โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 20

วันศุกร์

ยศนัยตื่นเต้นมากที่ได้ขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรกในชีวิต พอเห็นเครื่องบินลำใหญ่อยู่ตรงลานจอด เด็กชายเดินไปเกาะกระจกมองดูความใหญ่โตของมัน ครั้นขึ้นไปนั่งบนภายในนกเหล็กลำยักษ์ ยศนัยมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูความแปลกใหม่ที่ตนเองไม่เคยเห็นในระยะใกล้...ก้อนเมฆ

“คุณลุงฮะ นั่นเมฆใช่ไหมฮะ” ยศนัยถามราซิเอลโล่ที่นั่งอยู่เบาะด้านข้าง

“ใช่ครับ นั่นคือก้อนเมฆครับ”

“งั้นเราก็อยู่บนสวรรค์ใช่ไหมครับ คุณครูบอกว่า เทวดาอยู่เหนือก้อนเมฆ”

“ไม่ใช่ครับ สวรรค์ต้องขึ้นไปอีก ขึ้นไปสูงมากๆ เลย ตอนนี้เราอยู่เหนือก้อนเมฆครับ เพราะระดับความสูงที่เครื่องบินบินอยู่ สูงกว่าก้อนเมฆครับ พอเราถึงที่หมาย เครื่องบินก็จะบินต่ำลงไปบนพื้นดินครับ” ราซิเอลโล่อธิบายให้ลูกชายฟังแบบง่ายๆ

“อ๋อฮะ เข้าใจแล้วฮะ”

สายตาของเด็กชายไม่ละห่างจากหน้าต่าง ยศนัยมองไปด้านนอกอย่างใคร่รู้ ไม่เข้าใจตรงไหนก็จะหันมาถามราซิเอลโล่ที่ให้คำตอบลูกชายได้ทุกคำถาม เมื่อมาถึงสนามบินนานชาติจังหวัดภูเก็ต พวกเขาทั้งหมดได้ขึ้นรถตู้ที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ มุ่งหน้าสู่โรงแรมรอยัล คาซ่าภูเก็ต

โรงแรมแห่งนี้ตั้งอยู่บนภูเขาที่สูงกว่าระดับน้ำทะเลราวสองร้อยเมตร แบ่งออกเป็นสองส่วนคือ ส่วนที่พักที่เป็นตึกสูงห้าชั้นสองตึกหันหน้าออกทะเล และส่วนบ้านพักส่วนตัวที่มีอยู่ด้วยกันยี่สิบหลัง แต่ละหลังหันหน้าออกทะเลเช่นกัน พร้อมทั้งมีสระว่ายน้ำส่วนตัวทุกหลัง ภายในห้องพักส่วนวิลล่ามีความกว้างและใหญ่กว่าห้องพักปกติ ห้องน้ำจะมีอ่างจากุซซี่ มีเก้าอี้นวมสองตัวเข้าชุดกับโต๊ะกระจกทรงสูงไว้สำหรับนั่งอ่านหนังสือหรือจิบชา กาแฟมองดูวิวทะเล

ทำเลที่นี้ดีมาก แขกเข้าพักตลอดทั้งปี แม้ว่าบางช่วงจะเป็นช่วงมรสุม ลูกค้ามาพักน้อยกว่าช่วงอื่น แต่ก็พอมีรายได้เข้ากระเป๋า ยังไม่รวมงานต่างๆ ที่มาเช่าสถานที่ในการจัดงาน รายได้ของรอยัล คาซ่าภูเก็ตไม่ใช่น้อย หากนภดลไม่มีความจำเป็นจริงๆ เขาไม่อยากขาย เนื่องจากที่นี่คือแหล่งรายได้สำคัญของครอบครัว

“สวัสดีครับคุณนานโอ ยินดีต้อนรับสู่รอยัล คาซ่าครับ” นภพลที่มาต้อนรับนานโอกับราซิเอลโล่ด้วยตัวเองทักทายผ่านเพชรหอมในฐานะล่าม

“ครับ สวัสดีครับ”

“ผมได้จัดเตรียมห้องพักตามที่คุณนานโอต้องการแล้วนะครับ ผมจะให้ผู้จัดการโรงแรมไปส่งคุณนานโอที่ห้องนะครับ แล้วเย็นนี้เรามาดินเนอร์กัน ผมจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ไว้ให้คุณนานโอกับคุณราซิเอลโล่ด้วยครับ” นภดลเลี้ยงดูปูเสื่อนานโอเต็มที่

“ขอบคุณครับ” ผู้จัดการโรงแรมทำหน้าที่ต่อไป นำนานโอกับคณะเดินทางไปส่งตามห้องพักที่ได้จัดเตรียมไว้ให้ ห้องพักของนานโออยู่ในส่วนรีสอร์ท เป็นห้องพักที่ใหญ่ที่สุดและราคาแพงที่สุด ราคาต่อคืนอยู่ที่หนึ่งแสนบาท

“คุณนานโอพักห้องนี้นะคะ นี่ค่ะกุญแจ” นวลผ่องผู้จัดการโรงแรมที่เก่งหลายภาษา หนึ่งในภาษานั้นคือภาษาอิตาเลี่ยน หล่อนจึงสื่อสารกับนานโอได้โดยไม่ผ่านล่าม “ส่วนห้องพักของคุณราฟาเอลโล่กับคุณเพชรหอมอยู่ห้องพักข้างๆ ค่ะ”

“คุณว่าอะไรนะคะ ดิฉันพักกับคุณเอลโล่หรือคะ”

“ใช่ค่ะ”

“ไม่นะคะ ดิฉันไม่พักห้องเดียวกับคุณเอลโล่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ทำไมต้องพักห้องเดียวกันด้วย” เพชรหอมปฏิเสธเสียงแข็ง

“คุยอะไรกันอยู่ครับ ช่วยพูดให้ผมเข้าใจด้วย” นานโอที่ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องเอ่ยถาม

“คุณเพชรหอมไม่ยอมพักห้องเดียวกับคุณราซิเอลโล่ค่ะ” นวลผ่องตอบนานโอ

“พักห้องเดียวกันกับเอลโล่น่ะดีแล้วเพ้นท์ ลูกจะได้อยู่ใกล้ชิดพ่อด้วย อีกอย่างฉันได้ข่าวมาว่า ห้องเต็มหมด ที่เขาให้พวกเราพักก็แทรกให้เต็มที่แล้ว” นานโอผู้ที่อยู่เบื้องหลังบอกล่ามคนสวย

“นั่นสิ จะเรื่องมากทำไม ทำตัวเหมือนไม่เคยอยู่ร่วมห้องเดียวกับฉันไปได้” ราซิเอลโล่พูดความจริง แต่ความจริงของเขาทำให้แก้มทั้งสองข้างของเพชรหอมร้อนผ่าว อยากจะหยิกปากเขานัก

“มันไม่เหมือนเดิมนะคะ กรุณาอย่าอ้างอิงอดีต อดีตคืออดีตค่ะ ถ้าที่นี่ห้องพักเต็ม ดิฉันกับลูกไปพักที่โรงแรมอื่นใกล้ๆ ก็ได้ รับรองว่าไม่เสียงานแน่นอนค่ะ” เพชรหอมไม่ยอมท่าเดียว

“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เธอกับลูกมากับฉัน แล้วฮาร์ทก็คือเหลนของฉัน จะให้ไปนอนที่อื่นได้ยังไง การที่ฉันให้เธอพักกับเอลโล่ก็มีอีกเหตุผลหนึ่งคือ อยากให้เอลโล่ได้ใกล้ชิดกับฮาร์ท เธอหนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีความจริงเรื่องที่เอลโล่เป็นพ่อฮาร์ทไม่ได้นะ ให้ฮาร์ทใช้เวลาที่เอลโล่อยู่ที่นี่ให้นานที่สุดเถอะ ทำเพื่อลูกนะเพ้นท์” นานโอให้เหตุผลที่ทำให้เพชรหอมนิ่งไป

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เพื่อความสบายใจของเธอ ฉันกับเธอจะพักห้องนี้ด้วยกัน แต่ฉันจะนอนที่ระเบียงนอกห้อง ไม่เข้ามาวุ่นวายบนเตียง เธอจะได้สบายใจ”

ราซิเอลโล่สรุป เพชรหอมมองหน้านานโอ ก่อนจะตวัดสายตามองราซิเอลโล่ที่อุ้มยศนัยที่กำลังหลับบนบ่าราวกับกำลังตัดสินใจ

“ก็ได้ค่ะ” เพชรหอมยอมตกลง

“ถ้าอย่างนั้นแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว ตอนเย็นเจอกัน”

นานโอสรุป นวลผ่องจึงส่งกุญแจห้องให้เพชรหอมที่เดินไปห้องพักของตนกับราซิเอลโล่และลูก ส่วนนานโอเข้าไปในห้องพักของตน บรรดาลูกน้องของนานโอต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเช่นกัน

เกือบบ่ายโมง