โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 379

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าฮั่วเทียนหลันออกมาจากห้อง เธอก็เดินไปหลบอยู่ตรงบันได

ผู้ชายคนนี้ ขนาดเวลากินข้าวยังวุ่นวายเสียจริง!

แต่หลังจากนั้นไม่นานเสียงเปียโนที่ดังอยู่ก็เงียบลง

และเสียงเพลงที่ไพเราะก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เนื้อเพลงที่นุ่มนวลและไพเราะ ทำให้คนที่ได้ยินเคลิ้มตามๆกันไป

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่คุ้นเคยมาก คิดไปคิดมามันเป็นเพลงที่เธอฝันถึงในตอนแต่งงาน

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ผู้ชายที่กำลังเล่นเปียโนอยู่บนเวที

ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ทำให้บทเพลงที่บรรเลงไพเราะขึ้น

หยางหลิงลุ่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ ถ้วยในมือของเธอก็หล่นลงบนโต๊ะอาหารโดยไม่รู้ตัว

โชคดีที่มันถูกตะเกียบขวางไว้และไม่กลิ้งตกไปที่พื้น

หยางหลิงรุ่ยตกใจมากหรือจะพูดอีกแบบว่าตอนนี้เธออยากจะบอก

เธอสงสัยว่าจู่ๆฮั่วเทียนหลันลุกออกไปทำไม แต่ผู้ที่อยู่บนเวทีตอนนี้ก็คือฮั่วเทียนหลันที่กำลังเล่นเปียโนอย่างจริงจัง ใช้บทเพลงเพื่อแสดงความรู้สึกกับเธอ

เขากำลังเล่นพลงนี้ให้ใคร?

ถึงแม้ว่าคนที่นั่งอยู่บนชั้นสองไม่เข้าใจ แต่ใจของหยางหลิงรุ่ยเข้าใจอย่างสุดซึ้ง

ฮั่วเทียนหลันกำลังส่งเสียงหัวใจของเขาให้กับเธอ

เนื่องจากมีกระจกกั้นอยู่ หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถมองเห็นฮั่วเทียนหลันได้อย่างชัดเจน เธอทำได้แค่มองไปเขาเป็นพักๆ และสายตาของเขามองมาที่หยางหลิงรุ่ยเพียงเท่านั้น

เสียงเปียโนที่ไพเราะเข้ามาให้หูของเธอ เธอหลับตาลงและซึมซับรสชาติของบทเพลงนี้

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าฮั่วเทียนหลันเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้าน และในหลายๆครั้งเขามันจะทำให้เธอตกใจได้เสมอ

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่เคยคิดมาก่อนว่าฮั่วเทียนหลันนั้นสามารถเล่นเปียโนได้ นี่ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าผู้ชายคนนี้นอกจากเก่งทางด้านวิชาการแล้วเรื่องศิลปะเขาก็ยังเก่งด้วยหรอ?

ณ เวลานี้สิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช้การคิดอะไรต่อไป ตอนนี้ควรจะหลับตาและฟังมันอย่างลึกซึ้ง

ภายใต้เสียงเปียโนที่ไพเราะ ดูเหมือนว่าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยกำลังจมดึงไปกับมัน

ทุกตัวโน้ตที่ฮั่วเทียนหลันบรรเลงล้วนผ่านเข้ามาในใจของเธอ

ต่อเนื่องจนจบเพลง เสียงปรบมือกึกก้องทั่วชั้นสอง นั่นแสดงให้เห็นว่าฮั่วเทียนหลันเป็นที่นิยมเพียงใด

บรรดาผู้ที่รับประทานอาหารรอบเวที ไม่ปล่อยให้ฮัวเทียนหลันลงมา

โดยเฉพาะเก็กสาวเหล่านั้น เหมือนกับว่าพวกเธอจะยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ฮั่วเทียนหลันลงมาจากเวทีและบรรเลงเพลงให้พวกเธอฟังต่อไป

แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของฮั่วเทียนหลันค่อนข้างหนักแน่น เขาทำได้แค่ส่ายหน้า

นี่ทำให้เด็กสาวที่รอคอยอยู่สักพักหนึ่งรู้สึกผิดหวัง

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้สนใจ และเดินเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัวของหยางหลิงรุ่ยอย่างไร้ความรู้สึก

“คุณฮั่ว ฉันมองไม่ออกจริงๆว่าคุณมีความสามารถมากมายขนาดนี้!”

ฮั่วเทียนหลันเพิ่งจะเข้ามาในห้อง หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา

คนนอกชื่นชมกับคนที่ตัวเองรักชื่นชม ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน

ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมถามออกมาว่า “คุณชอบไหม?”

หยางหลิงรุ่ยชะงัก เม้มริมฝีปากและตั้งใจจะพูดออกมาว่าไม่ชอบ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงคิดถึงตอนที่เธอคุยโทรศัพท์กับฮั่วเทียนหลันก่อนหน้านี้

เขาในสายโทรศัพท์เป็นเพียงคนในความคิดของเธอเอง และตอนนั้นเธอกำลังโกรธ?

ตอนนั้นเธอยังไม่รู้สึกถึง แต่หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ไปเธอถึงจะเข้าใจ

ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนใจกล้า!

ตั้งแต่ต้นจนจบเธอทำแค่พยักหน้าเบาๆ ใช้ท่าทางเล็กน้อยในการแสดงว่าท่าทีที่ไม่พอใจของเธอ

เมื่อฮั่วเทียนหลันเห็นปฏิกิริยาของหยางหลิงรุ่ยเขาก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก

ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็น่าสนใจเกินไปแล้ว!

แต่ความคิดนี้ของเขาก็ถูกทำลายโดยหยางหลิงรุ่ยในวินาทีต่อมา

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่เด็กสาวที่อยู่ด้านนอก เธอกำลังคลั่งไคล้ในตัวฮั่วเทียนหลันมาก หยางหลิงรุ่ยจึงพูดหยอกล้อออกมาว่า “แต่คุณนี่ก็เป็นคนไร้ความรู้สึกเหมือนกันนะ เด็กสาวพวกนั้นยังคงรอให้คุณเล่นอีกสักหนึ่งบทเพลง แต่คุณก็ปฏิเสธพวกเธอย่างไม่ใยดี เป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า!”

คำพูดของหยางหลิงรุ่ย ทิ่มแทงไปในใจของฮั่วเทียนหลัน

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมา

บางครั้งก็ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงในใจของเขาได้ รวมถึงใบหน้า

ตอนนี้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยเต็มไปด้วยความรู้สึกพอใจ แต่แท้จริงแล้วในใจของเธอรู้สึกอิจฉา

และท่าทางนี้ของเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกมีความสุข

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใจแข็งอย่างที่คิด!

“นั่นเป็นเพลงบอกรักสาว ดังนั้นคงใช้ได้แค่กับคนที่ผมรัก” ฮั่วเทียนหลันตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

และหลังจากที่หยางหลิงรุ่ยได้ยินคำพูดของฮั่วเทียนหลันแล้ว หัวใจของเธอก็สั่นไหว

เพลงบอกรัก? ไว้ให้คนที่เขารัก?

ตอนนี้ที่อยู่บนชั้นสอง ก็มีแต่เธอที่รู้จักกับเขา

ถึงแม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่าคำพูดที่หอมหวานและการแสดงที่สมบูรณ์แบบทั้งหมดของเขานั้นทำเพื่อเธอ

แต่ไม่รู้ทำไมว่าหยางหลิงรุ่ยยังคงอยากถามเขาให้แน่ใจอีกครั้ง

“คุณฮั่ว งั้นคนที่อยู่ในใจของคุณคือใครหรอ? คุณทุ่มเทขนาดนี้ฉันแหละอิจฉาเธอจริงๆ!”

หยางหลิงรุ่ยจงใจที่จะพูดออกมาเบาๆ แต่มือของจับไปที่เสื้อผ้าอย่างแน่นโดยไม่รู้ตัว แสดงถึงความตึงเครียดของเธอในตอนนี้

ฮั่วเทียนหลันมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเห็นชัดว่าเธอกำลังอยากรู้คำตอบนั้นมาก แต่ฮั่วเทียนหลันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“คุณคิดว่าเป็นใครหละ?”

“ฉันไม่รู้”

“งั้นก็ไม่ต้องรู้หรอก!”

เสียงของฮั่วเทียนหลันเงียบไป หยางหลิงรุ่ยก็มองไปที่หน้าของผู้ชายคนนั้นด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

จะเล่นกันแบบนี้หรอ?

ตามที่มีเขียนไว้บนอินเทอร์เน็ต ยิ่งฉันบอกว่าไม่รู้ คุณก็ยิ่งต้องรีบบอกให้ฉันรู้หรอกหรอ?

แต่สายตาที่เธอมองไป ดันเปลี่ยนทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมา

ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้วดูดีจริงๆ

แต่น่าเสียดาย เธอ หยางหลิงรุ่ยไม่ชอบแบบนี้

“คุณฮั่วไม่อยากพูด งั้นก็ไม่ต้องพูด หยางหลิงรุ่ยคนนี้ไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ”

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ไปตกอยู่ในเกมของฮั่วเทียนหลันต่อไป หยางหลิงรุ่ยจึงตัดสินใจเบี่ยงเบนหนทางของฮั่วเทียนหลัน

“ทานข้าวเถอะค่ะ!” ฮั่วเทียนหลันเงียบไปหนึ่งนาที ในใจของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกกังวล เธอคิดว่าเธอควรจะหนีออกจากเหตุการณ์นี้ดีไหม แต่สุดท้ายเขาก็พูดออกมา

ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในใจของเธอคิดว่าหลุดพ้นมาจากการจู่โจมของผู้ชายคนนี้

ขณะที่ทานข้าวอยู่ สมองของเธอก็อดไม่ได้จะนึกถึงบทเพลงที่ฮั่วเทียนหลันตั้งใจเล่นอย่างจริงใจเพื่อเธอเมื่อสักครู่

คำว่าผู้ชายที่จริงใจและจริงจังดีที่สุด เมื่อก่อนหยางหลิงรุ่ยไม่เคยจะเชื่อประโยคเหล่านี้

อย่างไรก็ตามสำหรับเธอแล้ว ผู้ชายจะหน้าตาดีหรือไม่ดีก็ล้วนเกิดมาจากพ่อและแม่ไม่ใช่หรอ?

แต่เพลงบอกรักที่ฮั่วเทียนหลันเล่นไปด้วยท่าทางที่จริงใจของเขา ทั้งหมดกำลังฝังลึกไปในหัวใจของหยางหลิงรุ่ย

เมื่อก่อนหยางหลิงรุ่ยก็เป็นคนที่ชอบฟังเพลงอยู่แล้ว

การแสดงโอเปร่าที่ออสเตรเลียเป็นกระแสหลัก ดังนั้นสองสามปีที่ผ่านมานี้ถ้าหากมีเวลาว่าง ตงเหยียนจะพาหยางหลิงรุ่ยไปดูเสมอ

ไปๆมาๆเธอก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับมันมาก

แต่ไม่นานหยางหลิงรุ่ยก็เริ่มสนใจในเครื่องดนตรีอย่างช้าๆ และสุดท้ายสิ่งเหล่านั้นก็กลายมาเป็นงานอดิเรกของเธอ

ดังนั้นเพลงที่ฮั่วเทียนหลันเล่นในวันนี้ เธอฟังแค่แปปเดียวก็เข้าใจเนื้อเพลงทั้งหมด

ผู้ชายคนนี้เล่นบทเพลงนี้ให้กับเธอ และจะบอกว่ามันมีความหมายลึกซึ้ง เรื่องนี้เขาไม่ต้องบอกทุกคนก็รู้

หยางหลิงรุ่ยเงียบไป ไม่ได้ขยับตะเกียบ ตอนนี้อาหารที่อยู่บนโต๊ะก็เย็นหมดแล้ว

แต่นอกจากสองสามคำแรกฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ทานต่อไปเช่นกัน

เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ย ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาคิดถึงเธอตลอดเวลา

พูดกันตรงๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยอะไรมากมาย เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง แต่สิ่งที่เธอเอาชนะใจของเขาได้ก็คือนิสัยส่วนตัวของเธอ

มองเห็นหยางหลิงรุ่ยที่ตกอยู่ในภวังค์ เขาก็ไม่ได้ปลุกเธอ

สองปีที่ผ่านมานี้เขาอยากทำอะไรเพื่อเธอมาโดยตลอด แต่เขาไม่มีโอกาส

แต่ตอนนี้เขามีโอกาสแล้ว ดังนั้นเขาจึงอยากเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาอยากทำของความรักในช่วงหนุ่มสาวมาทำให้เธอ

ที่ผ่านมาเขาทำให้ผู้หญิงคนนี้ลำบากมามากเกินพอแล้ว

และตอนนี้เขาอยากจะใช้ช่วงเวลาที่เหลือเพื่อทดแทนสิ่งที่ผ่านมา

หวังว่าความทรงจำดีๆพวกนี้จะเข้าไปแทนที่ความทรงจำแย่ๆที่ผ่านมา

เขาไม่ได้โทษเธอ และไม่เคยคิดที่จะโทษเธอเลย

ความเงียบของสองปีที่ผ่านมาทำให้ฮั่วเทียนหลันเรียนรู้อะไรหลายอย่าง

ในทำนองเดียวกันถ้าเขาเป็นเธอในตอนนี้ เขาก็คงมีเส้นแบ่งเขตแบบนี้เหมือนกัน

ดังนั้นการความจำเสื่อมของหยางหลิงรุ่ยในครั้งนี้เท่ากับให้โอกาสพวกเขาทั้งสองคนอีกครั้ง

อาหารในมื้อนี้เป็นแบบนี้เพราะการแสดงของฮั่วเทียนหลันฝังลึกไปในจุดสูดสุด

และคำพูดที่เขาพูดตอนแสดงเสร็จก็ดึงดูดหยางหลิงรุ่ยไปอย่างสมบูรณ์

ดังนั้นในตอนทานอาหารฮั่วเทียนหลันจึงบอกหยางหลิงรุ่ยอยู่หลายครั้งว่าไม่ให้คีบอาหารมาใส่จมูก

เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นหลายครั้ง สุดท้ายใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยก็แดงขึ้นแต่เธอก็ยังทำแบบนั้นต่ออีกหลายครั้ง

การตกอยู่ในภวังค์ของเธอเป็นแบบนี้ สำหรับคนอื่นแล้วมันอาจจะไม่ค่อยสุภาพ

หลังจากทานข้าวเสร็จ หยางหลิงรุ่ยเรียกบริกรมาเก็บเงิน

บริกรมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยท่าทางลำบากใจ เห็นฮั่วเทียนหลันนั่งนิ่งเขาจึงพูดออกมาว่า “คุณนายครับ แฟนของคุณจ่ายเงินแล้วครับ”

“เขา......” หยางหลิงรุ่ยต้องการจะชี้แจงความสัมพันธ์ของเธอกับฮั่วเทียนหลัน

แต่ฮั่วเทียนหลันก็โบกมือบอกให้บริกรออกไป

บริกรรีบเดินออกไป ราวกับว่ากลัวคำอธิบายของหยางหลิงรุ่ย

“คุณฮั่ว ไหนบอกว่าวันนี้จะให้ฉันเลี้ยง?”

หยางหลิงรุ่ยยังจำได้ว่าก่อนหน้านี้ฮั่วเทียนหลันบอกว่าให้เธอเป็นคนจ่าย

มองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ายังไม่ตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็หยิบตั๋วหนังออกมาสองใบจากกระเป๋าเสื้อพร้อมพูดว่า “มื้อนี้ผมเป็นคนเลี้ยง แบบนี้ผมถึงจะมีโอกาสให้คุณนายหยางไปดูหนังกับผม!”

หยางหลิงรุ่ยตะลึงไปชั่วขณะ เหมือนกับว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับฮั่วเทียนหลัน

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้สติ

คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้ ประทานแห่งกลุ่มฟาเรนไฮต์ ใช้อาหารมื้อเดียวเพื่อซื้อใจเธอ

และจุดมุ่งหมายของเขาก็เพียงแค่อยากให้เธอไปดูหนังกับเขา

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เหมือนกับว่าต้องเป็นวัยหนุ่มสาวเท่านั้นถึงจะทำได้!