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของเขา

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจความรักแบบนี้

“คุณ คุณมาได้อย่างไร？”

หยางหลิงรุ่ยคิดหายๆเหตุผลในใจจึงถามคำถามนี้ออกมา

ฮั่วเทียนหลันมองเห็นมือที่ว่างเปล่าของหยางหลิงรุ่ย ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ เขาให้ดอกไม้เธอมาตั้งนานขนาดนี้แต่เธอไม่เคยเห็นเขานำมันออกมาเลย

หรือว่าเธอจะเอาดอกไม้ทั้งหมดทิ้งไว้ที่ถังขยะในห้องทำงานของเธอ？

ไม่ต้องถามว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยไม่เคยเอาดอกไม้ที่เขาให้กลับบ้านเลย เนื่องจากฮั่วเทียนหลันค่อยข้างจะใส่ใจกับเรื่องนี้ เขาจึงส่งให้ผู้ช่วยพิเศษโจวหยวนมาคอยสอดส่องและไปรายงานเขาอยู่ตลอด

นอกใจโจวหยวนจะดูแลเรื่องคนส่งดอกไม้แล้ว ยังมีอีกสองคนที่คอยตรวจสอบเวลาทำให้ของหยางหลิงรุ่ยที่ Fahrenheit Entertainment แห่งนี้

ในความเป็นจริง การเดินทางมาทำงานของหยางหลิงรุ่ยในแต่ละวัน จากที่จอดรถใต้ดินไปห้องทำงาน จากชั้นหนึ่งขึ้นไปทำงาน จากประตูหลังเข้าไปทำงาน ข้อมูลเหล่านี้ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะของฮั่วเทียนหลันเรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นที่ฮั่วเทียนหลันจะรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะเดินออกมาจากที่ทำงานทางไหนนั้นก็มาจากข้อมูลพวกนี้

“ผมมารับคุณ” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาแบบปกติทั่วไป แต่ความรู้สึกที่แฝงอยู่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยความรัก

คำพูดสี่พยางค์นี้ ไม่ได้ดังหรือเบาเกินไป แต่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของหยางหลิงรุ่ยก็ได้ยินมัน

เมื่อเสียงของเขาเงียบไป หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนที่มองมาจากด้านหลังของเธอ ราวกับจะเผาร่างของเธอให้แหลกเป็นจุณ

เธอถอนหายใจออกมา ผู้ชายคนนี้ทำให้คนที่เธอไม่รู้จักมากมายต้องมารังเกียจเธอ！

“ฉันกลับบ้านเองได้！”

ไม่รู้ว่าทำไม หยางหลิงรุ่ยก้าวมาด้านหน้าหนึ่งก้าว และพูดด้วยเสียงที่เย็นยาเหมือนจะต้องการบอกกับฮั่วเทียนหลันว่า ตัวเองไม่ได้อยากให้ใครมารับ

แต่กลับกัน ฮั่วเทียนหลันก็ค่อยๆอ้าปากขึ้นมา

“งั้นผมจะเป็นคนขับรถให้คุณเอง！”

เขาเพียงแค่ยิ้มออกมา ก็มีเสียงกัดออกมาจากด้านหลังของหยางหลิงรุ่ยทันที

“ว้ายยยย เขายิ้มแล้ว หล่อเป็นบ้า！”

“อ่า เร็วเข้าๆ ถ่ายรูป ถ่ายรูป รีบเอาไปลงในติ๊กตอกเร็ว จะต้องดังระเบิดแน่！”

“อิจฉาผู้อำนวยการหยางจริงๆ เธอไปหาผู้ชายหล่อๆแบบนี้มาจากที่ไหนเนี่ย！”

......

คำพูดที่ดังมากจากด้านหลังของหยางหลิงรุ่ย ทำให้อารมณ์ของเธอเกือบจะปะทุออกมา

เธอรู้สึกไม่มีความสุข แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฮั่วเทียนหลันจะต้องรู้สึกเหมือนเธอ

ฮั่วเทียนหลันเดินมาและยื่นดอกไม้ที่อยู่ในมือให้เธอ

บรรยากาศที่ค่อนข้างอึดอัด นี่ยิ่งทำให้หน้าผากของหยางหลิงรุ่ยเหงื่อออกมามากมาย

เธอสามารถรับรู้ได้ว่าทุกสายตาของคนที่อยู่รอบๆกำลังจับจ้องไปที่ดอกไม้ที่อยู่ในมือของฮั่วเทียนหลัน

นี่ทำให้ดอกไม้ที่อยู่ในมือกลับกลายเป็นมันเผาร้อนๆ

ที่คิดว่าเป็นมันเผาร้อนๆมันก็เป็นแค่ความคิดของหยางหลิงรุ่ยเพียงคนเดียว

“รับเลย รับเลย！”

“ผู้อำนวยการหยาง รีบรับไว้สิ！”

“ถ้าคุณไม่รับไว้ ให้ฉันก็ได้นะ！”

เพื่อนร่วมงานหญิงที่อยู่ด้านหลัง ก่อนหน้านี้พวกเธออิจฉาหยางหลิงรุ่ยแบบสุดๆ แต่ตอนนี้พวกเธอคุยกันดีแล้ว จึงร่วมกันตะโกนบอกให้หยางหลิงรุ่ยรีบรับดอกไม้นี้ไว้

หยางหลิงรุ่ยลังเล หน้าผากของเธอมีเหงื่อไหลออกมายังกับแม่น้ำ

และตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ฮั่วเทียนหลันก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างลึกซึ้ง

หยางหลิงรุ่ยที่เพิ่งเลิกงาน เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้ว ตอนนี้เธอกำลังใส่ชุดธรรมดาๆชุดหนึ่ง ใส่รองเท้ากีฬาที่เต็มไปด้วยสีสัน และเนื่องจากอากาศร้องเธอจึงมัดผมรวบขึ้นแต่ปลายผมก็ยังกระจัดกระจายเล็กน้อย

ผิวขาวที่นุ่มนวล ใบหน้าที่อ่อนโยน ทำให้คนที่จ้องมองมาต้องหลงไหล

ถ้าไม่บอกว่าเธอมีลูกแล้วก็ไม่มีใครอยากจะเชื่อ

หยางหลิงรุ่ยต้องรับแรงกดดันที่มากจากคนรอบข้างอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้รับช่อดอกไม้ในมือของฮั่วเทียนหลันไว้

แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในโลกใบนี้จะมีคนแบบนี้อยู่จริงๆ

เย่ตงหลงใหลในตัวของฮั่วเทียนหลันอย่างหักปักหัวปำ เธอจึงหยางหลิงรุ่ยออกไป

ด้วยแรงที่มหาศาล หยางหลิงรุ่ยจึงเซออกมาด้าหน้า

หลังจากนั้นดอกไม้ก็เข้ามาอยู่ในมือเธอเรียบร้อยแล้ว และตัวเธอก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันแล้วเช่นกัน

“ผู้อำนวยการหยาง ต้องรุกขนาดนั้นเลยหรอ？”

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้น มีสายตากำลังจ้องมองของทั้งๆที่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน แต่กลับมีตนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะปิดทางเข้ายัฃของ Fahrenheit Entertainment

ลักยิ้มที่มุมปาก แสดงถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้

แต่หยางหลิงลุ่ยมองดูด้วยความประหลาดใจ

เธอไม่แสดงทีท่าใดๆออกมา "คุณฮั่ว ถ้ามีอะไรอะไรก็พูดกันดีๆ ฉันก็บังเอิญสะดุดมาอยู่ในอ้อมกอดของคุณ ตอนนี้คุณช่วยปล่อยฉันไปได้ไหมคะ?"

คำอธิบายของหยางหลิงรุ่ย ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ

เนื่องจากเพื่อนๆเธอพวกนี้ จะเต็มไปด้วยความอิจฉาตาร้อน พวกเขามีดวงตาเป็นประกาย

“สวัสดีค่ะ แฟนผู้อำนวยการหยาง ฉันขอถ่ายรูปกับคุณได้ไหมคะ？”

เย่ตงตอนนี้ใจเต้นตุบตับ

ดอกไม้ที่มาส่งในทุกๆวัน มันเป็นของชายผู้นี้นี่เอง

ชายผู้ที่แทบจะหล่อกว่าชายอื่นในโลกใบนี้ แต่ทำไมผู้อำนวยการหยาง ถึงลังเลที่จะเลือกเขาอยู่อีก

นี่จะเป็นคำพูดที่เขาเรียกว่า สิ่งที่ไม่ได้มาครอบครอบไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดหรอ？

ผู้ชายแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆ！

ผู้อำนวยการหยางสวยขนาดนี้ และเขาก็หล่อขนาดนั้น นี่มันเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมาหรือเปล่า

ผู้หญิงที่แข็งกระด้างอย่างเย่ตง พอได้เห็นผู้ชายคนนี้ทำให้ใจของเธอละลายและหลงอยู่ในภวังค์ของเขา

เหตุการณ์แบบนี้เรียกว่ารักแรกพบ

เธอคิดอยู่ในใจ พรุ่งนี้ควรจะบอกกับหยางหลิงรุ่ยดีไหมว่าผู้ชายแบบนี้อย่าปล่อยให้เสียของ

เธอสามารถทำงานกับผู้อำนวยการหยางและอยู่กับเขาได้

แน่นอน สิ่งที่เอ่ยมาทั้งหมดนี้ คือกรณีที่ผู้ชายคนนี้สามารถมองเห็นเธออยู่ตลอด

ด้วยท่าทางในตอนนี้ของเย่ตง ทำให้คนที่กำลังดิ้นอยู่อย่างหยางหลิงรุ่ยต้องหยุดชะงักลง

“โอ่พระเจ้า เย่ตง เธอเลิกทำอะไรแบบนั้นได้ไหม？”

แต่คำพูดของเธอไม่ได้เข้าไปในหูของเย่ตงเลยแม้แต่น้อย ในตาของเย่ตงมีเพียงแค่ฮั่วเทียนหลันคนเดียวเท่านั้น

ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าเย่ตงเป็นใคร เนื่องจากเอกสารที่โจวหยวนส่งมาเกี่ยวกับ Fahrenheit Entertainment มีชื่อของเย่ตงอยู่ เธอเป็นผู้ช่วยของหยางหลิงรุ่ย เท่ากับว่าเธอเป็นคนที่หยางหลิงรุ่ยไว้ใจที่สุดใน Fahrenheit Entertainment

“ขอโทษ ไม่ได้”

ฮั่วเทียนหลันตอบออกไปอย่างเรียบง่าย เหมือนกับว่าไม่ปล่อยโอกาสให้เธอมีความหวังเลย

ร่างกายของเย่ตงหยุดนิ่ง มองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่คิดมาก่อนว่าเธอขอร้องเขาขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ควรจะไว้หน้าเธอบ้าง

แต่คำตอบที่ออกมานี้มันตรงเกินไปใช่ไหม？

“ทำ ทำไมหละ？”

ในตอนที่เย่ตงถามออกไป หยางหลิงรุ่ยที่เดิมที่คิดว่าเย่ตงกำลังหมดมุ่นก็แอบดันสอกไปที่เอวของฮั่วเทียนหลันพร้อมพูดไปเบาๆว่า “คุณฮั่ว แค่เธอยากถ่ายรูกับคุณเอง คุณปฏิเสธแบบนี้จะใจร้ายเกินไปแล้ว！”

ถึงแม้ว่าในใจของหยางหลิงรุ่ยคิดว่าเย่ตงกำลังงมงายอยู่ แต่เพื่อปกป้องเธอแล้วเธอจำเป็นต้องพูดออกมาแบบนั้น

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้า มองไปที่หยางหลิงรุ่ยที่อยู่ในอ้อมแขน เขาค่อยๆเอนตัวเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

ลมหายใจที่เร่าร้อนของผู้ชายคนนี้พุ่งเข้าหาใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย

และหยางหลิงรุ่ยที่ร้อนอยู่ตั้งแต่แรก โดยฮั่วเทียนหลันทำแบบนี้ด้วยทำให้ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมา

ตอนนี้ในสมองของเธอคิดอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือผู้ชายคนนี้เป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม！

รอบๆนี้มีคนตั้งมากมาย！

เธอจึงยื่นมือออกไปกันใบหน้าของฮั่วเทียนหลันที่เข้าใกล้มาเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว

แต่การกระทำของเธอก็ถูกแรงที่ฮั่วเทียนหลันใช้พียงน้อยนิดจัดการไป

เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเข้าใกล้มาเรื่อยๆหยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลง

แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็ต้องยอมรับอย่างช่วยไม่ได้ว่า หัวใจของเธอถูกความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้ครอบงำจนไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

อย่างไรก็ตามหยางหลิงรุ่ยก็เตรียมเหตุผลสำหรับตัวเองไว้หมดแล้ว

ทุกคนในบริษัทต่างก็บอกกันว่าเธอจะกินผู้ชายทั้งบริษัทนี้เลยหรอ？

วันนี้เธอได้ทำให้ทุกคนที่ได้ยินข่าวลือนั้นเหล่านั้นมาว่าข้างกายของเธอ หยางหลิงรุ่ย ไม่เคยขาดแคลนผู้ชาย และก็มีแต่ผู้ชายดีๆทั้งนั้นที่เข้ามาหาเธอ

เนื่องจากไม่เคยขาดผู้ชาย จึงได้ต้องไปพูดถึงข่าวลือร้ายๆที่ลือกันว่าเธอชอบผู้หญิงเหมือนกัน

ทั้งหมดมันก็แค่ข่าวลือ

ใบหน้าอันหล่อเหลาของฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่งอยู่ในขณะที่ห่างจากใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยอยู่เพียงสามเซนติเมตร

มิงเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่มีความกังวลแม้แต่น้อยแถมเธอยังกำลังลืมตามองมาที่ตัวเขา

รอยยิ้มที่ขี้เล่นจึงออกมาจากใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อหยางหลิงรุ่ยเห็นรอยยิ้มที่เกิดขึ้น เธอก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในใจ

เธอรีบพูดออกมา “คุณฮั่ว คุณจะทำอะไร？”

เพื่อที่จะเสริมสร้างความน่าเชื่อถือให้กับคำพูดของตัวเองเธอจึงผลักฮั่วเทียนหลันออกไปอีกครั้ง

แต่การผลักแบบนี้ เธอก็รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์

สำหรับคนนอกที่มองเข้ามา พวกเขาคิดว่านี่คือความงอแง

“เมื่อสักครู่คุณไม่ได้บอกว่าผมป่าเถื่อนหรอ？”

“หา？” หยางหลิงรุ่ยพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันไปกินยาอะไรมา

“ดังนั้นผมเลยต้องการอธิบายให้คุณเห็น！”

ในตอนที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมา ลมหายใจที่เร่าร้อนก็พุ่งไปสู่ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย

ความรู้สึกร้อนผ่าวแบบนี้ทำให้ให้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงเหมือนตูดลิง

“งั้น งั้นคุณ งั้นคุณก็รีบพูดออกมา.....”

หยางหลิงรุ่ยรีบพูดสิ่งที่เธอคิดออกมา แต่เธอก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าตอนนี้เธอกำลังกังวลจนทำอะไรไม่ถูก

“ให้ผมจะพูดอะไร！” เพื่อถึงตรงนี้ฮั่วเทียนหลันก็เริ่มพูดประโยคที่กินใจออกมา

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าสายตาที่จับจ้องอยู่รอบๆตัวเธอกำลังจะตัดร่างกายของเธอให้ขาดออกเป็นส่วนๆ

ตอนนี้เธอค่อนข้างร้อนรน จึงตะโกนออกมาว่า “รีบพูด อย่าชักช้า！”

“เนื่องจากทุกการกระทำของผมนั้นก็เพื่อคุณ หัวใจของผมก็มีแค่คุณ ความอ่อนโยน รอยยิ้ม และความอบอุ่นผมก็จะมอบให้คุณเพียงคนเดียวตลอดไป！”