โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 376

เย่ตงไม่ได้ตอบอะไรหยางหลิงรุ่ยกลับไป เนื่องจากในตอนนี้ในสายตาของเธอมีแค่ฮั่วเทียนหลันคนเดียวเท่านั้น และเธอก็ไม่สามารถมองไปที่ใครได้อีก

ภายใต้สายตาที่ยินดีและอิจฉาหลายรอบๆ หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่เดินตามฝูงชนไปอย่างใจเย็น

ฮั่วเทียนหลันทำทางเดินไว้เพียงช่องเดียว รอให้หยางหลิงรุ่ยเดินเข้ามา เขาก็จะยื่นมือออกมาทำท่าทางที่เป็นสุภาพบุรุษ

หยางหลิงรุ่ยพยายามทำเป็นไม่สนใจผู้ชายคนนี้ แต่ผู้ชายคนนี้ทำท่าทางแบบนั้นออกมาในตอนที่เธอเดินผ่าน

เธอได้ยินเสียงกรีดร้องข้างๆเธอ "อ๊ะ! เขา เขากำลังหมายถึงฉันอยู่รึเปล่า？"

หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ฉุกละหุกขึ้น หยางหลิงรุ่ยมองไปสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอหมดคำจะพูดออกมา ผู้หญิงที่กรีดร้องอยู่ข้างๆเธอเมื่อกี้เป็นลมไปแล้ว

ตอนนี้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยหม่นหมอง อารมณ์และความรู้สึกต่างๆก็แสดงออกมาจากใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

อะไรกัน......ดาราผู้ชายหล่อๆในทีวีก็ไม่ได้หล่อแพ้ไปกว่าฮั่วเทียนหลันสักหน่อย！

เพราะเธอมีตัวเลือกเข้ามาให้เลือกมากมายในแต่ละวัน แน่นอนเธอไม่เคยรู้สึกแบบนั้น

ผู้ชายหล่อ มีเงินทอง ใช้ชีวิตอย่างหรูหราปรากฎตัวต่อหน้าเธอ

เหตุการณ์ที่ฉุกละหุกแบบนี้ทำให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้า Fahrenheit Entertainment ทำอะไรไม่ถูก และก็มีคนทำให้พวกเธอแตกกลุ่มออก

ส่วนหยางหลิงรุ่ยหลังจากที่เห็นฮั่วเทียนหลันทำท่าทางเชื้อเชิญแล้ว เธอก็นำมือมาเท้าเอวแยกขาออกอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ทุกสายตาที่มีความสงสัยอยู่ก่อนหน้านี้ตอนนี้ความสงสัยนั้นหายไปหมดแล้ว ทุกคนจดจ้องมาที่หยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาที่เร้าร้อนราวกับจะแผงเผาเธอให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

แสงอาทิตย์ยามเย็นคงคงแสบตานิดหน่อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาบังที่หน้าผากของเธอ

ดังนั้นการที่เธอยกมือขึ้นมาบังหน้าผากไว้เป็นการบังแสงแดงหรือบังตัวเองออกจากสายตาของคนอื่น มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างเงียบๆ มองผ่านออกมาจากแว่นกันแดดก็สามารถเห็นดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของเขา

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจความรักแบบนี้

“คุณ คุณมาได้อย่างไร？”

หยางหลิงรุ่ยคิดหายๆเหตุผลในใจจึงถามคำถามนี้ออกมา

ฮั่วเทียนหลันมองเห็นมือที่ว่างเปล่าของหยางหลิงรุ่ย ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ เขาให้ดอกไม้เธอมาตั้งนานขนาดนี้แต่เธอไม่เคยเห็นเขานำมันออกมาเลย

หรือว่าเธอจะเอาดอกไม้ทั้งหมดทิ้งไว้ที่ถังขยะในห้องทำงานของเธอ？

ไม่ต้องถามว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยไม่เคยเอาดอกไม้ที่เขาให้กลับบ้านเลย เนื่องจากฮั่วเทียนหลันค่อยข้างจะใส่ใจกับเรื่องนี้ เขาจึงส่งให้ผู้ช่วยพิเศษโจวหยวนมาคอยสอดส่องและไปรายงานเขาอยู่ตลอด

นอกใจโจวหยวนจะดูแลเรื่องคนส่งดอกไม้แล้ว ยังมีอีกสองคนที่คอยตรวจสอบเวลาทำให้ของหยางหลิงรุ่ยที่ Fahrenheit Entertainment แห่งนี้

ในความเป็นจริง การเดินทางมาทำงานของหยางหลิงรุ่ยในแต่ละวัน จากที่จอดรถใต้ดินไปห้องทำงาน จากชั้นหนึ่งขึ้นไปทำงาน จากประตูหลังเข้าไปทำงาน ข้อมูลเหล่านี้ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะของฮั่วเทียนหลันเรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นที่ฮั่วเทียนหลันจะรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะเดินออกมาจากที่ทำงานทางไหนนั้นก็มาจากข้อมูลพวกนี้

“ผมมารับคุณ” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาแบบปกติทั่วไป แต่ความรู้สึกที่แฝงอยู่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยความรัก

คำพูดสี่พยางค์นี้ ไม่ได้ดังหรือเบาเกินไป แต่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของหยางหลิงรุ่ยก็ได้ยินมัน

เมื่อเสียงของเขาเงียบไป หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนที่มองมาจากด้านหลังของเธอ ราวกับจะเผาร่างของเธอให้แหลกเป็นจุณ

เธอถอนหายใจออกมา ผู้ชายคนนี้ทำให้คนที่เธอไม่รู้จักมากมายต้องมารังเกียจเธอ！

“ฉันกลับบ้านเองได้！”

ไม่รู้ว่าทำไม หยางหลิงรุ่ยก้าวมาด้านหน้าหนึ่งก้าว และพูดด้วยเสียงที่เย็นยาเหมือนจะต้องการบอกกับฮั่วเทียนหลันว่า ตัวเองไม่ได้อยากให้ใครมารับ

แต่กลับกัน ฮั่วเทียนหลันก็ค่อยๆอ้าปากขึ้นมา

“งั้นผมจะเป็นคนขับรถให้คุณเอง！”

เขาเพียงแค่ยิ้มออกมา ก็มีเสียงกัดออกมาจากด้านหลังของหยางหลิงรุ่ยทันที

“ว้ายยยย เขายิ้มแล้ว หล่อเป็นบ้า！”

“อ่า เร็วเข้าๆ ถ่ายรูป ถ่ายรูป รีบเอาไปลงในติ๊กตอกเร็ว จะต้องดังระเบิดแน่！”

“อิจฉาผู้อำนวยการหยางจริงๆ เธอไปหาผู้ชายหล่อๆแบบนี้มาจากที่ไหนเนี่ย！”

......

คำพูดที่ดังมากจากด้านหลังของหยางหลิงรุ่ย ทำให้อารมณ์ของเธอเกือบจะปะทุออกมา

เธอรู้สึกไม่มีความสุข แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฮั่วเทียนหลันจะต้องรู้สึกเหมือนเธอ

ฮั่วเทียนหลันเดินมาและยื่นดอกไม้ที่อยู่ในมือให้เธอ

บรรยากาศที่ค่อนข้างอึดอัด นี่ยิ่งทำให้หน้าผากของหยางหลิงรุ่ยเหงื่อออกมามากมาย

เธอสามารถรับรู้ได้ว่าทุกสายตาของคนที่อยู่รอบๆกำลังจับจ้องไปที่ดอกไม้ที่อยู่ในมือของฮั่วเทียนหลัน

นี่ทำให้ดอกไม้ที่อยู่ในมือกลับกลายเป็นมันเผาร้อนๆ

ที่คิดว่าเป็นมันเผาร้อนๆมันก็เป็นแค่ความคิดของหยางหลิงรุ่ยเพียงคนเดียว

“รับเลย รับเลย！”

“ผู้อำนวยการหยาง รีบรับไว้สิ！”

“ถ้าคุณไม่รับไว้ ให้ฉันก็ได้นะ！”

เพื่อนร่วมงานหญิงที่อยู่ด้านหลัง ก่อนหน้านี้พวกเธออิจฉาหยางหลิงรุ่ยแบบสุดๆ แต่ตอนนี้พวกเธอคุยกันดีแล้ว จึงร่วมกันตะโกนบอกให้หยางหลิงรุ่ยรีบรับดอกไม้นี้ไว้

หยางหลิงรุ่ยลังเล หน้าผากของเธอมีเหงื่อไหลออกมายังกับแม่น้ำ

และตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ฮั่วเทียนหลันก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างลึกซึ้ง

หยางหลิงรุ่ยที่เพิ่งเลิกงาน เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้ว ตอนนี้เธอกำลังใส่ชุดธรรมดาๆชุดหนึ่ง ใส่รองเท้ากีฬาที่เต็มไปด้วยสีสัน และเนื่องจากอากาศร้องเธอจึงมัดผมรวบขึ้นแต่ปลายผมก็ยังกระจัดกระจายเล็กน้อย

ผิวขาวที่นุ่มนวล ใบหน้าที่อ่อนโยน ทำให้คนที่จ้องมองมาต้องหลงไหล

ถ้าไม่บอกว่าเธอมีลูกแล้วก็ไม่มีใครอยากจะเชื่อ

หยางหลิงรุ่ยต้องรับแรงกดดันที่มากจากคนรอบข้างอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้รับช่อดอกไม้ในมือของฮั่วเทียนหลันไว้

แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในโลกใบนี้จะมีคนแบบนี้อยู่จริงๆ

เย่ตงหลงใหลในตัวของฮั่วเทียนหลันอย่างหักปักหัวปำ เธอจึงหยางหลิงรุ่ยออกไป

ด้วยแรงที่มหาศาล หยางหลิงรุ่ยจึงเซออกมาด้าหน้า

หลังจากนั้นดอกไม้ก็เข้ามาอยู่ในมือเธอเรียบร้อยแล้ว และตัวเธอก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันแล้วเช่นกัน

“ผู้อำนวยการหยาง ต้องรุกขนาดนั้นเลยหรอ？”