ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 303

บทที่ 303 ไม่ต้องลงมือเอง

เจียงสื้อสื่อสอนเสี่ยวเป่าวาดภาพอย่างไม่รีบร้อน และไม่ได้สังเกตว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง

"ตอนนี้พวกเรามาระบายสีให้พระอาทิตย์ก่อน"

เธอก้มหน้าหาสีที่เหมาะสมให้เสี่ยวเป่า ส่วนเสี่ยวเป่าที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ เผลอหันไปมองเห็นผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง ตกใจจนขวัญหาย"แด๊ดดี้ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?"

พอได้ยินเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็หันมามอง เห็นแต่จิ้นเฟิงเฉินกำลังมองมาที่พวกเขาด้วยรอยยิ้ม

"คุณเข้ามาเมื่อไหร่?"เธอถาม

"เข้ามามีสักพักหนึ่งแล้ว"

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว"ทำไมคุณไม่เปล่งเสียงล่ะ?"

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม"เห็นว่าพวกคุณตั้งใจมาก ฉันเจอไม่อยากรบกวนพวกคุณ"

โดยเฉพาะได้เห็นภาพพจน์ที่พวกเธอแม่ลูกนั่งวาดภาพด้วยกัน เขาจึงไม่อยากทำลายภาพพจน์ที่แสนอบอุ่นอันนี้

"แด๊ดดี้ คุณดูสิรูปภาพที่หม่ามี๊สอนผมวาด"

เสี่ยวเป่าโชว์ภาพที่วาดได้เพียงครึ่งหนึ่งให้เขาดู

บนรูปภาพเป็นพื้นหญ้าพื้นหนึ่ง บนพื้นหญ้ามีคนอยู่สามคน ผู้ใหญ่สองคนและเด็กอีกคนหนึ่ง พวกเขาจับมือกัน ใบหน้าของทุกคนล้วนปรากฏรอยยิ้มที่มีความสุข

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินอ่อนโยนขึ้นมาทันที

"คนในบนนี้เป็นพวกเราหรือ"จิ้นเฟิงเฉินถาม

"ครับ"เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างแรง จากนั้นชี้ไปที่คนบนรูปภาพและพูดว่า"นี่คือแด๊ดดี๊ นี่คือหม่ามี๊ ส่วนนี้เป็นผมเองรับ"

"วาดได้ดีมาก"

เมื่อได้รับคำชื่นชมจากเขา เสี่ยวเป่ายิ้มจนตาหยีขึ้นมา

"แด๊ดดี๊ หม่ามี๊บอกว่ารูปนี้ชื่อว่า'ครอบครัวที่มีความสุข'ครับ"

เมื่อได้ยินว่าเสี่ยวเป่าพูดคำพูดที่ตัวเองพูดนั้นออกมาหมด เจียงสื้อสื้อก็หน้าแดงขึ้นทันที และรีบอธิบายว่า"ฉันไม่รู้ว่าที่เสี่ยวเป่าวาดนั้นเป็นพวกเรา ดังนั้นฉัน......"

เมื่อเห็นว่าเธออธิบายอย่างใจร้อน และก็อธิบายได้ไม่คงชัด สีหน้าเหมือนกับเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก จิ้นเฟิงเฉินจึงอดไม่ได้ที่จะขำออกมท"สื้อสื้อ คุณไม่เห็นด้วยว่าเราเป็นครอบครัวที่มีความสุขหรือ?"

"ฉัน......ตามจริง......"เจียงสื้อสื้อก็ไม่ทราบว่าตัวเองจะอธิบายไปทำไม

แย่มากเลย!

"คุณรู้สึกว่ามันไม่เหมือนจริงใช่ไหม?"จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเธอด้วยสายตาที่มืดลึก

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

จิ้นเฟิงเฉินใช้มือนวดขมับไว้ พูดด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยนมาก"สื้อสื้อ ฉันกับเสี่ยวเป่าล้วนอยู่ที่นี่ ล้วนเป็นจริงหมด"

"ฉันรู้"

เธอแค่รู้สึกว่าความสุขแบบนี้มันไม่เหมือนจริง เหมือนกับว่าอยู่ดีๆมันก็จะหายไป

เสี่ยวเป่าเข้ามาในอ้อมอกของเธอ"หม่ามี๊ ผมกับแด๊ดดี้จะอยู่กับคุณตลอดไปครับ"

เจียงสื้อสื้ออุ้มเขาไว้ พูดด้วยรอยยิ้ม"หม่ามี๊ก็จะอยู่กับพวกคุณตลอดไป"

เมื่อเห็นว่าพวกเขาใกล้ชิดขนาดนี้ สายตาของจิ้นเฟิงเฉินปรากฏความอ่อนโยนออกมา รอยยิ้มบนมุมปากก็ยิ่งเห็นได้ชัดกว่าเดิม

……

หลังจากปลอบเสี่ยวเป่าจนเข้านอนแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไปที่ห้องอ่านหนังสือ

จิ้นเฟิงเฉินยังยุ่งงานอยู่ พอได้ยินว่ามีเสียงฝีเท้า ก็เงยหน้าขึ้นมามอง เห็นว่าเป็นเธอเลยยิ้มขึ้นมา"เสี่ยวเป่าหลับแล้ว?"

"เออ"เจียงสื้อสื้อเดินไป และนั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ จากนั้นเงยหน้ามองไปที่เขา

พอเห็นเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินเลยวางงานในมือลง เจาะจงมองเธอไว้"พ่อคุณวันนี้มาที่บ้านเหรอ?"

เธอพยักหน้า

"พวกเขาได้ทำอะไรคุณหรือเปล่า?"

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้นมา"มาสร้างความวุ่นวายให้กับฉัน แต่ฉันได้ตบหน้าเสิ่นซูหลันไปสองที สะใจมาก แต่ตบจนมือเจ็บมาก"

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้นมาเดินไปถึงข้างเธอ นั่งยองลง และตรวจมือของเธออย่างละเอียด จากนั้นเงยหน้าขึ้นพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน"ทีหลังเรื่องแบบนี้ให้คนใช้ในบ้านทำก็พอ คุณไม่ต้องลงมือเอง"

"เรื่องแบบนี้ต้องทำเองถึงจะสะใจ"

เจียงสื้อสื้อพูดไปด้วยก็เล่นนิ้วมือของตัวเองด้วย