โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 1

“ฉันท้อง” เพชรหอมกลั้นใจบอกชายตรงหน้า ชายหนุ่มที่หล่อนรักสุดหัวใจ ยอมมอบกายมอบใจให้ทั้งที่ยังไม่แต่งงาน คนได้ยินเลิกคิ้วสูง สีหน้าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนเหยียดยิ้ม

“แน่ใจเหรอว่าเป็นลูกฉัน” ราซิเอลโล่ตวัดผ้าห่มออกจากตัว ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะคว้าชุดคลุมที่พาดอยู่ปลายเตียงมาสวมทับเรือนกายเปล่าเปลือย “ฉันจำได้ว่า ฉันป้องกันทุกครั้งไม่มีพลาดแน่นอน”

เจ็บ!

เป็นความรู้สึกแรกชองเพชรหอมหลังจากได้ยินประโยคอันแสนเจ็บปวด ตามมาด้วยความเสียใจ เสียความรู้ และอีกหลากหลายอารมณ์ที่ประดังเข้ามา หล่อนไม่เคยคิดว่า จะได้ยินคำพูดไร้ความรับผิดชอบ และไม่คิดว่า จะได้ยินประโยคนี้จากผู้ชายที่ตนรัก ไม่เพียงแค่เขาไม่รับผิดชอบ วาจาของเขาหมายถึง หล่อนเป็นผู้หญิงร่าน คบหาผู้ชายหลายคน ทั้งที่ในความเป็นจริง เพชรหอมมีราซิเอลโล่คนเดียว

“ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่คิดรับผิดชอบเธอนะ แต่ฉันมั่นใจว่า ฉันป้องกันตัวเองดีมาก ดูอย่างเมื่อคืนสิ ฉันเมาฉันยังใส่ถุงยางเลย ลูกในท้องเธอ ไม่ใช่ลูกฉัน ฉันมั่นใจ”

คำพูดมั่นอกมั่นใจของราซิเอลโล่ เสมือนคมมีดนับร้อยนับพัน ทิ่มแทงหัวใจหล่อนพร้อมกัน มันเป็นความเจ็บปวดร้าวระบมอย่างสุดแสน มากที่สุดในชีวิต น้ำตาจึงหลั่งรินตามความรู้สึกของเจ้าตัว หล่อนมองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด ดูเหมือนว่า ความรู้สึกนั้นจะทวีคูณ เมื่อเขาโยนธนบัตรสกุลเงินยูโรปึกหนึ่งลงบนเตียง

“ถือว่าเป็นค่าตัวเธอก็แล้วกัน ถ้าไม่พอจะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา”

ราซิเอลโล่รู้สึกเสียดายสาวร่างเล็กที่นั่งร้องไห้บนเตียงไม่น้อย หล่อนทำให้เขามีความสุขทุกครั้งขณะร่วมกิจกรรมบนเตียง ความอ่อนหวานและการเอาใจใส่ของเพชรหอมที่ปฏิบัติต่อตนก็ดีเยี่ยม หล่อนจึงเป็นคู่นอนของเขานานที่สุด แต่น่าเสียดายที่เพชรหอมเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา ซึ่งเขามั่นใจหนักหนาว่า ไม่ใช่ลูกของตนล้านเปอร์เซ็นต์ เพชรหอมคงมีความสัมพันธ์กับชายอื่น แล้วเกิดพลาดพลั้งท้อง ซึ่งเขาไม่มีวันยอมรับทารกที่ไม่ใช่สายเลือดของตนแน่นอน

“เธอไม่พูด ไม่ร้องขอเพิ่ม ฉันถือว่าเธอพอใจกับเงินจำนวนนี้” ราซิเอลโล่สรุปเอง “ตามข้อตกลงของเรา ฉันถือว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะอยู่ที่นี่ พอฉันออกมาจากห้องน้ำ ฉันต้องไม่เห็นเธอนะ”

จบคำพูด ราซิเอลโล่หมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำทันที โดยไม่คิดหันมองเพชรหอม พนักงานในบริษัทที่ตนถูกใจตั้งแต่แรกเห็น เขาใช้ความหล่อ ความมีเสน่ห์ ใช้ประโยชน์จากการอ่อนต่อโลกของเพชรหอม ขุดหลุมทำให้หล่อนมานอนอยู่บนเตียงของเขา และตอนนี้เขาก็ไม่ต้องการหล่อนแล้ว

ไม่มีคำใดเอ่ยออกจากปากเพชรหอม นอกจากเสียงสะอื้นที่ถึงแม้ว่าหล่อนจะกลั้นมากเพียงใด ก็ไม่สามารถบังคับไม่ให้เสียงนั้นลอดออกมา เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไหลแล้วไหลอีก ไหลออกจากดวงตาดุจสายน้ำ เพชรหอมมองเงินจำนวนนั้นด้วยความร้าวรานใจ หล่อนลุกขึ้นยืน ก้มหยิบเสื้อผ้าบนพื้นมาสวมใส่ ให้ปลายเท้านำพาร่างที่สั่นสะท้านจากแรงสะอื้นออกจากห้องของชายอันเป็นที่รัก

เพชรหอมสาบานกับตัวเองว่า จะรักษาลูกในท้องไว้ และจะไม่กลับมากรุงโรม ประเทศอิตาลีอีก หล่อนตัดขาดจากผู้ชายชื่อ ราซิเอลโล่ เดอมาชีตลอดกาล

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ราซิเอลโล่นั่งเหม่ออยู่ในห้องทำงาน เขามองออกไปทางนอกฝาผนังที่ทำด้วยกระจก ทอดสายตามองไปไกลราวกับว่า กำลังอยากเห็นใครบางคนตอนนี้ เสียงเคาะประตูห้องเรียกเขาให้ออกจาภวังค์ ชายหนุ่มเจ้าของห้องเบนสายตาไปมองบานประตูห้องที่เปิดออก ลิเดียทำงานในตำแหน่งเลขาก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกาแฟ