ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 304

บทที่ 304 ห้ามถูกขังเข้าไป!

เจียงสื้อสื้อโทรไปหาจิ้นเฟิงเหรา

"พี่ผมไปธุระจริงๆครับ บริษัทที่ร่วมมือกันแหล่งหนึ่งในต่างประเทศจู่ๆก็ล้มละลาย พี่ปมไปดูว่าตกลงเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น"

จิ้นเฟิงเหราในโทรศัพท์อีกฝั่งหนึ่งพูดความจริงออกมา

ไปธุระจริงด้วย

เจียงสื้อสื้อโล่งใจลงมาได้

เจียงสื้อสื้อเหมือนได้ยินเสียงถอนหายใจออกมา หงายคิ้วขึ้นมา"พี่สะใภ้ คุณเป็นห่วงพี่ชายผมหรอครับ"

"ไม่"

เธอไม่ได้เป็นห่วง แต่กลัวว่าเขาโกรธเลยตั้งใจที่จะหลบตัวเอง

แล้วแน่นอนว่า เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะพูดความจริงให้จิ้นเฟิงเหรา

"พี่สะใภ้ คุณไม่ต้องห่วง ก่อนที่พี่ชายผมจะเจอกับคุณก็เป็นภูเขาน้ำแข็งลูกหนึ่ง ไม่มีผู้หญิงสามารถเข้าใกล้เขาได้"

เมื่อได้ยินคำพูดของจิ้นเฟิงเหรา สีหน้าของเจียงสื้อสื้อค่อนข้างจะแปลกประหลาด เขานึกว่าเธอเป็นห่วงจิ้นเฟิงเฉินจะมีชู้ข้างนอกเหรอ?

เธอยอมเชื่อว่าโลกนี้มีผี ยังไม่ยอมไปเชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมีชู้ข้างนอก

"คุณคิดมากไปหรอก ถ้าไม่มีเรื่องอื่นฉันวางสายแล้วนะ"

ไม่รอให้จิ้นเฟิงเหราตอบกลับ เธอก็วางสายโดยตรง

จะโทรให้เขาหรือเปล่าล่ะ?

เจียงสื้อสื้อมองไปดูเบอร์ที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ กำลังลังเลอยู่ว่าจะโทรออกไปหรือเปล่า

เมื่อเวลาที่เธอกำลังลังเลอยู่ จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ทำเธอตกใจไปหมด

เธอฟื้นสติกลับมา และเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอกดปุ่มรับสาย"สวัสดีค่ะ"

"คือฉันเอง"

เสียงที่คุ้นเคยส่งมาจากลำโพง

เจียงสื้อสื้อหรี่ตาขึ้นมาทันที สีหน้าก็จริงจังขึ้นมาในทันใดนั้น

……

ณ โรงพยาบาลสตรีและเด็กประจำเมือง

รถแท็กซี่จอดอยู่ใต้ตึก เจียงสื้อสื้อกล่าวคำขอบคุณให้กับคนขับรถ จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถ

มองไปทางห้องโถงของตึก เธอหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก้าวเท้าเดินเข้าไป

"ฉันอยากจะพบแก"

สายเมื่อกี้นี้เจียงนวลนวลเป็นคนโทรมา

"แกอยากรู้ตลอดว่าลูกของแกอยู่ไหนไม่ใช่หรือ?ฉันสามารถบอกกับแก"

"แกมาพบฉันที่โรงพยาบาล ฉันก็จะบอกกับแกทุกอย่าง"

เจียงนวลนวลเพิ่งเสียลูกไป คงต้องเกลียดเธอมากๆนะ เป็นไปได้ยังไงที่จะบอกความจริงให้กับเธอล่ะ?

แต่แม้รู้ว่าเป็นเช่นนี้ สุดท้ายเธอก็มาที่โรงพยาบาล

เพราะเธออยากรู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ไหนจริงๆ

"แกมาแล้วจริงด้วย"

เมื่อเห็นว่าเธอมา เจียงนวลนวลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อเดินมาถึงตรงหน้าเธอ"ในเมื่อฉันมาแล้ว แกควรจะบอกกับฉันว่าลูกของฉันอยู่ที่ไหน"

"อย่ารีบสิ"เจียงนวลนวลหงายคิ้วขึ้นมา และพูดว่า"ลูกของฉันเสียไปแล้ว แกควรที่จะมาห่วงใยฉันหน่อยไม่ใช่หรือ?"

ห่วงใย?

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ตั้งนานถึงพูดออกมาคำหนึ่ง"แกยังอายุน้อยอยู่ ยังมีโอกาสมีลูกได้อีก"

สายตาของเจียงนวลนวลปรากฏความเย็นชาออกมา มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มที่เยาะเย้ยขึ้นมา"ถ้าหากไม่ใช่แก ลูกของฉันก็จะไม่เสียไปหรอก"

"ขอโทษ"

คำขอโทษคำนี้ คือเจียงสื้อสื้อพูดกับเด็กที่ยังไม่ทันได้คลอดออกมา

"แต่ขอโทษคำเดียวก็สามารถลดความเสียหายที่แกสร้างให้ฉันเหรอ?"เจียงนวลนวลค่อนข้างจะตื่นเต้นขึ้นมา

และในขณะที่เจียงสื้อสื้อนึกว่าเธอจะดิ้นรนเหมือนเมื่อก่อนอีก แต่เธอกลับสงบลงมา

พอดีในเวลานี้ หมอที่ใส่หน้ากากอนามัยคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ดวงตาที่โผล่อยู่ข้างนอกจ้องดูแต่เจียงสื้อสื้อ

"ญาติผู้ป่วยตามฉันมาหยิบยา"

สายตาของเขาทำให้คนไม่สบายใจยิ่งนัก เจียงสื้อสื้อจึงหลบสายตาของเขาโดยจิตสำนึก

หมอเห็นว่าเธอไม่ขยับ เลยพูดอีกครั้ง"ญาติผู้ป่วยตามฉันมาหยิบยา"

ภายในวอร์ดมีแค่เธอกับเจียงนวลนวล หมอน่าจะนึกว่าเธอเป็นญาติของผู้ป่วย

ดังนั้น เจียงสื้อสื้อเลยอธิบายว่า"ฉันไม่ใช่ญาติของผู้ป่วย"

เธอยังพูดไม่จบ เสียงของเจียงนวลนวลก็ดังขึ้นมา

"พ่อกับแม่ออกไปมีธุระ แกช่วยไปเอาให้ฉันหน่อย"

เจียงสื้อสื้อคิดจะปฏิเสธ แต่ไม่ทราบว่าผีเข้าร่างหรือเปล่า ในที่สุดก็ได้พยักหน้า

เธอเดินตามอยู่ข้างหลังของหมอและออกจากวอร์ด

"โธ่เอ๊ย"

เธอแอบถอนหายใจออกมา น่าจะเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอจากจิตสำนึก