ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 302

บทที่ 302 ให้ชื่อเสียงของเธอเหม็นฉาวโฉ่ในเมืองจิ่น

เจียงสื้อสื้อกลับมาถึงห้องอ่านหนังสือ ใจยังไม่สามารถสงบลงมาได้

เด็กเสียไปแล้วจริงด้วย

เธอหลับตาขึ้นมา สีหน้าปรากฏความเศร้าโศกออกมา

ถ้านับตามเวลา อีกไม่กี่เดือนเด็กก็จะคลอดออกมาแล้ว แต่ตอนนี้กลับเสียไปเช่นนี้

ภาพพจน์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นยังคงปรากฏอยู่ในสมองของเธอ ถ้าหากตอนนั้นเธอเอื้อมมือออกไปเร็วหน่อย เจียงนวลนวลก็จะไม่ล้ม เด็กก็จะไม่เสียไปเปล่าๆแบบนี้

ทันใดนั้นในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความละอายใจและโทษตัวเอง

พอเสี่ยวเป่ากลับมาจากอนุบาลก็รีบวิ่งขึ้นตึกไปหาเจียงสื้อสื้อ

ปู่พ่อบ้านบอกว่า หม่ามี๊อยู่ที่ห้องอ่านหนังสือ

เสี่ยวเป่ามาถึงหน้าประตูห้องอ่านหนังสือ เขย่งปลายเท้าเพื่อเปิดประตู

แต่กลับพบว่าประตูถูกล็อก

ดังนั้น เขาเลยเคาะประตู"หม่ามี๊ ผมคือเสี่ยวเป่าครับ คุณเปิดประตูหน่อยสิ"

แต่รอไปสักครู่หนึ่ง ข้างในยังไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่นิด

"ทำไมหม่ามี๊ยังไม่มาเปิดประตูล่ะ?"

เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วอย่างมึนงง เขาเคาะประตูอีกที แต่ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เขาเลยต้องลงตึกไปหาพ่อบ้าน

"คุณปู่พ่อบ้านครับ หม่ามี๊ไม่ได้อยู่ในห้องอ่านหนังสือหรือเปล่าครับ?"

พ่อบ้านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย"อยู่สิ จะไม่อยู่ได้ยังไงเล่า?"

"แล้วทำไมหม่ามี๊ไม่เปิดประตู?"เสี่ยวเป่ารู้สึกเสียใจเล็กน้อย

"ฉันขึ้นไปดูกับคุณละกัน"

พ่อบ้านจับมือเขาไว้และขึ้นตึกด้วยกัน มาถึงหน้าห้องอ่านหนังสือ และเอื้อมมือไปเปิดประตู

"ทำไมถูกล็อกไว้ล่ะ?"

พ่อบ้านก็รู้สึกแปลกใจ ปกติคุณหญิงอ่านหนังสืออยู่ข้างในจะไม่ล็อกประตูนะ

เขาเคาะประตู"คุณหญิงครับ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่าครับ?"

ไม่มีการตอบรับใดๆ

พ่อบ้านขมวดคิ้ว หันไปพูดกับเสี่ยวเป่าว่า"คุณชายน้อยคุณรออยู่ที่นี่นะ ฉันไปหยิบกุญแจมาให้คุณ"

"โอเค"เสี่ยวเป่าพยักหน้า

ไม่นาน พ่อบ้านก็หยิบกุญแจมา

พอเปิดประตูแล้วเสี่ยวเป่าก็วิ่งเข้าไปก่อน พอเขาได้เห็นคนที่นอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ ก็วิ่งเข้าไปหาพร้อมเรียก"หม่ามี๊"

แต่เจียงสื้อสื้อไม่มีการตอบสนองแม้แต่นิด

"คุณปู่พ่อบ้านครับ หม่ามี๊เป็นไรหรอครับ?"

เสี่ยวเป่าหันไปถามพ่อบ้านที่เดินตามมา

พ่อบ้านเห็นว่าเจียงสื้อสื้อนอนอยู่แบบนั้นและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จึงหน้าซีดทันที แล้วรีบขึ้นไปเรียกเธอ"คุณหญิงครับ คุณหญิง......"

ท่ามกลางแห่งความมืดมน เหมือนได้ยินมีคนเรียกเธออยู่

"หม่ามี๊ หม่ามี๊......"

เจียงสื้อสื้อค่อยๆลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นพ่อบ้านเลยหงายมุมปากขึ้นมา"ลุงจาง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"หม่ามี้!"

เสี่ยวเป่าเห็นเธอตื่นมาเลยขึ้นไปกอดเธอ

เจียงสื้อสื้อรีบกอดเขาไว้"เสี่ยวเป่า คุณกลับมาเมื่อไหร่?"

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกของเธอ ดวงตาคู่ที่ใหญ่จ้องมองเธอไว้"หม่ามี๊ เมื่อกี้ผมเคาะประตูอยู่ข้างนอก แต่คุณไม่ได้เปิดประตู ดังนั้นคุณปู่พ่อบ้านถึงไปเอากุญแจมาเปิดครับ"

"ขอโทษนะ ฉันหลับจนสนิท"

เจียงสื้อสื้ออุ้มเขานั่งตัวตรงขึ้นมา เงยหน้ามองไปที่พ่อบ้าน ยิ้มอย่างละอายใจ"ลุงจาง ขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วงนะคะ"

พ่อบ้านส่ายหน้า"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าคุณง่วงนอนก็กลับไปนอนที่ห้อง ถ้านอนที่นี่จะเป็นหวัดง่ายนะ"

"ครั้งต่อไปจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้วค่ะ"

เธอแค่คิดเรื่องของเจียงนวลนวลอยู่ คิดไปคิดมาก็เผลอหลับไป

"หม่ามี๊ เราลงไปกินขนมว่างกัน"เสี่ยวเป่ากระโดดลงมาจากอ้อมอกของเธอ

เธอยิ้มเบาๆ"โอเค"

"ไชโย ไปกินขนมกันแล้ว"