โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 379

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าฮั่วเทียนหลันออกมาจากห้อง เธอก็เดินไปหลบอยู่ตรงบันได

ผู้ชายคนนี้ ขนาดเวลากินข้าวยังวุ่นวายเสียจริง!

แต่หลังจากนั้นไม่นานเสียงเปียโนที่ดังอยู่ก็เงียบลง

และเสียงเพลงที่ไพเราะก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เนื้อเพลงที่นุ่มนวลและไพเราะ ทำให้คนที่ได้ยินเคลิ้มตามๆกันไป

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่คุ้นเคยมาก คิดไปคิดมามันเป็นเพลงที่เธอฝันถึงในตอนแต่งงาน

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ผู้ชายที่กำลังเล่นเปียโนอยู่บนเวที

ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ทำให้บทเพลงที่บรรเลงไพเราะขึ้น

หยางหลิงลุ่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ ถ้วยในมือของเธอก็หล่นลงบนโต๊ะอาหารโดยไม่รู้ตัว

โชคดีที่มันถูกตะเกียบขวางไว้และไม่กลิ้งตกไปที่พื้น

หยางหลิงรุ่ยตกใจมากหรือจะพูดอีกแบบว่าตอนนี้เธออยากจะบอก

เธอสงสัยว่าจู่ๆฮั่วเทียนหลันลุกออกไปทำไม แต่ผู้ที่อยู่บนเวทีตอนนี้ก็คือฮั่วเทียนหลันที่กำลังเล่นเปียโนอย่างจริงจัง ใช้บทเพลงเพื่อแสดงความรู้สึกกับเธอ

เขากำลังเล่นพลงนี้ให้ใคร?

ถึงแม้ว่าคนที่นั่งอยู่บนชั้นสองไม่เข้าใจ แต่ใจของหยางหลิงรุ่ยเข้าใจอย่างสุดซึ้ง

ฮั่วเทียนหลันกำลังส่งเสียงหัวใจของเขาให้กับเธอ

เนื่องจากมีกระจกกั้นอยู่ หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถมองเห็นฮั่วเทียนหลันได้อย่างชัดเจน เธอทำได้แค่มองไปเขาเป็นพักๆ และสายตาของเขามองมาที่หยางหลิงรุ่ยเพียงเท่านั้น

เสียงเปียโนที่ไพเราะเข้ามาให้หูของเธอ เธอหลับตาลงและซึมซับรสชาติของบทเพลงนี้

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าฮั่วเทียนหลันเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้าน และในหลายๆครั้งเขามันจะทำให้เธอตกใจได้เสมอ

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่เคยคิดมาก่อนว่าฮั่วเทียนหลันนั้นสามารถเล่นเปียโนได้ นี่ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าผู้ชายคนนี้นอกจากเก่งทางด้านวิชาการแล้วเรื่องศิลปะเขาก็ยังเก่งด้วยหรอ?

ณ เวลานี้สิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช้การคิดอะไรต่อไป ตอนนี้ควรจะหลับตาและฟังมันอย่างลึกซึ้ง

ภายใต้เสียงเปียโนที่ไพเราะ ดูเหมือนว่าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยกำลังจมดึงไปกับมัน

ทุกตัวโน้ตที่ฮั่วเทียนหลันบรรเลงล้วนผ่านเข้ามาในใจของเธอ

ต่อเนื่องจนจบเพลง เสียงปรบมือกึกก้องทั่วชั้นสอง นั่นแสดงให้เห็นว่าฮั่วเทียนหลันเป็นที่นิยมเพียงใด

บรรดาผู้ที่รับประทานอาหารรอบเวที ไม่ปล่อยให้ฮัวเทียนหลันลงมา

โดยเฉพาะเก็กสาวเหล่านั้น เหมือนกับว่าพวกเธอจะยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ฮั่วเทียนหลันลงมาจากเวทีและบรรเลงเพลงให้พวกเธอฟังต่อไป

แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของฮั่วเทียนหลันค่อนข้างหนักแน่น เขาทำได้แค่ส่ายหน้า

นี่ทำให้เด็กสาวที่รอคอยอยู่สักพักหนึ่งรู้สึกผิดหวัง

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้สนใจ และเดินเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัวของหยางหลิงรุ่ยอย่างไร้ความรู้สึก

“คุณฮั่ว ฉันมองไม่ออกจริงๆว่าคุณมีความสามารถมากมายขนาดนี้!”

ฮั่วเทียนหลันเพิ่งจะเข้ามาในห้อง หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา

คนนอกชื่นชมกับคนที่ตัวเองรักชื่นชม ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน

ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมถามออกมาว่า “คุณชอบไหม?”

หยางหลิงรุ่ยชะงัก เม้มริมฝีปากและตั้งใจจะพูดออกมาว่าไม่ชอบ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงคิดถึงตอนที่เธอคุยโทรศัพท์กับฮั่วเทียนหลันก่อนหน้านี้

เขาในสายโทรศัพท์เป็นเพียงคนในความคิดของเธอเอง และตอนนั้นเธอกำลังโกรธ?

ตอนนั้นเธอยังไม่รู้สึกถึง แต่หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ไปเธอถึงจะเข้าใจ

ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนใจกล้า!

ตั้งแต่ต้นจนจบเธอทำแค่พยักหน้าเบาๆ ใช้ท่าทางเล็กน้อยในการแสดงว่าท่าทีที่ไม่พอใจของเธอ

เมื่อฮั่วเทียนหลันเห็นปฏิกิริยาของหยางหลิงรุ่ยเขาก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก

ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็น่าสนใจเกินไปแล้ว!

แต่ความคิดนี้ของเขาก็ถูกทำลายโดยหยางหลิงรุ่ยในวินาทีต่อมา

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่เด็กสาวที่อยู่ด้านนอก เธอกำลังคลั่งไคล้ในตัวฮั่วเทียนหลันมาก หยางหลิงรุ่ยจึงพูดหยอกล้อออกมาว่า “แต่คุณนี่ก็เป็นคนไร้ความรู้สึกเหมือนกันนะ เด็กสาวพวกนั้นยังคงรอให้คุณเล่นอีกสักหนึ่งบทเพลง แต่คุณก็ปฏิเสธพวกเธอย่างไม่ใยดี เป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า!”

คำพูดของหยางหลิงรุ่ย ทิ่มแทงไปในใจของฮั่วเทียนหลัน

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมา

บางครั้งก็ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงในใจของเขาได้ รวมถึงใบหน้า

ตอนนี้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยเต็มไปด้วยความรู้สึกพอใจ แต่แท้จริงแล้วในใจของเธอรู้สึกอิจฉา

และท่าทางนี้ของเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกมีความสุข

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใจแข็งอย่างที่คิด!

“นั่นเป็นเพลงบอกรักสาว ดังนั้นคงใช้ได้แค่กับคนที่ผมรัก” ฮั่วเทียนหลันตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

และหลังจากที่หยางหลิงรุ่ยได้ยินคำพูดของฮั่วเทียนหลันแล้ว หัวใจของเธอก็สั่นไหว

เพลงบอกรัก? ไว้ให้คนที่เขารัก?

ตอนนี้ที่อยู่บนชั้นสอง ก็มีแต่เธอที่รู้จักกับเขา

ถึงแม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่าคำพูดที่หอมหวานและการแสดงที่สมบูรณ์แบบทั้งหมดของเขานั้นทำเพื่อเธอ

แต่ไม่รู้ทำไมว่าหยางหลิงรุ่ยยังคงอยากถามเขาให้แน่ใจอีกครั้ง

“คุณฮั่ว งั้นคนที่อยู่ในใจของคุณคือใครหรอ? คุณทุ่มเทขนาดนี้ฉันแหละอิจฉาเธอจริงๆ!”

หยางหลิงรุ่ยจงใจที่จะพูดออกมาเบาๆ แต่มือของจับไปที่เสื้อผ้าอย่างแน่นโดยไม่รู้ตัว แสดงถึงความตึงเครียดของเธอในตอนนี้