โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 13

“คะพี่นะ...” คำถามค้างเติ่ง หล่อนมองหน้าคนที่เคาะประตูตาค้าง ไม่คิดว่าจะเป็นราซิเอลโล่ เมื่อตั้งสติได้หล่อนรีบปิดประตู แต่ช้ากว่ามือใหญ่ที่ดันประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง

“ลูกใคร” เป็นคำถามแรกของชายตัวโต เขาก้มมองเด็กชายที่กำลังนอนหลับบนเบาะ วินาทีแรกที่เห็นเด็กชายในระยะใกล้ ราซิเองโล่รู้สึกแปลกๆ ในอก พินิจรูปหน้าและผิวพรรณของเด็กชาย มองปราดเดียวก็รู้ว่า เด็กคนนี้มีเชื้อสายชาวต่างชาติ ที่เขามั่นใจคือ เส้นผมของเด็กชายที่ไม่ใช่สีดำหรือสีน้ำตาลเข้ม แต่เป็นสีน้ำตาลประกายทอง ซึ่งเส้นผมของเด็กชาย เหมือนเขาไม่มีผิด

“ลูกฉันน่ะสิ” เพชรหอมตอบเสียงสั่น “ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้งตำรวจจริงด้วย”

“ลูกของฉันใช่ไหม” ราซิเอลโล่ไม่กลัวคำขู่ เขาถามกลับด้วยความอยากรู้เต็มที่ “ใช่ไหมเพ้นท์”

น้ำเสียงประโยคคำถามค่อนข้างสั่น และเจ้าของเสียงปรารถนาอยากได้ยินคำตอบเต็มที่

“ไม่ใช่ น้องฮาร์ทเป็นลูกของฉันคนเดียว” เพชรหอมตอบเสียงแข็ง

“เธอพูดแบบนี้ ยิ่งทำให้ฉันแน่ใจว่า เด็กคนนี้ต้องเป็นลูกฉันชัวร์ล้านเปอร์เซ็นต์”

“คุณแน่ใจเหรอว่าเป็นลูกคุณ เอาอะไรมามั่นใจขนาดนี้มิทราบ ฉันจำคำพูดของคุณได้ดี คุณพูดเองว่าแน่ใจเหรอว่าเป็นลูกคุณ ในเมื่อตอนนั้นคุณแน่ใจว่าสเปิร์มของคุณไม่มีวันอยู่ในรังไข่ของฉัน แล้วตอนนี้อยากรู้หาพระแสงอะไร” เพชรหอมตอกกลับจนเขานิ่งเงียบกับความปากพล่อยของตัวเอง “คุณกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีใครที่คุณต้องรับผิดชอบ”

คำพูดราซิเอลโล่ในวันนั้นกำลังย้อนทิ่มแทงใจเขาตอนนี้ เพชรหอมยอกย้อนเขาจนจุกแน่นอก ในเมื่อเขามาและเห็นว่า ทายาทตนนอนหลับอยู่ มีหรือมาเฟียหนุ่มจะยอมแพ้ เดินหมุนตัวออกไปจากห้องนี้ง่ายๆ

“ไม่กลับ” เขาพูดและปิดปะตูห้อง “จะนอนนี่”

ชายตัวโตพูดจบก็ทรุดกายนั่งข้างเบาะที่ยศนัยนอนอยู่ ล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ส่งข้อความบอกนานโอว่า ให้กลับไปได้เลย ตนจะนอนข้างที่ห้องของเพชรหอม จัดการส่งข้อความเสร็จก็ล้มตัวลงนอนหน้าตาเฉย

“คุณเอลโล่ คุณจะนอนที่นี่ไม่ได้นะ” เพชรหอมเหวใส่ “ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้”

“ทำไมจะนอนไมได้ ก็นอนอยู่นี่ไง” เขากวนกลับ พลิกตะแคงมองดูใบหน้ายศนัยที่มองแล้วรู้สึกว่า เขากำลังมองเห็นตัวเอง

“ไม่ได้นะ คุณจะนอนที่นี่ไม่ได้ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ”

“ก็บอกว่าจะนอนนี่ไงล่ะ” เขาทำมึนใส่ “พูดไม่รู้เรื่อง”

“คุณต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง นี่ห้องของฉัน ฉันมีสิทธิ์ให้ใครนอนหรือไม่นอนก็ได้ และฉันไม่ให้คุณนอน ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องฉัน” เพชรหอมไม่ยอม หล่อนชี้ไปที่ประตู

“ไม่ลุก ง่วงจะนอน” ราซิเอลโล่ทำมึนต่อไป

“บอกให้ลุกไงล่ะ ลุกขึ้นนะ”

เพชรหอมดึงแขนเขาเพื่อให้ร่างหนาลุกขึ้น ทว่าแรงเท่ามดไม่อาจทำให้ร่างใหญ่เคลื่อนไหวไปไหนเลย ซ้ำร้ายเขาเกิดความรำคาญจับข้อมือหล่อนไว้ กระชากเข้าหาตัว ความที่หล่อนไม่ทันตั้งตัวและแรงก็ไม่มีต่อต้าน ส่งผลให้ร่างสาวล้มลงทับตัวเขา ราซิเอลโล่ก็ไวเหลือร้าย รีบกอดร่างอิ่มทันที

“แหมอยากกอดฉันก็ไม่บอก”

“ปล่อยนะ ปล่อยสิ ใครอยากกอดคุณ ฉันขยะแขยงจะแย่” ปากพูดมือก็ผลักอกแกร่ง แต่แรงหล่อนน้อย ไม่อาจนำตัวเองออกจากลำแขนแข็งแรงได้