โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 378

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร

หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าชายคนนี้ไม่โกรธในสิ่งที่เธอพูด ในใจก็รู้สึกว่าสำเร็จ

"ฉันไม่ได้เด็กๆนะคะ ฉันโตและเป็นแม่คนแล้ส วิธีการของคุณฮั่ว อาจได้ผลกับเด็กสาวนะคะ แต่สำหรับฉันมันใช้ไม่ได้ผลค่ะ"

"ครับ"

คำพูดของหยางหลิงรุ่ย ดูเหมือนจะไปโดนใจของฮั่วเทียนหลัน แต่การแสดงออกของเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ท่าทีของเธอยังคงแข็งกร้าว

แน่นอนว่าสำหรับฮั่วเทียนหลัน ที่ถูกหยางหลิงรุ่ยปฏิเสธนั้น เป็นแค่เรื่องเบาๆเท่านั้น

เขาปล่อยมือ หยางหลิงรุ่ยจึงลุกขึ้นยืน

เมื่อไม่มีใครให้กอด ก็นอนโดยรู้สึกเหมือนขาดอะไร หยางหลิงรุ่ยรู้สุกไม่ค่อยชิน

เธอเหลือบมองดอกไม้ที่ฮัวเทียนหลันใส่ไว้ในมือของเธอ เพื่อไว้หน้าของโฮั่วเทียนหลัน จึงไม่ได้คืนเขากลับไป

หยางหลิงรุ่ยจิ้มกระเป๋าของเขา แล้วพูดว่า: "คุณฮั่ว ละครที่คุณเล่นอยู่จบแล้ว ฉันไปได้หรือยัง"

"หืม?" ฮั่วเทียนหลันเลิกคิ้วเล็กน้อย "คุณนายหยางลืมอะไรไปหรือเปล่า?"

"อะไรคะ?" หยางหลิงรุ่ยตะลึง และในเวลาเดียวกันก็นึกถึงคำพูดที่ได้ให้ไว้กับฮั่วเทียนหลัน

ดูเหมือนตัวเองจะติดกับดักเขา?

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมาวางไว้ตรงหน้าหยางหลิงรุ่ยและพูดแผ่วเบา: "คุณนายหยางคุณลืมที่คุณพูดไปหรือเปล่า?

ตัวเองเพิ่งพูดอะไรไป? หยางหลิงรุ่ยกำลังถูกฮัวเทียนหลันครอบงำ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็มีนึกได้

เมื่อกี้ เหมือนกับว่า ไม่นะ เธอขุดหลุมฝังตัวเองจริงๆ

เธอบอกกับฮั่วเทียนหลันว่าเธอจะเชิญเขาไปทานอาหารค่ำ!

พระเจ้า หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเกลียดปากของเธอเอง

พูดไปมั่วซั่วได้ยังไง?

เธอทำได้เพียงยกมือขึ้น และจับมือของฮั่วเทียนหลัน หลังจากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ใช้แรงเล็กน้อยและโอบมือเล็ก ๆ ของหยางหลิงรุ่ยด้วยฝ่ามือร้อนของเขา

ประตูรถถูกเปิดออก บอดี้การ์ดก็โค้งคำนับ

ฮั่วเทียนหลันเชิญหยางหลิงรุ่ยขึ้นรถ จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ขึ้นไปขับ

เช่นเคยดูเหมือนว่าเขาจะเคยชินกับมันและเป็นครั้งที่สองที่เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้หยางหลิงรุ่ย

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองใกล้กันมากทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกมึนงง

เธอใช้เวลานี้ส่งข้อความให้ตงเหยียน เพื่อบอกเธอว่าคืนนี้เธอจะไม่ได้กลับไปทานข้าวที่บ้าน

เครื่องยนต์ของรถสปอร์ตกำลังส่งเสียงดัง หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองดู จากนั้นเธอก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าฮัวเทียนหลันนำบอดี้การ์ดมามากมาย

เพื่อกันผู้คน บอดี้การ์ดหลายสิบคนได้ปิดถนน เพื่อให้ฮัวเทียนหลันสามารถขับรถออกจากที่จอดรถได้เลย

นาทีนั้นเองโทรศัพท์มือถือของหยางหลิงรุ่ยก็สั่น

เธอปลดล็อกและชำเลืองมองมันคือข้อความ WeChat ของตงเหยียน

"เดทให้มีความสุขนะจ๊ะ"

หยางหลิงรุ่ยเป็นคนเลือกร้านอาหาร

เพราะเธออยู่กับผู้ชายคนนี้ หยางหลิงรุ่ยจึงไม่อยากจะสร้างอารมณ์ใด ๆ

คิดไปคิดมา รถจะต้องขับผ่านถนนที่ขายอาหารแผงลอยใน้เมืองS

หยางหลิงรุ่ยชี้ไปที่ถนนและพูดว่า: "คุณฮั่ว ร้านนั้น เราไปกินที่นั่นกันเถอะค่ะ!"

มีความแออัดบนถนน ฮั่วเทียนหลันเดิมทีอยู่ในเลนที่สอง แต่ด้วยถนนที่มีแปดเลน ทำให้เขาต้องเปลี่ยนเลนส์และกลับรถ

ความตั้งใจเดิมของหยางหลิงรุ่ย คือทำให้ฮั่วเทียนหลันอับอาย

สิ่งที่ดีที่สุดคือฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่ามันลำบาก ก็จะไม่อยากทานอาหารมื้อค่ำแล้ว

แต่หยางหลิงรุ่ยคิดผิด

เธอไม่คิดว่าฮั่วเทียนหลันจะเปิดไฟเลี้ยวขวา โดยบอดี้การดที่ขับรถตามมาคันที่สองรีบลงจากรถ ปิดถนน และให้ฮั่วเทียนหลันเข้าจอกบริเวณข้างแผงขายอาหาร

ฮั้วเทียนหลันลงจากรถ และหยางหลิงรุ่ยก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงจากรถ

ความเศร้าโศกบนใบหน้าของเธอไม่สามารถซ่อนจากสายตาของฮั่วเทียนหลันได้

ไม่ว่าฮั่วเทียนหลันจะเป็นคนอย่างไง? อย่างน้อยเธอก็รู้สึกว่าเขามีความอดทนในการรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆของหยางหลิงรุ่ย

ดังนั้น หลังจากดูป้ายแผงขายอาหารตรงหน้า เขาจึงให้โอกาสหยางหลิงรุ่ยเลือกอีกครั้ง

“ แน่ใจเหรอว่าจะกินที่นี่”

หยางหลิงรุ่ยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ถ้ากินข้าวกับเขาตอนคนเยอะๆ ก็คงไม่มีโอกาสที่จะมาแทะโลมเธอ

"ร้านนี้ละกันค่ะ! ฉันมาบ่อย ..."

หยางหลิงรุ่ยพูดจบก็เดินเข้าไปก่อน

ฮั่วเทียนหลันเดินตามไปติดๆ และทันทีที่เขาเข้าประตูไป หยางหลิงรุ่ยรีบออกไป

"คุณฮั่ว ฉันจำผิด ไม่ใช่ร้านนี้ค่ะ!"

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าวันนี้เธอโชคร้ายจริงๆ

เธอแค่อยากจะสุ่มหาร้านที่เสียงดังๆ และเป็นแผงข้างทางบนท้องถนน ที่ทำให้คุยกับฮั่วเทียนหลันได้ยาก

นั่นก็เพื่อยุติมื้ออาหารที่เธอสัญญาไว้นั่นเอง

เธอไม่ได้คิดเลยว่า แผงขายอาหารร้านนี้เพิ่งปรับปรุงใหม่ ทำให้เป็นร้านอาหารที่ดูดีเป็นพิเศษ

และร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านอาหารสไตล์คู่รักที่เน้นบทกวีเจียงหนาน

พอเข้าไปก็ตกแต่งอย่างสมบูรณ์แบบคู่รัก

พูดตามตรงก็คือมันไม่ใช่แผงขายอาหารข้างทาง!

ในตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเกลียดเจ้าของร้านจริงๆ ที่ไม่ดีก็เพราะร้านอาหารดันจัดในธีมคู่รัก แต่อยู่ในทำเลที่ไม่ดี และตัวเองก็ดันบังเอิญมาเห็นมัน

เธอเข้าใจทันทีว่าทำไมฮั่วเทียนหลัน ถึงให้เธอยืนยันว่า เธออยากกินที่ร้านนี้

“ ออกมาทำไมครับ?” ฮัวเทียนหลันที่รู้ว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยจึงออกมา แสร้งถามอย่างไม่รู้เรื่อง

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน แต่กลัวว่าชายคนนี้จะต้องกินที่นี่เธอจึงแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและพูดว่า "คุณฮั่ว อาหารที่นี่รสชาติน่าจะจืดชืด กลัวคุณจะไม่ชอบ เราเปลี่ยนร้านกันเถอะค่ะ!"

“ จืดชืดหรือครับ? ดีเลยช่วงนี้ผมทานแต่อาหารรสชัด ไม่เลวเลยครับ ”

ฮั่วเทียนหลันพูดจบ ก็อดไม่ได้ที่จะดึงหยางหลิงรุ่ยเข้าไปในร้านอาหาร

ทันทีที่ฉันเข้าไปในร้านอาหาร พนักงานก็เข้ามา

"สวัสดีค่ะ คุณผู้ชาย ได้จองโต๊ะไว้ไหมคะ "

ฮั่วเทียนหลันส่ายหัวและพูดว่า "ไม่ครับ"

“ งั้นต้องขอโทษด้วยค่ะ ทางร้านเราจำเป็นต้องนัดก่อนถึงจะเข้ามาทานได้ค่ะ”

คำตอบที่สุภาพของพนักงานเสิร์ฟทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยพองโต ด้วยความดีใจ

นี่เป็นโชคของเธอจริงๆที่ร้านอาหารแห่งนี้ต้องมีการนัดหมาย

แต่ความสุขของเธอก็เป็นดั่งฝันสลายเมื่อได้ยินคำพูดของฮั่วเทียนหลัน

"แล้วคุณมีสมาชิกหรือไม่"

"ค่ะ มีค่ะ"

“ สมาชิกจำเป็นต้องนัดหมายไหมครับ?” ฮั่วเทียนหลันยังคงถามต่อ

ลางสังหรณ์ ที่เป็นเหมือนลางร้ายวนเวียนอยู่ในใจของหยางหลิงรุ่ย

เธอรีบดึงฮั่วเทียนหลันแล้วพูดว่า "คุณฮั่ว ช่างเถอะค่ะ เปลี่ยนร้านก็ได้ แล้วคราวหน้าเราค่อยนัดก็ได้ค่ะ "

พนักงานยิ้มให้หยางหลิงรุ่ยด้วยความเข้าใจ

อย่างไรก็ตามฮั่วเทียนหลันยังคงต้องการคำตอบ

"หากเป็นสมาชิกระดับเพชรก็ไม่ต้องค่ะ และจะได้นั่งในห้องVIP แต่จะต้องชำระเงินไว้ในบัตร 100,000 หยวนค่ะ ..."

ก่อนที่พนักงานจะพูดจบฮั่วเทียนหลันได้ยื่นบัตรให้ "รหัสผ่านคือหกแปดตัว จัดการสมัครสมาชิกระดับเพชรให้ผมด้วย ตอนนี้พาผมไปห้องVIPด้วยครับ !"

พนักงานตะลึงไปชั่ว ไม่คาดคิดว่าผู้คนที่มารับประทานอาหารในถนนแห่งนี้จะเป็นคนร่ำรวยเช่นนี้

และเจ้านายที่กำลังตรวจสอบบัญชีอยู่อีกด้านหนึ่งของเคาน์เตอร์ ก็เงยหน้าขึ้นและชำเลืองมอง

ผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆ?

จากนั้นเธอก็นึกถึงเธอสิ่งที่เธอเคยเห็นในหนังสือพิมพ์มา เธอดึงหนังสือพิมพ์ที่อยู่ข้างๆขึ้นมา เนื้อหาเป็นการประชุมสุดยอดทางธุรกิจในเมืองเมื่อไม่กี่วันก่อน

บุคคลในหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ดูเหมือนกับผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล

แขกVIP แขกVIP!

เธอรีบออกจากเคาน์เตอร์ ดึงพนักงานและพูดว่า "เสี่ยวลี่ไปสมัครบัตรก่อนเลย แฟนของคุณท่านสวยมากเลยนะคะ วันนี้ฉันจะให้ส่วนลด 20% สำหรับอาหารค่ำวันนี้ ตามฉันมาชั้นบนเลยค่ะ!"

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้อธิบายอ่ะไร เพราะการเรียกแบบนี้เป็นความเข้าใจผิดที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขา

แต่หยางหลิงรุ่ยกำลังจะพูด แต่ก็ถูกชายคนนั้นใช้แรงบีบแขนไว้

ท่าทีของเขาดูเหมือนจะเตือนหยางหลิงรุ่ยไม่ให้พูดมากเกินไป

ฮั่วเทียนหลันเดินขึ้นไปชั้นบน เขาก็พูดว่า "เติมเงินอีกหนึ่งแสนในบัตรสมาชิกของผมนะครับ!"

เจ้าของร้านยิ้มแย้มแจ่มใสและลงไปจัดการ

เป็นการดีที่จะรับใช้คนรวยและเป็นการเติมเงินหนึ่งแสนหยวนทุกครั้ง

แต่หยางหลิงรุ่ยกลับคิดว่าสมองของฮั่วเทียนหลันกำลังคิดอะไรอยู่ ร้านเล็ก ๆ แต่กลับเติมเงินไปตั้ง2แสน?

จะใช้หมดรึเปล่า? แล้วก็ไม่รู้ว่าอร่อยมั้ย!

“ คุณฮั่ว คุณใช้เงินมากเกินไปหรือเปล่า”

มีคำหนึ่งหยางหลิงรุ่ยไม่กล้าพูด เธออยากจะบอกว่า เขามีเงินไว้เผาหรือไง?

มุมปากของฮั่วเทียนหลันอมยิ้ม ราวกับว่าเขาอารมณ์ดี เขาผลักเมนูให้หยางหลิงรุ่ยและพูดว่า: "ผมก็แค่เติมเงินของผมครับ แต่อาหารมื้อนี้ ต้องเป็นคุณนายหยางที่เลี้ยงสิครับ"

หยางหลิงรุ่ยหน้าตึง เธอรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้พูดประโยคเมื่อกี้ออกมา

ผู้ชายคนนี้เป็นคนขี้เหนียวที่ไม่เคยเปลี่ยนเช่นเคย!

ในความเป็นจริงการเติมเงิน 200,000 หยวนของ Hua Tianlan ที่นี่ไม่ใช่เพื่อจะใช้จ่ายแบบคนปกติ

สิ่งแรกนี่คือสถานที่ที่หยางหลิงรุ่ยเลือกกิน

เงินหนึ่งแสนหยวนสำหรับเขาเป็นเพียงรายได้ไม่กี่ชั่วโมง

ประการที่สองมันเป็นคำพูดของเจ้าของร้าน

แฟน ฮั่วเทียนหลันพอใจกับการเรียกแบบนี้มาก

หยางหลิงรุ่ยแกล้งที่จะสั่งอาหารรสจืดและราคาถูก

แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่ปล่อยพนักงานเสิร์ฟอาหารพวกนั้น

นอกจากนี้เขายัง เพิ่มประโยคว่า ไม่ตัดค่าอาหารมื้อนี้ไว้ในบัตรสมาชิกของเขา

สิ่งนี้ทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกหมั่นไส้

พวกเขาอยู่ในห้องVIP ในห้องมีกระจกที่มองเห็นแต่เพียงด้านนอก มองเข้ามาไม่เห็น

เนื่องจากที่นี่เป็นร้านอาหารคู่รัก จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จัดร้านแบบสวีทหวาน

พื้นที่ครึ่งหนึ่งของชั้นสองเป็นห้องVIP และมีเวทีโต๊ะ พร้อมกับเก้าอี้บางส่วน

กิจการของร้านอาหารแห่งนี้ไปได้สวย มีสาวสวยสี่คนอยู่บนเวทีบรรเลงเพลง

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เสียงดนตรีไพเราะดังก้องไปทั่วชั้นสอง

หยางหลิงรุ่ยที่กำลังดูดน้ำผลไม้ พร้อมกับถอนหายใจ แล้วพูดว่า "มันสวยมาก!"

เธอกำลังพูดถึงบรรยากาศที่มันดันมาสอดคล้องกับดนตรีในเวลาเดียวกัน

เธอได้ยินเสียงดึงโต๊ะและเก้าอี้ เมื่อเธอหันศีรษะไปเธอก็เห็นฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

“ คุณฮั่ว คุณจะไปไหน”

อาหารเริ่มที่จะเสิร์ฟและจะพร้อมรับประทานในอีกสักพัก

แต่คาดไม่ถึงว่าฮั่วเทียนหลันจะเรียกร้องความสนใจ

"ไปทำสิ่งที่สำคัญมากครับ"

ฮั่วเทียนหลันกำลังคิดอะไรอยู่นะ