โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 457

ฮั่วเทียนหลันหันมามองที่ท่าทางที่เย็นชาของเธอ ตอนนี้เขามีความรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนผ่าว

“ไม่ ก็แค่อยากรู้อะไรนิดหน่อย”

“อยากรู้”

ชิงหรงพรึมพำและมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ

เหมือนกับเธอไม่เข้าใจว่าฮั่วเทียนหลันอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ?

แต่วินาทีต่อมาจู่ๆชิงหรงก็นึกขึ้นได้ ว่าก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นเกี่ยวกับความชั่วร้ายของผู้ใหญ่ในโทรศัพท์

ไม่ ไม่ควรพูดว่าความชั่วร้าย แต่นี้มันอาจจะเป็นการอาชญากรรม

“คุณลุง คุณคุงคงไม่ได้มีรสนิยมกับเด็ก.....”

คำพูดสุดท้ายยังไม่ทันได้ออกมาจากปาก ฮั่วเทียนหลันที่ได้ยินคำด้านหน้าก็รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกมาปิดปากของชิงหรงไว้

ไม่น่าเชื่อ เด็กคนนี้เข้าใจทุกอย่างจริงๆ!

“พูดจาไร้สาระอะไร!”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความตกใจ แววตาของเขามีความโกรธเผยให้เห็นออกมาเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเด็กอาจจะพูดอะไรออกมาแบบไม่ได้คิด แต่เขาก็อดไม่ได่ที่จะโกรธเธอที่คิดอะไรแบบนี้กับเขา

สิ่งนี้อาจจะเรียกได้ว่าการดูถูก

ชิงหรงส่งเสียงร้องออกมา เนื่องจากฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนที่เลี้ยงเธอมา เธอจึงใช้มือเล็กๆของเธอบีบไปที่ฮั่วเทียนหลัน

ด้วยแรงของเธอนี้ไม่ได้ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บเลยแม่แต่น้อย

แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่ไม่ความสุขของชิงหรงแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ปล่อยชิงหรงไป

อย่างไรก็ตามชิงหรงอาจจะเป็นลูกสาวของเขาก็ได้ แน่นอนสิ่งที่สำคุญที่สุดก็คือตอนนี้ชิงหรงเป็นคนของหยางหลิงรุ่ย

“คุณลุงเป็นคนนิสัยไม่ได้!”

เมื่อฮั่วเทียนหลันปล่อยชิงหรงออกมา ประโยคแรกที่ชิงหรงพูดก็คือการยั่วยุฮั่วเทียนหลัน

นี่ทำให้ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันมีอาการตื่นเต้นขึ้น

“พูดว่าอะไรนะ?” ฮั่วเทียนหลันถามด้วยถ้อยคำที่น่าสงสัย แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้สามารถพูดได้อีกครั้ง

ชิงหรงได้ยินฮั่วเทียนหลันพูดออกมาแบบนี้ ตามสัญชาตญาณของเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยดวงตากลมโตที่น่ารักและเธอก็พึมพำสองสามคำ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะพูดออกไป

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรง เขาเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย ในใจของเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดี

เขายื่นมือออกไปปัดผมที่กระเซอะกระเซิงของชิงหรง แต่ชิงหรงก็พยายามปัดมันออกโดยทันที

มือของฮั่วเทียนหลันยังไม่ได้ไปถึงจุดที่มันควรจะไป ตอนนี้มันแข็งทื่ออยู่ในอากาศ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เหมือนกับว่าการปฏิบัติเช่นนี้จะไม่มีผลกับเธอ และหลังจากที่เขาข่มขู่เธอไปตอนนี้เธอก็กับมาเป็นปกติแล้ว

“หรงหรง” ฮั่วเทียนหลันเรียกออกไปเบาๆ

“หึ...”

ชิงหรงตอบกลับมาด้วยท่าทีที่ไม่สนใจฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่น้อย

เมื่อกี้ฮั่วเทียนหลันกล้ามารังแกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปสนใจเขา

“ลุงของถามอะไรหนูสักคำถามหนึ่ง ถาหนูตอบคำถามลุงดีๆ ลุงจะพาหนูไปทานของอร่อยดีไหม?”

ฮั่วเทียนหลันพยายามเกลี้ยกล่อมชิงหรง คำถามที่เขาถามชิงหรงไปเมื่อสักครู่เขาไปถามมาจากหยางหลิงรุ่ย

“ไม่อยากกิน”

ทัศนคติของชิงหรงยังคงเหมือนเดิม เธอจะมีกินของที่ฮั่วเทียนหลันเป็นคนซื้อ

เธอ ชิงหรงเป็นเด็กที่รดื้อรั้นขนาดนั้นเลยหรอ? ฮั่วเทียนหลันจะต้องทำยังไงถึงสามาถเกลี้ยกล่อมเธอได้?

ของกินเล็กๆน้อยจะช่วยได้จริงๆหรอ?

แน่นอนคำตอบก็คือ เป็นไปไม่ได้!

“ลุงได้ยินมาว่าไม่นานมานี้เพิ่งจะมีโมเดลเครื่องบินรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นออกมาสองชุดถูกต้องไหม?”

รู้ว่าตอนนี้ชิงหรงไม่ได้สนใจของอะไรที่มันธรรมดาทั่วไปแบบนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องไปที่งานอดิเรกของเธออย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินฮั่วเทียนหลันพูดถึงเลโก้แววตาของชิงหรงก็เป็นประกาย

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันจากนั้นพูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “คุณลุง ที่คุณลุงพูดถึงใช่ Apollo ไหม?”

เมื่อเห็นว่าชิงหรงให้ความคาดหวังเป็นอย่างมากฮั่วเทียนหลันจึงไม่ได้ตอบคำถามของเธอไปโดยทันที

เขาเพียงแค่แตะนิ้วลงบนที่วางแขนตรงกลางของรถโดยไม่ใช้เวลาสักครู่ การกระทำแบบนั้นเป็นการบอกชิงหรงอย่างชัดเจนว่าตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะร่วมมือฮัวเทียนหลันก็สามารถทำให้เธอพอใจได้หากเธอต้องการได้ในสิ่งที่เธอต้องการ

ในฐานะผู้ชายที่มีความฉลาดทางอารมณ์สูงฮั่วเทียนหลันมีประสบการณ์มากมายในการเลี้ยงดูลั่นลาน

แน่นอนว่าประสบการณ์ที่พูดถึง เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิดขึ้นมาคนเดียว

ชิงหรงกระพริบตาแต่ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรที่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบคำถามเธอ

แต่เธอฉลาดมาก แค่แววเดียวเธอก็รู้ว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงไม่ตอบคำถามเธอ

เธอตะคอกและหันศีรษะไปทางฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันไม่อยากตอบ เธอก็ไม่อยากถามแล้ว

แต่ด้วยความแน่วแน่ของชิงหรง เธออยู่ได้ไม่เกินสองนาที

ความสนใจที่มีต่อโมเดลรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นก็ทำให้ชิงหรงควบคุมสติของเธอไม่ได้

เธอชอบโมเดลชุดนนี้มาก ตอนที่มันออกมาแรกๆชิงหรงจนไม่ไหวร้องขอให้หยางหลิงรุ่ยซิ้อให้เธอ

แต่น่าเสียดายที่หยางหลิงรุ่ยไม่เห็นด้วยเพราะสิ่งนี้มันเป็นของเล่นของผู้ชาย

ดังนั้นไม่ว่าชิงหรงจะขอร้องยังไงหยางหลิงรุ่ยก็ไม่มีทางซื้อให้เธอ

“โมเดลชุดนี้ ได้ยินมาว่าเหลือแค่สองตัวนี้เท่านั้นแล้ว!”

ชิงหรงยังไม่ได้พูดอะไร ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ร้อนรน

เหมือนกับว่าเขากำลังพูดกับตัวเอง แต่คำพูเที่ออกมาดันไปเข้าหูของชิงหรง

“หา? เหลือแค่สองตัวนี้แล้วหรอ?”

ทัศนคติของชิงหรงถูกทำลายโดยฮั่วเทียนหลัน

เมื่อเธอพูดจบก็มองเห็นรอยยิ้มที่ไม่ชอบมาพากลของฮั่วเทียนหลัน

ชิงหรงยังเป็นเด็กจึงไม่เข้าใจอะไรแบบนี้ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหลบหนีไปจากเนื้อมือของฮั่วเทียนหลันไปได้

ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เธอถอยหายใจออกมาพร้อมพูดว่า “คุณลุงคะ คุณลุงอยากถามอะไรก็ถามมา!”

เมื่อได้ยินชิงหรงพูดออกมาแบบนั้น ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมาทันที