โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 377

เมื่อเสียงของฮั่วเทียนหลันเงียบลง ก็มีเสียงโหยหวนรอบๆดังขึ้น

หัวใจของผู้หญิงที่เคยคาดหวังในตัวเขาไว้ ตอนนี้ถูกทำให้แหลกสลายไปหมดแล้ว

รวมถึงเย่ตง ตอนนี้ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

แน่นอน เย่ตงรู้สถานะของตัวเองดี และก็รู้ว่านี้คือผู้ชายของผู้อำนวยการหยาง หลังจากที่สูญเสียความร้อนแรงช่วงแรกไป เธอก็ปรับความคิดของเธอได้อย่างรวดเร็วและเริ่มยินดีขึ้นมาในใจ

“ขอบอกเลยว่า สุภาพบุรุษคนนี้เหมาะสมกับผู้อำนวยการหยางมาก!”

หลังจากพูดจบ เธอก็ทำท่าทีที่แสดงให้เห็นว่าเธอมีความสุขและเดินจากไป

เธอรู้ดี ตัวเองไม่สามารถอยู่ที่นี่เป็นก้างขวางคอได้ตลอดไป ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีก้างขวางคอเยอะแยะเป็นพันเป็นหมื่นแล้ว

แต่คนเหล่านั้นก็ถูกบอดี้การ์ดของฮั่วเทียนหลันค่อยๆจัดการไปทีละคน

“คำพูดที่เขาเพิ่งพูดออกมามันช่างลึกซึ้งอะไรอย่างนี้! โอ่พระเจ้า ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังตกหลุมรักเขาอยู่!”

“ตกหลุมรัก? แต่ก็มีแฟนอยู่แล้วนิ! ถ้าแฟนของเธอได้ยินที่เธอพูดเข้าหละก็ รับลองเธอต้องมีปัญหาแน่!”

“ฉันก็อยู่กับพวกเธอตลอดนี่ พวกเธอนี่เกินไปแล้วนะ ทำเป็นไม่สนใจกันหรอ?”

เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นในฝูงชน มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดคำพูดนี้ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และลืมไปว่าแฟนของเธอก็ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย

ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในตอนนี้ถูกควบคุมโดยเหล่าบอดี้การ์ดทำให้ไม่ใครสามารถสังเกตเห็นได้

และฮั่วเทียนหลันยังคงรักษาที่ทางที่ไม่ชัดเจนกับหยางหลิงรุ่ยต่อไป

ตอนนี้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยสับสนมาก เธอไม่รู้ว่าคำพูดที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาเมื่อสักครู่นั้นออกมาจากใจจริงๆหรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่การแสดง

แต่ถ้าหากเป็รการแสดงหยางหลิงรุ่ยก็ต้องยอมรับว่า ผู้ชายคนนี้มีทักษะการแสดงที่สุดยอดมาก

ดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของเขา เกือบจะทำให้หัวใจของเธอละลาย

ในตอนนั้นเธอมีอยากรู้สึกอยากจะจู่โจมเข้าหาฮั่วเทียนหลัน

ยังโชคดี เพราะในตอนที่ถึงช่วงเวลาสำคัญเธอได้ยินเสียงจากคนรอบข้างทำให้เธอตื่นขึ้น

หลังจากนั้นเธอก็ตกใจกับสถานการณ์เป็นอย่างมาก ตอนนั้นระยะห่างระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันเหลือเพียงแค่หนึ่งเซนติเมตร

ถ้าหากเธอไม่คืนสติ วินาที่ต่อไปริมฝีปากของพวกเขาทั้งสองต้องประกบกันแน่

“คุณฮั่ว คุณจะทำอะไรแบบนี้ให้คนตั้งมากมายดูหรอ?”

หยางหลิงรุ่ยเว้นระยะห่างออกมาจากฮั่วเทียนหลันนิดหน่อย และจงใจที่เปล่งเสียงแข็งกระด้างออกมา

ถึงแม้เธอจะพูดเสียงแข็งออกมา แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้วนี่มันก็แค่คำพูดที่ไม่ตรงกับใจ

“โอ้? คุณนายหยางมาอยู่ข้างๆผม ผมจะอดใจไหวได้อย่างไรกัน?”

อดใจไม่ไหว? ฮั่วเทียนหลันมองไปที่สีหน้าจริงจังของฮั่วเทียนหลัน เธออยากจะยื่นมือออกไปแตะที่หน้าผากของฮั่วเทียนหลันเพื่อดูว่าเขาไม่สบายอยู่หรือเปล่า?

พวกเขาทั้งสองกำลังถูกจับจ้องด้วยสายตาของคนมากมาย นั่นมันไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยสักนิด

จนกระทั่งหยางหลิงรุ่ยคิดว่าตอนนี้ต้องมีคลิปวิดีโอของพวกเธอเผยแพร่ลงไปในอินเทอร์เน็ตบ้างแล้วหละ?

แบบนี้ฮั่วเทียนหลันไม่คิดจะรักษาชื่อเสียงของ Fahrenheit Group ไว้บ้างหรอ?

การแสดงความรักที่ทุ่มเทขนาดนี้ เขาไม่กล้าจะถูกสือเอาออกไปโจมตีบ้างหรอ?

“คุณฮั่ว คนก็อยู่รอบๆมากมาย มีเรื่งอะไรพวกเราควรจะออกไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยคุยกันเป็นการส่วนตัวจะดีกว่าไหม?”

ด้วยท่าทางที่เขาเป็นอยู่ เวลาผ่านไปนานขึ้นเรื่อยๆหยางหลิงรุ่ยจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าฮั่วเทียนหลันจะไม่ไว้หน้าเธอเลย เขาส่ายหน้าออกมาอย่างไม่มีเยื่อใย

“ผมว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว คุณฟังที่ผมพูด ผมแหละโล่งใจ”

ฟังที่พูด? โล่งใจ?

ตอนนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยนึกถึงกระต่ายน้อยที่อยู่ในกรง

ฮั่วเทียนหลันกำลังจะทำอะไรหรอ? คำพูดนี้ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าหู!

“คุณฮั่ว ฉันจะเลี้ยงอาหารคุณ พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อน แบบนี้โอเคไหม?”

หยางหลิงรุ่ยไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ โดยเฉพาะที่นี้ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าพนักงานที่บริษัทกำลังมองเธอเหมือนลิงที่กำลังทำการแสดงอยู่

ดังนั้นเธอจะทำท่าทีที่หน้าสงสารออกมา

เธอคิดว่าเธอพูดออกไปแบบนี้ฮั่วเทียนหลันจะต้องปล่อยเธอแน่ๆ

ถึงแม้ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ต้องการกินข้าว พอหลังจากขึ้นรถเธอก็สามารถหาเหตุผลเผื่อที่จะปฏิสธได้!

และยิ่งมีคนอยู่เยอะขนาดนี้ ฮั่วเทียนหลันก็ไม่สามารถบังคับพาตัวเธอออกไปได้

แต่หลังจากที่เธอคิดแบบนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดพลาดเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้พิจารณาให้ดีก่อน

ฮั่วเทียนหลันคนนี้จะไม่บังคับเธอจริงๆหรอ? ผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้กับเธอมากี่ครั้งแล้ว?

แววตาของหยางหลิงรุ่ยล่องลอยออกมา แต่ฮั่วเทียนหลันกลับพยักหน้า

“ได้ แต่ผมขอถามคุณนายหยางสักสองสามคำถามได้ไหม?”

คนที่เป็นนักธุรกิจ ฮั่วเทียนหลันรู้ดีว่าเขาจะต้องใช้โอกาสทุกโอกาสให้เกิดประโยชน์ และทำมันอย่างเต็มที่

“ไม่ได้”

“งั้นก็ไม่ไป”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันที่อยู่ตรงหน้า ถ้าหายสายตาของคนสามารถกินคนได้ ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันคงตายไปแล้ว

ไม่ใช่แค่เนื้อ แต่กระดูกก็คงไม่เหลือ

ผู้ชายคนนี้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ น่ารังเกลียด!

“ได้ ได้ ถามมาเลย!”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความโกรธสามสิบวินาที แต่ในสามสิบนาทีนั้นแววตาของฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

การเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอก็ต้องอ่อนและแข็งให้เหมาะสมกับเวลา

“ดอกไม้ที่ผมส่งให้ คุณนายหยางชอบไหม?”

พอฮั่วเทียนหลันพูดจบ สายตาที่เฉียบคมก็จดจ้องไปยังสายตาของหยางหลิงรุ่ย

เหมือนกับว่าเขาจะไม่พอใจกับสิ่งที่หยางหลิงรุ่ยคิดจะพูดออกมา

หยางหลิงรุ่ยอ้าปาก พูดออกมาอย่างไม่ตั้งตัว “ไม่.....คุณคิดว่าไง?”

ตอนแรกเธออยากจะพูดออกไปว่าไม่ชอบ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เพียงแค่พูดคำว่าไม่คำเดียวเหลือไว้เพียงคำว่าชอบ ทำไม่เธอถึงพูดออกมาไม่ได้

ผู้ชายคนนี้มีความกดดันมาก ทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

“ผมคิดว่าคุณชอบมาก” ฮั่วเทียนหลันตอบรับและให้คำตอบกับหยางหลิงรุ่ย

นี่ทำให้ฮั่วเทียนหลันเบะปากพร้อมพูดออกมาว่า “งั้นก็เอาตามที่คุณคิดแหละ”

“หรือว่าสิ่งที่ผมคิดกับสิ่งที่คุณคิดนั้นไม่เหมือนกัน?”

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆต้อนหยางหลิงรุ่ยเรื่อยๆ เหมือนกับว่าอยากจะฟังคำพูดสองสามคำที่ออกมาจากปากของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยอ้าปากเพื่อจะตอบโต้ออกมา

แต่เมื่อเธอมองไปที่สายตาที่เอาแต่ใจของฮั่วเทียนหลัน เธอก็ได้แต่กัดฟันและยักไหล่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

อ่า ดีแล้วที่เธอไม่ได้ไปตกอยู่ในอารมณ์ของเขา

“คุณนายหยาง คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงทำดีกับคุณมาโดยตลอด และประทับใจในตัวคุณมากๆ คุณรู้ไหมทั้งหมดมันหมายความว่าอย่างไร?”

ฮั่วเทียนหลันยืดตัวขึ้นทำให้หยางหลิงรุ่ยนอนในอ้อมแขนของเขาได้สบายขึ้นนิดหน่อย

หยางหลิงรุ่ยใช้แรงเผื่อดิ้นรน พยายามหนีออกมาจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันอีกครั้ง

แต่การเคลื่อนไหวของเธอก็ไม่ได้ช่วยอะไร และหลังจากนั้นยังทำให้ฮั่วเทียนหลันกอดเธอแน่นขึ้น

“ไม่ทราบว่า.....” ผู้ชายคนนี้กอดแรงขึ้นเรื่อยๆ และทำให้ความโกรธในใจของหยางหลิงรุ่ยก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะออกมาเบาๆ กวาดสายตาไปทั่วร่างกายของหยางหลิงรุ่ย หัวใจของเขาก็สั่นไหวเมื่อมองไปที่ท่าทางที่เซ็กซี่ของหยางหลิงรุ่ยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ปากไม่ตรงกับใจ คุณนายหยางตอนนี้คุณค่อยๆสร้างเงื่อนไขขึ้นมาเรื่อยๆแล้วนะ” คำพูดของฮั่วเทียนหลันมีน้ำเสียงหยอกล้อแอบแฝงอยู่

หยางหลิงรุ่ยตกใจ ปากไม่ตรงกับใจ?

ผู้ชายคนนี้บอกว่าเธอปากไม่ตรงกับใจ?

โอ่สวรรค์ เธอปากไม่ตรงกับใจตั้งแต่เมื่อไหร่?

หยางหลิงรุ่ยรีบนึกถึงความทรงจำผ่านมาที่เธอมีกับฮั่วเทียนหลัน ตอนแรกหัวใจของเธอแข็งดระด้างปฏิเสธผู้ชายคนนี้ แต่พอผ่านไปเรื่อยๆหัวใจของเธอก็ค่อยๆละลาย แต่การละลายนั้นก็เกิดขึ้นจากการสะเทือนใจเท่านั้น

ต่อมาเธอได้ขีดเส้นให้กับผู้ชายคนนี้ไว้แล้ว

และในวันที่เธอกำหนดเส้นระหว่างเธอกับเขา เหมือนว่าตอนนั้นเธอก็กลับไปอยู่ในห้วงของความทรงจำ

เธอยังคงจำได้ ว่าตอนนั้นหัวใจของเธอเจ็บปวดมาก!

เธอนึกกลับไปมากมาย แต่ในความเป็นจริงเพิ่งผ่านไปเพียงห้าวินาที

ในสายตาที่เด็ดเดียวของฮั่วเทียนหลัน เมื่อมองไปในแววตาของหยางหลิงรุ่ย เขาก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เขายื่นมือออกมา ค่อยๆปัดผมที่กระจักระจาดไปทั้วหน้าผากของหยางหลิงรุ่ย

เหงื่อที่ไหลทำให้ผมจองหยางหลิงรุ่ยเปียก

และหยางหลิงรุ่ยก็ถูกทำให้ตื่นจากความทรงจำด้วยการเคลื่อนไหวของฮั่วเทียนหลัน

“คุณฮั่ว ตั้งแต่ฉันอยู่กับคุณมาฉันไม่เคยปากไม่ตรงกับใจมาก่อน”

“คุณมาฉัน เหมือนกับเด็กผู้หญิงที่ไม่บรรลุนิติภาวะไหม?”

คำถามที่ออกมาจากปากของหยางหลิงรุ่ยทำให้ฮั่วเทียนหลันตกใจ

เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไปกินยาตัวไหนมา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฮั่วเทียนหลันรู้อยู่แก่ใจ

ตอนนี้ไม่สามารถดึงเธอขึ้นมาได้ เพราะใจของเธอกำลังผูกมัดกับอะไรบางอย่างไว้

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงพยักหน้าออกมาอย่างเรียบง่ายและพูดออกมาว่า “ไม่ ไม่เหมือน แต่ใช่เลย”

คำพูดที่ไร้ยางอายของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยที่ต้องการจะตอบโต้ต่อไปถึงกับต้องผงะ

เธอเซ็งและนำมือมากุมขมับ แต่พอยกมือขึ้นมาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน

เธอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวพร้อมพูดว่า “คุณฮั่ว คุณตาบอดหรือไง!”