โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 103

“เธอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเหรอ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” ซาบริน่ามีอารมณ์ฉุนเฉียว

“ซาบริน่า ฉันคิดว่าแกเก่งกว่านี้มากนะ แกเคยบอกฉันว่านายน้อยเซบาสเตียนรักและห่วงใยแกมากแค่ไหน และแกสามารถแย่งคู่หมั้นของฉันไปได้ แต่กลับกลายเป็นว่าแกก็เป็นแค่คนงานที่นี่ ถ้าจำไม่ผิด เมื่อยี่สิบวันก่อนแกก็ทำงานที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”

ยี่สิบวันที่ผ่านมา นั่นคือตอนที่เธอถูกเซลีนลักพาตัวไป

ซาบริน่ามองดูหญิงผู้หยิ่งผยองตรงหน้าเธออย่างสงบ ระงับความปรารถนาที่จะคว้าคอของเธอและบีบคอเธอให้ตาย

เธอรังเกียจครอบครัวลินน์เสียจริง

เธอไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมแม่ของเธอถึงทิ้งเธอไว้กับครอบครัวลินน์เมื่อเธออายุได้สิบสองปี พ่อแม่ของเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขา? ซาบริน่ารู้ว่าครอบครัวของเธอเคยยากจน แต่ถึงแม้เธอจะยากจนอย่างกับขอทาน แต่ซาบริน่าก็ไม่เคยหันไปพึ่งพาคนอื่นเลย

ตลอดแปดปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้รับความรักเลยแม้แต่น้อย

สิ่งเดียวที่เธอได้รับคือการดูถูกและการทำทานเท่านั้น เธอถูกส่งตัวเข้าเรือนจำและเธอเองก็ตั้งท้อง

ทั้งหมดนี้ทำให้เธอเกลียดชังตระกูลลินน์

ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดพวกเขามากแค่ไหน ซาบริน่าก็ไม่สามารถทำอะไรกับเซลีนได้ในขณะนี้

เธอไม่ต้องการกลับเข้าเรือนจำอีกครั้ง และไม่ต้องการให้ลูกของเธอถูกส่งไปอุปถัมภ์ตั้งแต่แรกเกิด

รวมถึงป้าเกรซด้วย

ป้าเกรซน่าสงสารเกินไป แม้ว่าเธอเพิ่งได้รับการยอมรับให้เข้าไปในตระกูลฟอร์ดได้ แต่มีเพียงซาบริน่าเท่านั้นที่เข้าใจความเหงาและความเจ็บปวดในใจของเกรซ เธอไม่สามารถทิ้งป้าเกรซไว้เพียงลำพังได้

สำหรับตอนนี้เธอทำได้เพียงอดทนเท่านั้น