โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 378

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร

หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าชายคนนี้ไม่โกรธในสิ่งที่เธอพูด ในใจก็รู้สึกว่าสำเร็จ

"ฉันไม่ได้เด็กๆนะคะ ฉันโตและเป็นแม่คนแล้ส วิธีการของคุณฮั่ว อาจได้ผลกับเด็กสาวนะคะ แต่สำหรับฉันมันใช้ไม่ได้ผลค่ะ"

"ครับ"

คำพูดของหยางหลิงรุ่ย ดูเหมือนจะไปโดนใจของฮั่วเทียนหลัน แต่การแสดงออกของเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ท่าทีของเธอยังคงแข็งกร้าว

แน่นอนว่าสำหรับฮั่วเทียนหลัน ที่ถูกหยางหลิงรุ่ยปฏิเสธนั้น เป็นแค่เรื่องเบาๆเท่านั้น

เขาปล่อยมือ หยางหลิงรุ่ยจึงลุกขึ้นยืน

เมื่อไม่มีใครให้กอด ก็นอนโดยรู้สึกเหมือนขาดอะไร หยางหลิงรุ่ยรู้สุกไม่ค่อยชิน

เธอเหลือบมองดอกไม้ที่ฮัวเทียนหลันใส่ไว้ในมือของเธอ เพื่อไว้หน้าของโฮั่วเทียนหลัน จึงไม่ได้คืนเขากลับไป

หยางหลิงรุ่ยจิ้มกระเป๋าของเขา แล้วพูดว่า: "คุณฮั่ว ละครที่คุณเล่นอยู่จบแล้ว ฉันไปได้หรือยัง"

"หืม?" ฮั่วเทียนหลันเลิกคิ้วเล็กน้อย "คุณนายหยางลืมอะไรไปหรือเปล่า?"

"อะไรคะ?" หยางหลิงรุ่ยตะลึง และในเวลาเดียวกันก็นึกถึงคำพูดที่ได้ให้ไว้กับฮั่วเทียนหลัน

ดูเหมือนตัวเองจะติดกับดักเขา?

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมาวางไว้ตรงหน้าหยางหลิงรุ่ยและพูดแผ่วเบา: "คุณนายหยางคุณลืมที่คุณพูดไปหรือเปล่า?

ตัวเองเพิ่งพูดอะไรไป? หยางหลิงรุ่ยกำลังถูกฮัวเทียนหลันครอบงำ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็มีนึกได้

เมื่อกี้ เหมือนกับว่า ไม่นะ เธอขุดหลุมฝังตัวเองจริงๆ

เธอบอกกับฮั่วเทียนหลันว่าเธอจะเชิญเขาไปทานอาหารค่ำ!

พระเจ้า หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเกลียดปากของเธอเอง

พูดไปมั่วซั่วได้ยังไง?

เธอทำได้เพียงยกมือขึ้น และจับมือของฮั่วเทียนหลัน หลังจากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ใช้แรงเล็กน้อยและโอบมือเล็ก ๆ ของหยางหลิงรุ่ยด้วยฝ่ามือร้อนของเขา

ประตูรถถูกเปิดออก บอดี้การ์ดก็โค้งคำนับ

ฮั่วเทียนหลันเชิญหยางหลิงรุ่ยขึ้นรถ จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ขึ้นไปขับ

เช่นเคยดูเหมือนว่าเขาจะเคยชินกับมันและเป็นครั้งที่สองที่เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้หยางหลิงรุ่ย

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองใกล้กันมากทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกมึนงง

เธอใช้เวลานี้ส่งข้อความให้ตงเหยียน เพื่อบอกเธอว่าคืนนี้เธอจะไม่ได้กลับไปทานข้าวที่บ้าน

เครื่องยนต์ของรถสปอร์ตกำลังส่งเสียงดัง หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นและชำเลืองมองดู จากนั้นเธอก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าฮัวเทียนหลันนำบอดี้การ์ดมามากมาย

เพื่อกันผู้คน บอดี้การ์ดหลายสิบคนได้ปิดถนน เพื่อให้ฮัวเทียนหลันสามารถขับรถออกจากที่จอดรถได้เลย

นาทีนั้นเองโทรศัพท์มือถือของหยางหลิงรุ่ยก็สั่น

เธอปลดล็อกและชำเลืองมองมันคือข้อความ WeChat ของตงเหยียน

"เดทให้มีความสุขนะจ๊ะ"

หยางหลิงรุ่ยเป็นคนเลือกร้านอาหาร

เพราะเธออยู่กับผู้ชายคนนี้ หยางหลิงรุ่ยจึงไม่อยากจะสร้างอารมณ์ใด ๆ

คิดไปคิดมา รถจะต้องขับผ่านถนนที่ขายอาหารแผงลอยใน้เมืองS

หยางหลิงรุ่ยชี้ไปที่ถนนและพูดว่า: "คุณฮั่ว ร้านนั้น เราไปกินที่นั่นกันเถอะค่ะ!"

มีความแออัดบนถนน ฮั่วเทียนหลันเดิมทีอยู่ในเลนที่สอง แต่ด้วยถนนที่มีแปดเลน ทำให้เขาต้องเปลี่ยนเลนส์และกลับรถ

ความตั้งใจเดิมของหยางหลิงรุ่ย คือทำให้ฮั่วเทียนหลันอับอาย

สิ่งที่ดีที่สุดคือฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่ามันลำบาก ก็จะไม่อยากทานอาหารมื้อค่ำแล้ว

แต่หยางหลิงรุ่ยคิดผิด

เธอไม่คิดว่าฮั่วเทียนหลันจะเปิดไฟเลี้ยวขวา โดยบอดี้การดที่ขับรถตามมาคันที่สองรีบลงจากรถ ปิดถนน และให้ฮั่วเทียนหลันเข้าจอกบริเวณข้างแผงขายอาหาร

ฮั้วเทียนหลันลงจากรถ และหยางหลิงรุ่ยก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงจากรถ

ความเศร้าโศกบนใบหน้าของเธอไม่สามารถซ่อนจากสายตาของฮั่วเทียนหลันได้

ไม่ว่าฮั่วเทียนหลันจะเป็นคนอย่างไง? อย่างน้อยเธอก็รู้สึกว่าเขามีความอดทนในการรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆของหยางหลิงรุ่ย

ดังนั้น หลังจากดูป้ายแผงขายอาหารตรงหน้า เขาจึงให้โอกาสหยางหลิงรุ่ยเลือกอีกครั้ง

“ แน่ใจเหรอว่าจะกินที่นี่”

หยางหลิงรุ่ยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ถ้ากินข้าวกับเขาตอนคนเยอะๆ ก็คงไม่มีโอกาสที่จะมาแทะโลมเธอ

"ร้านนี้ละกันค่ะ! ฉันมาบ่อย ..."

หยางหลิงรุ่ยพูดจบก็เดินเข้าไปก่อน

ฮั่วเทียนหลันเดินตามไปติดๆ และทันทีที่เขาเข้าประตูไป หยางหลิงรุ่ยรีบออกไป

"คุณฮั่ว ฉันจำผิด ไม่ใช่ร้านนี้ค่ะ!"

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าวันนี้เธอโชคร้ายจริงๆ

เธอแค่อยากจะสุ่มหาร้านที่เสียงดังๆ และเป็นแผงข้างทางบนท้องถนน ที่ทำให้คุยกับฮั่วเทียนหลันได้ยาก

นั่นก็เพื่อยุติมื้ออาหารที่เธอสัญญาไว้นั่นเอง

เธอไม่ได้คิดเลยว่า แผงขายอาหารร้านนี้เพิ่งปรับปรุงใหม่ ทำให้เป็นร้านอาหารที่ดูดีเป็นพิเศษ

และร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านอาหารสไตล์คู่รักที่เน้นบทกวีเจียงหนาน

พอเข้าไปก็ตกแต่งอย่างสมบูรณ์แบบคู่รัก

พูดตามตรงก็คือมันไม่ใช่แผงขายอาหารข้างทาง!

ในตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเกลียดเจ้าของร้านจริงๆ ที่ไม่ดีก็เพราะร้านอาหารดันจัดในธีมคู่รัก แต่อยู่ในทำเลที่ไม่ดี และตัวเองก็ดันบังเอิญมาเห็นมัน

เธอเข้าใจทันทีว่าทำไมฮั่วเทียนหลัน ถึงให้เธอยืนยันว่า เธออยากกินที่ร้านนี้

“ ออกมาทำไมครับ?” ฮัวเทียนหลันที่รู้ว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยจึงออกมา แสร้งถามอย่างไม่รู้เรื่อง