ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 307

บทที่ 307 จะจัดการได้อย่างรอบคอบ

ถ้าหากไม่มีหลักฐาน นั้นพวกเขาก็เอาเจียงนวลนวลไม่อยู่

จิ้นเฟิงเหราครุ่นคิดไปสักพัก จากนั้นเสนอว่า"ไม่นั้นเราไปสอบสวนเธอต่อหน้าเลย คุณภาพทางจิตอย่างเธอทนไม่ไหวแน่นอน"

"ไม่ต้อง"จิ้นเฟิงเฉินมองไปดูเจียงสื้อสื้อ ดวงตาคู่หนึ่งมืดลึกราวกับถ้ำ ไม่มีแสงสว่างแม้แต่นิด"ขอให้เธอเป็นคนทำ ก็จะมีหลักฐานแน่นอน"

"ก็พูดถูกอยู่นะ แต่เธอเจ้าเล่ห์ขนาดไหน ฉันกลัวว่าหลักฐานล้วนถูกเธอทำลายไปหมด"

"แม้ว่าจะจัดการได้อย่างรอบคอบแค่ไหน แต่ก็ต้องมีร่องรอยเหลืออยู่แน่นอน"จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า"โอเค นั้นฉันจะสั่งคนติดตามสังเกตเธอไว้"

พอพูดเสร็จ เขาก็เดินออกไป

ในวอร์ดเหลือแต่จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อที่ยังไม่ได้ตื่นมา

เขาเอื้อมมือไปจับแก้มของเธอไว้ ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความห่วงใย

"ทำไมคุณไม่สามารถดูแลตัวเองให้ดีล่ะ?"เขาพึมพำด้วยเสียงเบาๆ

เขาจับมือของเธอขึ้นมาและนำมาจูบที่ปาก จากนั้นนำมือของเธอมาติดกับแก้มของตัวเอง มุมปากหงายขึ้นมาและปรากฏรอยยิ้มที่จนปัญญา"คืนวันนั้นเป็นคุณนั่นเอง ใช่ไหม?"

วันนั้นเขาไปธุระที่เมืองหนาน และดื่มเหล้าเยอะจนเมา ก็เลยเดินออกจากห้องวีไอพี หาที่นั่งอยู่ เดิมทีคิดจะให้กลิ่นเหล้ามันกระจายไปหน่อยนึงค่อยจากไป

แต่พอตื่นมาวันรุ่งขึ้นกลับอยู่ที่ห้องของโรงแรม

เขาไม่ได้เมาจนหมดสติ ยังจำเรื่องคืนนั้นได้อยู่ แต่เนื่องจากตื่นมาตอนเช้า ในห้องมีแค่เขาคนเดียว ก็นึกว่าแค่เป็นฝันเพราะเขาคิดถึงเธอมากไป

ถ้าหากไม่ใช่เรื่องของครั้งนี้ถึงรู้ว่าเธอได้ตั้งครรภ์มาเดือนกว่าแล้ว เขาคงยังไม่รู้ความจริงอีก

"คุณนี่โง่จริงๆ ทำไมไม่บอกฉันล่ะ?"เขารู้สึกเป็นห่วงและจนปัญญากับเธอ

แม้ว่าทารกในครรภ์อยู่ไม่รอด แต่สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากกว่าคือเธอ

ถ้าเกิดเธอรู้ว่าเด็กเสียไปเพราะเรื่องครั้งนี้ เธอจะต้องตกในท่ามกลางแห่งการสำนึกผิดและละอายใจอีก

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นจูบบนหลังมือของเธอ"สื้อสื้อ ฉันจะปกป้องคุณ ไม่ให้คุณได้รับอันตรายอีก"

……

เวลาที่เจียงสื้อสื้อตื่นมา ก็เป็นตอนบ่ายของวันที่สองหลังจากเกิดเหตุ

เธอลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เข้าตาอันดับแรกเป็นเพดานที่ขาวสะอาด เธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาทีถึงรู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล

ความจำค่อยๆกลับคืนมาในสมอง เธอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเกือบจะโดนโจรคนนั้นข่มขืน จากนั้นตัวเองดิ้นรนมาได้จึงรีบวิ่งหนี แต่ประมาทไปจึงกลิ้งลงไปจากบันได

เธอพยายามขยับร่างกายดู

ปวดศีรษะมาก!

ขมวดคิ้วขึ้นมา เธอยกมือไปจับศีรษะ จึงจะพบว่าถูกพันด้วยผ้าชั้นหนึ่ง

จะบาดเจ็บจนรุนแรงขนาดนี้ได้ยังไง?

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น จากนั้นก็ถอนหายใจออก โชคดีที่ได้กลิ้งลง ไม่นั้นก็คงถูกผู้ชายคนนั้นประสบผลแล้ว

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่อันตรายในเมื่อกี้นี้ เธอก็ยังคงตกใจหวาดผวา

ในวอร์ดนอกจากเธอแล้วไม่มีคนอื่นอีก

มีคนใจดีช่วยเธอแน่เลย

ไม่ทราบว่าตัวเองไม่ได้กลับบ้านมานานขนาดนี้ พวกลุงจางจะเป็นห่วงมากหรือเปล่า

โทรศัพท์ล่ะ?

เธอเช็คดูแล้ว พบว่าอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

ดังนั้น เธอเลยพยายามนั่งตัวตรงขึ้นมา

พอดีในเวลานี้ ประตูวอร์ดถูกคนผลักเข้ามาจากข้างนอก

จิ้นเหยิงเฉินเพิ่งเข้ามาก็สังเกตเห็นว่าเธอจะนั่งขึ้นมา จึงรีบวิ่งขึ้นมา"คุณจะทำอะไร?"

เมื่อได้เห็นเขา เจียงสื้อสื้อประหลาดใจมาก"เฟิงเฉิน"

จิ้นเฟิงเฉินให้เธอนอนไว้ให้ดี และขมวดคิ้วขึ้นมา"คุณจะขยับไปทำอะไรล่ะ?"

"ฉันก็แค่อยากจะหยิบโทรศัพท์"สายตาของเจียงสื้อสื้อมองไปที่โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง